Απόπειρα χωροθέτησης εργοστασίου σκουπιδιών στις Παραμερίτες: ένα οικολογικό, πολιτισμικό, ανθρωπολογικό και ποινικό έγκλημα

Εύβοια. Προετοιμάζουν για εξόντωση έναν ζωντανό ιστό από χωριά. Ένα τόπο γεμάτο Εκκλησίες και Ξωκκλήσια. Διαβάστε παρακάτω αναλυτικά τις επιστολές της Συντονιστικής Επιτροπής των κατοίκων όπως δημοσιεύονται από τον Κωνσταντίνο Δεμερτζή Δικηγόρο Παρ΄Αρείω Πάγω.
_______________

Κατά τον Αίσωπο (αίλουρος και όρνιθες): κάποτε άκουσε το αιλουροειδές ότι οι κότες ήταν άρρωστες. Ντύθηκε, λοιπόν γιατρός (σχηματίσας εαυτόν εις ιατρόν), πήγε έξω από το κοτέτσι, και χτύπαγε την πόρτα: «πώς είσαστε;». «Καλά είμαστε», του απαντάνε από μέσα, «αρκεί εσύ να ξεκουμπιστείς από δω» («καλώς, έφασαν, εάν συ εντεύθεν απαλλαγής»).

Έτσι, και όταν ο Δήμαρχος Κύμης-Αλιβερίου (Δημήτρης Θωμάς) με τον αντιδήμαρχό του (και τοπάρχη του στην περιοχή, Νικόλαο Κιούση) πήγαν στα χωριά γύρω από τις Παραμερίτες (Άγιος Λουκάς, Άγιος Ιωάννης, Άγιος Γεώργιος, Παρθένι, Παραμερίτες, Τραχήλι, όλα σε μικρή απόσταση από το Αλιβέρι) και τους είπανε: «ακούσαμε ότι είσαστε υπανάπτυκτοι – θέλετε ανάπτυξη; Έχουμε ένα εργοστάσιο σκουπιδιών, και δεν ξέρουμε πού να το βάλουμε», η απάντηση ήταν: «έχουμε όση ανάπτυξη χρειαζόμαστε – αρκεί εσείς να ξεκουμπιστείτε από εδώ».

Εφιάλτες, βέβαια, πάντοτε υπήρχαν – το όνομα παραπέμπει στον αρχαίο εκείνο φερώνυμο, ο οποίος οδήγησε τους Πέρσες να περικυκλώσουν τους 300 του Λεωνίδα – και υπάρχουν: οι Εφιάλτες είναι προϊόν της Ελλάδας, όπως οι συκοφάντες ήταν, επί Αριστοφάνους, προϊόν των Αθηνών, προς εξαγωγή στην … Βοιωτία: «πάγχρηστον άγγος έσται, κρατήρ κακών, τριπτήρ δικών…» (αγγείο για κάθε χρήση, κύπελο γεμάτο βρωμιά, γουδοχέρι για να κοπανάς τις δίκες… - από τους Αχαρνείς).

*  *  *

Στην από 20/12/2012 Ανακοίνωση της Συντονιστικής Επιτροπής Αγώνα Παρθενίου – Τραχηλίου – Αγίου Γεωργίου – Παραμεριτών – Αγίου Λουκά – Αγίου Ιωάννη – Θαρρουνίων περιγράφεται ένα ανατριχιαστικό σκηνικό εγκλημάτων του κοινού ποινικού δικαίου, με τα οποία διεφθαρμένοι πολιτικοί προσπαθούν να αποσπάσουν λεφτά από το Κράτος (για «διαχείριση» – και βλέπουμε).

Μιλάμε για 7.000.000 ευρώ, που σκοπεύουν να βάλουν στο χέρι: «είναι πολλά τα λεφτά, Άρη!...», κατά την γνωστή ατάκα του μακαρίτη του Σπύρου Καλογήρου στον μακαρίτη τον Νίκο Κούρκουλο στην κλασική κινηματογραφική ταινία «Λόλα».  

