Θέλω νά γίνω ἅγιος. Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

«Θέλω νά γίνω ἅγιος»

Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Τόν τελευταῖο καιρό ἔχει κυκλοφορήσει ἕνας ὡραῖος δίσκος (C.D.) μέ τραγούδια τῶν ὁμάδων τῶν "χελιδονιῶν" – μαθητῶν τῶν μεγάλων τάξεων τοῦ Δημοτικοῦ, καί μέ τίτλο "Ἀγγέλων Συντροφιά". Ἕνα, λοιπόν, ἀπ᾽ τά τραγούδια αὐτά – ἴσως καί τό πιό ἀγαπητό, ἄν κρίνω ἀπ᾽ τίς δυναμικές φωνές τῶν παιδιῶν τῆς χορωδίας – εἶναι αὐτό: «Θέλω νά γίνω ἅγιος, Χριστέ μου, γιατί σ᾽ ἀγαπῶ… Θέλω νά γίνω ἅγιος, κοντά Σου μιά μέρα νά ᾽ρθῶ... Θέλω νά γίνω ἅγιος, μαζί Σου αἰώνια νά ζῶ"…
Ἡ ἁγιότητα δέν εἶναι κάτι τό ἄπιαστο καί ἀκατόρθωτο, οὔτε μόνο γιά νά τό τραγουδοῦν τά παιδιά. Εἶν᾽ ἀλήθεια πώς τά παιδιά διακρίνονται γιά τήν ἁγνότητα καί τήν ἀθωότητά τους. Καί καλά κάνουν, πού μᾶς τό ὑπενθυμίζουν μέ τό τραγούδι τους.
Ἡ ἁγιότητα εἶναι τό κλειδί τοῦ παραδείσου. Μόνο μέ τήν ἁγιότητα θά ἰδοῦμε πρόσωπο Θεοῦ, διότι, "μακάριοι οἱ καθαροὶ τῇ καρδίᾳ ὅτι αὐτοί τόν Θεόν ὄψονται" (Ματθ. Ε´ 8). Σ᾽ ἐποχές δύσκολες, κρίσιμες, αἰσχρές καί διεστραμμένες, ἔχει πάντοτε ὁ Θεός τούς δικούς Του ἀνθρώπους. Ψυχές ἁγνές, καθαρές, φλογερές καί ἡρωϊκές. Ψυχές, πού πολεμοῦν καί νικοῦν.
Κι ὅταν τό κακό φουντώνει, οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ γίνονται σάλπιγγες, πού ξυπνοῦν ἀπό τόν λήθαργο, τούς ἀποστάτες καί φωνάζουν: "Τάδε λέγει Κύριος: Φυλάσσεσθε" (Ἡσ. ΝΣΤ´ 1), ἤ "Τάδε λέγει Κύριος... Διορθώσατε τάς ὁδούς ὑμῶν" (Ἰερ. Ζ´ 3). Τῆς Πίστεως οἱ ἥρωες καί τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ οἱ προσκυνητές, ὅπως τούς περιγράφει ὁ θεῖος Παῦλος στό 11ο κεφάλαιο τῆς πρός Ἑβραίους ἐπιστολῆς του, μέ τή δύναμη τῆς Πίστης καί τήν ἁγιότητα τῆς ζωῆς τους, πέτυχαν τ᾽ ἀκατόρθωτα.
Κάποιος ἀναρωτιόταν καί ἔλεγε: "Δέ μπορῶ νά καταλάβω, πῶς εἶναι δυνατό νά ὀνομαστεῖ πιστός καί ἅγιος, ἐκεῖνος πού τήν ἁμαρτία δέν τή βλέπει σάν τό μεγαλύτερο φορτίο, τή μεγαλύτερη λύπη καί τή μεγαλύτερη ἀνησυχία"! Ἡ ἁγιότητα εἶναι μιά προοδευτική ἐργασία. Δέν ἐπιτυγχάνεται, οὔτε ὁλοκληρώνεται σέ μιά μέρα ἤ ἕνα μῆνα ἤ ἕνα χρόνο. Εἶναι ἔργο ζωῆς. Τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ γιά τή δική μας ἁγιότητα, τή βρίσκουμε καί στήν Παλαιά καί στήν Καινή Διαθήκη: (Λευιτ. Κ΄ 7, 26 – Α΄ Πέτρ. Α΄ 15-16).
Ὁ δέ μέγας Παῦλος, μέ μιά συνοπτική διατύπωση, μᾶς διδάσκει ὅτι, "τοῦτό ἐστι θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὁ ἁγια- σμός ὑμῶν" (Α΄ Θεσ. δ΄ 3). Πρέπει νά γίνουμε ἅγιοι. Ἡ Ἑλλάδα μας περνάει μιά σπάνια ἤ καί πρωτοφανῆ οἰκονομική κρίση. Κανένας δέν ἀμφισβητεῖ τό θλιβερό γεγονός μέ τίς τρομακτικές γιά ὅλους, συνέπειες.
Παρ᾽ ὅλα αὐτά, ποῦ μετάνοια; Ποῦ ἀρετή; Ποῦ ἁγιότητα; Ποῦ καταφυγή στό Θεό, στήν Ἐκκλησία, στήν προσευχή, στήν ἐξομολόγηση, στή νηστεία, στήν ἀγρυπνία; Ὡστόσο, ἐπίκαιρος ὁ λόγος τῆς Ἀποκάλυψης: "Ὁ ἀδικῶν ἀδικησάτω ἔτι, καί ὁ ρυπαρός ρυπαρευθήτω ἔτι, καί ὁ δίκαιος δικαιοσύνην ποιησάτω ἔτι, καί ὁ ἅγιος ἁγιασθήτω ἔτι" (Ἀποκ. ΚΒ΄ 11). Ὁ καθένας, ὑπεύθυνος ἀπέναντι Θεοῦ καί ἀνθρώπων.

 Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φύλ. 2001 6 Δεκεμβρίου 2013

http://anavaseis.blogspot.gr/2013/12/blog-post_9998.html

Ἡ ζωή καί ὁ θάνατος. Μιχαὴλ Μιχαηλίδη

Ἡ ζωή καί ὁ θάνατος

Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Ἡ ἀνθρώπινη ζωή - ὅπως καί ὅλη ἡ δημιουργία - εἶναι ἔργο τῆς παντοδυναμίας τοῦ Θεοῦ. Ὄχι ὅμως καί ὁ θάνατος. Ὁ θάνατος ὀφείλεται ἀποκλειστικά στόν ἄνθρωπο. "Ὁ Θεός θάνατον οὐκ ἐποίησεν, οὐδέ τέρπεται ἐπ’ ἀπωλείᾳ ζώντων" (Σοφ. Σολ. Α΄ 13).
Ἐκεῖνο πού διαπιστώνουμε, εἶναι ἡ τελειότητα τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης μέ τή δυσυπόστατη ὀντολογία της: Τό σῶμα καί τήν ψυχή. Ἡ ἀνθρώπινη ζωή μοιάζει μέ ταξίδι, πού περνάει ἀπό τέσσερις σταθμούς:
1.Ἡ παιδική ἡλικία. Τό γλυκοχάραμα.Ἡ ἀμέριμνη ἡλικία πού τό παιδί ξέρει μονάχα νά παίζει, νά τρέχει καί νά χαμογελᾶ.
2. Ἡ ἐφηβική ἡλικία. Τό πρωϊνό τῆς χαρᾶς καί τῆς ἐλπίδας, πού ὅλα φαίνονται ρόδινα. Εἶναι ἡ ἡλικία τῆς δράσης καί τοῦ ἀγώνα.

 3. Ἡ μέση ἡλικία. Τό μεσημέρι τῆς ζωῆς. Ἡ ὥριμη ἡλικία πού σάν τό δέντρο, σιγά-σιγά, ρίχνει τά φύλλα. Εἶναι ἡ σοβαρή ἡλικία τοῦ θερισμοῦ. Ἡ ἡλικία μέ τά μεστωμένα στάχυα.
Καί 4. Ἡ γεροντική ἡλικία. Τό βράδυ τῆς ζωῆς. Ἡ ἡλικία τῆς ἡσυχίας καί τῆς ἀπομόνωσης. Ἡ ἡλικία τοῦ ἀπολογισμοῦ, τῆς μετάνοιας καί τῆς ἐξιλέωσης, πού περιμένει τό αἰώνιο ξεκούρασμα. Αὐτό τό τελευταῖο, τό λέει περιγραφικά καί ὁ θεόπνευστος ποιητής: "Αἱ ἡμέραι τῶν ἐτῶν ἡμῶν ἐν αὐτοῖς ἑβδομήκοντα ἔτη, ἐάν δέ ἐν δυναστείαις ὀγδοήκοντα ἔτη, καί τό πλεῖον αὐτῶν κόπος καί πόνος (Ψαλμ. 89, 10).
 Ὁ θάνατος, ὡστόσο, δέν εἶναι μόνο τό τέρμα, ἀλλά καί τό ξεκίνημα μιᾶς ἄλλης, αἰώνιας ζωῆς. Τό ἀπαγγέλλουμε μέ τόση πίστη, στήν ὀρθόδοξη λατρεία μας: "Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν, καί ζωήν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος". Ἔχουμε ἆραγε τακτοποιήσει τίς πνευματικές μας ἀποσκευές, γιά τό αἰώνιό μας ταξίδι;
Οἱ ἀληθινοί, βέβαια, χριστιανοί, εἶναι πάντοτε ἕτοιμοι. Δέν φοβοῦνται, ἀλλά χαίρουν πάντοτε μέ τή σκέψη τοῦ θανάτου. Δυό "μνῆμες" πρέπει νά μᾶς συνέχουν, γιά τήν ὠφέλεια τῆς ψυχῆς μας: Ἡ "μνήμη Θεοῦ" καί ἡ "μνήμη θανάτου".
Ἡ ἐκκλησιαστική ἱστορία λέει πώς, παλαιότερα σέ μοναστήρι τῆς Δύσης, οἱ μοναχοί χαιρετιοῦνταν μέ τόν ἐσχατολογικό χαιρετισμό: "Memento mori" (Θυμήσου πώς εἶσαι θνητός). Ἡ μνήμη τοῦ θανάτου μᾶς προφυλάσσει ἀπό τήν πλανεμένη ἰδέα πώς θά ζήσουμε γιά πολλά χρόνια καί δέν εἶναι καλό νά χάσουμε τίς ἀπολαύσεις τῆς ζωῆς!
Ἤ ξεχνᾶμε τό πρόσκαιρο τῆς ζωῆς ἤ κι αὐτά τά ἀτυχήματα καί δυστυχήματα καί τίς ἀπροσδόκητες ἀσθένειες;... Τί εἶναι ἡ ζωή μας; Ρωτάει ὁ ἀδελφόθεος Ἰάκωβος. Καί ἀπαντᾶ: "ἀτμὶς γὰρ ἔσται ἡ πρὸς ὀλίγον φαινομένη, ἔπειτα δὲ καὶ ἀφανιζομένη" (Δ΄ 14).
Μή ξεχνᾶμε τόν αἰώνιο λόγο τοῦ Κυρίου: "γίνεσθε ἕτοιμοι, ὅτι ᾗ ὥρᾳ οὐ δοκεῖτε ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἔρχεται" (Ματθ. ΚΔ΄ 44). Γιαυτό, φλογερός πόθος καί ἱκεσία μας, ἡ Λειτουργική εὐχή: "Χριστιανά τά τέλη τῆς ζωῆς ἡμῶν... καί καλήν ἀπολογίαν...".

 Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φυλ. 1999, 22 Νοεμβρίου 2013

