Εισήγηση Γιώργου Παπαθανασόπουλου στην Ημερίδα της Μητροπόλεως Πειραιώς: «Το Διάταγμα των Μεδιολάνων (313 μ.Χ.»

Η εισήγηση του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου, Δημοσιογράφου -Συγγραφέως, στην Ημερίδα της Ι.Μητροπόλεως Πειραιώς : «Το Διάταγμα των Μεδιολάνων (313 μ.Χ.). Από την Χριστιανική στην αποχριστιανιζομένη Ευρώπη», με θέμα : «Η ανεξιθρησκεία των Μεδιολάνων και η ανεξιθρησκείας στην σημερινή Ευρώπη».




Για να κατεβάσετε και να αποθηκεύσετε την ομιλία σε mp3 πατήστε ΕΔΩ (δεξί κλίκ αποθήκευση ως, ή αποθήκευση δεσμού ως)

Αρχείο Αναβάσεων


http://anavaseis.blogspot.gr/2013/11/313_3777.html

Όλοι μας ανάγκη να αντιδράσουμε. Γιώργου Παπαθανασόπουλου

Όλοι μας ανάγκη να αντιδράσουμε 

Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου 

 Από το 2009 ζούμε τα ημαρτημένα τριάντα περίπου ετών. Δυστυχώς ακόμη δεν υπάρχει εξιλασμός και δεν φαίνεται διέξοδος. Απόδειξη όσα βιώνουμε τα τελευταία αυτά χρόνια. Αναφέρω ορισμένα από αυτά:

-     Οι μισθοί και οι συντάξεις πέφτουν, η φοροδιαφυγή ακόμη δεν περιορίζεται, οι φόροι για τα ισχνά βαλάντια είναι σε υψηλά επίπεδα, η ανεργία εκτοξεύεται και, μετά από όλα αυτά, ζητούμενο παραμένουν το μηδενικό κρατικό πρωτογενές έλλειμμα, και, βέβαια, η ανάπτυξη.

-     Ορισμένοι εκπρόσωποι των δανειστών, σε δημόσιες δηλώσεις τους, παραδέχονται πως ήταν λανθασμένη η συνταγή της επιβολής εξοντωτικής πίεσης των εισοδημάτων, αλλά δεν κάνουν και τίποτε για να διορθώσουν το αναγνωρισμένο λάθος.
Από την άλλη πλευρά πρέπει να αναγνωριστεί πως η ευνοιοκρατία και η διαφθορά στον δημόσιο τομέα δεν πήγαιναν άλλο και πως χωρίς την τρόϊκα, δυστυχώς, καμία κυβέρνηση ποτέ δεν θα ήθελε ή δεν θα μπορούσε να προχωρήσει σε εκσυγχρονισμό του κράτους και ποτέ καμία αντιπολίτευση δεν θα έβλεπε με εθνική υπευθυνότητα τα αναγκαία μέτρα. Οι κυβερνήσεις Σημίτη, Καραμανλή και κυρίως του Γ. Παπανδρέου και οι τότε αντιπολιτεύσεις το αποδεικνύουν.
-    Οι κυβερνητικοί παράγοντες πιέζονται από τους δανειστές να λάβουν μέτρα, δεν τα καταφέρνουν να τα πάρουν στον χρόνο που πρέπει κι έτσι αυτά, με την παρέλευση του χρόνου, γίνονται όλο και πιο αυστηρά, όλο και πιο βίαια. Η αντίληψη του "κουτόφραγκου", που μπορούμε να τον γελάσουμε με ψέματα, έχει τελειώσει και αυτό δεν το έχουν καταλάβει ακόμη στην Ελλάδα.

-    Παρά τις καταθλιπτικές αφαιμάξεις η παροχή υπηρεσιών σε κράτος και τράπεζες είναι τριτοκοσμικού χαρακτήρα, η δε διαφθορά σε ένα από τα υψηλότερα επίπεδα στον κόσμο. Ακόμα και στελέχη του ΣΔΟΕ αποδεικνύονται διεφθαρμένα… Συναγωνιζόμαστε την Ουγκάντα κυριολεκτικά, για να είμαστε καλύτεροι από αυτήν.
Όποιος έχει πάει να εξυπηρετηθεί αυτές τις ημέρες στη ΔΕΗ, στο ΙΚΑ, σε Δημόσια Υπηρεσία, σε Τράπεζα, σε Δικαστήρια αντιλαμβάνεται το πόσο πίσω είμαστε, το πόσο ταπεινωμένος αισθάνεται ο Έλληνας μπροστά στον εξουσιαστή γραφειοκράτη. Αλήθεια οι κυβερνώντες δεν έχουν εικόνα για το τι συμβαίνει στις υπηρεσίες του Δημοσίου και των Τραπεζών; Κι αν γνωρίζουν τι κάνουν για να τις εκσυγχρονίσουν;

-    Η πιο επικίνδυνη σήμερα προοπτική για την Ελλάδα είναι ο κ. Τσίπρας και η πολιτική που εκπροσωπεί. Ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να πείσει τους Έλληνες - με μερική επιτυχία όπως φαίνεται από τις δημοσκοπήσεις - ότι όταν πάρει την εξουσία ταχυδακτυλουργικά θα επαναφέρει τους Έλληνες στους μισθούς, στις συντάξεις, στις συνθήκες εργασίας και στην όλη κατάσταση που υπήρχε πριν από το 2009, συνθήκες που προκάλεσαν τη σημερινή κρίση.
Ο κ. Τσίπρας εμφανίζεται ως ο νέος Α. Παπανδρέου και αντί να προκαλεί γέλιο ή τρόμο σε κάποιους δημιουργεί αισιοδοξία επειδή είναι ο …κλώνος του. Κάποιοι Έλληνες ακολουθούν τον μαγεμένο αυλό του κ. Τσίπρα και το παραμύθι του, ότι μόλις ανέβει στην εξουσία οι δανειστές θα κάτσουν αμέσως προσοχή μπροστά του και έντρομοι θα υπακούσουν σε όσα θα τους διατάξει.
Η "Κομμουνιστική Τάση" του ΣΥΡΙΖΑ στο Συνέδριό του ανάρτησε πανό με τη φράση του Κορνήλιου Καστοριάδη "Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα". Οι άνθρωποι ή δεν έχουν διαβάσει τον Έλληνα στοχαστή, ή ενσυνείδητα τον παραποιούν. Ο Καστοριάδης ήταν απόλυτος εναντίον της γραφειοκρατίας ως άρχουσας τάξης ή οργάνου της, όπως την ονειρεύονται οι συνδικαλιστές ή τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Μετά τους πρασινοφρουρούς και τους γαλαζιοφρουρούς επιδιώκουν οι Ελλάδα να αποκτήσει τους "ερυθροφρουρούς"…. Τον ΣΥΡΙΖΑ θα χαρακτήριζε ο Καστοριάδης "Βαρβαρότητα"!

-    Επικίνδυνος είναι και ο λαϊκισμός των Ανεξάρτητων Ελλήνων και οι απάνθρωπες ιδέες της Χρυσής Αυγής.

-    Και οι συνδικαλιστές, με τις αντιλήψεις τους, δεν αφήνουν να υπάρξει αισιοδοξία για το  μέλλον της Ελλάδος. Δείχνουν ότι δεν έχουν καταλάβει τίποτε από το πού έχουν οδηγήσει τους Έλληνες με την συμπεριφορά τους κι εξακολουθούν να το παίζουν ηγεμόνες τους, αν και αποδείχθηκε ότι επί δεκαετίες ενεργούν μόνο συντεχνιακά και καθόλου υπεύθυνα.
Είμαστε ίσως η μόνη χώρα στον πολιτισμένο κόσμο που οι συνδικαλιστές επιδιώκουν τη συνδιοίκηση και, εν τέλει την "αυτοδιαχείριση", πρακτικές που απέτυχαν παταγωδώς σε όλο τον κόσμο και πουθενά πλέον δεν υπάρχουν. Πρέπει κάποτε να εκλείψει η υποχρεωτική συνδρομή στον Συνδικαλισμό και η διαρροή εκατομμυρίων Ευρώ από το Κράτος για τη λειτουργία του, για να μετρήσει όσους πραγματικά τον ακολουθούν!

-    Προβληματισμό προκαλούν και τα νέα ήθη που τείνουν να επιβληθούν στους Έλληνες. Η ουσιαστική κατάργηση της Κυριακής αργίας είναι μια δυσάρεστη εξέλιξη, προς την επιβολή της υλιστικής - καταναλωτικής άποψης στη ζωή.
Σε αυτή την κατάσταση οφείλουμε όλοι οι σκεπτόμενοι Έλληνες να αντιδράσουμε. Στον κύκλο μας ο καθένας μας να συζητεί και να εκθέτει την άποψή του με ηρεμία και με επιχειρήματα. Να επισημαίνουμε  τα όσα γίνονται προς τη θετική κατεύθυνση - υπάρχουν και τέτοια -, να θίγουμε όσα είναι  αρνητικά, να αγωνιζόμαστε με επιμονή για τη διόρθωση των κακώς κειμένων.
Και ο καθένας μας να αγωνιστεί να μην ξαναδούμε μέρες Α. και Γ. Παπανδρέου. Γιατί αν συμβεί αυτό πολύ περισσότερες δεκαετίες θα χρειαστούν για να συνέλθουμε από το νέο κτύπημα στον κορμό και, κυρίως, στην ψυχή της Ελλάδας. Γιατί τότε θα κυριαρχούν οι "ονοματοδοσίες" και το όνομα "Ερνέστος".-


http://anavaseis.blogspot.gr/2013/07/blog-post_8605.html

Οι πρώτες ημέρες του Ιησουίτη Πάπα. Γιώργου Παπαθανασόπουλου

Οι πρώτες ημέρες του Ιησουίτη Πάπα

Γιώργου Παπαθανασόπουλου

Οι πρώτες ημέρες του Ιησουίτη Πάπα Φραγκίσκου αφιερώθηκαν στην επικοινωνιακή του προσπάθεια να βελτιωθεί η εικόνα του παρακμασμένου Βατικανού. Οι πρώτες του κινήσεις είχαν θετική απήχηση στα διεθνή Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας, ακόμη και σε αυτά του αριστερού - αντιθρησκευτικού ιδεολογικά χώρου. 

Στα πρωτοσέλιδα μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδων και περιοδικών κυριάρχησε ο τίτλος "Ο Πάπας των πτωχών", ή "Ο Πάπας της ελπίδας" και στα σχετικά ρεπορτάζ περιγράφηκαν ενέργειές του, που δείχνουν την προσπάθειά του να δείξει, ως ηγεμόνας του Βατικανού, ένα άλλο πρόσωπο, σε σχέση με αυτό κυρίως του προκατόχου του. Ορισμένες πάντως κινήσεις του  ξεπέρασαν τα όρια της επικοινωνιακής προσπάθειας  και είχαν έντονο τον χαρακτήρα του λαϊκισμού. 

Στην πραγματικότητα ο Ιησουίτης Πάπας διαφέρει από την εικόνα του "προοδευτικού", που επιχειρεί να προσδώσει στον εαυτό του και πως δεν πρόκειται τίποτε να πειράξει από την ουσία των κακοδοξιών και της εκκοσμίκευσης των Ρωμαιοκαθολικών. Αυτό φάνηκε από την πρώτη του ομιλία στους διαπιστευμένους στο Βατικανό διπλωμάτες. Σημείωσε μεταξύ άλλων: " Η πνευματική φτώχεια της εποχής μας βασανίζει με τρόπο ιδιαίτερα έντονο τις χώρες που θεωρούνται οι πιο πλούσιες. Είναι αυτό που ο προκάτοχός μου, ο αγαπητός και σεβαστός Βενέδικτος 16^ος ονόμασε δικτατορία του σχετικισμού". 
Επίσης οι εκτιμήσεις των Βατικανολόγων είναι πως δεν θα θιγεί καθόλου από τον νέο Πάπα το τραπεζικό και οικονομικό σύστημα του Βατικανού, ούτε φυσικά τα "δόγματα" του παπισμού, όπως αυτά του "πρωτείου", του "αλάθητου", καθώς και ο διεμβολισμός της Ορθοδοξίας με την Ουνία, που οι Ιησουίτες προώθησαν.