*  *  *

Το «ελλείπον παιγνιόχαρτον» στην όλη επιχείρηση «ανάπτυξης των σκουπιδιών», είναι αυτό που (ενώ θα έπρεπε) δεν ελήφθη υπόψη σε καμία «μελέτη»: ένας ζωντανός ιστός χωριά. Ένας τόπος γεμάτος εκκλησίες και ξωκκλήσια. 
Ορισμένα διατηρητέα (το ένα, ο Άγιος Ανδρέας, σε ελάχιστη απόσταση από τον χώρο που σήμερα απειλείται από τα σκουπίδια, ο Άγιος Κυπριανός στα 100 – 200 μέτρα περίπου, πολύ κοντά και ο Άγιος Αθανάσιος, στο Παπαδιαμάντειο τοπίο της κοιλάδας του ποταμού Χόνδρου, η Υπαπαντή «φάτσα-κάρτα» στον απειλούμενο χώρο, βεβαίως και η Κοίμηση της Θεοτόκου, η οποία δεσπόζει του χωριού των Παραμεριτών, απ’ όπου και να το κοιτάξεις). 
Τα ονόματα τριών Αγίων (Άγιος Ιωάννης, Άγιος Γεώργιος, Άγιος Λουκάς) κι ένα όνομα της Παναγίας (Παρθένι), ένα Ομηρικό όνομα (Τραχήλι – η Ομηρική Οιχαλία), προϊστορικά ευρήματα, νερόμυλοι, παληοκαμάρες… Και μια ζωντανή φύση, καμμένη, βέβαια, στις πυρκαγιές του 2007, αλλά σε φάση «φυσικής αναγέννησης». Και μια τοπική γλώσσα, που διασώζει αρχαιοελληνικούς τύπους: «Λούγκα» η «λυγξ», «τούραννος» ο τύραννος – η αρχαία προφορά του «ύψιλον» ήταν «ου», «αμποριά» η απορία, «ρωστάσι» το οροστάσιο.

Όλα αυτά, σκηνικό μιας ζωής της υπαίθρου που «επιμένει να υπάρχει»: οι εκκλησίες γεμίζουν στις Κυριακές και τις γιορτές, τα πανηγύρια στο ένα χωριό και στο άλλο, η τοπική οικονομία (χωράφια, περιβόλια, ελιές, οπωροφόρα όλων των ειδών, και ζωντανά, κυρίως αιγοπρόβατα, αλλά και πουλερικά, και μοσχάρια, και χοιροτροφία) σε άνθιση, αλλά και ταυτόχρονα, ένα περιαστικό κέντρο, αφού όλοι σχεδόν οι εργαζόμενοι κάτοικοι δουλεύουν στο γειτονικό Αλιβέρι, στην ΔΕΗ, στα νταμάρια, κι έχουν τις κατοικίες τους εκεί. Και ένας τόπος τουρισμού «εκδρομέων του Σαββατοκύριακου» (κυρίως από Χαλκίδα, Αθήνα, Βασιλικό, αλλά κι από άλλα μέρη – στις διακοπές, έχουμε τουρίστες μέχρι κι από τις Βρυξέλλες και το Λουξεμβούργο!), συγγενών των κατοίκων ή παλιών κατοίκων, που έχουν αλλού την κατοικία τους, και διατηρούν ζωντανούς τους δεσμούς με τα χωριά τους.

Τι είδους «ανάπτυξη» τάζουν σ’ έναν τέτοιο τόπο; Και τι είδος ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ απεργάζονται, με το να τοποθετήσουν στη μέση του ένα εργοστάσιο σκουπιδιών όλης της Εύβοιας;

Οι πράξεις που καταγράφονται στην Ανακοίνωση της Συντονιστικής Επιτροπής θυμίζουν την μαρξιστική άποψη – ιδιαίτερα γνωστή από τα έργα του Μπρεχτ: ότι ο καπιταλισμός, η θρησκεία της «ανάπτυξης» στηρίζεται σε εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου, τα οποία ποτέ δεν βγαίνουν στην επιφάνεια.