http://anavaseis.blogspot.gr/2013/11/blog-post_1238.html

Ἡ γκρίνια εἰς τὴν ζωὴν τῶν ἀνθρώπων. Μιχαὴλ Μιχαηλίδη

Ἡ  γκρίνια εἰς τὴν ζωὴν τῶν ἀνθρώπων

  Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Πολύ συχνά καί γιά πολλούς ἀνθρώπους, ἡ γκρίνια δέν εἶναι μονάχα μιά ἰδιορρυθμία ἤ ἰδιοπροσωπία τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου, ἀλλ᾽ εἶναι μιά νοσηρή κατάσταση, μέ ἐπικίνδυνες συνέπειες στίς διαπροσωπικές καί διανθρώπινες σχέσεις.
Εἶναι ψυχολογικό συναίσθημα, πού δέν κρύβεται. Ὁ γκρινιάρης ἤ γογγυστής καί μεμψίμοιρος - ὅπως τόν ὀνομάζει ἡ Ἁγία Γραφή - δέν κρατάει μέσα του τίς ἐσωτερικές ἀντιδράσεις, γιά ὅποιοδήποτε ζήτημα, ἀλλά καί τίς ἐξωτερικεύει κάποτε, ἔντονα καί ἐπαναστατικά.
Μετά τήν Πεντηκοστή, ὅταν οἱ χριστιανοί ἄρχισαν νά πληθαίνουν, "ἐγένετο γογγυσμὸς τῶν ῾Ελληνιστῶν πρὸς τοὺς ῾Εβραίους, ὅτι παρεθεωροῦντο ἐν τῇ διακονίᾳ τῇ καθημερινῇ αἱ χῆραι αὐτῶν" (Πράξ. ΣΤ´ 1).
Οἱ Ἑβραῖοι πού μιλοῦσαν ἑλληνικά, παραπονέθηκαν στούς ὑπεύθυνους τῆς διακονίας τῶν κοινῶν τραπεζιῶν ὅτι δέν κοίταζαν τίς δικές τους χῆρες. Στίς διαπροσωπικές σχέσεις, τά παράπονα καί οἱ μεμψιμοιρίες εἶναι συχνές καί πρός ὅλες τίς κατευθύνσεις.
Οἱ γογγυσμοί αὐτοί καί οἱ γκρίνιες καί τά παράπονα, ὅταν δέν προηγεῖται αὐτογνωσία καί αὐτοσυγκράτηση, πολύ εὔκολα καί γρήγορα ξεσποῦν σέ καταιγίδες καί ἀστραπόβροντα. Καί ὄχι μόνο. Ὅταν ὁ γογγυσμός ἔχει γιά στόχο τόν ἴδιο τό Θεό, τότε κανένας δέ μπορεῖ νά κατασιγάσει τήν ὀργή Του, γιατί ὁ γογγυσμός τοῦτος, εἶναι βλασφημία καί ἀχαριστία.
Παράδειγμα, οἱ Ἑβραῖοι. Φεύγοντας ἀπό τήν Αἴγυπτο, τά ῾βαλαν μέ τόν Μωϋσῆ καί τόν Ἀαρών. Σάν τυφλωμένοι καί ἀναίσθητοι, ρωτοῦσαν εἰρωνικά καί χλευαστικά: «Ἱνατί ἀνηγάγετε τήν συναγωγήν Κυρίου εἰς τήν ἔρημον ταύτην ἀποκτεῖναι ἡμᾶς;» (Ἀριθμ. Κ´ 4). Κι αὐτό γινόταν γιά 40 χρόνια. Ὁ Μωϋσῆς τούς ἔδωσε τήν καλύτερη ἀπάντηση: «Οὐ γάρ καθ᾽ ἡμῶν ἐστιν ὁ γογγυσμός ὑμῶν, ἀλλ᾽ ἢ κατά τοῦ Θεοῦ» (Ἔξοδ. ΙΣΤ´ 8). Ὁ γογγυσμός σας δέ στρεφόταν σέ μᾶς, γιατί ὄργανα τοῦ Θεοῦ εἴμαστε. Στρεφόταν ἐνάντια στόν ἴδιο τό Θεό.
 Συχνά καί οἱ ἀπόστολοι συμ- βουλεύουν τούς χριστιανούς νά ἀποβάλλουν τούς γογγυσμούς καί τίς μεμψιμοιρίες καί ὅ,τι παράπονα ἔχουν μέ τούς συνανθρώπους τους, γιά νά μή προκληθοῦν χειρότερα κακά. Καί ἄν στερεῖστε κάποια ἀγαθά, καί ἄν περνᾶτε οἰκονομικές κρίσεις, ν᾽ ἀγαπᾶτε τή λιτότητα "ἀρκούμενοι τοῖς παροῦσι", καί "πάντα ποιεῖτε χωρίς γογγυσμῶν καί διαλογισμῶν" (Φιλιπ. Β´ 14). Οἱ συνεχεῖς μάλιστα μεμψιμοιρίες καί γκρίνιες καί τά παράπονα, ἀποδεικνύουν ἀπιστία, ἀχαριστία καί ἀσέβεια πρός τό Θεό.
Ὁ ἀδελφόθεος Ἰούδας, μεταξύ ἄλλων, χαρακτηρίζει τούς ἁμαρτωλούς "γογγυστάς, μεμψιμοίρους, πορευομένους κατά τάς ἐπιθυμίας αὐτῶν" (Ἰούδ. 16). Ὁ ἀληθινός καί πιστός χριστιανός προσπαθεῖ καί ἀγωνίζεται νά παραμένει εἰρηνικός πρός ὅλους.
Δέ γογγύζει,δέν παραπονιέται, δέ γκρινιάζει καί δέ μεμψιμοιρίζει σέ ὅποια στιγμή καί ὅποια περίσταση. Ἡ καλύτερη ἄμυνα εἶναι ἡ προσευχή τοῦ Ἰησοῦ: "Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με τόν ἁμαρτωλόν".

   Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φυλ. 1998, 15 Νοεμβρίου 2013

http://anavaseis.blogspot.gr/2013/11/blog-post_951.html

Ἡ ἀληθινὴ ἔκφρασις τῆς ἐλευθερίας. Μιχαὴλ Μιχαηλίδη

Ἡ ἀληθινὴ ἔκφρασις τῆς ἐλευθερίας

   Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Χειρότερη παρερμηνεία καί παραποίηση καί κατάχρηση τῆς ἐλευθερίας δέν παρατηρήθηκε ποτέ, ὅσο στήν ἐποχή μας. Θά ᾽λεγε κανείς πώς, εἶναι πρωτοφανής ἡ διαστροφή τῆς ἐλευθερίας σ᾽ ὅλες τίς ἐννοιολογικές της σημασίες.
Τό αὐτεξούσιο τοῦ "κατ’ εἰκόνα" ἀχρειώθηκε μεταπτωτικά, καί ὁ ἄνθρωπος θ᾽ ἀνακτήσει δυνάμεις μόνο μέ ἀγώνα καί τή χάρι τοῦ Πνεύματος, "οὗ δέ τό Πνεῦμα Κυρίου, ἐκεῖ ἐλευθερία" (Β´ Κορ. Γ´ 17).
 Ἡ ἀληθινή ἔκφραση τῆς ἐλευθερίας δέν εἶναι ἐπιδεικτική καί θορυβώδης, ἀλλά ἐσωτερική τῆς ψυχῆς δύναμη. Ὁ συγγραφέας τῆς "Μίμησης τοῦ Χριστοῦ" τήν ὀνομάζει "ἐλευθερία τῆς καρδιᾶς". Ἡ ἀληθινή ἐλευθερία εἶναι πνευματική.
Ὅταν ὁ Κύριος ζητᾶ τήν καρδιά μας, αὐτό σημαίνει πώς ζητᾶ τήν ἐλευθερία μας. Ἄλλωστε, κανένας δέ σέβεται τήν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου τόσο, ὅσο Ἐκεῖνος πού τήν δημιούργησε. Αὐτό ὑποδηλώνεται μέ τόν ὑπέροχο στίχο τῆς Ἀποκάλυψης (Γ´ 20), ὁ ὁποῖος παρουσιάζει τόν Κύριο νά χτυπᾶ τήν πόρτα τῆς ψυχῆς μας καί νά λέει: «Ἐάν τις ἀκούσῃ τῆς φωνῆς μου καί ἀνοίξῃ τήν θύραν καί εἰσελεύσομαι πρός αὐτόν...».
Ὁ μέγας ἐλευθερωτής τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης εἶναι ὁ Ἰησοῦς. «Ἐάν οὖν ὁ Υἱός ὑμᾶς ἐλευθερώση, ὄντως ἐλεύθεροι ἔσεσθε» ( Ἰω. Η´ 36).Μόνο ἄπιστοι καί ἄθεοι δέν ἔχουν καμιά σχέση μέ τόν Ἰησοῦ Χριστό.

 Ἀλλ᾽ ὅποιος δέν ἔχει σχέση μέ τό Χριστό, δέν ἔχει σχέση μέ τήν ἐλευθερία. Οἱ ἐχθροί τοῦ Χριστοῦ Τόν πολεμοῦν, γιατί ἡ ἐλευθερία Του, κοστίζει. Τούς κοστίζει τίς ἁμαρτωλές ἡδονές. «Πᾶς ὁ φαῦλα πράσσων μισεῖ τό φῶς, καί οὐκ ἔρχεται πρός τό φῶς, ἵνα μή ἐλεγχθῇ τά ἔργα αὐτοῦ» (Ἰω. Γ´ 20). Ἀληθινά ἐλεύθεροι καί μακάριοι εἶναι "οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοί τόν Θεόν ὄψονται" (Ματθ. Ε´ 8).
 Ὅσοι δέν ἐμπιστεύονται τό Χριστό, δέν εἶναι ἄξιοι ἐμπιστοσύνης ἀπ᾽ τούς ἀνθρώπους. Ἡ ἐλευθερία τοῦ πνεύματος, ἡ ἐλευθερία τῆς καρδιᾶς, ξέρει νά ὑποτάσσεται, νά πειθαρχεῖ, νά ἀγαπᾶ θυσιαστικά, νά σταυρώνει τά πάθη καί ὅλα τά ἐλαττώματα, νά διακονεῖ, νά συγχωρεῖ καί τούς ἐχθρούς… καί νά "φέρεται ἐπί τήν τελειότητα".
Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος γράφοντας γι᾽ αὐτούς πού ζοῦν "ἐν ἐπιθυμίαις σαρκός ἀσελγείαις... ἐλευθερίαν ἐπαγγελλόμενοι, αὐτοί δοῦλοι ὑπάρχοντες τῆς φθορᾶς" (Β´ Πέτρ. Β´ 19). Ὅσοι δέν ζοῦν ἠθική χριστιανική ζωή, δέν ἔχουν δικαίωμα νά κάνουν τό δάσκαλο καί νά μιλᾶνε γιά ἐλευθερία,"δοῦλοι ὑπάρχοντες τῆς φθορᾶς", ἐνῶ, δηλαδή, οἱ ἴδιοι εἶναι δοῦλοι τῶν παθῶν τους.
Γιά ὅσους μάλιστα, κατέχουν ἐξέχουσες θέσεις, βαρυσήμαντος εἶναι ὁ λόγος τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου: «Ἀνδρός ἐπιφανοῦς καί πολλοῖς γνωρίμου πλημμέλεια, κοινήν ἅπασι φέρει τήν βλάβην». Καί μικρό ἀκόμα παράπτωμα ἐπισήμου καί γνωστοῦ προσώπου, προξενεῖ σκάνδαλο καί κακό παράδειγμα σ᾽ ὅλο τό λαό. Ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό ἡγέτες μέ ἐσωτερική, πνευματική ἐλευθερία.

 Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φυλ. 1997, 8 Νοεμβρίου 2013 

http://anavaseis.blogspot.gr/2013/11/blog-post_3533.html

«Ἐμίσησάν με δωρεάν». Μιχαὴλ Μιχαηλίδη

«Ἐμίσησάν με δωρεάν»
  

Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Μέ μίσησαν καί θά ἐξακολουθοῦν νά μέ μισοῦν οἱ ἄνθρωποι, καθώς τό προφήτεψε ὁ Νόμος, καί συγκεκριμένα, ὁ Δαβίδ στούς ψαλμούς του. Μέ μίσησαν, χωρίς καμιά αἰτία καί κανένα λόγο (Ἄλλωστε, τό μῖσος δέν ἔχει καμιά σχέση μέ τή λογική καί τή σωφροσύνη).
Ὁ Ἰησοῦς ἀπευθύνεται πρός τούς μαθητές Του μετά τόν Μυστικό Δεῖπνο.
Πρόκειται γιά τό κύκνειό Του ἆσμα, δηλαδή τήν τελευταία, τήν ἀσύγκριτη καί ἀνεπανάληπτη διδασκαλία Του, μέ ἀκροατές τούς μαθητές Του καί ἀποδέκτες τούς γραμματεῖς καί φαρισαίους.
Ὅλη αὐτή ἡ διδασκαλία Του - ἀληθινός καί μέγας ἠθικός θησαυρός τοῦ Εὐαγγελίου-, ἀποτελεῖ τήν πρώτη, ἀπό τίς 12 εὐαγγελικές περικοπές, πού διαβάζονται τή Μ. Πέμπτη τό βράδυ στήν Ἀκολουθία τῶν Παθῶν τοῦ Κυρίου,περιλαμβάνεται δέ, στά κεφάλαια τοῦ κατά Ἰωάννην Εὐαγγελίου ΙΓ´- ΙΖ´.
 Σήμερα, ρίχνουμε μιά γρήγορη ματιά στούς τελευταίους στίχους τοῦ ΙΕ΄κεφαλαίου τοῦ κατά Ἰωάννην Εὐαγγελίου.
«Εἰ ἐμέ ἐδίωξαν καί ὑμᾶς διώξουσιν». «Θά σᾶς μισοῦν, γιατί δέν εἶστε ἐκ τοῦ κόσμου», δηλαδή, κοσμικοί καί ἁμαρτωλοί.
Ἄν δέν ἔβλεπαν τά ἔργα καί τά θαύματα πού ἔκαμα - ἐννοεῖ τούς ἐχθρούς Του - δέ θά εἶχαν καμιά ἁμαρτία. Τώρα ὅμως, μετά ἀπό ὅσα εἶδαν καί ἄκουσαν, παρέμειναν ἄπιστοι καί ἀμετανόητοι. Καί τό ἀκόμα χειρότερο, "μεμισήκασι καί ἐμέ καί τόν Πατέρα μου".
Ἐξακολουθοῦν νά μισοῦν καί μένα καί τόν Πατέρα μου. Γιαυτό ἐκπληρώνεται ἡ προφητεία πού ἔλεγε: «Ἐμίσησάν με δωρεάν» ( Ἰω. ΙΕ´ 25).
 Φοβερή προφητεία, ἀλλ᾽ ἀκόμα πιό φοβερή ἡ ἐπαλήθευσή της. «Ἐμίσησάν με δωρεάν». Δυό χιλιάδες χρόνια διδάσκει καί εὐεργετεῖ ὁ Ἐσταυρωμένος καί Ἀναστημένος μέ τόν Πατέρα καί τόν Παράκλητο - "τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, ὅ παρά τοῦ Πατρός ἐκπορεύεται" (ΙΕ´ 26) - καί θαυματουργεῖ μέ τήν Παναγία Μητέρα του καί τά ἑκατομμύρια τῶν ἁγίων μαρτύρων, ἡ δέ ἠθική Του διδασκαλία περί ἀγάπης, εἶναι ἀξεπέραστη στήν παγκόσμια ἱστορία, παρόλ᾽ αὐτά, ὁ Ἰησοῦς καί ἡ Χριστιανική Πίστη, βάλλεται καταιγιστικά!
 Ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἔγινε πολεμικός στόχος καί ἀθέων καί βλασφήμων καί διεφθαρμένων καί μάγων καί σατανιστῶν καί ἀκόλαστων καί διεστραμμένων καί παγανιστῶν καί ἑβραίων καί μασώνων καί αἱρετικῶν καί ἀποκρυφιστῶν καί ἰσλαμιστῶν καί πολιτικῶν… καί πολλῶν ἄλλων. Φρίκη σέ καταλαμβάνει καί μόνο νά θυμηθεῖς τόν 70χρονο Νερώνειο καί Διοκλητιάνειο διωγμό τῶν Σοβιετικῶν Ἀρχῶν!
Τί πέτυχαν; Τό ἀντίθετο ἀποτέλεσμα... Κι ἔτσι θά συμβαίνει πάντα. Ὅλη ἡ Ρωσία πανηγύρισε φέτος τά 1025 χρόνια τῆς Χριστιανικῆς της Βάπτισης! Ἀλληλούϊα. Αἰνεῖτε τόν Θεόν! Αὐτῷ ἡ δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν. Ὁ Θεάνθρωπος Κύριος καί Σωτήρας μας, "ἐξῆλθε νικῶν".

  Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φυλ. 1996, 1 Νοεμβρίου 2013

http://anavaseis.blogspot.gr/2013/11/blog-post_4073.html

Ἕνας ἡρωϊκὸς ἱερομάρτυς. Μιχαὴλ Μιχαηλίδη

Ἕνας ἡρωϊκὸς ἱερομάρτυς

 Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Bρισκόμαστε στά πρῶτα χρόνια τῶν φοβερῶν διωγμῶν τῶν Ρωμαίων αὐτοκρατόρων. Λίγα χιλιόμετρα πιό πέρα ἀπ᾽ τήν ἀρχαία Ἀμαθούντα τήν πόλη τοῦ ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Ἐλεήμονα καί τοῦ Ἁγίου Τύχωνα- δυτικά πρός τήν Πάφο τῆς Κύπρου, συναντάει κανείς τό Κούριο. Ἐκεῖ ἀκριβῶς, σώζεται τό ἀρχαῖο θέατρο καί τό στάδιο τῆς πόλης.
 Μυριάδες οἱ μάρτυρες τοῦ Χριστοῦ σ’ ὅλη τή ρωμαϊκή αὐτοκρατορία. Δέν ἦταν δυνατό νά ἐξαιρεθεῖ καί ἡ ἑλληνική Κύπρος μας, ἡ ὁποία μάλιστα, ὀνομάστηκε "νῆσος τῶν ἁγίων". Στίς μέρες τοῦ φοβεροῦ Διοκλητιανοῦ (284-304), ἐπίσκοπος στό Κούριο, ἦταν ὁ Φιλονείδης.
Ἄξιος ποιμένας, μέ ἀποστολικό ζῆλο καί φλογερή καρδιά. Μέ τό διάταγμα τοῦ αὐτοκράτορα, οἱ φυλακές γέμισαν. Ἦρθε καί τοῦ Φιλονείδη ἡ σειρά. Τό περίμενε. Ἦταν ἕτοιμος γιά τό στίβο. Στό κελλί βρῆκε κι ἄλλους τρεῖς χριστιανούς, πνευματικά του παιδιά.
Εὐκαιρία ν᾽ ἀλληλοστηριχτοῦν στή χριστιανική πίστη. Τούς ἔδινε δύναμη καί κουράγιο: "Ἀδελφοί μου, τούς ἔλεγε ὁ ἐπίσκοπος -πού δέν φαινόταν μεγάλης ἡλικίας- τιμή καί χαρά μας, πού "ὑποφέρουμε γιά τό Χριστό μας, ἕτοιμοι νά δώσουμε καί τή ζωή μας..."
 Γιά μιά στιγμή, ἡ πόρτα τῆς φυλακῆς ἔτριξε. Οἱ δεσμοφύλακες ὁδηγοῦν τούς τρεῖς γιά τήν ἐκτέλεση καί τόν τόπο τοῦ μαρτυρίου, ἀφοῦ χαιρετοῦν εὐλαβικά τόν ἐπίσκοπό τους, ὁ ὁποῖος ταυτόχρονα τούς εὐλογεῖ καί προσεύχεται θερμά.

Ὁ εἰδωλολάτρης διοικητής τοῦ Κουρίου, ἄνθρωπος ἀκόλαστος καί πωρωμένος, μηχανεύθηκε τό πιό ἀπαίσιο καί φρικτό μαρτύριο γιά τόν ἐπίσκοπο. Πρίν τόν σκοτώσει μαρτυρικά, βουλήθηκε νά τόν ὑποβάλει σέ ἀνόσιο, αἰσχρό καί ἀνήθικο τῆς ψυχῆς, μαρτύριο. Μεθυσμένοι στρατιῶτες θά ὁρμοῦσαν στό κελλί του καί θά τόν ἀτίμαζαν μέ τόν πιό ἐπαίσχυντο τρόπο!…
Ὁ ἅγιος ἐπίσκοπος ἔφριξε! Δέ μποροῦσε ποτέ νά φανταστεῖ πώς, ἕνας ἐπίσκοπος -ἄντρας- θά δεχόταν τέτοια ἀσέλγεια καί ἀτίμωση ἀπό ἄλλους ἄντρες! Εἶναι στιγμές στήν ἀνθρώπινη ζωή, τόσο δύσκολες, τόσο δραματικές... ἀληθινή τραγωδία.
Γιά παρόμοιες στιγμές, γράφει ὁ ἐθνικός μας ποιητής: «Σέ βυθό πέφτει ἀπό βυθό ὡς πού δέν ἦταν ἄλλος. Ἐκεῖθ᾽ ἐβγῆκε ἀνίκητος». Ὁ ἀντρειωμένος καί ἅγιος Φιλονείδης, τό ἀποφάσισε. Εἶπε μυστικά τό σχέδιό του σέ μερικούς χριστιανούς, μήπως καί σκανδαλιστοῦν οἱ πιστοί ἀπ᾽ τόν τρόπο τοῦ θανάτου του.
Σκέπασε τό πρόσωπό του, ἀνέβηκε σ᾽ ἕνα ψηλό ὕψωμα, καί πρίν ἔρθουν οἱ αἰσχροί καί ἀκόλαστοι στρατιῶτες, ὁ ἐπίσκοπος Φιλονείδης ἔπεσε κάτω, πεθαίνοντας ἡρωϊκά, μαρτυρικά καί ἅγια. Κράτησε ἀμόλυντη τήν πίστη καί τήν ἠθική του ἀκεραιότητα. Ἡ Ἐκκλησία μας τόν ἑορτάζει στίς 17 Ἰουνίου. Τό μικρό αὐτό κείμενο τό ἀφιερώνω στούς ὁμοφυλόφιλους, γιά προβληματισμό.

 Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φυλ. 1995, 25 Ὀκτωβρίου 2013

http://anavaseis.blogspot.gr/2013/10/blog-post_7407.html

Ἡ κατάκρισις. Μιχαὴλ Μιχαηλίδη

  Ἡ κατάκρισις

Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Φοβερό τό φαινόμενο καί θανάσιμο τό ἁμάρτημα. Γιατί ἆραγε; Ἁπλούστατα, γιατί, δέν κρίνεις, ἀλλά κατακρίνεις. Ἡ διαφορά βρίσκεται στήν ἔννοια τῶν δύο λέξεων. Ἡ μέν κρίση, σημαίνει προσωπική ἄποψη γιά κάποιο ζήτημα ἤ ἀνθρώπινο πρόβλημα, ἐνῶ μέ τήν πρόθεση "κατά" (κατά-κριση), παίρνει κακή ἔννοια στίς διαπροσωπικές σχέσεις, καί σημαίνει κατηγορία, συκοφαντία, σκόπιμη καί ὕπουλη καί φθονερή διάθεση καί ἀσχολία γιά τόν "κατηγορούμενο".
 Κάποτε τό ρῆμα "κρίνω" -προπάντων στήν Ἁγ. Γραφή- μεταφράζεται "κατακρίνω". Ἤδη ὁ Κύριος στήν ἐπί τοῦ ὄρους ὁμιλία μᾶς δίδαξε: «Μή κρίνετε, ἵνα μὴ κριθῆτε· ἐν ᾧ γὰρ κρίματι κρίνετε κριθήσεσθε, καὶ ἐν ᾧ μέτρῳ μετρεῖτε μετρηθήσεται ὑμῖν» (Ματθ. Ζ΄1-2).
Μή κατακρίνετε καί καταδικάζετε τούς ἀνθρώπους, γιά νά μή σᾶς κατακρίνει καί καταδικάσει καί σᾶς ὁ Θεός. Πόσο ἀρέσει ἡ φλυαρία καί ἡ πολυλογία καί τό κουτσομπολιό στούς ἀνθρώπους! Κι αὐτό πού λέμε κουτσομπολιό, δέν εἶναι τίποτε ἄλλο, παρά κακόβουλος σχολιασμός τῆς συμπεριφορᾶς τῶν ἄλλων.

Εἶναι, δηλαδή, κατάκριση στήν πιό χυδαία της μορφή. Συμπεριφορά, ὁλότελα ξένη πρός τό χριστιανικό ἦθος. Ἐκτός τούτου, πολλές φορές στήν κατάκριση ἐπιπολάζει ἡ πιό κακόμορφη ὑποκρισία. Γιαυτό, λέει ὁ ἱερός Χρυσόστομος: «Τῆς ἐσχάτης ἀθλιότητός ἐστιν, τά οἰκεῖα ἀφέντες κακά, τά τῶν πλησίον περιεργάζεσθαι».
Ὅποιος περιεργάζεται τούς ἄλλους μέ διάθεση κατάκρισης ἤ καί διακωμώδησης, ἐξωτερικεύει τήν ἐσωτερική του ἀθλιότητα.
Ὁ Αἴσωπος, ἕνας λαϊκιστής, ὅπως θά λέγαμε σήμερα, ἀνάμεσα στίς σοφές κουβέντες του, εἶπε καί τή γνωστή, τή σύντομη καί διδακτική του εἰκόνα, πού τή μαθαίνουμε ἀπό τά κατώτερα Γυμνασιακά μας χρόνια: «Ἀνθρώπων ἕκαστος δύο πήρας φέρει. Τήν μέν ἔμπροσθεν, τήν δέ ὄπισθεν. Καί ἡ μέν ἔμπροσθεν γέμει κακῶν ἀλλοτρίων, ἡ δέ ὄπισθεν τῶν αὐτοῦ τοῦ φροντος». Γιά τά ξένα, εἴμαστε ἄριστοι παρατηρητές, ἀλλά γιά τά δικά μας, πάσχουν τά μάτια μας καί δέ βλέπουν καθαρά!
 Ἡ κατάκριση εἶναι μέν εὔκολο καί... εὐχάριστο ἔργο, ἀλλά πολύ ἐπικίνδυνο γιά τρεῖς λόγους: Πρῶτα γιά τόν ἴδιο πού στερεῖται αὐτογνωσίας («ἐν ὧ γάρ κρίνεις τόν ἕτερον, σεαυτόν κατακρίνεις», Ρωμ. Β΄1). Δεύτερο, γι’ αὐτούς πού κατακρίνει καί κατηγορεῖ, καί τρίτο, γιά τίς τωρινές καί αἰώνιες συνέπειες.
Τέλος, ὑπάρχει καί μιά ἄλλη κατάκριση, καθώς λέει ὁ ἅγιος Ποιμήν:«Ἔστιν ἄνθρωπος ὁ δοκῶν σιωπᾶν, καί ἡ καρδία αὐτοῦ κατακρίνει ἄλλους. Ὁ τοιοῦτος πάντοτε λαλεῖ». Πρέπει νά καθαρίσει καί τό στόμα ἀπό τίς κατακρίσεις καί τούς μολυσμούς τῆς γλώσσας, ἀλλά νά καθαρίσει κι ὁ λογισμός ἀπό τούς μολυσμούς τῆς κατάκρισης. Λοιπόν; «Μή κρίνετε ἵνα μή κριθῆτε». Καί μέσα μας, κι ἔξω μας.

Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φυλ. 1993, 11 Ὀκτωβρίου 2013