Αλλαγή ο Φραγκίσκος θα κάνει στην Κουρία και γενικότερα στη γραφειοκρατία του Βατικανού, την οποία φυσικά σήμερα δεν ελέγχουν οι Ιησουίτες. Το ότι δεν θέλησε να διαμείνει στα διαμερίσματα του Βατικανού  που προορίζονται για τον Πάπα, αλλά κατοικεί ακόμη στον ξενώνα της Αγίας Θέκλας, όπου φιλοξενούνται οι επίσημοι εκκλησιαστικοί επισκέπτες του Βατικανού, και το ότι στις 7 Απριλίου θα ενθρονιστεί ως Επίσκοπος της Ρώμης στην Βασιλική του Αγίου Ιωάννου Λατερανού θεωρούνται ισχυρές ενδείξεις ότι πιθανότατα να θελήσει να μεταφέρει τη διαμονή του στο μέγαρο του Λατερανού, που επί χίλια χρόνια και έως το εσωτερικό σχίσμα των Ρωμαιοκαθολικών και την μεταφορά της Παποσύνης στην Αβινιόν ήταν η έδρα του Πάπα. 

Επομένως η τυχόν μετακίνηση του στο Λατερανό θα δώσει μεν μιαν εντύπωση αλλαγής, μιαν εικόνα ότι μειώνει τον ρόλο του ως απολυταρχικού ηγεμόνα του Βατικανού και ενισχύει αυτόν του εκκλησιαστικού ανδρός και Επισκόπου της Ρώμης, αλλά στην ουσία θα είναι μια κίνηση του να απομακρυνθεί από την γραφειοκρατία και από απόσταση να προετοιμάσει τη σύγκρουσή του μαζί της.

Σύγκρουση των Ιησουιτών με την Κουρία

Το ότι ο Ιησουίτης Πάπας και το Τάγμα του θα θελήσουν να ανατρέψουν υπέρ τους την έως τώρα όχι φιλική προς αυτούς Κουρία θεωρείται βέβαιο από τους Βατικανολόγους. Ισχυρή ένδειξη αποτελεί το σκανδαλώδες για πολλούς και απαράδεκτο για άλλους που έγραψε ο Αντόνιο Γκάσπαρι, υπεύθυνος της με διεθνές βεληνεκές παπικής ιστοσελίδας ΖΕΝΙΤ: " Με τον Πάπα Ιωάννη Παύλο τον Β' είχαμε έναν πάπα που κατέστη άγιος. Τώρα με τον Φραγκίσκο έχουμε έναν άγιο που εξελέγη πάπας"(!!!). 

Πέραν της υπερβολής και της προφανούς αηδιαστικής κολακείας - υποθήκης στη σύγκρουση με την Κουρία -, ο Γκάσπαρι, ασφαλώς  όχι χωρίς λόγο, παρέλειψε τον εν ζωή Πάπα Βενέδικτο τον 16^ο! Για τους Ιησουίτες ο προκάτοχος του συντρόφου τους Πάπα είναι η προσωποποίηση της "εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσης Κουρίας". 

Γι' αυτό και επιδιώκουν να περάσουν τον Βενέδικτο στην αφάνεια και στη λήθη, και να εξοστρακίσουν από την Κουρία τους οπαδούς των αντιλήψεων του. Προς τούτο θα χρησιμοποιήσουν την παντοδυναμία του Πάπα και τα μέσα που γνωρίζουν πολύ καλά.

Οι "Ρατζιγκεριανοί" καρδινάλιοι και εκλογείς στο κονκλάβιο δεν ήσαν λίγοι. Όμως ηττήθηκαν όχι μόνο από τη σωστή τακτική που χρησιμοποίησε ο σημερινός Πάπας, αλλά και γιατί διασπάστηκαν σε δύο συγκρουόμενες, περίπου ισάριθμες, ομάδες, αυτές των υποψηφίων για την παποσύνη καρδιναλίων Σκόλα και Κελαί. 

Από την ώρα που αυτοί οι δύο δεν τα βρήκαν μεταξύ τους για το ποιος θα υποχωρήσει για να εκλεγεί ο άλλος Πάπας ο κύβος είχε ριφθεί υπέρ του ιταλικής καταγωγής καρδιναλίου από την Αργεντινή. Η ομάδα του  Κελαί για να μην εκλεγεί ο Σκόλα  επέλεξε να ψηφίσει Μπεργκόλιο! Και φυσικά η ψήφος του δεν θα διασώσει ούτε τον ίδιο στην Κουρία, ούτε τον "ρατζιγκεριανισμό"* στο Βατικανό. Πάντα κατά τους Βατικανολόγους οι οπαδοί του πνεύματος του προηγούμενου Πάπα δεν έχουν ούτε τη διάθεση, ούτε την ισχύ των Ιησουιτών και θεωρούνται οριστικά ηττημένοι. Το ότι οι οπαδοί του Βενέδικτου στο Βατικανό κυκλοφόρησαν την πληροφορία ότι αυτός άφησε υπόμνημα 300 σελίδων στον διάδοχό του δεν σημαίνει τίποτε. Κι αν ο Φραγκίσκος δεν το λάβει υπόψη του ουδείς έχει πλέον τη δύναμη να τον ενοχλήσει. Ούτε ο ίδιος ο Βενέδικτος.

Η ισχύς των Ιησουιτών στο Βατικανό  δεν σημαίνει ότι δεν θα υπάρχει αντιπολίτευση, που θα επιχειρεί από τα μέσα να θολώνει την επικοινωνιακά θετική εικόνα του Πάπα. Από την άλλη πλευρά σε ρωμαιοκαθολικά μπλογκς ευρείας κυκλοφορίας γράφτηκε ότι εμφανίστηκαν και οι πρώτες εκ μέρους καρδιναλίων κινήσεις, για να αποκτήσουν την εύνοια του Φραγκίσκου. 

Δύο από αυτούς κατηγορήθηκαν ότι επιτέλεσαν κανονικό αδίκημα με το να δημοσιοποιήσουν την ψήφο τους στο κονκλάβιο υπέρ του Μπεργκόλιο. Ο ένας είναι ο γνωστός από τις οικουμενιστικές κινήσεις του καρδινάλιος Κάσπερ και ο άλλος ο αμερικανός καρδινάλιος του Λος Άντζελες Ρότζερ Μαχόνι, για τον οποίο υπήρξε μεγάλος θόρυβος ένεκα των πολυπληθών και σοβαρών σεξουαλικών σκανδάλων που συνέβησαν στην επαρχία του και της κάλυψης που παρέσχε σε κληρικούς που κατηγορήθηκαν γι' αυτά. 

Μάλιστα για τον Μαχόνι υπήρξε καμπάνια από Ρωμαιοκαθολικούς στις ΗΠΑ, να μην γίνει δεκτός στο κονκλάβιο και να μην ψηφίσει. Η ισχυρότερη αντίσταση στα σχέδια των Ιησουιτών θα προέλθει από τα άλλα ισχυρά τάγματα, των Δομινικανών και των Φραγκισκανών, όπου φυσικά αυτά θα διαφωνούν, γιατί σε ορισμένα, ζητήματα, όπως ως προς την διάλυση της σημερινής σύνθεσης της Κουρίας, θα συμφωνήσουν. Όμως δεν θα δεχθούν την "Ιησουτοποίηση" του Βατικανού.

Ο Πάπας Φραγκίσκος και το Τάγμα του, οι Ιησουίτες, έχουν άποψη για τον τρόπο διοίκησης του Βατικανού και δράσης της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Αυτό φαίνεται από την πρώτη ημέρα και τη  και έχει ενδιαφέρον αν πρώτον θα μπορέσουν να την περάσουν στην γραφειοκρατία του Βατικανού και δεύτερον τι επιπτώσεις θα έχει στην Ορθοδοξία, αλλά και στις Προτεσταντικές Ομολογίες. Η Ορθοδοξία πάντως έχει ιδιαίτερα αρνητική εμπειρία από τους Ιησουίτες.

                       

Ο πρώτος κόλαφος για τον Φραγκίσκο

Κόλαφος για τον νέο Πάπα και ένδειξη πως τίποτε δεν θα αλλάξει ως προς τις κακοδοξίες και την εκκοσμίκευση του Βατικανού είναι η μετά την εκλογή του Φραγκίσκου δήλωση του Μαγντί Κριστιάνο Αλλάμ, ότι αποφάσισε να εγκαταλείψει την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Ο Αλλάμ είχε γίνει γνωστός σε όλο τον κόσμο γιατί, παρά τις απειλές για τη ζωή του, αποφάσισε να εγκαταλείψει το Ισλάμ και να ασπασθεί τον Ρωμαιοκαθολικισμό, η δε βάπτισή του έγινε στον Ναό του Αγίου Πέτρου, στη Ρώμη, προ πενταετίας, ανήμερα το Πάσχα, από τον ίδιο τον Πάπα Βενέδικτο. 

Στη δήλωση του ο Αλλάμ εξέφρασε την απογοήτευσή του για την παθητική στάση του Βατικανού έναντι του Ισλάμ. Κατά την άποψή του η πολιτική του Βατικανού έναντι του Ισλάμ " είναι μια αυθεντική τρέλα αυτοχειριασμού". 

Έτσι χαρακτηρίζει γεγονότα, όπως όταν ο Ιωάννης Παύλος ο Β' ασπάστηκε το Κοράνιο, ο Βενέδικτος έβαλε το χέρι του στο Κοράνιο και προσευχήθηκε στο Μπλε Τζαμί της Κωνσταντινούπολης με πρόσωπο προς τη Μέκκα και ο Φραγκίσκος επαίνεσε τους Μουσουλμάνους "γιατί λατρεύουν τον μοναδικό, ζώντα και οικτίρμονα Θεό"… Κατά την άποψη του πρώην Μουσουλμάνου διανοητή, που όπως δηλώνει θα εξακολουθήσει να πιστεύει στον Ιησού Χριστό, που Τον αγάπησε πολύ γιατί καταδέχθηκε να γίνει Θεάνθρωπος για τη σωτηρία των ανθρώπων, οι Ρωμαιοκαθολικοί Πάπες έχουν μια εκκοσμικευμένη αντίληψη για το Ισλάμ και κλείνουν τα μάτια στην πραγματικότητα, ότι "πρόκειται για μια ιδεολογία ουσιωδώς βίαιη: συγκρουσιακή εσωτερικά  και πολεμική προς το εξωτερικό της περιβάλλον". 

Επίσης θεωρεί ότι ο Παπισμός έχει προσχωρήσει σε μιαν αντίληψη που τον πείθει ότι σε λίγα χρόνια η Ευρώπη θα τελειώσει, με την υποταγή της στο Ισλάμ. Αυτό, κατά την άποψη του, θα συμβεί "αν οι Χριστιανοί δεν αποκτήσουν το θάρρος να διακηρύξουν το ασύμβατο του Ισλάμ με τον χριστιανικό πολιτισμό και τα θεμελιώδη δικαιώματα του ανθρώπου". Κατά τη δήλωση του Αλλάμ το ποτήρι γι' αυτόν ξεχείλισε  με την παπολατρεία, που εκδηλώθηκε "με την υπερβολική ευφορία για τον Φραγκίσκο και με την ταχύτατη αρχειοθέτηση του Βενεδίκτου".- 

* Όρος που χρησιμοποιήθηκε μετά την παραίτηση του Πάπα Βενέδικτου και σημαίνει την κυριαρχία των γραφειοκρατών του Βατικανού, την γενικότερη αδράνεια σε καίρια ζητήματα  και την αρχή να μη  θίγονται τα (κακώς) κείμενα, αλλά να χώνονται κάτω από το χαλί.

http://anavaseis.blogspot.gr/2013/04/blog-post_181.html

Ο Ελληνισμός επί τουρκοκρατίας και η διανόηση. Γιώργου Παπαθανασόπουλου

Ο Ελληνισμός επί τουρκοκρατίας και η διανόηση

Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Η εποποιία της επιβίωσης και της απελευθέρωσης του Ελληνισμού  από τη μακραίωνη σκλαβιά της Τουρκοκρατίας είτε αγνοείται, είτε αποσιωπάται, είτε παραμορφώνεται από τη σύγχρονη υλιστική ή/και μηδενιστική διανόηση. Η  ιδεολογία της είναι η αιτία που την οδηγεί να παραμορφώσει και να διαστρέψει την αλήθεια και την διευκολύνει να απομακρυνθεί από αξίες και αρχές, που ήσαν οι αποκλειστικοί παράγοντες στη διάσωση του Ελληνισμού. 
Η Επανάσταση του 1821  εμφανίζεται ως κάτι το αιφνίδιο και το τυχαίο, ή/και προβάλλεται ως αποτέλεσμα του Γαλλικού Διαφωτισμού και της δράσης μεγάλων προσωπικοτήτων, όπως οι Ρήγας Βελεστινλής και Αδαμάντιος Κοραής.