Οι κάτοικοι δηλώνουν: «προτιμούμε να πεθάνουμε, παρά να μας φέρουν τα σκουπίδια». Και είναι βέβαιο ότι θα έχουμε σκηνές Παλαιστίνης – Ισραήλ εάν προχωρήσει το εγκληματικό τους σχέδιο. Το οποίο, αυτή τη στιγμή είναι «στα χαρτιά».

*  *  *

Ωστόσο, παραμένει η απορία πώς επιχειρήθηκαν τόσα εγκλήματα σε μια και μόνη πράξη. Η απάντηση βρίσκεται στην παροιμιώδη εκείνη φράση του Ιταλού μαθητή (από έκθεση, για το τέλος του κόσμου): «εγώ ελπίζω να την γλιτώσω». Και πού ελπίζουν; Στην ανυπαρξία του Ελληνικού Κράτους. Στην διστακτικότητα και νωθρότητα της Δικαιοσύνης. Στα πολιτικά παιχνίδια. Στις απειλές στους δημόσιους λειτουργούς που κάνουν το καθήκον τους. Στους Εφιάλτες, που ανοίγουν κερκόπορτες. Στους εξίσου διεφθαρμένους (ίσως πιο προσεκτικούς) πολιτικούς, που θα προσφερθούν συγκαλύψουν τους «συναδέλφους» τους.

Μπορεί να φανταστεί κάποιος, τέτοια πράγματα, να γίνονται σ’ ένα Ευρωπαϊκό Κράτος που να λειτουργεί στοιχειωδώς έστω, λ.χ. την Αγγλία, και να αφήνονται οι αυτουργοί ανενόχλητοι να συνεχίζουν; ΟΧΙ!

Συνεπώς, εάν ο «εξευρωπαϊσμός» μας ξεκινάει με την συγγραφή μιας «ιστορίας» (της κ. Ρεπούση) η οποία θα μπορούσε εξίσου να διδαχθεί σ’ ένα Ελληνικό σχολείο και σ’ ένα Τούρκικο, ή με την «εκκοσμίκευση» νοούμενη ως αποκαθήλωση της Ορθοδοξίας μέσω της κατάργησης θεσμών όπως, λ.χ., η Κυριακή αργία (πάλι η «ανάπτυξη» εν όψει!), όχι μόνο έχει ζέψει το αμάξι πριν το βόδι, αλλά και θίγει πράγματα τα οποία δεν είχε κανέναν λόγο να θίξει σε μια δημοκρατική κοινωνία.

*  *  *

Και επειδή τα εκκλησιαστικά μνημεία, ξωκκλήσια, η θρησκευτικότητα των κατοίκων, οι θρησκευτικοί θεσμοί, η ζωντανή θρησκευόμενη (απειλούμενη) κοινότητα είναι και θρησκευτική ζωή, εκκλησιαστικού ενδιαφέροντος, η απουσία της εκκλησίας από τον αγώνα των κατοίκων θλίβει και προβληματίζει.

*  *  *

(Υ.Γ.: και για να μη νομίσει κανείς ότι ό αγώνας είναι κατά της διαχείρισης των σκουπιδιών εν γένει: η Νότια Εύβοια είναι γεμάτη χωματερές, παλιές και καινούργιες. Η μεθόδευση είναι διπλή: καταστρέφεται ένα παρθένο δάσος, και «αποκαθίσταται» μια παλιά χωματερή. Η λογική είναι ότι, αντί να τοποθετήσουμε το εργοστάσιο σκουπιδιών στην παλιά χωματερή, «αναδασώνουμε» την παλιά χωματερή, και καταστρέφουμε ένα παρθένο δάσος. Δύο έργα εκ του μηδενός – ράβε-ξήλωνε δουλειά να μη σου λείπει, ιδού το αληθινό νόημα της «ανάπτυξης»).

Για την Συντονιστική Επιτροπή

Κωστής Δεμερτζής, Δικηγόρος Αθηνών

Email: cos_dem@yahoo.gr

Πατήστε για να διαβάσετε την Ανακοίνωση της Συντονιστικής Επιτροπής Τραχηλίου

και τις επιστολές από και προς το  Δασαρχείο 

 http://anavaseis.blogspot.gr/2012/12/blog-post_2580.html