http://anavaseis.blogspot.gr/2013/10/blog-post_7822.html

Ὁ ἄνθρωπος δίδει ἐξετάσεις. Μιχαὴλ Μιχαηλίδη

 Ὁ ἄνθρωπος δίδει ἐξετάσεις

Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

"Κόσμος" τοῦ κόσμου ὁ ἄνθρωπος. Τό πιό ὄμορφο καί ἀσύγκριτο στολίδι τῆς δημιουργίας.Ἡ ἀνυπέρβλητη εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Γι' αυτό καί ἡ ἀναφώνηση ἑνός ἁγίου: «Εἶδες τόν ἄνθρωπόν σου; Εἶδες τόν Θεόν σου»! Θαυμαστά ὅλα τά χαρίσματά του, σωματικά,ψυχικά,φιλοσοφικά, ἐπιστημονικά, τεχνολογικά... ἀμέτρητα! Οὔτε ἀριθμοῦνται, οὔτε ταξινομοῦνται.
Ἀλλά καί τά λάθη του, τά ἐλαττώματά του καί τ᾽ ἁμαρτήματά του, ὄχι λιγότερα. Πόσο κατάστρεψε τό "κατ᾽ εἰκόνα"! Ὅπως σωρεύει κανείς τήν ἄμμο στή φούχτα του κι ἀδυνατεῖ νά μετρήσει τούς κόκκους, ἔτσι πολλά καί τά πάθη του, τά ψυχικά καί πνευματικά τραύματά του, οἱ λογισμοί του, οἱ πτώσεις του, τ᾽ ἁμαρτήματά του: "ἑκούσια, ἀκούσια, ἐν λόγῳ, ἐν ἔργῳ, κατά νοῦν καί διάνοιαν...". Πάμπολλα. Ἀμέτρητα! Ὅλοι δίνουμε ἐξετάσεις πνευματικές. Κάθε ἄνθρωπος.
Σήμερα, θά ποῦμε λίγα λόγια γιά τά... λόγια μας! Θέμα μας, δηλαδή, ἡ πολυλογία, ἡ φλυαρία, ἡ περιαυτολογία. Αἰώνιος διδάσκαλός μας, ἡ Ἁγία Γραφή: Καί πρῶτο, τό βιβλίο τοῦ Ἰώβ: "Μή πολύς ἐν ρήμασι γίνου" (Ι΄19).
Νά μή λές πολλά λόγια. Νά μή εἶσαι, δηλαδή, πολυλογάς. Νά μή εἶσαι φλύαρος. Καί γιατί λιγότερα λόγια; Ἰδού ἡ ἀπάντηση: «Ἐκ γάρ πολυλογίας οὐκ ἐκφεύξη ἁμαρτίας» (Παροιμ. Ι΄ 19). Μέγας ὁ κίνδυνος. Ἀπ᾽ τά πολλά λόγια πού λές, δέ θ᾽ ἀποφύγεις τήν ἁμαρτία. Θά σοῦ ξεφύγουν καί λόγια πού δέ θά ῾πρεπε νά τά πεῖς. Καί θά προσθέσει ὁ Σολομών σ᾽ ἄλλο κεφάλαιο, ὅτι: «Ὅς φυλάσσει τό ἑαυτοῦ στόμα, τηρεῖ τήν ἑαυτοῦ ψυχήν» (Παροιμ. ΙΓ´ 3).
Ὅποιος προσέχει τά λόγια πού βγαίνουν ἀπ᾽ τό στόμα του, φυλάει τήν ψυχή του. Παραμένει ἀνεπίληπτος, ἀκέραιος, ἀδιάφθορος. Μή ξεχνᾶμε πώς, τά περισσότερα καί πιό πρόχειρα ἁμαρτήματα στούς ἀνθρώπους, γίνονται μέ τή γλώσσα.
Εἶχε μεγάλη πεῖρα ἀπ᾽ τόν κοινωνικό του περίγυρο ὁ βασιλιάς Δαβίδ, γράφοντας "Παῦσον τήν γλῶσσαν σου ἀπό κακοῦ καί χείλη σου τοῦ μή λαλῆσαι δόλον" (Ψαλμ. 33, 14). Ἐπιτέλους παῦσε νά διαπλέκεις καί νά σκαρώνεις μέ τή γλώσσα σου τό κακό, καί μέ τά χείλη σου νά σχεδιάζεις δόλους καί συκοφαντίες.
 Ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι ὑπεύθυνος ἐάν ἄλλοι, χωρίς λόγο, τόν ἐχθρεύονται ἤ τοῦ στήνουν δολοπλοκίες, γιά νά τοῦ κάνουν κακό. Εἶναι ὅμως ὑπεύθυνος, ἐάν ἑκούσια ἤ ἀκόμα καί ἀκούσια, ἔβλαψε μέ τά λόγια του τόν συνάνθρωπό του.
 Στήν τόσο σύντομη καί ὡραιότατη προσευχή τοῦ ὁσίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου, ἀναφέρεται καί ἡ ἁμαρτία τῆς ἀργολογίας: «Κύριε καί Δέσποτα τῆς ζωῆς μου, πνεῦμα ἀργίας, περιεργείας,φιλαρχίας καί ἀργολογίας μή μοι δῶς....».
Αὐτό, τί σημαίνει; Ὅτι ἡ ἀργολογία, ἡ πολυλογία, ἡ φλυαρία, καί μάλιστα ἡ περιαυτολογία, ἀνήκουν στά σοβαρά ἁμαρτήματα. Τέλειος, λοιπόν, καί ὁλοκληρωμένος χριστιανός, εἶναι ἐκεῖνος πού δέ σφάλλει στή γλώσσα καί τούς λόγους του. Ἰδού στάδιο γιά ἀγώνα.

Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φυλ. 1991  27 Σεπτεμβρίου 2013



http://anavaseis.blogspot.gr/2013/09/blog-post_1383.html

Ἀλληλούϊα. Μιχαὴλ Μιχαηλίδη

Ἀλληλούϊα

Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Δέν εἶναι μόνο νά λυπᾶσαι γιά τήν ὕπαρξη τῶν ἀθέων, ἀλλά καί νά προσεύχεσαι.Ὅσο δέ μπορεῖς νά κατανοήσεις τίς σκέψεις καί τίς ἐνέργειες τοῦ Διαβόλου, ἄλλο τόσο νά ἀνιχνεύσεις τούς ἀθεϊστικούς λογισμούς καί συλλογισμούς τοῦ ἀθέου! Πρίν πεντέξι δεκαετίες, τούς ὑπολόγιζαν σ᾽ ὅλο τόν κόσμο, στά 300 ἑκατομμύρια. Σήμερα, ἴσως θά ῾ναι διπλάσιοι ἤ τριπλάσιοι. Ἄλλωστε, ἡ ἀθεΐα γιά τούς πιό πολλούς ἀπ᾽ αὐτούς, θεωρεῖται καί "πρόοδος", ἡ δέ θρησκευτικότητα, λογίζεται "ὀπισθοδρομικότητα"!

Ὁ Θεός, βέβαια, δέν ἔχει ἀνάγκη ἀπό τίς λεγόμενες ἀποδείξεις, οὔτε ἀκόμα καί ἀπό τίς ἐνδείξεις. Δέν ἔχει, δηλαδή, ἀνάγκη ἀπό ὑπερασπιστές τῆς θείας ὕπαρξής Του. Μᾶς προσφέρουν βέβαια ὅλες οἱ ἐπιστῆμες καί οἱ ἐπιστήμονες χίλιες-μύριες ἐνδείξεις ("ἀποδείξεις"), ἀλλά παραθέτωστίς σημερινές "παρεμβάσεις" μερικές ἁπλές - ἀλλά καί θεόπνευστες σκέψεις, πού μπορεῖ κι ἕνα παιδί νά τίς κάνει: Ὁ μέγας ἀπόστολος, ὁ Παῦλος, γράφει:
«Πᾶς γὰρ οἶκος κατασκευάζεται ὑπό τινος, ὁ δὲ τὰ πάντα κατασκευάσας Θεός» (Ἑβρ. γ´ 4). Ὅπως κάθε σπίτι καί κάθε οἰκοδόμημα ἔχει τόν κατασκευαστή του, τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ τή δημιουργία τοῦ σύμπαντος (κόσμου).
Ἡ αὐτόματη γένεση εἶναι παραμύθι. «Οἱ οὐρανοί διηγοῦνται δόξαν Θεοῦ» (Ψαλμ. 18, 2). Αὐτό τό στίχο τόν εἶχε σάν προμετωπίδα στό ἀστρονομικό του ἔργο ὁ Κέπλερ. Ἐδῶ εἶναι ἐπίκαιρα τά ὅσα γράφει ἡ Σοφία Σολομῶντος: «Μάταιοι μὲν γὰρ πάντες ἄνθρωποι φύσει, οἷς παρῆν Θεοῦ ἀγνωσία καὶ ἐκ τῶν ὁρωμένων ἀγαθῶν οὐκ ἴσχυσαν εἰδέναι τὸν ὄντα… Ἐκ γὰρ μεγέθους καλλονῆς κτισμάτων ἀναλόγως ὁ γενεσιουργὸς αὐτῶν θεωρεῖται» (ΙΓ΄1- 5).
Ὅσοι δέν ἔχουν πίστη καί γνώση Θεοῦ, εἶναι δύστυχοι, ματαιόδοξοι καί ἀνόητοι, καί δέν ἔχουν καταφέρει νά γνωρίσουν τό Δημιουργό ἀπ᾽ τήν ἐξαιρετική ὀμορφιά τῶν κτισμάτων. «Κύριε, μέγας εἶ καί ἔνδοξος, θαυμαστός ἐν ἰσχύϊ, ἀνυπέρβλητος", ἀναφωνεῖ καί ἡ Ἰουδίθ (ΙΣΤ΄13), θαυμάζοντας καί δοξολογώντας τόν παντοδύναμο καί ἀνυπέρβλητο Θεό. Ποιός ἐπίσης ἀγνοεῖ τόν 103ο ψαλμό τοῦ Δαβίδ - τό λεγόμενο "προοιμιακό" - «εὐλόγει ἡ ψυχή μου τόν Κύριον. Κύριε, ὁ Θεός μου ἐμεγαλύνθης σφόδρα. Ἐξομολόγησιν (δηλαδή, δοξολογίαν) καί μεγαλοπρέπειαν ἐνεδύσω, ἀναβαλλόμενος φῶς ὡς ἱμάτιον...». Ἀνήκει στ᾽ ἀριστουργήματα τῆς παγκόσμιας ποίησης καί λογοτεχνίας.
Κι αὐτούς τούς ἀγγέλους, γράφει ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης, "ἤκουσα ὡς φωνήν μεγάλην ὄχλου πολλοῦ ἐν τῷ οὐρανῷ λεγόντων, ἀλληλούϊα. Ἡ σωτηρία καί ἡ δόξα καί ἡ δύναμις τοῦ Θεοῦ ἡμῶν" (Ἀποκ. ΙΘ΄1). Ἀπ᾽ τό παγκόσμιο σύμπαν, ὡς τό μικρότερο πολύχρωμο λουλούδι τοῦ πανσέ καί τ᾽ ὡριόχρωμο φτερό τῆς πεταλούδας, τά πάντα μιλᾶνε γιά τήν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ καί ψάλλουν ἀσίγητα καί θριαμβικά, Ἀλληλούϊα !

Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φύλ. 1990  20 Σεπτεμβρίου 2013

http://anavaseis.blogspot.gr/2013/09/blog-post_7527.html

Ὁ Ἀσύγκριτος. Μιχαὴλ Μιχαηλίδη

Ὁ Ἀσύγκριτος Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Μερικοί ἀφελεῖς τολμοῦν κάποτε νά συγκρίνουν, μέ ἀνθρώπινα συνήθως μέτρα, τόν Ἰησοῦ Χριστό, μέ κάποιες προσωπικότητες πού ξεχωρίζουν στίς σελίδες τῆς ἱστορίας. Γιά παράδειγμα, ὁ Σωκράτης, ὁ Κομφούκιος, κ.ἄ. Καί λέω "ἀφελεῖς", γιατί λησμονοῦν τήν ἰδιότητα τῶν δύο συγκρινόμενων προσώπων. Τό ἕνα πρόσωπο εἶναι Θεός - Θεάνθρωπος - τό δέ ἄλλο πρόσωπο εἶναι, ἄνθρωπος, ὅποιος κι ἄν εἶναι αὐτός.
Ὁ Ἰησοῦς εἶναι " Ὁ Ἀσύγκριτος". Ἀσύγκριτος μέ τήν ἀπόλυτη, ἀλλά καί τήν ἀπόλυτα θεολογική ἔννοια καί ὄχι μ᾽ αὐτή τή σχετικά περιγραφική καί συγκριτική. Τέτοια "σχήματα λόγου" εἶναι γιά παράδειγμα τά ἑξῆς: Ὁ ἄνθρωπος αὐτός εἶναι "ἀσύγκριτος" καλλιτέχνης, ρήτορας κ.λπ. ἤ τό τάδε ἔργο δέ συγκρίνεται μέ τό ἄλλο…
Πιό πάνω εἶπα "ἀφελεῖς" αὐτούς, πού τολμοῦν νά συγκρίνουν τόν Χριστό μέ ἀνθρώπινες προσωπικότητες. Δυστυχῶς, δέν εἶναι μονάχα ἀφελεῖς, εἶναι καί ἄπιστοι, ἄθεοι, ἀντίχριστοι! Δηλαδή, προκατειλημμένοι ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ. Αἱρετικοί. Αὐτούς προπάντων, τούς αἱρετικούς, πού ἀμφισβητοῦσαν, κατά κάποιο τρόπο, τή θεότητα τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστής καί Θεολόγος ἦταν ὁ πρῶτος πού τούς εἶπε "ἀντιχρίστους".
Ἀλλ᾽ ἡ θεότητα τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀναμφισβήτητη καί ἁγιογραφικά καί ἱστορικά καί λογικά. Σημειώνω ἀποδεικτικά καί συνοπτικά, γι᾽ αὐτούς πού ἀπορρίπτουν ἤ ἀμφιβάλλουν γιά τοῦ Χριστοῦ τή θεότητα, τά ἑξῆς τέσσερα ἐπιχειρήματα: Α´ Οἱ προφητεῖες, Β΄ Τά θαύματα, Γ´ Ἡ ἠθική διδασκαλία Του, καί Δ´ Ἡ ἀναμαρτησία Του.

Α´ Οἱ προφητεῖες: Εἶναι τόσες πολλές καί θαυμαστές, ἀλλά καί τόσο λεπτομερεῖς γιά τήν ἔλευση, τήν ὑπερφυσική Γέννηση, τή ζωή καί τά ἔργα τοῦ Μεσσία Χριστοῦ, μέχρι τά Πάθη, τήν ταφή καί τήν Ἀνάσταση, ὥστε μόνο γιά τίς Μεσσιανικές προφητεῖες, ἔχουν γραφτεῖ τόμοι βιβλίων.
Β´ Τά θαύματα: Εἶναι τόσα πολλά καί ἐκπληκτικά, ὥστε οἱ ἱεροί Εὐαγγελιστές, μόλις πρόλαβαν 4-5 δεκάδες νά μᾶς περιγράψουν στά Εὐαγγέλιά τους. Ὑπῆρξαν περιπτώσεις πλήθους ἀνθρώπων, ὥστε ὁ Κύριος ἔθετε μόνο τά θεῖα Του χέρια στούς ἀρρώστους καί θεραπεύονταν. Ἀνάμεσα στ᾽ ἄλλα, μᾶς περιγράφουν καί τρεῖς ἀναστάσεις νεκρῶν.
 Γ΄ Ἡ ἠθική διδασκαλία Του: Ἐάν καί μόνο τήν περί ἀγάπης διδασκαλία Του σημειώσουμε, καί σ᾽ αὐτούς τούς ἐχθρούς μας, θά ἦταν ἀρκετή νά πάρει τά πρωτεῖα στήν παγκόσμια ἱστορία. Ποιά ἠθική διδασκαλία μπορεῖ νά ξεπεράσει τήν ἀξεπέραστη διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ;
Δ΄ Ἡ ἀναμαρτησία Του: Αὐτὸ θά ᾽πρεπε νά ᾽ναι τό πρῶτο ἀπ᾽ ὅλα τὰ ἐπιχειρήματα γιά τή θεότητα τοῦ Χριστοῦ. Ὄχι μόνο ὁ ἴδιος ρώτησε: "Τίς ἐξ ὑμῶν ἐλέγχει με περί ἁμαρτίας;" ( Ἰω. Η´ 46), ἀλλά τό βεβαιώνουν καί οἱ μαθητές Του: " Ὅς ἁμαρτίαν οὐκ ἐποίησεν, οὐδέ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ: (Α´ Πέτρ. Β´ 22).
Ἰδού λοιπόν ὁ ΑΣΥΓΚΡΙΤΟΣ Κύριος καί Θεός μας.

  Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φύλ. 1985  26 Ἰουλίου 2013


http://anavaseis.blogspot.gr/2013/07/blog-post_6502.html

Πόλεμος δίχως ἀνακωχή. Μιχαὴλ Μιχαηλίδη

Πόλεμος δίχως ἀνακωχή
 Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Οἱ πόλεμοι, πού διεξάγονται ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους, εἶναι ὁ πικρότατος καρπός τῆς πρώτης ἁμαρτίας. Ὁ διάβολος γιά πάντα, διψάει γιά αἷμα. Καί τά κατάφερε ἀπ᾽ τήν πρώτη κιόλας γενιά τοῦ Ἀδάμ καί τῆς Εὔας, ὁ ἕνας ἀδελφός ἀπ᾽ τά παιδιά τους, ὁ Κάϊν, νά σκοτώσει τόν ἄλλο, τόν Ἄβελ. Ἀδελφοκτονία ἀπ᾽ τήν πρώτη στιγμή τῆς δημιουργίας. Πόλεμος ἀδελφοῦ ἐναντίον ἀδελφοῦ!
Ἀφαίρεση ἀνθρώπινης ζωῆς. Φόνος!
Μέ τήν παρακοή καί τή πτώση τῶν πρωτοπλάστων, ἡ ἁμαρτία πιά, μετά τό προπατορικό ἁμάρτημα, μεταδίδεται ἀπό γενιά σέ γενιά, κι ἀπό ἄνθρωπο σέ ἄνθρωπο. "’Iδού γάρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην καί ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου" (Ψαλμ. 50, 7).
Ἡ ἁμαρτία εἶναι κληρονομική. Μέσα στόν ἄνθρωπο διεξάγεται πόλεμος. Ἕνας πόλεμος ἀκήρυκτος, σκληρός, στυγερός, μέ χίλιες μορφές.
Ἕνας πόλεμος, δίχως ποτέ ἀνακωχή. Ὁ ἐχθρός κάμνει τίς ἐπιθέσεις του χωρίς νά σέ περιμένει.Ἀπρόοπτα καί αἰφνιδιαστικά, ἀρχίζοντας ἀπ᾽ τούς λογισμούς καί προχωρώντας στίς πιό ἀφάνταστες φανταστικές εἰκόνες.

 Ὁ ἀόρατος καί σφοδρότατος ἐχθρός τοῦ Θεοῦ καί τοῦ ἀνθρώπου, ὁ παγκάκιστος καί πονηρότατος σατανᾶς, παγιδεύει μέ τέτοιους καί τόσους τρόπους τά θύματά του, γιά νά ἐπιδείξει τή δύναμή του. Ἀλλ᾽ "οὐ γάρ αὐτοῦ τά νοήματα ἀγνοοῦμεν" (Β´ Κορ. Β´ 11).
Ξέρουμε καλά καί δέν ἀγνοοῦμε τά τεχνάσματα καί τίς δόλιες μεθόδους τοῦ σατανᾶ. Εἶναι μέν ἀπατεώνας μέ δύναμη καί ἰσχύ, ἀλλ᾽ ἡ δύναμη καί ἡ ἐλευθερία του δέν εἶναι ἀπεριόριστη. Ἄν ὁ Θεός τόν ἄφηνε ἐλεύθερο, "πάντας ἄν ἠφάνισε", λέγει ὁ Ἅγιος Μακάριος. Μόνο τότε θά μᾶς ἐξαφάνιζε, ἄν τόν ἄφηνε ὁλότελα ἐλεύθερο. Οἱ δολιότητές του εἶναι, βέβαια, χίλιες - μύριες καί ἀφάνταστες, ἀλλά πάντα ὑπὸ περιορισμό. Ὁ δικός μας πνευματικός πόλεμος, λόγῳ τῆς δολιότητας τοῦ ἐχθροῦ —κι ὅταν λέμε ἐχθρό, ἐννοοῦμε τ᾽ ἀναρίθμητα δαιμόνια—δέν ἔχει ἀνακωχή, γι᾽ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο: Ὅτι, δέ ξέρει τί σημαίνει ὕπνος! Δέν κοιμᾶται ποτέ. Παραμένει ἄϋπνος, ἐνῶ ἐμεῖς, μιά μόνο νύχτα νά ᾽χουμε ἀϋπνία, ὅλη τή μέρα νιώθουμε ζαλισμένοι! Δέν ἐννοῶ, βέβαια, τήν ἀϋπνία τοῦ σώματος, ἀλλά τῆς ψυχῆς.
 Ὁ Κύριος εἶπε: "Γρηγορεῖτε καί προσεύχεσθε ἵνα μή εἰσέλθητε εἰς πειρασμόν. Τό μέν πνεῦμα πρόθυμον, ἡ δέ σάρξ ἀσθενής" (Ματθ. ΚΣΤ΄ 41). Σκληρός ὁ πνευματικός μας πόλεμος. " Ὅτι οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρός αἷμα καί σάρκα, ἀλλά πρός τάς ἀρχάς, πρός τάς ἐξουσίας, πρός τούς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρός τά πνευματικά τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις" ( Ἐφ. Στ΄ 12).
Ἡ μάχη εἶναι δική μας. Ἡ νίκη εἶναι τοῦ Θεοῦ. Μέ τούς πειρασμούς τῆς ζωῆς, τοῦ πνεύματος καί τῆς σάρκας, πάλαιψαν καί θά παλεύουν γιά πάντα, ὅλοι. Καί οἱ ἁγιώτεροι τῶν ἁγίων, "κατά σκοπόν διώκοντες ἐπί τό βραβεῖον τῆς ἄνω κλήσεως τοῦ Θεοῦ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ" (Φιλιπ. Γ´ 14).

 Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φύλ. 1984  19 Ἰουλίου 2013 


http://anavaseis.blogspot.gr/2013/07/blog-post_425.html

Ποτέ «ἀλειτούργητοι». Μιχαὴλ Μιχαηλίδη

Ποτέ «ἀλειτούργητοι»

 Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Στά πρῶτα χριστιανικά χρόνια τῶν διωγμῶν καί τῶν κατακομβῶν, οἱ χριστιανοί ἦσαν ἀληθινό χρυσάφι. Ὅσο περνοῦσαν τά χρόνια, ἔχαναν τήν πνευματική τους λαμπρότητα καί θερμότητα, λόγῳ τῆς ἐκκοσμίκευσης καί τῆς χαλάρωσης τῶν ἰδεῶν καί τῆς χριστιανικῆς τους Πίστης. Αὐτό συμβαίνει καί θά συμβαίνει πάντοτε, παρά τίς ἀποστολικές προτροπές: "Μή συσχηματίζεσθαι τῷ αἰῶνι τούτῳ, ἀλλὰ μεταμορφοῦσθαι τῇ ἀνακαινώσει τοῦ νοὸς ὑμῶν" (Ρωμ. ΙΒ´ 2), καί "μή γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες ἀπί- στοις" (Β´ Κορ. Στ´ 14).
 Τή χλιαρότητα τῆς Πίστης τήν καταδικάζει ὁΚύριος, μέ τό γνωστό καί σκληρό λόγο τῆς Ἀποκάλυψης, πού ἀπευθύνεται στόν ἄγγελο, δηλαδή τόν ἐπίσκοπο Λαοδικείας: "οἶδά σου τὰ ἔργα… ὅτι χλιαρὸς εἶ, καὶ οὔτε ζεστὸς οὔτε ψυχρός, μέλλω σε ἐμέσαι ἐκ τοῦ στόματός μου" (Ἀπ. Γ´ 15-16). Οἱ χλιαροί καί ἀδιάφοροι εἶναι χειρότεροι καί ἀπ᾽ τούς ἄπιστους καί τούς ἄθεους. Ὅσοι χωρίς κανένα λόγο δέν ἐκκλησιάζονται καί δέ λειτουργοῦνται, θεωροῦνται ἀφορισμένοι. Ἤ μᾶλλον, εἶναι αὐτοαφορισμένοι. Οἰ ἴδιοι ἀποκόβουν τόν ἑαυτό τους ἀπ᾽ τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Ἑπομένως, δέν ὑπάρχει γι᾽ αὐτούς σωτηρία.
Ἴσως ἐρωτήσει κάποιος: Γιατί δέν ὑπάρχει σωτηρία; Ἡ ἀπάντηση: Ἀφοῦ θεληματικά οὔτε προσεύχονται μέ τούς ἀδελφούς τους, οὔτε παρίστανται στό μέγα Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας καί προπάντων, οὔτε κοινωνοῦν τοῦ παναχράντου Σώματος καί τοῦ τιμίου Αἵματος τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, ἀποκλείονται τῆς σωτηρίας, σύμφωνα μάλιστα, μέ τό λόγο τοῦ Κυρίου: «Ἐὰν μὴ φάγητε τὴν σάρκα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καὶ πίητε αὐτοῦ τὸ αἷμα, οὐκ ἔχετε ζωὴν ἐν ἑαυτοῖς» ( Ἰω. Στ´ 53). Αὐτό ἀκριβῶς θέλει καί ἐπιδιώκει ὁ διάβολος: Τήν αἰώνια καταδίκη τοῦ ἀνθρώπου.
 Πολύ σημαντικά τά ὅσα γράφει ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής: «Ὁ διάβολος καί ἐχθρός ἐστι τοῦ Θεοῦ, καί ἐκδικητής. Πείθων ἡμῶν τήν προαίρεσιν τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν, προκρίνειν τά πρόσκαιρα… Οὐδέν γάρ οὕτω φίλον τῷ διαβόλῳ καθέστηκεν, ὡς ἄνθρωπος τιμωρούμενος».
 Ὁ διάβολος εἶναι ἐχθρός καί τοῦ Θεοῦ καί τοῦ ἀνθρώπου. Ἰδιαίτερη ὅμως εἶναι ἡ χαρά του, νά βλέπει τόν ἄνθρωπο νά τιμωρεῖται.Κι ἡ παγίδα πού τοῦ στήνει, λέει ὁ ἅγιος Μάξιμος, εἶναι ἡ προσπάθειά του νά τόν κάμει ν’ ἀγαπήσει καί προτιμήσει τά πρόσκαιρα παρά τά οὐράνια. Δέ μπορεῖ νά ὑπάρξει καί ν᾽ ἀναπτυχθεῖ ὀρθόδοξη πνευματική ζωή, χωρίς ἐκκλησιασμό (Θεία Λειτουργία) καί Κοινωνία τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων.
Νά προσέξουν ἰδιαίτερα οἱ γονεῖς καί οἱ ἐκπαιδευτικοί, τά παιδιά. Κλειστά τά αὐτιά στίς σειρῆνες τοῦ κακοῦ καί τοῦ ἀθεϊσμοῦ. Οἱ δαίμονες τοῦ σκότους ἑτοιμάζουν τόν Ἀντίχριστο. Ὅπου καί νά ῾ναι, ἔρχεται! Ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία συμβολίζεται καί παρομοιάζεται μέ τήν Κιβωτό τοῦ Νῶε. Ἄλλοι σώ- ζονται καί ἄλλοι καταποντίζονται καί πνίγονται.

 Ὀρθόδοξος Τύπος άρ. φύλ. 1983, 12  Ἰουλίου 2013


http://anavaseis.blogspot.gr/2013/07/blog-post_640.html

Φίλοι τοῦ Χριστοῦ. Μιχαὴλ Μιχαηλίδη

Φίλοι τοῦ Χριστοῦ

Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Ἀπ᾽ τ᾽ ἀρχαῖα τά χρόνια ἡ λέξη «φίλος», ἀσκοῦσε στούς ἀνθρώπους—προπάντων στούς νέους—μιά ἰδιαίτερη σημασία καί γοητεία. Ἀλλ᾽ ὄχι μόνο τότε!Καί σήμερα καί πάντοτε, οἱ ἄνθρωποι αἰσθάνονται ἰδιαίτερη τιμή καί καύχηση, νά εἶναι φίλοι μέ τόν τάδε ἤ τόν τάδε!… ἀνεξάρτητα ἐάν τηροῦν τούς ὅρους καί τίς προϋποθέσεις τῆς ἀληθινῆς φιλίας.
Οἱ πιό ματαιόδοξοι μάλιστα, δίνουν μεγαλύτερη σημασία στούς τίτλους ἤ τήν κοινωνική θέση τοῦ φίλου τους —ἄν ἔχει πολλά λεφτὰ ἤ ἄν κατέχει κάποια ἀνώτερη κοινωνική θέση… ὥστε νά ὑψηλοφρονοῦν οἱ ματαιόδοξοι!
Στό Χριστιανισμό δέν ὑπάρχουν ψεύτικες ἤ ὑποκριτικές φιλίες. Κι ἄν ὑπάρχουν τέτοιου εἴδους φιλίες, δέν εἶναι ἀληθινές, χριστιανικές φιλίες. Ὁ Θεάνθρωπος Κύριος Ἰησοῦς, εἶχε φίλους, ὅπως τό Λάζαρο καί τούς μαθητές Του. Ἀλλά καί ὁ Λάζαρος καί οἱἈπόστολοι, ἀντίθετα, εἶχαν γιά φίλο τους — ἀσφαλῶς καί Διδάσκαλό τους— τόν Ἰησοῦ.
Λίγο πρίν τόΠάθος, τούς μίλησε γιά τήν ἀγάπη καί τή φιλία. Ἀφοῦ πρῶτα, τούς δίδαξε καί τούς εἶπε: «Αὕτη ἐστίν ἡ ἐντολή ἡ ἐμή, ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους, καθώς ἠγάπησα ὑμᾶς», ἀμέσως μετά τούς δήλωσε τήν ἀξία τῆς ἀγάπης, ἡ ὁποία φτάνει μέχρι τή θυσία, λέγοντας ὅτι: «Μείζονα ταύτης ἀγάπην οὐδείς ἔχει, ἵνα τις τήν ψυχήν αὐτοῦ θῇ ὑπέρ τῶν φίλων αὐτοῦ».
Καί τέλος, τούς ἀποκαλεῖ φίλους: «Ὑμεῖς φίλοι μού ἐστε, ἐάν ποιῆτε ὅσα ἐγώ ἐντέλλομαι ὑμῖν. Ὑμᾶς δέ εἴρηκα φίλους ὅτι..» ( Ἰω. ΙΕ΄12-15). Πόσο μεγάλη τιμή γιά τούς Ἀποστόλους, νἄχουνε «Φίλο» τους τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ, δηλαδή, τό Θεάνθρωπο!