Τυχαίο δεν μπορεί να είναι ένα γεγονός που διαρκεί επί τετρακόσια και πλέον χρόνια. Ούτε μπορεί να προέκυψε από τη Γαλλική Επανάσταση, που ξέσπασε το 1789, τριακόσια σαράντα  περίπου  χρόνια μετά τη δεύτερη  Άλωση της Κωνσταντινούπολης, το 1453. 
Όλα τα χρόνια μετά την Άλωση ο Ρωμηός ζούσε με την επιθυμία της απελευθέρωσής του και οι Κοραής και Βελεστινλής που διακατέχονταν από αυτή την επιθυμία δεν είχαν καμία σχέση με τον Ροβεσπιέρο και τον Μαρά, όπως και η Φιλική Εταιρεία δεν είχε καμία σχέση με τον Τεκτονισμό.  Οι Κοραής, Βελεστινλής και όλοι οι Φιλικοί και οι Αγωνιστές ήσαν πιστοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί και όχι άθεοι. Ονειρεύονταν όχι ένα άθεο κράτος που θα εξόντωνε  τους Χριστιανούς, περνώντας τους από την γκιλοτίνα ή φονεύοντας τους όπως στην Βανδέα, αλλά ένα κράτος στηριγμένο στην Ορθοδοξία.  Οι διαφωνίες τους με κύκλους του Φαναρίου ήταν πάνω στην πορεία της Ορθόδοξης Εκκλησίας και δεν έθεσαν ποτέ ζήτημα Αυτή να μην είναι η βάση της κοινωνίας που ονειρεύονταν.  

 Στην πορεία του Έθνους από το 1453 έως το 1821 όλοι οι Έλληνες, χωρίς εξαίρεση, δέχονταν ότι η Ορθοδοξία αποτελούσε το ουσιαστικό μέρος της ταυτότητάς τους. Έτσι  επέζησαν της 400ετούς τυραννίας, έτσι την αποτίναξαν και δημιούργησαν το ελεύθερο ελληνικό κράτος. Αυτή είναι η πραγματικότητα που αγνοείται ή διαστρέφεται από τους πολλούς του πνευματικού εποικοδομήματος της σύγχρονης Ελλάδας, για λόγους ιδεολογικούς ή/και  βιωματικούς. Η   ευγνωμοσύνη προς την Εκκλησία δημιουργεί υποχρεώσεις και αυτές δεν τις θέλουν. Νομίζουν ότι με την άρνηση της Ορθοδοξίας γίνονται μοντέρνοι και προοδευτικοί, ενώ στην ουσία σκλαβώνονται στον ηδονισμό και οδηγούνται στην  πνευματική αυτοκτονία τους.

Η πρώτη μεγαλοφυής προσωπικότητα, που ανέφερε εμφαντικά το ρόλο της Ορθοδοξίας για τη διάσωση του Ελληνισμού κατά την τουρκοκρατία είναι ο ιστοριοδίφης Σπυρίδων Ζαμπέλιος. Αυτός τονίζει την αλήθεια, ότι ο Ελληνισμός χωρίς την Ορθοδοξία είναι πνευματικά νεκρός και γίνεται έρμαιο των κάθε είδους ιδεολογικών και θρησκευτικών ρευμάτων.

Παραθέτω ένα σχετικό και χαρακτηριστικό απόσπασμα από το σπουδαίο πόνημα του Σπυρίδωνος Ζαμπελίου «ΑΣΜΑΤΑ ΔΗΜΟΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ ΜΕΛΕΤΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΕΡΙ ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ» ( Έκδ. ΕΡΜΗΣ, Κέρκυρα, 1852, σελ. 502-504). 

Περί του Ελληνικού Έθνους*

« Ο Ελληνισμός εξετάσας νουνεχώς εάν ωφελιμώτερον ήτο να συγχωνευθή μετά του τότε παπίζοντος έτι δυτικισμού, και συγχωνευόμενος ούτω να αποβάλη την εαυτού εθνοθρησκείαν, εκθέτων εις τον αυτόν προφανή κίνδυνον και θρήσκευμα και εθνικότητα, ή μάλλον να επιμείνη εις την εθνοθρησκείαν του, όπως βοηθεία του θρησκεύματος ανοικοδομήση εις το εξής την εθνικότητά του, τούτο, λέγομεν, εξετάσας ωρίμως, προετίμησε να διακινδυνεύση το στέμμα του Κωνσταντίνου, παρά να εκθέση τα πάντα εις βέβαιον όλεθρον. 
Τότε θέλομεν δηλώσει, ότι εις την τριήμερον σφαγήν των 29, 30 και 31 Μαΐου 1453, εις το ορθόδοξον αίμα, το οποίον τότε και μετέπειτα δαψιλώς εχύθη, εσφραγίσθη δια παντός η διάλυσις του Ανατολικού Ζητήματος, διότι το Ελληνικόν έθνος αληθώς μεν υπεχώρησεν εις τον Οθωμανισμόν, αλλ’ υπεχώρησεν με την επιφύλαξιν της οικοδομηθησομένης εθνικότητός του, και κατέλιπε τον Βυζαντινόν θρόνον με την προσδοκίαν τού να αναλάβη πάλιν ποτέ αυτόν. 
Τότε θέλομεν δηλώσει ότι η επί τρεις αιώνας επικρατήσασα αιχμαλωσία δεν υπήρξε και δεν δύναται κατ’ ουδένα τρόπον να θεωρηθή ως παντελής ανδραποδισμός, ως εθελοδουλεία, αλλ’ ότι αληθώς υπήρξε και ήδη είναι διηνεκής και έντονος διαμαρτύρησις΄ μετάβασις από ενός σταδίου πολιτεύσεως προς άλλο΄ φάσις και μεταμόρφωσις εθνικότητος, ετοιμασία και προπαρασκευή. Τότε, τέλος πάντων, θέλομεν δηλώσει ότι το 1821 δεν είναι αρχή, αλλά αποτέλεσμα και συνέπεια των προηγουμένων, πραγματοποίησις της προλαβούσης εν Κωνσταντινουπόλει του Ανατολικού ζητήματος διαλύσεως, καθιέρωσις οριστική των προγονικών παραδόσεων, συμπέρασμα του Επτασυνόδου Ελληνικού και Ορθοδόξου Πολιτεύματος των αιώνων, γεγονός εγκρατές ακαταλογίστου γονιμότητος. Επομένως ότι η Ελληνική εθνικότης, κατά λόγον ιστορικόν, δεν άρχεται, ως κοινώς διαθρυλλείται, ουδέ από της εν Πύλω ναυμαχίας, ουδέ από της εν Αδριανουπόλει συνθήκης, αλλ’ άρχεται εκείθεν, όπου ο Θεός εστήριξε και εθεμελίωσεν αυτήν, όθεν ουδεμία δύναμις ανθρωπίνη ισχύει να μετακινήση αυτήν΄ δηλαδή από της εγκαθιδρύσεως του Επτασυνόδου Πολιτεύματος και δια μέσου των στενών σχέσεων, τας οποίας το Πολίτευμα τούτο έχει μετά των προηγουμένων εποχών, άρχεται ακριβώς από της αρχής όθεν πηγάζει η αρχαία Ελληνική εθνικότης. .....

          Σφάλλει όστις νομίζει ότι η της ΙΔ΄ και ΙΕ΄ εκατονταετηρίδος Ελλάς αποποιείται καθόλου να συνέλθη εις την Ευρωπαϊκήν κοινωνίαν. Η Ελλάς θέλει να συνέλθη, αλλά πώς; Ως εθνικότης χαίρουσα πάντων των ιδιοτήτων της φύσεως της. Ούτω μόνον και όχι άλλως. Όμως την εθνικότητα ταύτην τα δυτικά γένη δεν θέλουσι να την ομολογήσωσι. Τούτο δε βλέπουσα η Ελλάς βυθίζει την εθνικότητά της εις την δουλείαν εν ελπίδι και προσδοκία μέλλοντος εθνεγερτικού αγώνος. Δια τούτο το Ενωτικόν ζήτημα συγχρονολογείται μετά του υπέρ αναγεννήσεως αγώνος, επειδή, ως πολλάκις επαναλάβομεν, ο αγών της θρησκείας παρ’ ημίν αγών εστί πατρίδος εισέτι. Η δε του 1821 Επανάστασις συνδέεται μετά της πρώτης και της δευτέρας αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως, συνδέεται μετά της ιστορίας της ακμής και της παρακμής του Παπισμού, συνδέεται με τον εμφανισμόν της Διαμαρτυρήσεως΄ συνδέεται με πάντα τα προηγούμενα κύρια φαινόμενα της Ευρωπαϊκής ιστορίας, καθ’ ον τρόπον πάντα τα της σημερινής Χριστιανωσύνης φαινόμενα συναγάγονται αυτόχρημα εις την αρχικήν εν Κωνσταντινουπόλει του Χριστιανισμού εγκαθίδρυσιν.

          Η Επανάστασις του 1821 είναι εκ των συμβάντων του αιώνος το μάλλον συνηρτημένον μετά των προηγουμένων και των επομένων΄ δεν ημπορεί να αποσπασθή της ιστορίας του νεωτέρου πολιτισμού, χωρίς να αναιρεθώσιν όλα τα προηγούμενα, δεν δύναται να αποκοπή από του κλάδου, ένθα ο Θεός έθεσεν αυτήν, χωρίς να συνταραχθή και μαρανθή, και ξηρανθή όλον το δένδρον της καθολικής ιστορίας του μεσαιώνος. Και δια τούτο όστις ασυναρτήτως και κεχωρισμένως πραγματεύεται αυτήν, ή εθελοτυφλώττει, ή ελεεινώς απατάται.

          Ιδού ακριβώς κατά ποίον τρόπον το Ενωτικόν ζήτημα διεπραγματεύθη εν Ανατολή, διαρκούσης της τελευταίας ταύτης περιόδου.

          Τα εθνικά στοιχεία συνδιεβουλεύθησαν:

          « Οφείλει το γένος των Ελλήνων, παραιτούμενον των περί ορθοδοξίας αξιώσεων του, και επί σκοπώ του να διαφυλαχθή από τους άκρους κινδύνους, να στρέψη όμμα συνδιαλλακτικόν προς την Δύσιν, να παραδεχθή τον Παπισμόν, να συγχωνευθή μετά των εσπερίων εθνών, να απολέση την αρχαιόγονον φύσιν του, να εξουθενηθή εις τον ωκεανόν των δυτικών εθνικοτήτων, να αποταχθή τη αυθεντία του παρελθόντος, να απεκδυθή της ιστορικής ηγεμονείας του, και ταύτα πάντα χωρίς της βεβαιότητος ότι θέλει σωθή ποτέ από της ημέραν παρ’ ημέραν αναβαινούσης βαρβαρικής πλημμύρας΄ ή μάλλον, ρέπον προς τούτον τον βάρβαρον, επειδή ταχέως ή βραδέως ο βάρβαρος μέλλει να νικήση, οφείλει προς τούτον μεν να παραχωρήση την αυτονομίαν, τον βυζαντινόν θρόνον, την πολιτείαν, εις εαυτό δεν να φυλάξη την κατοχήν του θρησκεύματος, ως παλλάδιον εντός του οποίου ήθελε καταφύγει και κρυφθή ο σπόρος της πολιτικής ελευθερίας;-  Εις άλλας λέξεις, τι μέλλει να δώση βοράν εις τον της Ανάγκης αδυσώπητον δράκοντα; Την ύλην ή το πνεύμα; Να δώση το θρήσκευμα και την εν τω θρησκεύματι περιεχομένην μέλλουσαν αναγέννησιν προς τους Δυτικούς, ή να παραδώση το μεσαιωνικόν ατελέστατον πολίτευμα προς τους διαδόχους του Οτμάνου;

          Δεξιόθεν κρημνός΄ αριστερόθεν τάφος.

          Τα εθνικά στοιχεία ηθέλησαν να ριφθώσιν εις τον κρημνόν κατά προτίμησιν, με την ελπίδα την προς Θεόν, και την βοήθειαν της Ιστορίας΄ ούτω το πλοιάριον του Αμερικανού αγρίου, σπρωχνόμενον μεν αλλά και βοηθούμενον από τα ρεύματα, ορμά δρομαίον προς τα αφρίζοντα κύματα του ποταμού, και πριν ή διαπεράση, έγινε μίαν στιγμήν άφαντον εις τους βυθούς του καταρράκτου.

          Ουδέν άλλο καταλληλοτέρως τον νουν και την απόφασιν ταύτην των εθνικών στοιχείων δύναται να εκφράση ως οι λόγοι του περί τα τέλη της εποχής ακμάσαντος Μάρκου του Ευγενικού, του τρισενδόξου προασπιστού τούτου της Ελληνικής ακεραιότητος. <Κατ’ ουδένα τρόπον>, εκραύγαζεν ο απτόητος και αήττητος, <σαλεύεσθαι ανεχόμεθα την ορισθείσαν παρά των Πατέρων πίστιν, ήγουν το της πίστεως σύμβολον΄ ούτε μην επιτρέπομεν εαυτούς ή ετέρους ή και λέξιν κινήσαι των εγκειμένων εκείσε, ή μίαν γουν και μόνην παραβήναι στιγμήν΄ μεμνημένοι του λέγοντος΄ Μη μέταιρε όρια αιώνια α έθεντο οι πατέρες σου! Ου γαρ ήσαν αυτοί οι λαλούντες, αλλά το Πνεύμα του Θεού.>

          Πλην τούτους τους ενδομύχους και άνωθεν ορμωμένους του γένους ημών συλλογισμούς ουδείς των δυτικών μέχρι της σήμερον εννόησεν, ή εννοήσας εξετίμησε δεόντως.

          Δεν εννόησαν και δεν εξετίμησαν εισέτι οι Ευρωπαίοι την αληθινήν φύσιν του περί Ενώσεως ζητήματος, διότι δεν εγνώρισαν εισέτι καλώς την φύσιν και την αποστολήν της ορθοδοξίας΄ διότι δεν εννόησαν ότι δόγμα θρησκευτικόν, οίον το Ελληνικόν, είναι όρος της του έθνους ατελευτησίας, είναι αυτό εκείνο το έθνος.

          Το γένος, λοιπόν, των Γραικών ώφειλε κατά θείαν οικονομίαν, και κατά ιστοριονομικόν δίκαιον να υποπέση υπό την Αιχμαλωσίαν΄ ώφειλεν εις την κολυμβήθραν της δουλείας να βαπτισθή, ίνα εξέλθη πάντως κεκαθαρισμένον και αγνισμένον εις την ζωήν του μέλλοντος.- Αυτήν δεν την καθαρτηρίαν κολυμβήθραν, η Ορθοδοξία την ητοίμασεν».

* Σημ.: Οι τονισμοί του αντιγράψαντος

 http://anavaseis.blogspot.gr/2013/03/blog-post_1329.html

Μάθε παιδί μου γράμματα. Γιώργου Παπαθανασόπουλου

Μάθε παιδί μου γράμματα 

Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

 Πολλή συζήτηση γίνεται τελευταία για την Παιδεία των Ελληνοπαίδων. Οι σημερινοί ηλικιωμένοι από την εισαγγελική τους έδρα μυδραλιοβολούν τους νεότερούς τους στην ηλικία για την φτώχεια της γλώσσας που μιλάνε και για την δηλητηριασμένη με τον κρατισμό και την ήσσονα προσπάθεια συμπεριφορά τους.
Ξεχνούν όμως ότι υπεύθυνοι για την τραγική αυτή κατάσταση είναι οι ίδιοι!
Ξεχνούν ότι οι σημερινοί τριαντάρηδες και σαραντάρηδες ( η γενιά του κ. Τσίπρα δηλαδή) "γαλουχήθηκαν" στα νάματα του τριτοκοσμικού σοσιαλισμού από τα σχολικά προγράμματα της δεκαετίας του 1980. Θυμίζουμε τι διδάσκονταν τότε τα παιδιά του Δημοτικού Σχολείου:

-    Εργασία σημαίνει κατάθλιψη και καταπίεση.
-    Η επιχείρηση δεν είναι τίποτε άλλο παρά κλοπή και εκμετάλλευση.
-    Η κατάληψη είναι η λύση στην αδικία.
-    Στις σοσιαλιστικές χώρες υπάρχει ευδαιμονία, ενώ στις καπιταλιστικές φτώχεια και δυστυχία.
-    Αξιόλογοι λογοτέχνες είναι οι κομμουνιστές, όπως ο Αραγκόν και ο Μπρεχτ.
-    Ότι το κράτος προσφέρει στους πολίτες φθηνά αγαθά μεγάλης σημασίας, όπως ηλεκτρικό ρεύμα, τηλεπικοινωνίες, συγκοινωνίες, όπως επίσης άψογη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και υψηλά ποσά για την καλή λειτουργία των σχολείων…

Σημειώνουμε ακόμη πως στις δύο τελευταίες τάξεις του Δημοτικού δεν υπήρχε κανένα κείμενο για την 25η Μαρτίου, για το Βυζάντιο, για τους Βαλκανικούς πολέμους, για την εποποιία του 1940. Αντίθετα υπήρχαν κείμενα για το Πολυτεχνείο και για την Αντίσταση στην κατοχή…Και φυσικά καμία μνεία στην Ορθοδοξία.
Στην έρευνα που είχα κάνει τότε για το περιοδικό "Εποπτεία" είχα γράψει: " Το έγκλημα του ΠΑΣΟΚ κατά της νεολαίας μας θα μας συνοδεύει για αρκετές γενιές. Το κακό που έκαναν οι υπεύθυνοι της πνευματικής καθοδήγησης των παιδιών μας στην (πρώτη) οκταετία του ΠΑΣΟΚ είναι ανυπολόγιστο". Και, δυστυχώς, δικαιώθηκα…
Σημειώνω ότι σε εκείνη την οκταετία δημιουργήθηκε ο συνδικαλισμός στα σχολεία και οι κομματικές ομάδες εφήβων και νέων. Τα Κόμματα τότε με "ινστρούχτορες"  "εκπαίδευαν" τις νεαρές υπάρξεις στην ξύλινη γλώσσα, στην πνευματική αφασία, στον κομματικό φανατισμό και σε μια απόλυτη εξάρτηση από το Κόμμα, αλλά και παράλληλα τους έτρεφαν τη φιλοδοξία να αποκτήσουν κρατική εξουσία μέσα από το Κόμμα… Θυμίζουμε ότι ο κ. Τσίπρας υπήρξε τότε στέλεχος της ΚΝΕ…
 Το καλό για τον Ελληνισμό είναι πως  πολλά  παιδιά αντέστησαν τότε στην πλύση εγκεφάλου και δεν υπέκυψαν στον Βάαλ του Κρατισμού, και του υπαρκτού Σοσιαλισμού. Αυτοί οι σημερινοί τριαντάρηδες και σαραντάρηδες είναι η ελπίδα μας.- 
 http://anavaseis.blogspot.gr/2013/03/blog-post_8171.html

«Μέρες Αποκάλυψης στην Ιωνία» Το δράμα των Ελλήνων της Ιωνίας (1914-1922)

http://anavaseis.blogspot.gr/2013/03/1914-1922.html

Ποιοι οι Γραικύλοι. Γιώργου Παπαθανασόπουλου

Ποιοι οι Γραικύλοι

Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Το τριμηνιαίο περιοδικό "Νέα Εστία", στο τεύχος του Δεκεμβρίου 2012 (αριθμ. 1856), έχει ένα μεγάλο αφιέρωμα στον ευπατρίδη διπλωμάτη και συγγραφέα Ρόδη Ρούφο. Το τελευταίο μυθιστόρημα του, πριν από τον πρόωρο θάνατό του, γραμμένο στα 1967, είναι "Οι Γραικύλοι". 
Αναφέρεται στην ήττα των Αθηναίων από τους Ρωμαίους το 86 π.Χ. και την πυρπόληση του κλεινού άστεως από τον Σύλλα. Τότε ο Αθηναίος Δίων, ο πρωταγωνιστής στο μυθιστόρημα του Ρόδη Ρούφου, ελπίζει οι Αθηναίοι να μην γίνουν "γραικύλοι" και να πορευθούν στην  υπό τους Ρωμαίους αιχμαλωσία με βάση το λόγο του Σωκράτη στον "Φαίδωνα": " Αδεώς (σ.σ. αφόβως) και γενναίως". 
Για το τι σημαίνει αυτός ο λόγος ο ίδιος ο Δίων εξηγεί: "Μη λυγίσεις νου, στον ύστατο τούτο πειρασμό. Μείνε ελληνικός, μην παραιτηθείς από την καθαρή σου θέαση….Αδεώς και γενναίως. Αυτό θα μείνει από τον Ελληνισμό, αυτό δεν θα το καταστρέψουν οι λεγεώνες. Αν ποτέ σκοτεινιάσει ο κόσμος από καινούριους βαρβάρους και δεισιδαιμονίες η λέξη <¨Ελληνας> ας εξακολουθήσει να σημαίνει εκείνον που κρατάει τη σκέψη του άφοβη και αδέκαστη…Εμείς πρέπει τάχα να γίνουμε μια ξεπεσμένη ράτσα κολάκων, ταπεινοί και περιφρονημένοι Γραικύλοι;". Και απαντά ο ίδιος: " Όχι. Δεν θα σβήσει ο ελληνισμός, γιατί είναι μια έννοια που ξεπερνάει τις εφήμερες τύχες των φυλών…". 

            Δεν ξέρω γιατί το μυθιστόρημα του Ρόδη Ρούφου  "Οι Γραικύλοι" μένει άγνωστο στους πολλούς. Περιθωριοποιημένο. Ακόμη και στο αφιέρωμα της "Νέας Εστίας" μια φορά και παρεμπιπτόντως αναφέρεται...

Είναι γεγονός ότι ο όρος "γραικύλος - γραικυλισμός" είναι υποτιμητικός και επομένως ενοχλητικός για τους Έλληνες. Όμως είναι ένα  φαινόμενο υπαρκτό. Ο Βασ. Μουστάκης γράφει σχετικά:  " Ο γραικυλισμός στιγματίζει την εθνική μας Ιστορία κατά περιόδους ιδίως κατοχής ή μεγάλης υλικής επιρροής ξένων λαών... Το φαινόμενον τούτο παρατηρείται μεταξύ των λαϊκών στρωμάτων, όπου εξηγείται τόσον από το κίνητρον της ιδιοτελείας, όσον και από την άγνοιαν και τον εντυπωσιασμόν προ της ξένης υλικής δυνάμεως, υπολανθάνει όμως ή και εκδηλώνεται φοράδην υπό όλως απεχθείς συνθήκας και εις τα ανώτερα στρώματα (διανοούμενοι, πολιτικοί)… 
Η αναξιοπρεπής εθνικώς στάσις έναντι των επιδιώξεων εκμεταλλεύσεως της πατρίδος μας υπό των ξένων μεγάλων χωρών, εκ μέρους πολιτικών ανδρών και τα πρώτα εν γένει φερόντων,…ως και η ανυποψία εκπροσώπων του πνεύματος προ της ουσίας των εθνικών πνευματικών παραδόσεων μας και ο θαυμασμός των προ των οθνείων (σ.σ. ξένων) πολιτιστικών κ.λ.π. αξιών, τας οποίας εισάγουν ακρίτως και ενοφθαλμίζουν (σ.σ. μπολιάζουν) εις τον εθνικόν μας βίον, είναι γραικυλισμός της αισχίστης και βαρυτάτης μορφής, εμφανιζόμενος κατά τας ημέρας μας εις μεγάλην κλίμακα και κατά τρόπον απτότατον". ".(Θρ. και Ηθ. Εγκ/δεία, 4^ος τ. σ. 636)

             
Ο Χάρης Ανδρέου στο προσφάτως δημοσιευθέν πόνημά του "Στ' άρματα με το Σταυρό - Η προσφορά της Εκκλησίας στους αγώνες του έθνους και οι ήρωες με τα ματωμένα ράσα" επισημαίνει: "Πάρα πολλά κέντρα και υπόκεντρα εργάζονται για να διαγράψουν από τη μνήμη των Ελλήνων όλα όσα συγκροτούν τη συνείδηση του έθνους. Αποσιωπούνται γεγονότα και διαστρέφονται στοιχεία, έτσι ώστε να μην έχει ανταπόκριση στη συνείδηση του Έλληνα η πραγματικότητα του έθνους και της ιστορικής συνέχειας της φυλής". 
Ο Βασ. Μουστάκης στο προαναφερθέν κείμενό του πάλι τονίζει: " Η Ελληνική Εκκλησία, καλλιεργούσα το εθνικόν φρόνημα, του οποίου κυριώτατος φορεύς είναι η ορθόδοξος παράδοσις, είναι η μεγαλυτέρα δύναμις αντιστάσεως του Έθνους εις ό, τι ηθικώς και πνευματικώς είναι κακοποιός εξωτερική επίδρασις εις την ουσίαν και τας μορφάς του ελληνικού βιώματος, δια της Εκκλησίας μας δε κατά πρώτον και κύριον λόγον είναι δυνατόν να διαγνωσθή καθαρώς και να αντιμετωπισθή αποτελεσματικώς πάσα εκδήλωσις γραικυλισμού".  Αυτός είναι ο λόγος που επιδιώκεται η εξουδετέρωση της Εκκλησίας και η εξόντωση των ενοχλητικών ποιμένων της. Γράφει σχετικά πάλι ο Χάρης Ανδρέου: "Για να επιτύχει η εκστρατεία να ξεχάσουν οι Έλληνες την ταυτότητά τους  πρέπει να χτυπηθεί κατακέφαλα αυτός που καλλιεργεί την ελληνικότητα, αυτός που διατηρεί άσβεστη τη φλόγα της ενότητας και της αυτοσυνειδησίας του λαού: η Εκκλησία".

       Ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος δέχθηκε οξύτατη κριτική γιατί σε ομιλία του τόνισε αυτή την αλήθεια, του γραικυλισμού στις ημέρες μας, λέγοντας: "Εσείς εδώ και χιλιάδες άλλοι είσθε οι γνήσιοι αληθινοί Έλληνες πατριώτες, όχι απλώς αιθεροβάμονες του παρελθόντος. Υπάρχουν όμως και κάποιοι γραικύλοι που θέλουν τη συρρίκνωση της Εκκλησίας, γιατί ξέρουν ότι το έθνος οφείλει την επιβίωσή του σε Αυτήν". Και άλλοτε κάλεσε το λαό σε αντίσταση στον γραικυλισμό και σε ηθική ανάκαμψη: " Σταθείτε όρθιοι στις επάλξεις σας και μην ξεπουλήσετε τα πρωτοτόκια μας. Διδάξτε στα παιδιά σας την αλήθεια, όπως την βίωσαν οι αείμνηστοι Πατέρες μας. Ο λαός μας ξέρει να υπερασπίζεται τα ιερά και τα όσιά του. Το έχει κατ' επανάληψιν αποδείξει. Και θα το αποδείξει και πάλιν. Αντίσταση και Ανάκαμψη. Για να ξαναβρούμε ό, τι έχουμε χάσει, για να υπερασπισθούμε ό, τι κινδυνεύει". 

     Η αντίσταση του Ελληνισμού στο φαινόμενο του γραικυλισμού, υπό τις διάφορες μορφές του, και η δια των πολιτισμικών του εφοδίων, επιτυχής αντιμετώπιση των δύσκολων σημερινών συνθηκών, όπως συνέβη κατά τις  μακροχρόνιες περιόδους της κατάκτησης του από αλλοεθνείς και αλλοθρήσκους τυράννους (Ρωμαιοκρατία, Οθωμανοκρατία και Φραγκοκρατία), είναι το κλειδί για την ηθική και κοινωνική ανάκαμψη του λαού μας.-  

 http://anavaseis.blogspot.gr/2013/03/blog-post_30.html

 

Υπάρχουν και σήμερα Ομολογητές Ιεράρχες. Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Υπάρχουν και σήμερα Ομολογητές* Ιεράρχες

Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου 

 Υπάρχουν και σήμερα Ομολογητές Ιεράρχες, που υφίστανται μαρτύρια για την Πίστη τους. Ένας από αυτούς είναι ο Αρχιεπίσκοπος Αχριδών και Μητροπολίτης Σκοπίων Ιωάννης. Ο Σεβασμιότατος βρίσκεται στη φυλακή, επειδή δεν θέλησε να εκκοσμικεύσει την Εκκλησία και να την υποτάξει στην προπαγάνδα της Κυβέρνησης των Σκοπίων.
Επί δέκα περίπου χρόνια ταλαιπωρείται με φυλακίσεις - είναι ακόμη φυλακισμένος - δεχόμενος με πνευματική εγκαρτέρηση τις ύβρεις, τις συκοφαντίες και τα ψυχικά βασανιστήρια των δεσμωτών του. Παρά τα μαρτύρια αυτά παραμένει ακλόνητος στην Πίστη του και στις Αρχές του.
Η τελευταία καταδίκη του, τον Ιούνιο του 2012,  είναι σε 2,5 ετών φυλάκιση. Η άδικη καταδίκη του είναι με την κατασκευασμένη κατηγορία της υπεξαίρεσης χρημάτων, κάτι που κατέθεσαν οι εκεί βαλτοί σχισματικοί επίσκοποι, οι οποίοι  εξαρτώνται  ιδεολογικά από την Κυβέρνηση και θέλουν μαζί της να τον εξοντώσουν, φυσικά και ηθικά.

Ο κοσμήτορας της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κ. Μιχαήλ Τρίτος, που με όλες του τις δυνάμεις συμπαρίσταται στον Ομολογητή Αρχιεπίσκοπο, μας τόνισε σχετικά:
"Συνεχίζεται το μαρτύριο του Αρχιεπισκόπου κ. Ιωάννου, αφού παραμένει φυλακισμένος υπό ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες, χωρίς Θεία Κοινωνία και χωρίς να του επιτρέπεται να δέχεται επισκέψεις, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, όπως είναι ο δικηγόρος του και η μητέρα του.
Η φυλάκισή του αποτελεί καταπάτηση των θρησκευτικών ελευθεριών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Πρόκειται για απηνή διωγμό ενός ανθρώπου που επιθυμεί να απεγκλωβίσει την Ορθόδοξη Εκκλησία της γειτονικής χώρας από τον εθνοφυλετισμό".

Ο Αρχιεπίσκοπος Αχρίδος και Μητροπολίτης Σκοπίων Ιωάννης είναι ο κανονικός προκαθήμενος της υπό το Πατριαρχείο της Σερβίας Αυτόνομης Ορθόδοξης Εκκλησίας της γειτονικής χώρας. Αυτόν αναγνωρίζουν όλες οι κατά τόπους Ορθόδοξες Εκκλησίες - Πατριαρχεία και Αυτοκέφαλες Εκκλησίες.
Αντίθετα από κανένα δεν αναγνωρίζονται οι σχισματικοί Μητροπολίτες της γειτονικής χώρας, οι οποίοι αποτελούν τη συνέχεια εκείνων που αποσχίστηκαν από το Πατριαρχείο της Σερβίας και υπετάγησαν πλήρως στην ιδεολογική, σοβινιστική, αλυτρωτική και εθνοφυλετική τιτοϊκή - κομμουνιστική προπαγάνδα και σήμερα εξακολουθούν να είναι βραχίονας της συνέχειας της. Είναι ο μόνος στον κόσμο Αρχιεπίσκοπος Εκκλησίας στη φυλακή.
Αν σκεφθεί κανείς το πώς θα αισθανθεί μένοντας μόνο μια ημέρα στη φυλακή, υπό απάνθρωπες μάλιστα συνθήκες, αντιλαμβάνεται την Πίστη και το Πνεύμα Θυσίας του Αρχιεπισκόπου Ιωάννου, ο οποίος εκουσίως υφίσταται όλα αυτά τα μαρτύρια επί δέκα περίπου χρόνια.

Δυστυχώς οι κατά τόπους Ορθόδοξες Εκκλησίες δεν φαίνεται να δείχνουν το πρέπον ενδιαφέρον και δεν έχουν τη διάθεση να διενεργήσουν μια παγκόσμια εκστρατεία ενημέρωσης και ηθικής πίεσης προς την κυβέρνηση Γκρούεφσκι, ώστε να επιτύχουν την αποφυλάκιση του Αρχιεπισκόπου Ιωάννη και την εκ μέρους του ποιμνίου του ελεύθερη επιτέλεση των θρησκευτικών  του καθηκόντων.
Σήμερα στα Σκόπια η κανονική Εκκλησία είναι υπό διωγμό, όπως η Εκκλησία των Κατακομβών των πρώτων χριστιανικών αιώνων και οι πιστοί της ζουν όπως  αυτοί στην Βόρεια Κορέα και στη Σαουδική Αραβία.
Οι δηλώσεις του Πατριάρχη Σερβίας για την απελευθέρωση του Αρχιεπισκόπου Ιωάννη και η ομόθυμη συμπαράσταση των άλλων Ορθοδόξων Εκκλησιών δεν πρέπει να θεωρηθεί ότι αρκούν. Όχι. Έως ότου επιτευχθεί η αποφυλάκισή του Αρχιεπισκόπου Ιωάννη και η ελεύθερη επιτέλεση των θρησκευτικών του καθηκόντων είναι κάτι που μένει στον τύπο και δεν ενοχλεί την κυβέρνηση Γκρούεφσκι, αφού δεν καταγγέλλει παγκοσμίως τον αυταρχισμό της.

Στα Σκόπια δοκιμάζεται η ενότητα της Ορθόδοξης Εκκλησίας και η δυνατότητά της να συμπαρασταθεί ενεργά  σε  έναν Ομολογητή Αρχιεπίσκοπό Της, που υποφέρει και βασανίζεται για την Πίστη του. Είναι επείγουσα ανάγκη μια πανορθόδοξη συνδιάσκεψη των Προκαθημένων των Ορθοδόξων Εκκλησιών, με πρωτοβουλία και υπό την προεδρία του Οικουμενικού Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου, με θέματα την αντιμετώπιση των υπό ποικίλες μορφές διωγμών των Ορθοδόξων Χριστιανών στον σύγχρονο κόσμο, την απελευθέρωση του Αρχιεπισκόπου Ιωάννη και την ξανά καταδίκη του εθνοφυλετισμού.
Μια τέτοια συνδιάσκεψη θα ήταν ένα ηχηρό μήνυμα ενότητας της Ορθόδοξης Εκκλησίας και μια απάντηση σε όσους κατηγορούν τους ποιμένες Της ότι διακατέχονται από  εσωστρέφεια και πως αδιαφορούν για τα γενικότερα προβλήματα των ανά τον κόσμο πιστών Της. -


* Ομολογητές είναι όσοι ομολογούν θαρραλέα την Πίστη και την Αγάπη τους στον Χριστό και στην Εκκλησία και υφίστανται διωγμούς και βασανιστήρια, χωρίς να οδηγηθούν στον μαρτυρικό θάνατο. Πρώτος μεταξύ των Ομολογητών ο Άγιος Μάξιμος, ο επονομαζόμενος και Ομολογητής.
 http://anavaseis.blogspot.gr/2013/03/blog-post_1527.html

Ο μακιαβελισμός στις ημέρες μας. Γιώργος Παπαθανασόπουλος

Ο μακιαβελισμός στις ημέρες μας

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

    Φέτος είναι τα πεντακόσια χρόνια από τότε που ο Νικολό Μακιαβέλι συνέγραψε, το 1513, το κλασσικό του έργο "Ο ηγεμόνας". Πρόκειται για το έργο, που έχει μεταφραστεί σχεδόν σε όλες τις γλώσσες και που αποτελεί τον οδηγό όσων φιλόδοξων επιδιώκουν να κερδίσουν την εξουσία και να την διατηρήσουν.
 "Ο ηγεμόνας" αναφέρεται στην κατάκτηση και διαιώνιση της κρατικής πολιτικής εξουσίας, αλλά οι συνταγές του εφαρμόζονται έως και σήμερα σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής και για όλες τις άλλες εξουσίες, θρησκευτική, επιχειρηματική, οικονομική.
Το βιβλίο των Φιλ Χάρις, Άντριου Λοκ και Πατρίσια Ρις " Ο Μachiavelli στο σύγχρονο marketing & management" (Σημ. Ελλ. μετάφρ. από εκδ. "Περίπλους") αναφέρεται στην επίδραση του Μακιαβέλι στις σύγχρονες επιχειρήσεις και το έργο "Οι δημιουργοί της σύγχρονης στρατηγικής - Από τον Μακιαβέλι στην πυρηνική εποχή" (Επιμέλεια Πίτερ Πάρετ, Εκδ. Κων. Τουρίκη) αναδεικνύει το πώς η σκέψη του Μακιαβέλι επηρεάζει σήμερα τη στρατηγική των μεγάλων δυνάμεων στην επιδίωξή τους να ηγεμονεύσουν της Υφηλίου.