Τόν ἴδιο τό Θεό! Οἱ Ἀπόστολοι ὡστόσο μᾶς ἐκπροσωποῦν ὅλους. Τό ᾽χουμε ἆραγε, συνειδητοποιήσει ὅτι ὅλοι μας ἔχουμε «Φίλο» μας τόν Κύριο;Καί τό σημαντικότερο, εἴμαστε ἄξιοι γιά τέτοια τιμή; Ἐάν εἴχαμε φίλο κάποιο βασιλιά ἤ πρόεδρο Δημοκρατίας ἤ ἔστω ἕνα διάσημο ἐπιστήμονα νομπελίστα, πόσο ξεχωριστή θά νιώθαμε τήν τιμή!
Καί ὅμως μᾶς διαφεύγει ἡ μέγιστη καί ἀνυπέρβλητη αὐτή τιμή! Πόσο ὄμορφα καί ταπεινά ἦσαν τά λόγια τοῦ Προδρόμου στούς μαθητές, γιά τή μεσσιανικότητα τοῦ Χριστοῦ! Χρησιμοποιεῖ γιά παράδειγμα ἀγάπης καί φιλίας, τή χαρά πού αἰσθάνεται ὁ κουμπάρος ὅταν κάθεται πλάϊ στό γαμπρό κι ἀκούει τή φωνή του! Ἰδού ὁ στίχος: « Ὁ ἔχων τήν νύμφην νυμφίος ἐστίν.
Ὁ δέ φίλος τοῦ νυμφίου, ὁ ἑστηκώς καί ἀκούων αὐτοῦ, χαρᾷ χαίρει διά τήν φωνήν τοῦ νυμφίου. Αὕτη οὖν ἡ χαρά ἡ ἐμή πεπλήρωται. Ἐκεῖνον δεῖ αὐξάνειν, ἐμέ δέ ἐλαττοῦσθαι» ( Ἰω. Γ΄29-30). Ὁ Χριστός καί Κύριός μας, εἶναι ὁ «κάλλει ὡραῖος».
Εἶναι ὁ Φίλος τῶν φίλων καί ὁ «ἐκλελοχισμένος ἀπό μυριάδων» (Ἆσμα ἀσμάτων Ε΄10). Εἶναι ὁ γλυκύτατος Νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας καί κάθε ἀνθρώπινης καρδιᾶς. Ἡ φιλία Του εἶναι ἀσύγκριτη καί μοναδική. Ὦ, Πανάγιε Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Σ᾽ εὐχαριστοῦμε, γιατί εἶσαι γιά μᾶς τό πᾶν. Καί Νυμφίος καί Φίλος καί ἡ ἄπειρη ὡραιότητα.


Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φύλ. 1982, 5 Ιουλίου 2013


http://anavaseis.blogspot.gr/2013/07/blog-post_8266.html

Οἱ τρεῖς θρασύτατοι πειρασμοί. Μιχαὴλ Μιχαηλίδη

Οἱ τρεῖς θρασύτατοι πειρασμοί 

Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Κατά τήν ἁγιοπατερική καί νηπτική διδασκαλία, τά ἑπτά θανάσιμα ἁμαρτήματα εἶναι:
1. γαστριμαργία, 2. πορνεία, 3. φιλαργυρία, 4. ἀκηδία, 5. ὀργή, 6. κενοδοξία, καί 7. φθόνος (βλπ. Παν. Τρεμπέλα "Δογματική", τόμ. Β´ σελ. 300-13).

Εἰδικότερα, στήν κοινωνική καί καθημερινή ζωή, τρεῖς εἶναι οἱ θρασύτατοι πειρασμοί, πού σάν μολυσματικές ἐπιδημίες ὁδηγοῦν ἀσφαλέστερα στήν ἀμετανοησία καί τόν πνευματικό θάνατο: Ἡ φιληδονία, ἡ φιλοδοξία, καί ἡ φιλαργυρία. Ἡ ἀγάπη καί προσκόλληση σ᾽ ὅλες τίς σαρκικές ἡδονές (πλήν τοῦ νόμιμου Γάμου), ἡ σφοδρότατη γοητεία καί ἐπιθυμία τῆς δόξας, καί ἡ ἄκρα ἀγάπη τῶν ἀργυρίων (τῶν χρημάτων καί τοῦ πλούτου).
Ἡ ἀνθρώπινη ζωή εἶναι σπαρμένη ἀπό μύριους πειρασμούς. Κάθε βῆμα καί πειρασμός. Κάθε λεπτό καί παρανομία. Κάθε λογισμός καί τῆς ψυχῆς δυσωδία. Τ’ ἁμαρτήματα εἶναι τόσα πολλά, ὥστε οὔτε ἀριθμοῦνται οὔτε ταξινομοῦνται.
Τονίζεται μονάχα ἡ σοβαρότητα ἑπτά ἁμαρτημάτων, τά ὁποῖα χαρακτηρίζονται "θανάσιμα", ὄχι πώς δέ συγχωροῦνται, ἀλλά γιατί, ἄν δέν προσέξει ὁ ἄνθρωπος, μποροῦν νά ὁδηγήσουν στή σκλήρυνση καί ἀμετανοησία, δηλαδή, τόν πνευματικό θάνατο.

1. Φιληδονία. Οἱ πάντες τό ἀκοῦν, τό βλέπουν καί τ᾽ ὁμολογοῦν: Γίναμε Σόδομα καί Γόμορρα. Ἡ ἐκπόρνευση τῆς ἀνθρωπότητας μέ τίς πιό ἀηδιαστικές ἐκφράσεις καί ἐκδηλώσεις της, προπάντων μέ τήν ἀρσενοκοιτία (ἤ σοδομία ἤ ὁμοφυλοφιλία...), καί τή γελοιποίηση τοῦ Μυστηρίου τοῦ Γάμου μέ τόν ψευδεπίγραφο "γάμο τῶν ὁμοφυλοφίλων", ὑβρίζεται καί βλασφημεῖται ὁ Θεός καί ὁ Νόμος Του. Οἱ Σοδομίτες τότε, μικροί καί μεγάλοι, καί γέροντες σ᾽ ἕνα συλλαλητήριο, γιά ν᾽ ἀτιμάσουν δυό ξένους! «Ἄφατος τῆς παρανομίας ἡ ὑπερβολή», θά πεῖ ὁ ἱερός Χρυσόστομος....

2. Φιλοδοξία. Ὁ πειρασμός τῆς δόξας ἔχει μιά ἰδιαίτερη γοητεία. Μέ τοῦτο τόν πειρασμό χτύπησε ὁ διάβολος καί τόν ἴδιο τό Χριστό, ὅταν τόν ἀνέβασε σέ ψηλό βουνό καί τοῦ ἔδειξε "πάσας τάς βασιλείας τοῦ κόσμου καί τήν δόξαν αὐτῶν", λέγοντάς Του: "Ταῦτα πάντα σοι δώσω, ἐάν πεσών προσκυνήσῃς μοι" (Ματθ. δ´ 8-9).
Ὁ Κύριος, βέβαια ἔχει τήν ἄπειρη δόξα τῆς θεότητας καί δέ χρειαζόταν τοῦ διαβόλου τή ψεύτικη δόξα! Πόση ὅμως γοητεία, ἀσκεῖ στούς ἀνθρώπους, τούτη ἡ κοσμική δόξα!Πρέπει, ὡστόσο, νά γνωρίζουν, ὅτι "ἑαυτόν ὁ φιλῶν, τόν Θεόν ἀγαπᾶν οὐ δύναται". Ὁ δέ Πασκάλ ἔχει πεῖ πώς, "ἡ πιό μεγάλη... μικροπρέπεια τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι ἡ ἐπιδίωξη τῆς δόξας".

3. Φιλαργυρία. Κανένα ἀνθρώπινο τύπο δέν ἔχουν ἐλέγξει καί διακωμωδήσει οἱ σοφοί τοῦ κόσμου, ὅπως τό φιλάργυρο. Τόν πιό ἐπιτυχημένο χαρακτηρισμό τόν ἔχει δώσει ὁ Σοφοκλῆς. Τό μεταφέρω στήν ἁπλοελληνική: «Δέν εἶναι ἀπό τοῦτο τό χρῆμα πιό φοβερό ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους. Τοῦτο καί πόλεις πολιορκεῖ, ἀνθρώπους ξεσπιτώνει. Τοῦτο, ἀλλάζει τά μυαλά τῶν σοφῶν καί ἐνάρετων καί τούς ὁδηγεῖ στά πιό αἰσχρά ἔργα».

Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φύλ. 1980 21 Ἰουνίου 2013

http://anavaseis.blogspot.gr/2013/06/blog-post_301.html

Υπάρχει και τέταρτο Τέρας! Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Υπάρχει και τέταρτο Τέρας! 

Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Προηγήθηκε τελευταῖα, κάποιο μου κείμενο (ἀρ. φύλλου 1978, 07.06.13), μέ τίτλο: "Τά τρία τέρατα", χαρακτηρισμοί τῶν ἀπάνθρωπων ἰδεολογιῶν: τοῦ ναζισμοῦ, τοῦ φασισμοῦ καί τοῦ κομμουνισμοῦ.
Μελετώντας ὅμως, σκέψεις τοῦ γνωστοῦ Γέροντα τῆς Πάρου καί μακαριστοῦ ἀρχιμανδρίτη π. Φιλοθέου Ζερβάκου γιά τή σατανική βλασφημία, τότε ἀντιλήφθηκα πώς, ὑπάρχει καί τέταρτο "τέρας". Ἀλλ᾽ αὐτό τό "τέρας" μπορεῖ νά εἶναι... κάθε βλάσφημος.
Ἔλεγε λοιπόν ὁ Γέροντας π. Φιλόθεος: «Ὅποιος βλασφημεῖ τόν Θεό ἤ τόν Χριστό, τόν Τίμιο Σταυρό, τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο ἤ τούς Ἁγίους, αὐτός δέν πρέπει νά ὀνομάζεται ἄνθρωπος, οὔτε θηρίο. Πρέπει νά ὀνομάζεται τέρας...»! Ἀκόμα καί στό βασιλιά Κωνσταντῖνο εἶχε στείλει ἐπιστολή γιά τό θέμα τῆς βλασφημίας στό στρατό, πού ἀγωνιζόταν στή Μ. Ἀσία, ἀλλ᾽ ἀδιαφόρησε...

Καί λίγους μῆνες πρίν τήν καταστροφή τῆς Μ. Ἀσίας, κάποιος γνωστός του ἀπ᾽ τή Σμύρνη, τοῦ εἶπε: – Νά γνωρίζεις, πάτερ Φιλόθεε, ὅτι σέ λίγες μέρες ὁ στρατός μας θά μπῆ στήν Κωνσταντινούπολη. – Γνωρίζω, τοῦ ἀπάντησα, ὅτι σέ λίγες μέρες θά βρίσκεται στήν Ἀθήνα, ἡττημένος καί καταδιωγμένος. – Μή εἶσαι, μοῦ λέγει, τόσο ἀπαισιόδοξος! – Δέν εἶμαι ἀπαισιόδοξος, τοῦ εἶπα, γιατί οἱ στρατιῶτες ἀντί νά ἐπικαλοῦνται τόν Θεό γιά βοήθεια, Τόν βλαστημοῦν.... – Καί στ᾽ ἀλήθεια, δέν καθυστέρησε νά γυρίσει ὁ στρατός μας, ἡττημένος καί καταδιωγμένος. «Τά ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος» (Ρωμ. στ΄ 23).
 Τά γεγονότα πιά, εἶναι σ᾽ ὅλους γνωστά καί τραγικά. Ὄχι μόνο γύρισαν -ὅσοι γύρισαν- στήν Ἀθήνα, ἀλλ᾽ ὁλόκληρος ὁ Ἑλληνισμός τῆς Μικρασίας βίωνε πιά τήν πικρότερη τραγωδία τῆς ζωῆς του. Αὐτή ὑπῆρξε καί ἡ μεγαλύτερη τραγωδία τοῦ Ἑλληνισμοῦ, μετά τήν Ἅλωση. Κάθε ἁμαρτία εἶναι προσβολή κατά τοῦ Θεοῦ, ἀλλ᾽ ἡ βλασφημία -χωρίς μετάνοια- «οὐκ ἀφεθήσεται οὔτε ἐν τῷ νῦν αἰῶνι οὔτε ἐν τῷ μέλλοντι» (Ματθ. ιβ´ 32). Εἶναι ἀσυγχώρητη. Ἐάν ὅλα τά ἁμαρτήματα ἔχουν καί κάποια ἐλαφρυντικά, ἡ βλασφημία τοῦ Θεοῦ, τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Σταυροῦ, τῆς Παναγίας καί γενικά τῶν "ἱερῶν καί ὁσίων", ὅπως συνηθίζουμε νά λέμε συνοπτικά, δέν ἔχει, οὔτε μπορεῖ νά ἔχει ἐλαφρυντικά.

 Ὁ ἄνθρωπος ὁ βλάσφημος εἶναι χειρότερος καί ἀπό τό διάβολο, διότι "τά δαιμόνια πιστεύουσι καί φρίσσουσι" ( Ἰακ. β´ 19). Ὁ Σατανᾶς πιστεύει καί φρίσσει μπροστά στό ἄπειρο μεγαλεῖο τοῦ Θεοῦ, ἀλλά δέ βλαστημάει. Τή δουλειά του τήν κάνει ὁ ἄνθρωπος, πού γίνεται τό στόμα τοῦ Σατανᾶ. Τί νά πεῖ κανείς γιά τόν ἕλληνα βουλευτή πού εἰσηγήθηκε τελευταῖα τήν ἀποποινικοποίηση τῆς βλασφημίας; Φρῖξον ἥλιε! Ἐάν ὁ σατανᾶς εἶναι τό τέρας τῆς ἀβύσσου, ὁ βλάσφημος ἄνθρωπος εἶναι τό τέρας τοῦ πλανήτη μας. Ἄς προσευχόμαστε νά συνέλθουν.

Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φύλ. 1979  14 Ἰουνίου 2013

http://anavaseis.blogspot.gr/2013/06/blog-post_1343.html

Τὰ τρία τέρατα τοῦ 20ου αἰῶνος. Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη

Τὰ τρία τέρατα τοῦ 20ου αἰῶνος

Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

 Τόν εἰκοστό αἰώνα, ἡ Εὐρώπη γέννησε τρία τέρατα, πού διψοῦσαν γιά αἷμα. Γιά νά γοητέψουν τούς ἀνθρώπους καί νά μή φοβηθοῦν, ἐμφανίστηκαν λαμπροφορεμένα καί ὀμορφοστολισμένα, σάν τό λιοντάρι, πού νομίζεις πώς κοιμᾶται, καί ξαφνικά ὁρμάει καταπάνω σου καί σέ κατασπαράζει. Φοβερά τά τρία τέρατα! Ὁ Ναζισμός, ὁ Φασισμός καί ὁ Κομμουνισμός. Θέλησαν -ἄν ἦταν δυνατό- νά κατακτήσουν ὅλο τόν κόσμο.
 Οἱ δάσκαλοί τους -ἀρχηγοί ὁλοκληρωτικῶν εὐρωπαϊκῶν καθεστώτων- μέ τά συνθήματα καί τίς προπαγάνδες τους, προετοίμασαν τό μακάβριο ἔργο τους. Ὁ Χίτλερ μέ τό βιβλίο “ Ὁ Ἀγών μου”, μέ τά ἑκατομμύρια ναζιστικά στρατεύματα, τά ἀπαίσια σύμβολά του… Ὁ Μάρξ μέ τό "Κεφάλαιο" καί τίς πολιτικές καί ἀθεϊστικές του ἰδέες, καί μέ τούς "συντρόφους" Λένιν καί Στάλιν… καί τά ἀπειράριθμα ἐρυθρά στρατεύματα καί τά δικά τους σύμβολα…
Τρεῖς ἀθεϊστικές, ἀντιχριστιανικές, ἀντιεκκλησιαστικές ἰδεολογίες- δικτατορίες, πού ζήτησαν νά πνίξουν στό αἷμα τούς ἀνθρώπους, μέ στόχο, προπάντων, τούς Χριστιανούς καί τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Φοβερά τά Νταχάου καί τά Ἄουσβιτς, ἀλλ᾽ ὄχι καλύτερα τά γκουλάγκ!

Γιά τό τρίτο θηρίο, πού ξεσήκωσε ὁλοκληρωτικό διωγμό κατά τῆς Ἐκκλησίας γιά ἑβδομῆντα χρόνια, μίλησε μέ τό δικό του τρόπο, ὁ Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ, σέ εἰδική Σύναξη. Θέμα του: "Οἱ Νέοι Μάρτυρες". Ἀνάμεσα στ᾽ ἄλλα, εἶπε καί αὐτά: "Σήμερα γιορτάζουμε τή Σύναξη τῶν νέων μαρτύρων καί ὁμολογητῶν τῆς Ρωσίας, ὅσων ὑπέφεραν τά χρόνια τῶν διωγμῶν κατά τῆς Πίστεως καί τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ...
Ἡ ἐποχή τῶν διωγμῶν, διαρκείας 70 ἐτῶν, ἀνέδειξε στόν κόσμο μεγάλη χορεία ὁμολογητῶν καί νέων μαρτύρων. Αὐτοί, προτίμησαν νά πεθάνουν, παρά νά ἀρνηθοῦν τό Χριστό... Ποτέ στήν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας δέν καταγράφηκε τόσο μαζικός ἀφανισμός τῶν ἀνθρώπων, ὅπως αὐτό πού συνέβη τόν περασμένο αἰῶνα… Τό θεόμαχο καθεστώς, πού ἐπικράτησε ἀπό τό 1917, ἔκανε κάθε προσπάθεια ἐξαφάνισης τῆς θρησκείας καί τῆς Ἐκκλησίας… Εἶχε δημιουργηθεῖ μιά ἰδεολογία (τοῦ κομμουνισμοῦ), ἀπάνθρωπη καί ἐγκληματική... Ἀγνοοῦμε τόν ἀριθμό τῶν θυμάτων (χριστιανῶν). Δεκάδες χιλιάδες, ἑκατοντάδες χιλιάδες, ἑκατομμύρια; Ὁ ἀγώνας καί ὁ βίος τῶν Νέων Μαρτύρων καί Ὁμολογητῶν εἶναι πνευματικός θησαυρός...
Δεόμεθα ὅπως μπορέσουμε νά παραδώσουμε στούς ἀπογόνους μας τήν Ὀρθόδοξη Πίστη μας, τήν ὁποία παραλάβαμε τόσο ἀκριβά. Τά τέρατα καί τά δαιμόνια ἐξαφανίζονται! Αἰώνιος Νικητής ὁ Χριστός».

Ὀρθόδοξος Τύπος  ἀρ. φύλ. 1978  7 Ἰουνίου 2013

http://anavaseis.blogspot.gr/2013/06/20_11.html

Οἱ πλούσιοι εἶναι κολασμένοι; Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη

Οἱ πλούσιοι εἶναι κολασμένοι;

Ἡ ἐρώτηση μέ λαϊκότερο τρόπο, διατυπώνεται συνήθως, ὡς ἑξῆς: Οἱ πλούσιοι θά πᾶνε στήν κόλαση; Ἡ ἀπάντηση, ἁπλή καί συνοπτική, μέ τό πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου: Εἶναι πάρα πολύ δύσκολη, ἄν ὄχι ἀδύνατη.
Σ’ ὅλα τά ἠθικοκοινωνικά προβλήματα,οἱ ἀπαντήσεις, σαφεῖς, αὐθεντικές καί αἰώνιες, περιέχονται στήν Ἁγία Γραφή, καί ἰδιαίτερα στήν Καινή Διαθήκη, ἀπό τόν ἴδιο τόν Ἰησοῦ Χριστό, τόν αἰώνιο Διδάσκαλο, πού θά παραμένει "ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια καί ἡ Ζωή".
Ὅποτε ἀναφέρθηκε ὁ Χριστός στούς πλουσίους, εἴτε μέ μορφή διαλόγου ἤ διδάσκοντας τίς ἐξαίσιες παραβολές Του, οὐδέποτε ἐπαίνεσε ἤ "κολάκεψε" πλουσίους, ὥστε νά ἔχουν ἐπιχειρήματα κάποιοι…Μαρξιστές!
Ἀντίθετα, ὅπως εἶχε ἐλέγξει τούς φαρισαίους, τά ἴδια "οὐαί" τά εἶπε καί στούς πλουσίους -ἀναμφισβήτητα, βέβαια τούς φιλάργυρους: "Οὐαί ὑμῖν τοῖς πλουσίοις"... καί "Οὐαί ὑμῖν οἱ ἐμπεπλησμένοι..." (Λουκ. ΣΤ΄24-25). Σεῖς οἱ πλούσιοι θέλατε εὐτυχία στά πλούτη σας, ἀλλά, ἀλίμονο! Μή ἐλπίζετε τίποτε στήν ἄλλη ζωή. Καί σεῖς οἱ χορτάτοι, πού γελούσατε καί γλεντοκοπούσατε, στήν ἄλλη ζωή θά πενθήσετε καί θά κλάψετε.
Ὁ Ἰησοῦς Χριστός πάντοτε ἐλέγχει - καί μάλιστα, αὐστηρά - τούς πλούσιους, οἱ ὁποῖοι συνήθως ἔχουν καρδιά σκληρή σάν πέτρα. Ὁ ἱερός Χρυσόστομος σέ ὁμιλία του "στούς Ἀνδριάντες", εἶπε πώς, "ὁ πλούσιος προτιμᾶ νά κόψει τό χέρι του νά σοῦ δώσει, ἀλλά τά χρήματά του δέ σοῦ τά δίνει".
Ποιός δέ γνωρίζει τίς δυό ἀριστουργηματικές παραβολές τοῦ Κυρίου μέ τόν «ἄφρονα πλούσιο» καί τήν ἄλλη μέ «τόν πλούσιο καί τό φτωχό Λάζαρο»;
Τί εἶπε στόν "ἄφρονα"; "Ταύτη τῇ νυκτί, τήν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπό σοῦ. Ἅ δέ ἡτοίμασας τίνι ἔσται"; Ἀπόψε κιόλας οἱ δαίμονες ζητᾶνε τήν ψυχή σου. Πεθαίνεις! Ὅλα τοῦτα ποιός θά τά πάρει; Στήν παραβολή τοῦ πλουσίου καί τοῦΛαζάρου, ἀλλάζουν ἀμέσως τά σκηνικά: Ὁ Λάζαρος γιά τήν ἀρετή του - ὄχι μόνο γιατί ἦταν φτωχός - πηγαίνει στόν παράδεισο, ὁ δέ πλούσιος - ὄχι μόνο γιατί ἦταν πλούσιος - βρίσκεται στήν ἀνυπόφορη φωτιά τῆς κόλασης.
Ἀμοιβή του, ἡ αἰώνια τιμωρία. Αὐτό, ἄλλωστε, σημαίνει δικαιοσύνη: Ἡ ἀρετή νά ἀμοίβεται, ἡ δέ κακία νά τιμωρεῖται. Καί ἡ ἀμοιβή αἰώνια, καί ἡ καταδίκη αἰώνια. Εἶναι καί ἡ περίπτωση τοῦ πλούσιου νεανίσκου, πού ζήτησε νά μάθει πῶς θά κληρονομήσει τήν αἰώνια ζωή.
Στήν ἐρώτηση τοῦ Κυρίου ἄν γνωρίζει τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, ἀπάντησε θετικά. Ἀλλ᾽ ὅταν τοῦ εἶπε νά πουλήσει τήν περιουσία του καί νά βοηθήσει τούς φτωχούς, ἀρνήθηκε.
Τότε ὁΚύριος ἔδωκε τήν ἐκπληκτι- κή ἀπάντηση: "Πῶς δυσκόλως οἱ τὰ χρήματα ἔχοντες εἰσελεύσον- ται εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ! Εὐκοπώτερον γάρ ἐστι κάμηλον διὰ τρυμαλιᾶς ραφίδος εἰσελθεῖν ἢ πλούσιον εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελθεῖν" (Λουκ. ΙΗ´ 25).
 Τέλος, ἀδελφοί μου, μελετῆστε, σᾶς παρακαλῶ, τούς στίχους: Ἰακ. Ε´ 1-6.

  Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φυλ. 1976, 24 Μαΐου 2013


http://anavaseis.blogspot.gr/2013/05/blog-post_9764.html

Ἡ φιλαυτία. Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη

Ἡ φιλαυτία

 Μιχαὴλ Μιχαηλίδη Θεολόγου

Ὅποιο ὀρθογραφικό λεξικό κι ἄν πάρεις στά χέρια σου, θά διαπιστώσεις πώς, "φιλαυτία", σημαίνει: "ὑπερβολική ἀγάπη στόν ἑαυτό μας". Ἀκόμα σημαίνει: Ἐγωπάθεια, ἐγωκεντρισμός, ἐγω λατρία, ὑπερηφάνεια, ἀλαζονεία, δοξομανία, ματαιοδοξία, κενοδοξία κλπ.
Ἡ φιλαυτία, δέν εἶναι τίποτ᾽ ἄλλο, παρά ὁ ἀνθρώπινος ἐγωϊσμός στήν πιό φοβερή του μορφή. Ὁ σημερινός, προπάντων, ἄνθρωπος, κοιτάζει μονάχα τό δικό του συμφέρον καί ἐλάχιστα ἤ καθόλου τοῦ συνανθρώπου του τό συμφέρον.
Γιαυτό καί οἱ διχόνοιες καί οἱ ταραχές καί οἱ πόλεμοι. Εἶναι τρομακτικές οἱ παρενέργειες καί οἱ νοσηρές καταστάσεις, πού ἐπηρεάζουν ὁλόκληρη τήν ἐσωτερική καί πνευματική ζωή τοῦ ἀνθρώπου.
Κατά τόν ἅγιο Μάξιμο τόν Ὁμολογητή: «Ἡ φιλαυτία ἐστίν ἐμπαθής καί ἄλογος φιλία» πρός τόν ἑαυτό μας, ἡ ὁποία εἶναι ἀντίθετη πρός τήν ἀγάπη καί τήν ἐγκράτεια.
Καί προσθέτει: «Ὁ ἔχων τήν φιλαυτίαν, δῆλον ὅτι ἔχει πάντα τά πάθη». Δίχως ἀμφιβολία, ὁ κορυφαῖος ἐγωϊσμός, δηλαδή, ἡ φιλαυτία, εἶναι πηγή καί ρίζα ὅλων τῶν ἁμαρτιῶν καί ὅλων τῶν κακῶν στόν κόσμο. Εἶναι τῶν ἀρετῶν ὅλων, ἀδίστακτος δολοφόνος.
Τοῦ φίλαυτου ἡ ψυχή ἔχει γίνει ψυγεῖο. Γι᾽ αὐτόν, εἶναι ἄγνωστος ὁ πλησίον. Γνώριζε ὁ μέγας ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ τό χαρακτήρα τοῦ φίλαυτου καί συμφεροντολόγου ἀνθρώπου, γι αυτό καί συμβουλεύει τούς χριστιανούς: «Μή τά ἑαυτῶν ἕκαστος σκοπεῖτε, ἀλλά καί τά ἑτέρων ἕκαστος» (Φιλιπ. Β΄ 4).