    Ο Μακιαβέλι στον "Ηγεμόνα"  θεωρεί ότι στην πολιτική δεν έχει καμία θέση η ηθική. Αυτή είναι, όπως υποστηρίζει, για τους ρομαντικούς και για τους φιλοσόφους, που είναι απόβλητοι και πρέπει να εξοντωθούν, γιατί δημιουργούν προσκόμματα στην εξουσία.
Τον Θεό τον θέτει "σε τιμητική αποστρατεία", όπως γράφει ο Τάκης Κονδύλης, ο οποίος προσθέτει: "Στην πραγματική ζωή της οικονομίας και της πολιτικής πρυτανεύει το κριτήριο της στάθμισης και του υπολογισμού και αυτό χρησιμοποιεί το άτομο στη λαχτάρα του να κυριαρχήσει πάνω στα πράγματα και στους άλλους ανθρώπους".
 Κατά τον Μακιαβέλι τα εκκλησιαστικά πρόσωπα χρησιμοποιούνται από τον εξουσιαστή μόνο για την εξυπηρέτηση των σκοπών του και πρέπει να είναι υποταγμένα στα συμφέροντα του Κράτους. Ο ωφελιμισμός είναι η υπέρτατη αρχή για το κράτος, το σύστημα εξουσίας, τον άνθρωπο ή την ομάδα. Επομένως, πάντα κατά τον Μακιαβέλι, ο ωφελιμισμός βάζει στο περιθώριο κάθε ηθική αναστολή και κάνει αποδεκτή και την πιο ανήθικη και βδελυρή πράξη, αν εξυπηρετείται ο σκοπός.
    Για τον Μακιαβέλι η ζωή είναι ένας συνεχής πόλεμος χωρίς οίκτο, χωρίς ηθικούς κανόνες. Στο 18ο κεφάλαιο του "Ηγεμόνα" γράφει πως  ο κάθε φιλόδοξος που θέλει να κατακτήσει την εξουσία πρέπει να πολεμάει με δύο τρόπους: ο ένας είναι με τους νόμους και ο άλλος με τη βία.
Ο πρώτος ταιριάζει στον άνθρωπο και ο άλλος στα θηρία και επειδή ο πρώτος δεν αρκεί είναι ανάγκη να προστρέξει στον δεύτερο. Γι' αυτό όποιος επιδιώκει να ηγεμονεύσει είναι απαραίτητο να  ξέρει να δρα ως άνθρωπος και ως θηρίο.
Και προσθέτει:" Αφού λοιπόν για έναν ηγεμόνα είναι απαραίτητο να ξέρει να δρα σαν ζώο, πρέπει να διαλέξει την αλεπού και το λιοντάρι, γιατί το λιοντάρι δεν ξέρει να αποφεύγει τις παγίδες και η αλεπού δεν μπορεί να τα βάζει με τους λύκους…". Ο ιταλός διανοούμενος δίνει έμφαση στο να είναι ο ηγεμόνας σαν αλεπού. Γράφει: " Είναι απαραίτητο να ξέρει να παριστάνει καλά την αλεπού και να είναι μεγάλος ψεύτης και υποκριτής. Οι άνθρωποι είναι τόσο απλοϊκοί και υποκύπτουν τόσο στις ανάγκες της στιγμής, που πάντα θα αφήνουν κάποιον να τους εξαπατά"…Και ως παράδειγμα φέρνει τον Αλέξανδρο Στ', που τίποτε άλλο δεν έκανε από το να εξαπατά τους ανθρώπους και να έχει την ικανότητα να βρίσκει εκείνους που να μπορεί να εξαπατήσει. Και σημειώνει: " Δεν υπήρξε ποτέ άνθρωπος που να είχε μεγαλύτερη ικανότητα στο να υποστηρίζει ένα φοβερό ψέμα και να πείθει με μεγαλόστομους όρκους. Και πάντα πετύχαινε στις απάτες και στα ψέματα του, γιατί ήξερε καλά την αδύναμη πλευρά της ανθρώπινης φύσης".
       Ο μακιαβελισμός διαχρονικά
    Ο μακιαβελισμός είναι διαχρονικός σε διεθνές και σε τοπικό επίπεδο. Πρόκειται για την εφαρμογή μεθόδων και πολιτικών, που  καταργούν κάθε ηθική αναστολή και επιδιώκουν με οποιοδήποτε μέσο να επιτύχουν ένα στόχο. Εργαλεία του η καταπίεση και γενικότερα η βία, το ψέμα,  η υποκρισία,  η ηθική εξουδετέρωση του αντιπάλου, ακόμη και η φυσική εξόντωση των «ενοχλητικών»...
Πολλοί στην πολιτική, αλλά και στο οικονομικό και επιχειρηματικό πεδίο, για να αυξήσουν την ισχύ τους δίνουν, εν γνώσει τους, ψεύτικες υποσχέσεις,  υπονομεύουν αυτούς που θεωρούν αντιπάλους τους, προχωρούν σε  ανέντιμες συμμαχίες, διαφθείρουν ψυχές, και υποκριτικά συμμαχούν με την ανώτερη εξουσία, ενώ είναι έτοιμοι να την εγκαταλείψουν όταν αυτή εξασθενήσει, για να προσκολληθούν στη νέα εξουσία...
Ο μακιαβελισμός, ως σύμπτωμα, εμφανίζεται σε κοσμικά και σε εκκλησιαστικά πρόσωπα, που ενώ δεν διαθέτουν προσόντα πάσχουν από εγωισμό και αρρωστημένη φιλοδοξία. Συνήθως προσκολλώνται σε κάποιον ισχυρό, για να ανέλθουν άκοπα μαζί του στην ιεραρχική κλίμακα. Στον κύκλο του ισχυρού εφαρμόζουν την μακιαβελική μέθοδο της αλεπούς. Αναπτύσσουν την πονηρία και την κολακεία σε αναπλήρωση των ανύπαρκτων προσόντων τους και εξουδετερώνουν κάθε ικανό και έντιμο συνεργάτη.
Όταν νιώθουν  ότι έχουν την ευκαιρία να ανέβουν στη θέση που επιδιώκουν μεθοδεύουν την αναρρίχησή τους  σ' αυτήν. Προς επίτευξη του στόχου τους επιτυγχάνουν να καταλάβουν στη γραφειοκρατία θέση κλειδί και έτσι να έχουν τη δυνατότητα επηρεασμού των εξελίξεων. Παράλληλα  χρησιμοποιούν κάθε μέσο για να εξουδετερώσουν όποιον θεωρούν εμπόδιο  στην επίτευξη του σκοπού τους.
 Επίσης, με άφθαστη υποκρισία και με  πετυχημένη προσποίηση, καταφέρνουν να φαίνονται σημαντικοί, ώστε η εκ μέρους τους κατάκτηση της θέσης  που επιδιώκουν να φαίνεται κάτι το φυσιολογικό και αποκατάσταση αδικίας…
Ο Μακιαβέλι έγραψε τον "Ηγεμόνα" πριν από 500 χρόνια και ο μακιαβελισμός, ως έκφραση της  ζωώδους ζωής,  ζει και βασιλεύει.
http://anavaseis.blogspot.gr/2013/03/blog-post_2995.html

Πώς σώθηκε το σπίτι της Αγίας Φιλοθέης. Γιώργου Παπαθανασόπουλου

Πώς σώθηκε τα σπίτι της Αγίας Φιλοθέης 

Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου 

 Μιαν άγνωστη ιστορία, απολύτως πραγματική, για το πώς σώθηκε το σπίτι της Αγίας Φιλοθέης, στην οδό Αδριανού 96 της Πλάκας, από το γκρέμισμα, μου διηγήθηκε ο εκ των κληρονόμων της, σπουδαίος άνθρωπος και άριστος επιστήμονας χημικός, αείμνηστος Αλέξανδρος Λυμπερόπουλος, καταγόμενος από τη Σμύρνη της Μικράς Ασίας.
  
Ο κύριος Αλέξανδρος είχε μια θεία άτεκνη, τη Λουλού, όνομα χαϊδευτικό, συνηθισμένο στη Σμύρνη, η οποία πριν την κατοχή είχε δανείσει 500 χρυσές λίρες σε κάποιον κτηματία. Όταν ο δανειστής στη λήξη της προθεσμίας ανέφερε αδυναμία να την εξοφλήσει της έκανε πρόταση ή να δώσει άλλες 200 λίρες για να αγοράσει το σπίτι πάνω στο οποίο είχε εγγράψει υποθήκη, ή να βγει το σπίτι σε πλειστηριασμό, οπότε θα έχανε μέρος του κεφαλαίου της. Ατυχώς για εκείνη, αλλά για το καλό των κληρονόμων της αποφάσισε να το αγοράσει…
    Ακολούθησε η κατοχή, οπότε η αξία των ενοικίων πρακτικά μηδενίστηκε. Η θεία η Λουλού μέσα στην κατοχή πέθανε από φυματίωση και κανείς από τους πολυπληθείς κληρονόμους της δεν σκέφθηκε να μαζέψει το μέρος που του έπρεπε από τα μηδαμινά ενοίκια…
    Μετά την απελευθέρωση εδέησε να πάει να δει το σπίτι ο θείος του Αλέξανδρου Λυμπερόπουλου, που ονομαζόταν Γιώργος Καρακλής, και γυρίζοντας είπε στους συγκληρονόμους, με φωνή απόγνωσης: "Τα ξέρω όλα!" και στη συνέχεια τους εξήγησε ότι μέσα στο σπίτι είχαν κάνει κατάληψη και κάθονταν τσάμπα δεκαοκτώ οικογένειες, ή και μεμονωμένα άτομα!
Για λόγους εφοριακούς και μόνο καθορίστηκε τότε κάποιο ενοίκιο στον καθένα. Το σύνολο των ενοικίων ήταν ασήμαντο και ο μπελάς να συμπληρώνουν οι κληρονόμοι τη σχετική δήλωση για την εφορία φοβερός. Ο Αλ. Λυμπερόπουλος μου είπε χαρακτηριστικά: " Για να τη συμπληρώσω ήθελα μια βδομάδα και τέσσερα φύλλα της εφορίας! Και ξέρεις, μιλάμε για τα 3/32 του ενοικίου, που ήταν ελάχιστο ποσό!".  Όλοι τότε οι κληρονόμοι συνεννοήθηκαν να πουλήσουν το σπίτι, χωρίς να ξέρουν την αξία του, ούτε την ιστορία του.
Η προσπάθεια να πουληθεί το σπίτι είχε αρχίσει ενώ ακόμη ζούσε η θεία Λουλού. Ζητούσε αρχικά 1.000 λίρες. Επί δεκαετίες ουδείς ενδιαφέρθηκε!…Η ζητούμενη τιμή πώλησης παρέμενε σταθερή στις 1.000 λίρες, έως το 1955, όταν ήρθε στην Αθήνα, προσκεκλημένος της τότε Κυβέρνησης, ο συγκοινωνιολόγος κ. Smith.
Το κυκλοφοριακό της Αθήνας ήταν από τότε προβληματικό και ο αμερικανός επιστήμονας εκπόνησε μελέτη αποσυμφόρησης του Κέντρου, η οποία, για ευνόητους λόγους, παρέμενε μυστική και δεν την γνώριζε κανείς, πλην ελάχιστων προσώπων.