Μή φροντίζετε ὁ καθένας μονάχα γιά τόν ἑαυτό του, ἀλλά νά φροντίζετε μέ τήν ἀγάπη σας, καί γιά τούς ἄλλους. Ὁ Γάλλος ποιητής Πώλ Κλωντέλ ἔλεγε πώς, «ὁ ἐγωϊσμός εἶναιὁ δήμιος, πού σκοτώνει κάθε ἀρετή». Τοῦ δέ φίλαυτου ὁ ἐγωϊσμός εἶναι τόσο μεγάλος, ὥστε ὁλόκληρη ἡ οἰκουμένη δέ μπορεῖ νά τόν χωρέσει.
 Γιατί, «ἄν προβαλλόταν τό δίλημμα νά διαλέξει ἀνάμεσα στήν ἐκμηδένιση τοῦ σύμπαντος καί τή δική του προσωπική καταστροφή, θά προ τιμοῦσε τό πρῶτο», ἔλεγε ὁ Σοπενχάουερ. Ὁ συμφεροντολόγος, δηλαδή, προτιμᾶ νά ἰδεῖ τήν καταστροφή τοῦ κόσμου, ἀλλά δέ χαρίζει τίποτε ἀπό τά δικά του, ἀκριβῶς ὅπως ὁ φιλάργυρος!
Ἀλοίμονο στίς κοινωνίες πού περνᾶνε κρίσεις, σάν τή σημερινή! Ἐπιπλέουν οἱ ἐγωϊστές, οἱ μικρόψυχοι καί συμφεροντολόγοι. Σέ μερικούς, μάλιστα, πού κατέχουν θέσεις "ἡγετικές", θά εἴχαμε τό δικαίωμα νά φωνάξουμε: «Οὐαί ὑμῖν, γραμματεῖς καί φαρισαῖοι ὑποκριταί»!… «Μισητή ἔναντι Κυρίου καί ἀνθρώπων ὑπερηφανία» (Σοφ. Σολ. Ι´ 7).
Τά προβλήματα τῶν ἀνθρώπων δέ λύονται μέ τούς ἐγωϊσμούς καί τίς φιλαυτίες καί τίς ἀλαζονεῖες, ἀλλά μέ τήν ταπείνωση καί τήν ἀγάπη. Κατά τόν ἅγιο Μάξιμο τόν Ὁμολογητή: «Ἐάν τόν Θεόν γνησίως ἀγαπήσωμεν, δι᾽ αὐτῆς τῆς ἀγάπης τά πάθη ἀποβάλλομεν». Ἐάν βιώνουμε ἀληθινά,τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, τότε καί ἡ ζωή μας γίνεται ἀληθινή καί γνήσια.

   Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φύλ. 1975, 17 Μαΐου 2013


http://anavaseis.blogspot.gr/2013/05/blog-post_450.html

«SERVUS SERVORUM DEI». Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη

«SERVUS SERVORUM DEI»

 Μιχαὴλ Μιχαηλίδη Θεολόγου

Τί σημαίνουν οἱ πιό πάνω λατινικές λέξεις καί ποιά ἡ ἐννοιολογική τους σημασία; Σέ μετάφραση στά ἑλληνικά, σημαίνουν: "Δοῦλος τῶν δούλων τοῦ Θεοῦ". Αὐτοχαρακτηρισμός τοῦ ταπεινοῦ ἀνθρώπου. Δηλαδή, (εἶμαι) "δοῦλος τῶν δούλων τοῦ Θεοῦ". Εἶμαι δοῦλος τῶν συνανθρώπων μου.
Σκοπός τῆς ζωῆς μου, εἶναι ἡ διακονία καί ὑπηρεσία τῶν ἀνθρώπων. Αὐτός ὁ ἐντυπωσιακός καί σύντομος λόγος, ἀνήκει στόν ἑκάστοτε Πάπα τῆς Ρώμης.
Αἱρετικοί, βέβαια, εἶναι οἱ παπικοί,ἀλλ᾽ ὁ λόγος αὐτός δέν ἀφορᾶ τό δόγμα, ἀλλά τό χριστιανικό ἦθος καί τήν ὀρθόδοξη πνευματικότητα.
Τά σκῆπτρα τοῦ μεγαλείου τά ἔχει ἡ ταπείνωση. Ἐάν "ὁ Θεός ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται, ταπεινοῖς δέ δίδωσι χάριν", τότε τήν χάρι τοῦ μεγαλείου, τήν ἔχει ἡ ταπείνωση. Ἐάν ὁ ἐγωϊσμός εἶναι ἡ ρίζα ὅλων τῶν κακῶν καί τῶν κακιῶν, ἡ ταπείνωση εἶναι πηγή καί ρίζα καί μητέρα ὅλων τῶν ἀρετῶν.Κι αὐτή ἡ ἀγάπη - ἡ βασίλισσα τῶν ἀρετῶν - μητέρα ἔχει τήν ταπείνωση. Ἀλλά τό κύριο θέμα τῆς σημερινῆς μας "παρέμβασης", δέν εἶναι ἡ ταπείνωση, ἀλλ᾽ ἡ ταπεινολογία!

Γιά μέν τόν Πάπα, πού προφέρει μ᾽ ἐπισημότητα τό: "Servus servorum Dei", ἔχουμε τίς ἀμφιβολίες μας στήν ἐπαλήθευση τοῦ λόγου, χωρίς νά δικαιώνουμε μερικούς τίτλους καί χαρακτηρισμούς ἀνωτέρων Ὀρθοδόξων Ἀρχιερέων!
Ἀναρωτιέται κανείς, πῶς ἕνας ἀρχηγός,παποκαίσαρας τοῦ παπικοῦ κράτους τοῦ Βατικανοῦ, γίνεται "δοῦλος τῶν δούλων τοῦ Θεοῦ;" Μήπως πρόκειται γιά ταπεινολογία; Ὡστόσο, τοῦτος ὁ ὡραῖος καί ἐντυπωσιακός λόγος, θά πρέπει νά γίνει σύνθημα τῆς ζωῆς μας γιά ἀγάπη καί ταπείνωση. Διαφορετικά, ἄν μείνουμε στίς ταπεινολογίες, χάσαμε κάθε πνευματικό κέρδος καί κάθε χάρισμα τῆς πνευματικῆς μας ζωῆς. Ὁ ἱερός Χρυσόστομος μέ χάρη, μέ σοφία, καί μέ λίγες λέξεις, περιγράφει τόν ἄνθρωπο πού προσποιεῖται τόν ταπεινό, ἐνῶ μέ τίς ταπεινολογίες του ἀποδείχνεται ὑπερήφανος, καί λέγει: "Τό μέν σχῆμα πολύ, ἡ δέ ἀλήθεια οὐδαμοῦ".
Ἡ ἐμφάνιση καί ἡ ἐξωτερική παρουσία καί ὁμιλία του εἶναι ἐντυπωσιακή, ἀλλ᾽ ἡ ἀληθινή ταπείνωση, πουθενά δέν ὑπάρχει. Ἡ ταπεινολογία δέν εἶναι τίποτ᾽ ἄλλο, παρά ψέμα καί ὑποκρισία καί ἀπάτη. Ὁ Κύριος ἐπαναλάμβανε συχνά: "Μή γίνεσθε ὥσπερ οἱ ὑποκριταί". Εἶναι φοβερό νά στραγκαλίζεται ἡ ταπείνωση μέ τόσο χαμερπῆ τρόπο, ὅπως ἡ ὑποκρισία τῆς ταπεινολογίας.Ἄν θέλαμε νά δώσουμε κάποιο χαρακτηρισμό στήν ταπεινολογία, θά λέγαμε πώς εἶναι ὁ νεκροθάφτης τῆς ἀληθινῆς μετριοφροσύνης καί ταπείνωσης. Εἶναι ἡ πιό ἀπαίσια καρικατούρα τῆς θείας καί μακάριας ταπεινοφροσύνης. Στίς ἀγορές μας λέμε: Προσοχή ἀπό τίς "παραποιήσεις"! Λοιπόν; Καί ἐμεῖς, περισσότερη προσοχή ἀπ᾽ τίς παραποιήσεις τῶν ἀρετῶν. Νά εἴμαστε ἀληθινοί «δοῦλοι τῶν δούλων τοῦ Θεοῦ».

    Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φύλ. 1970, 5 Απριλίου 2013
http://anavaseis.blogspot.gr/2013/04/servus-servorum-dei.html

Ὁ μή ὧν μετ’ Ἐμοῦ, κατ’ Ἐμοῦ ἐστί. Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη

«Ὁ μή ὧν μετ’ Ἐμοῦ, κατ’ Ἐμοῦ ἐστί »

Μιχαὴλ Μιχαηλίδη Θεολόγου

Στήν ἐποχή μας καί στίς ἡμέρες μας, ἀκοῦμε καί βλέπουμε καί παρακολουθοῦμε, γεγονότα πρωτόγνωρα, παράδοξα, ἐκπληκτικά, καί ὅ,τι μπορεῖ νάφανταστεῖ τ᾽ἀνθρώπινο μυαλό. Ἀφήνω τήν ἐγκληματικότητα καί τή διαφθορά κάθε μορφῆς, μέ πράξεις πού ἀνατριχιάζει κάθε λογικός ἄνθρωπος.
Δέν ὑστεροῦν κάποτε καί κληρικοί  εὐτυχῶς πολύ σπάνια  σέ παραβάσεις τοῦ ποινικοῦ κώδικα. Ἀκούει ὅμως κανείς κάποιες παράδοξες κινήσεις, ὅπως αὐτή ἡ τελευταία ἱεραρχῶν νά συζητοῦν καί νά διαλέγονται μέ τ᾽ἀριστερά κόμματα καί τούς ὀπαδούς τῶν Μάρξ, Λένιν,Στάλιν... πού κήρυξαν ἑβδομηνταδιάχρονο Διοκλητιάνιο διωγμό κατά τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.
Ἴσως καί καυχήθηκαν κάποιοι ἱεράρχες! Ἀσφαλῶς,ὑπῆρξαν καί πολύ περισσότεροι διαφωνοῦντες. Ἀλλά, ἀναρωτιέμαι: Μέ ποιό σκοπό ὁ "περίφημος" καί "πρωτάκουστος" διάλογος; Νά κάμουν μήπως, ἱεραποστολή; Σέ ποιούς; Σ᾽ αὐτούς πού χρόνια τώρα ἀρνοῦνται τό Θεό, τό Χριστό καί κάθε μεταφυσική καί ὑπερφυσική ἀλήθεια; Ὁ ἀπόστολος Παῦλος εἶπε: "Τοῖς πᾶσι γέγονα τά πάντα, ἵνα πάντως τινάς σώσω"(Α´ Κορ. θ΄22).
 Ἐάν, λοιπόν, αὐτός ἦταν ὁ ἱερός σκοπός τοῦ διαλόγου Ἐκκλησίας καί Ἀριστερῶν κομμάτων, καλῶς. Ἐάν ὅμως, ἀλλότριοι ἦσαν οἱ σκοποί, τότε μάταιοι οἱ τέτοιοι διάλογοι. Ἐάν, ὁ εὐαγγελιστής τῆς ἀγάπης, Ἰωάννης, συνιστᾶ στούς χριστιανούς ν᾽ ἀποφεύγουν καί αὐτό τό χαιρετισμό στόν αἱρετικό  "χαίρειν αὐτῷ μή λέγετε" (Β´ Ἰω. 10) - πῶς τότε ἐπίσκοποι τῆς Ἐκκλησίας θά διαλεχθοῦν μέ ἐχθρούς τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας;
Ὁ Χριστός, γιά ὅσους δέν τόν ἀποδέχονται, εἶπε: " Ὁ μή ὤν μετ᾽ ἐμοῦ κατ᾽ ἐμοῦ ἐστι, καί ὁ μή συνάγων μετ᾽ ἐμοῦ σκορπίζει" (Ματθ. ΙΒ΄ 30).
Ὁ Π. Τρεμπέλας ἑρμηνεύει: "Συμβιβασμούς μέ τήν παράταξη τοῦ διαβόλου δέν δέχομαι. Ἐκεῖνος πού δέν εἶναι μαζί μου εἶναι ἐναντίον μου. Κι ἐκεῖνος πού δέν μαζεύει μαζί μ᾽ ἐμένα τά πνευματικά πρόβατά μου, αὐτός σάν λύκος τά σκορπίζει". Γιά ὅσους ἀποδέχονται τόν Χριστό, εἶχε ἀπαντήσει ὁΚύριος στήν ἐρώτηση τοῦ Ἰωάννη πώς κάποιος στήν ἀκολουθία τους ἔβγαζε τά δαιμόνια στ᾽ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Καί ἡ ἀπάντηση τοῦ Κυρίου στόν Ἰωάννη ἦταν ἡ ἑξῆς: «Μή κωλύετε. Οὐ γάρ ἐστι καθ᾽ὑμῶν.Ὅς γάρ οὐκ ἔστι καθ᾽ ὑμῶν, ὑπέρ ὑμῶν ἐστιν» (Λουκ.Θ΄49-50).
Ἑρμηνεία: «Ὅποιος δέν εἶναι ἐναντίον σας καί δέν εἶναι προκατειλημμένος ἀπέναντι στή διδασκαλία σας οὔτε τήν πολεμᾶ, εἶναι μέ τό μέρος σας, καί εἶναι ἑπόμενο αὐτός, νά γίνει κάποτε καί ὁλοκληρωτικά δικός σας».
Συμπέρασμα: Διάλογος μέ ἀριστερά (ἀθεϊστικά) κόμματα, εἶναι δίκοπομαχαίρι. Οὔτε, βέβαια, ἐρωτοτροπία μέ Ναζιστικά κόμματα.

 Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φύλ. 1966, 8 Μαρτίου 2013
 http://anavaseis.blogspot.gr/2013/03/blog-post_1085.html