Τότε εμφανίστηκε σε άλλον θείο του Αλέξανδρου Λυμπερόπουλου, τον Γιάννη Αρώνη, κάποιο πρόσωπο που με περίεργη επιμονή ενδιαφέρθηκε να αγοράσει το σπίτι. Προφανώς είχε πληροφορηθεί ότι η εν λόγω μελέτη πρότεινε την διαπλάτυνση της οδού Αδριανού και επομένως η αξία του ακινήτου, ως οικοπέδου, θα πολλαπλασιαζόταν…
 Ο Αρώνης ήταν άνθρωπος της πιάτσας και στην ερώτηση του άγνωστου πόσα ζητάνε οι κληρονόμοι, απάντησε, χωρίς να ξέρει τα περί σχεδίου Σμιτ: "Εσείς τι μας προσφέρετε;…". Μη λέγοντας τιμή ο άγνωστος και επιμένοντας στην ερώτηση του, ο Αρώνης, για να τον ξεφορτωθεί, του είπε ένα τρελό ποσό: "Θέλουμε 10.000 λίρες!".
Ο συνομιλητής του διαμαρτυρήθηκε εντόνως, πως η τιμή είναι υπερβολική. Έκανε πως φεύγει και μετά γύρισε και του είπε στο αυτί: " Μπορούμε να πούμε 12.000 και να πάρουμε 1.000 εσείς και 1.000 εγώ στο πλάϊ"…. Ο Αρώνης εξεπλάγη ευχάριστα, αλλά δεν το έδειξε, όσον δε αφορά το …μπόνους, το "μαρτύρησε" στους συγκληρονόμους…
Η υπόθεση δεν είχε συνέχεια. Τότε οι συγκληρονόμοι, για να απαλλαγούν από τον μπελά των ενοικιαστών, της εφορίας και των πενιχρών ενοικίων, αποφάσισαν να  κατεδαφιστεί το σπίτι, και να το πουλήσουν ως οικόπεδο….
Για να χαρακτηριστεί το σπίτι κατεδαφιστέο  χρειαζόταν από πολιτικούς μηχανικούς μια διαδικασία και κάλεσαν δύο να το δουν. Ο ένας λεγόταν Κώστα Βρεττός, ο οποίος, μετά από δική του έρευνα, τους αποκάλυψε ότι το ερείπιο αυτό που ήθελαν να γκρεμίσουν ήταν το μέγαρο της παλιάς οικογένειας των Αθηνών Μπενιζέλου, ότι σ' αυτό το σπίτι γεννήθηκε και μεγάλωσε η Οσία Φιλοθέη και ότι είναι κτισμένο πριν από το 1550!
Αποκαλύφθηκε ακόμη ότι εκεί ήταν το πρώτο Κακουργιοδικείο της ελεύθερης Ελλάδος. Οι τοίχοι του σπιτιού είναι από ογκολίθους πάχους ενός μέτρου! Στον μαντρότοιχο, που περικλείει τις 1430 πήχες του οικοπέδου είναι ενσωματωμένα κομμάτια μαρμάρου, που έπεσαν στην περιοχή μετά τον βομβαρδισμό της Ακρόπολης από τον Μοροζίνι! Τέλος ο Βρεττός τους είπε ότι πρέπει να είναι ίσως το παλαιότερο σωζόμενο σπίτι της  Αθήνας από την τουρκοκρατία!…

Οι συγκληρονόμοι κατάλαβαν ότι δεν μπορεί το οίκημα να κατεδαφιστεί και ότι πρέπει να δεχτούν "τη σκληρή γι' αυτούς πραγματικότητα". Κι ενώ ήσαν απογοητευμένοι εμφανίστηκε το Κράτος που σωστά κήρυξε το σπίτι "διατηρητέο μνημείο και απαλλοτριωτέο" και τους προσέφερε ικανοποιητικό τίμημα για να το αποκτήσει.
Ο χαρακτηρισμός ήταν χρήσιμος για τη σωτηρία του σπιτιού της Αγίας Φιλοθέης, γιατί ακύρωσε την προϋπάρχουσα ρυμοτόμηση, που θέλοντας να δώσει διέξοδο στην από πάνω ευρισκόμενη οδό Πρυτανείου προς την Αδριανού, άφηνε στους συγκληρονόμους προς "αξιοποίηση" μόνο δύο μικρά - μη οικοδομήσιμα - οικοπεδικά τριγωνάκια στις άκρες.
Έτσι από την μία πλευρά σώθηκε το σπίτι της Αγίας Φιλοθέης και χάρη στην επιμονή του Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου αποκαθίσταται, και από την άλλη ο κύριος Αλέξανδρος Λυμπερόπουλος και οι συγκληρονόμοι του πήραν κάποια χρήματα, που, μπρος στο τίποτα, τους φάνηκαν ικανοποιητικά.-
 http://anavaseis.blogspot.gr/2013/02/blog-post_2379.html

Αν ψήφιζε ο Ιωακείμ ο Γ' για Μητροπολίτη Μαρωνείας … Γιώργου Παπαθανασόπουλου

Αν ψήφιζε ο Ιωακείμ ο Γ' για Μητροπολίτη Μαρωνείας …  

Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου 

Στην εκλογή της προσεχούς Πέμπτης αν ψήφιζε ο μέγας Οικουμενικός Πατριάρχης Ιωακείμ Γ' θα έκρινε με την δέουσα σοβαρότητα και με περισσή ευθύνη το πρόσωπο το οποίο θα εκαλείτο να ποιμάνει τον εμπερίστατο και ακριτικό λαό του Νομού Ροδόπης. 

Ασφαλώς θα έβαζε πάνω από όλα το συμφέρον της Εκκλησίας και του Έθνους. Θα γνώριζε ότι η επαρχία Μαρωνείας στην ουσία της είναι η σημαντικότερης στρατηγικής σημασίας Μητρόπολη στη χώρα.

             

Αν λοιπόν ψήφιζε ο Ιωακείμ ο Γ' θα έκρινε εκκλησιαστικά και εθνικά όπως στον καιρό του Μακεδονικού Αγώνα, που η Μακεδονία μας ήταν ακόμη υπό τον οθωμανικό ζυγό. Εκείνο λοιπόν που δίσταζε να πράξει η Ελληνική Κυβέρνηση, το ανέλαβε το Πατριαρχείο και στάθηκε η πρωταρχική και κύρια δύναμη για τη σωτηρία της. 

Ο Πατριάρχης γνώριζε άριστα την κρισιμότητα της κατάστασης και αποφάσισε να αποστείλει στη Μακεδονία Μητροπολίτες νέους στην ηλικία, με μεγάλη μόρφωση και με ιεραποστολικό ζήλο, για να σταθούν με θάρρος και γενναιότητα κοντά στο ποίμνιο. Να είναι πνευματικοί ταγοί, αλλά και προασπιστές των δικαίων του λαού. 

Θυμίζουμε ότι στην Καστοριά έστειλε τον Γερμανό Καραβαγγέλη, στο Μοναστήρι τον Ιωακείμ Φορόπουλο, στην Έδεσσα τον Στέφανο Δανιηλίδη, στα Γρεβενά τον εθνομάρτυρα Αιμιλιανό Λαζαρίδη, στη Σιάτιστα τον Σεραφείμ Σκαρούλη, στην Κοζάνη τον Κωνστάντιο Ματουλόπουλο, στη Δράμα τον Χρυσόστομο Καλαφάτη, κατόπιν εθνοϊερομάρτυρα Σμύρνης, στις Σέρρες τον Γρηγόριο Ζερβουδάκη, στην Στρώμνιτσα τον Γρηγόριο Ωρολογά, στην Ξάνθη τον Ιωακείμ Σγουρό, στο Κιλκίς τον Φώτιο Παγιώτα.

 Όπως είναι σήμερα τα πράγματα πέντε υποψηφιότητες προβάλλονται. Είναι του Πρωτοσυγκέλλου της Μητρόπολης Μαρωνείας, Αρχιμανδρίτη Κωνστάντιου Παναγιωτακόπουλου, ο οποίος βιώνει τη δύσκολη καθημερινότητα των Ελλήνων της περιοχής και έχει την υποστήριξη του Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κ. Ανθίμου, της πολιτικής ηγεσίας του τόπου και του εκεί πιστού λαού, του Πρωτοσύγκελλου της Μητρόπολης Ξάνθης, Αρχιμανδρίτη Παντελεήμονα Μουτάφη, ο οποίος υποστηρίζεται από τους Μητροπολίτες Ξάνθης κ. Παντελεήμονα και Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομο και ζει και εργάζεται στη γειτονική περιοχή, που επίσης έχει μουσουλμάνους, του Μητροπολίτη Βρεσθένης κ. Θεόκλητου, του οποίου την υποψηφιότητα προωθεί ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων κ. Αμβρόσιος, του Αρχιμανδρίτη Νεκτάριου Κιούλου, ιεροκήρυκα των Σωμάτων Ασφαλείας, τα οποία ενθέρμως υποστηρίζουν την υποψηφιότητά του και του Αρχιμανδρίτη Μάξιμου Κάππα. 

Ο Ιωακείμ ο Γ' θα είχε πλήρη γνώση των γνώσεων, των ικανοτήτων, του ήθους, της ανιδιοτέλειας και του ιεραποστολικού ζήλου των πέντε και ασφαλώς θα έπραττε το καλύτερο για την Εκκλησία και για το Έθνος.- 

 http://anavaseis.blogspot.gr/2013/02/blog-post_6066.html

Ο εκατονταετής πλέον Ακαδημαϊκός Κων/νος Δεσποτόπουλος για την καταστροφή της Σμύρνης. Γιώργου Παπαθανασόπουλου

Εκατό ετών ο Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος

Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

            Τα εκατό χρόνια ζωής συμπλήρωσε ο Ακαδημαϊκός και σημαντικός σύγχρονος καθηγητής της Φιλοσοφίας κ. Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος. Γεννήθηκε στις 8 Φεβρουαρίου του 1913 στη Σμύρνη της Ιωνίας και μικρό παιδί έζησε την τραγωδία της Καταστροφής. Πρόκειται για πρότυπο ευπατρίδη επιστήμονος και διανοουμένου. Ιδιοφυής στη σκέψη, υποστηρίζει στους δημόσιους διαλόγους έως και σήμερα με παρρησία και με πάθος την Αλήθεια, όπως είτε ο ίδιος την έζησε, είτε τη μελέτησε σε βάθος, άδολα και χωρίς ιδεολογικές νοθεύσεις. Αναφέρω τρία παραδείγματα, ενδεικτικά της σοφίας, της φιλαληθείας  και της παρρησίας του ανδρός. Και τα τρία είναι απαντήσεις στην επιχειρούμενη διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας.

Στις 2 Ιουνίου του 2006 έγραψε επιστολή στην εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ", με την οποία διαψεύδει Τούρκο προπαγανδιστή, ως προς την πυρπόληση της Σμύρνης. Γράφει μεταξύ των άλλων:

«Στη σελίδα 27 του φύλλου σας της 17-18 Ιουνίου 2006 με περισσήν αβρότητα προβλήθηκε το βιβλίο του Μεχμέτ Τζοράλ " Πολλές ζωές στη Σμύρνη". Συγγραφεύς όμως, Τούρκος έστω, που αποδίδει την πυρπόληση της Σμύρνης το 1922 στους Έλληνες ή στους Αρμενίους δεν άξιζε, νομίζω, να τιμηθεί από ελληνική εφημερίδα, με τέτοια προβολή.

Γεννήθηκα στη Σμύρνη  και παιδάκι έζησα την πυρπόλησή της, δηλαδή του συνόλου των ελληνικών συνοικιών της και της αρμενικής, όχι όμως και της τουρκικής, διαπραγμένης τέσσερις ημέρες μετά την κατάληψή της από τον τουρκικό στρατό. Αποτελεί παραλογισμό, λοιπόν, οικτρό και όχι απλώς ψεύδος, ο ισχυρισμός, ότι από το "εκδικητικό ελληνικό μένος" υπαγορεύθηκε, δηλαδή από Έλληνες διαπράχθηκε, η πυρπόληση των ελληνικών συνοικιών της Σμύρνης, και της αρμενικής, με φροντίδα να μείνει άθικτη η τουρκική συνοικία. Εάν το εκδικητικό ελληνικό μένος είχε υπαγορεύσει την απόφαση για την πυρπόληση της Σμύρνης, τότε θα έπρεπε ο στόχος να ήταν η τουρκική συνοικία, και όχι το σύνολο των ελληνικών συνοικιών της  και η αρμενική. Εξάλλου, η πυρπόληση ολόκληρης πόλεως σε μια νύχτα προϋποθέτει συντονισμένη και ανεμπόδιστη δράση οργανωμένων συνεργείων εμπρησμού και τις ημέρες εκείνες οι Έλληνες και οι Αρμένιοι της Σμύρνης δεν τολμούσαν καν να κινηθούν στους δρόμους και παρέμεναν κλεισμένοι στις κατοικίες τους, από φόβο για βιαιοπραγίες Τούρκων σε βάρος τους…».

 

            Για το ίδιο θέμα απαντά σε ένθετο της "Καθημερινής", της 19 Ιουνίου 2011:

«Πρόλαβα να ζήσω τα πρώτα εννέα χρόνια της ζωής μου στη γενέτειρά μου Σμύρνη. Από τα πιο συγκλονιστικά βιώματά μου είναι η Καταστροφή της…Και δεν επιδοκιμάζω την υποτονική μνεία της ολωσδιόλου αδικαιολόγητης κακουργίας του 1922: " Το βράδυ της Τετάρτης 31 Αυγούστου 1922 ξέσπασε πυρκαγιά στην αρμενική συνοικία, που κατέστρεψε πολύ μεγάλο τμήμα και του ελληνικού τομέα της πόλης", δηλαδή της Σμύρνης. Η έκφραση "ξέσπασε" αποσιωπά το κακούργημα. Έχω αυτοβίωτη εμπειρία των γεγονότων, σε ηλικία έστω εννέα ετών. 

Ό,τι διαπράχθηκε τότε, ήταν οργανωμένος από την τουρκική διοίκηση εμπρησμός των ελληνικών συνοικιών της Σμύρνης και της αρμενικής, χωρίς να θιγούν η τουρκική συνοικία και η συνοικία των Λεβαντίνων. Εξ άλλου υπήρξε "τελεσίγραφο για αποχώρηση" όχι "του χριστιανικού πληθυσμού" στο σύνολό του, αλλά μόνο των παιδιών και των γυναικών, ενώ οι άνδρες άνω των 16 ετών κρατήθηκαν ως όμηροι πολέμου. Και μεταξύ αυτών ήταν και ο πατέρας μου. Από ετών έχω συνταχθεί με την πολιτική της εθνικής αμνησικακίας. Δεν ανέχομαι όμως την ιστορική αμνησία».

         Το τρίτο κείμενο του Κων. Δεσποτόπουλου είναι στην εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ" στις 25 Νοεμβρίου 2006 και είναι απάντηση στον κ. Βασ. Κρεμμυδά και στις με έντονο ύφος επικρίσεις του για τα όσα έγραψε ο κ. Δεσποτόπουλος περί της υπέρ του έθνους δράσης του Πατριάρχου Γρηγορίου Ε'. Στο άρθρο αυτό ο κ. Δεσποτόπουλος τονίζει ότι η κύρια  πηγή έμπνευσης της Φιλικής Εταιρείας και της Επανάστασης υπήρξε ο παραδοσιακός βαθύς πατριωτισμός της γενεάς εκείνης των Ελλήνων και όχι ο Διαφωτισμός. 

Όπως γράφει, το μαρτυρεί ο ίδιος ο τίτλος της εναρκτήριας της Επαναστάσεως Προκηρύξεως του Αρχηγού της Φιλικής Εταιρείας Αλεξάνδρου Υψηλάντη " Μάχου υπέρ πίστεως και πατρίδος", άσχετος ή και αντίθετος προς τον Διαφωτισμό. Και επειδή ο κ. Κρεμμυδάς χαρακτηρίζει "παραμυθάκια" τα όσα οι ιστορικοί και απομνημονευματογράφοι του Αγώνα  Ν. Σπηλιάδης και Μ. Οικονόμου γράφουν, ο κ. Δεσποτόπουλος σημειώνει:

«Οι αμετροέπειες, όπως " παραμυθάκια σε βάρος της ιστορικής γνώσης με σκοπό την παραμόρφωσή της", είναι μάλλον γεννήματα μέθης της γραφής και δεν εκφράζουν γνήσια, πιστεύω, το πνεύμα του σοβαρού ιστορικού κ. Β.Κ. Ερωτώ: Ήταν ιστοριογράφοι απατεώνες ο Σπηλιάδης και ο Οικονόμου; Και ποια είναι τα παραμυθάκια; Μήπως η από την έναρξη της Επαναστάσεως, το 1821, περιαγωγή αυτόματα σε κατάσταση ομηρίας του μεγαλύτερου τότε πλήθους των Ελλήνων, με κίνδυνο έσχατο να εξοντωθούν; Μήπως ο απαγχονισμός του Γρηγορίου του Ε' και η καθαίρεση και ο πνιγμός του θρησκευτικού των Τούρκων ηγέτη, συνεργού του Πατριάρχη στη σωτηρία της γενεάς εκείνης των Ελλήνων; 

Και είναι "αναξιόπιστες", ως "μεταγενέστερες", οι αφηγήσεις του Σπηλιάδη, πολιτικού της εμπιστοσύνης του Καποδίστρια, ενώ είναι αξιόπιστες, ως στηριγμένες δήθεν σε πηγές, οι πράγματι μεταγενέστερες, κατά ενάμισυ αιώνα και πλέον, "μελέτες" ιστορικών της εμπιστοσύνης του κ. Β.Κ., αν και στερημένων κάποτε και από ιστορική διορατικότητα;….

Ανήκει τιμή και δόξα στον Πατριάρχη Γρηγόριο Ε' για τη σωστική του υποδούλου Γένους απόφασή του να προβεί στην αποκήρυξη της επαναστάσεως του 1821. Αλίμονο για το Γένος των Ελλήνων, αν δεν είχε τότε ο Πατριάρχης το ηθικό σθένος και τη συναίσθηση του καθήκοντος να προβεί στην επώδυνη αυτή αποκήρυξη. Και ας μη λησμονούμε ότι ο μέγας αυτός Πατριάρχης πλήρωσε βαρύ τίμημα για την εθνοσωτήρια καθόλου συμπεριφορά του, με τον βασανισμό του και τον απαγχονισμό του".

            

      Ο κ. Δεσποτόπουλος διέτρεξε τον 20ό αιώνα και στη διαδρομή του αυτή βίωσε την Καταστροφή του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας και τις μετέπειτα πολλές περιπέτειες της χώρας. Σήμερα, αρχές του 21^ου αιώνα, εκατό χρονών, είναι ανάμεσα μας  και διδάσκει όλους μας τι σημαίνει αγάπη προς την Πατρίδα και την Αλήθεια.-

Σημ. Τα συγκεκριμένα και άλλα άρθρα του κ. Κων. Δεσποτόπουλου έχουν εκδοθεί το 2012 από τις εκδόσεις Παπαζήση, με τον τίτλο "Ιστορικά". 

 http://anavaseis.blogspot.gr/2013/02/blog-post_9741.html

Συντήρηση και παράδοση. Γιώργου Παπαθανασόπουλου

Συντήρηση και παράδοση

Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου 

 Στην, με την ευκαιρία της εορτής του Μεγάλου Φωτίου,  συνάντηση εκπροσώπων της ποιμαινούσης Εκκλησίας και των Θεολογικών Σχολών των Πανεπιστημίων Αθηνών και Θεσσαλονίκης το ενδιαφέρον περιορίστηκε στη συζήτηση που ακολούθησε την ομιλία της καθηγήτριας του Τμήματος Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας του ΑΠΘ, κυρίας Δέσπως Λιάλιου, αντιπρυτάνεως του ιδίου Πανεπιστημίου. Μετά από κάποιες ερωτήσεις και απόψεις που διατυπώθηκαν ο Αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος έθεσε στην ομιλήτρια το ερώτημα:
-    Κυρία Λιάλιου, επειδή είμαι περισσότερο φιλόλογος και λιγότερο θεολόγος θα μπορούσατε να μας πείτε τι σημαίνουν για εσάς οι όροι συντήρηση και παράδοση, που στις ημέρες μας συζητούνται πολύ;
Η καθηγήτρια δεν απάντησε επί της ουσίας του ερωτήματος. Εκείνο που της ήρθε στο μυαλό να πει ήταν ότι οι συντηρητικοί στην Εκκλησία είναι αιρετικοί! Και δικαιολογώντας την άποψή της υποστήριξε ότι αυτοί μένουν στο γράμμα των Ιερών Κανόνων…Κάποια στιγμή αντελήφθη ότι εκινείτο στο κενό και πως μιλούσε πρόχειρα και περίπου μονολόγησε ότι το ζήτημα δεν είναι σχετικό με την Εκκλησία.

Να σημειωθεί πως νωρίτερα η ίδια καθηγήτρια είχε τονίσει ότι σήμερα περισσότερο από τα θεολογικά ζητήματα την ενδιαφέρουν τι προσφέρει η Εκκλησία στα συσσίτια….
Ο κοσμήτορας της Θεολογικής σχολής του Πανεπιστημίου των Αθηνών κ. Μάριος Μπέγζος αισθάνθηκε την ανάγκη να επανακάμψει και να δικαιολογήσει κάπως την κατάσταση, όχι απαντώντας στον Αρχιεπίσκοπο, αλλά θέτοντας του εκείνος άλλο ερώτημα! Το θέατρο του παραλόγου δηλαδή. Συγκεκριμένα τον ερώτησε:

- Μακαριώτατε, εύκολα μιλάμε για ανανέωση και για το ότι η Εκκλησία δεν βοηθιέται από τις Θεολογικές Σχολές. Και σας ερωτώ: Στα προβλήματα που έχετε με την ενδυμασία των κληρικών, με τον γάμο των χήρων κληρικών, και με την εισαγωγή της νεοελληνικής στη λειτουργική γλώσσα της Εκκλησίας, ως θεολόγοι σας εμποδίζουμε ή σας βοηθάμε να προχωρήσετε στην ανανέωση;
  Ο Αρχιεπίσκοπος έδωσε σωστές απαντήσεις, αφού δικαιολόγησε τις παλαιότερες απόψεις του, όταν ήταν Μητροπολίτης Θηβών και έκανε  σκληρότατη κριτική στον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, ότι όσα έλεγε τότε τα έλεγε γιατί "ήταν έξω από τον χορό"…

Συγκεκριμένα σημείωσε ότι είναι κατά της κατάργησης του ράσου και ότι δεν μπορεί μεμονωμένα ένας κληρικός (Μητροπολίτης ή ιερέας) να παίρνει πρωτοβουλία και να προχωρεί μόνος του και χωρίς συζήτηση και γενικότερο προβληματισμό στην εισαγωγή της νεοελληνικής στην λειτουργική γλώσσα της Εκκλησίας.
Επίσης τόνισε ότι δεν μπορεί κάποιος μεμονωμένα να αλλάζει τον τρόπο της αγιογράφησης των ναών. Ακόμη υπογράμμισε ότι οι Θεολογικές Σχολές δεν εμπνέουν στους φοιτητές και τις φοιτήτριες τους τον σεβασμό προς την Εκκλησία και την επικοινωνία με τους κατά τόπους Επισκόπους και διερωτήθηκε πώς είναι δυνατόν να διδάσκουν οι θεολόγοι στα σχολεία αυτονομημένοι και μην έχοντες οποιαδήποτε σχέση με τον οικείο Μητροπολίτη.
Με την ευκαιρία απάντησε και στο ζήτημα της αλλαγής του συστήματος εκλογής των Μητροπολιτών και σημείωσε πως και ο ίδιος, ως Μητροπολίτης Θηβών,  το είχε ζητήσει, όμως τώρα, ως Αρχιεπίσκοπος, διαπιστώνει ότι δεν είναι εύκολο, γιατί χρειάζεται αλλαγή του Καταστατικού Χάρτη και αν ζητηθεί από την Πολιτεία να αλλάξει το συγκεκριμένο άρθρο, τότε αυτό μπορεί να γίνει αφορμή και άλλων αλλαγών, που θα είναι προς ζημία της Εκκλησίας.
Ο Αρχιεπίσκοπος έθεσε ένα ερώτημα για το τι είναι συντήρηση και τι παράδοση, και δεν πήρε απάντηση. Αυτό το ερώτημα το έθεσε λόγω και της άποψης που διατυπώθηκε, ότι ο Μέγας Φώτιος εισήγαγε πολλές καινοτομίες στην εκκλησιαστική ζωή, και ότι από τότε αυτές έχουν παγιωθεί και δεν εξελίσσονται.
    Η συντήρηση είναι μια κοσμική έννοια, που κακώς έχει εισαχθεί στην Εκκλησία. Το Λεξικό του Πάπυρου αναφέρει ότι συντηρητικός είναι " ο οπαδός της συντήρησης των παραδεδομένων κοινωνικώς και πολιτικώς αξιών ". Επίσης "συντηρητικά" είναι κατά τη Νομική Επιστήμη " τα μέτρα που λαμβάνονται προς διασφάλιση ή συντήρηση εννόμων δικαιωμάτων". Το ίδιο Λεξικό αναφέρει ότι "συντηρητισμός" είναι " η από συστήματος εμμονή εις τα παραδεδομένα".
Αυτά στον κόσμο είναι φυσιολογικά, επειδή αυτός βρίσκεται σε μια συνεχή κίνηση, αλλά κάθε αναλαμβανόμενη κοινωνική, οικονομική ή πολιτική πρωτοβουλία, έννομη ή πραξικοπηματική, δεν σημαίνει ότι είναι και θετική για την κοινωνία και επί του πεδίου αυτού διακρίνονται οι "συντηρητικοί" από τους "προοδευτικούς". Σημειώνεται πως και αυτές οι έννοιες είναι σχετικές και στην εξέλιξη του χρόνου μπορεί οι συντηρητικοί να αποδειχθούν προοδευτικοί και το αντίστροφο.
Ο 20ός αιώνας είναι γεμάτος από "προοδευτικά ιδεολογικά ρεύματα" ( κομμουνισμός, ναζισμός, φασισμός, υπερρεαλισμός, μηδενισμός) που οδήγησαν σε εκατομμύρια θυμάτων και σε παρακμή του πολιτισμού της Δύσης.

    Η Εκκλησία έχει μόνο την Ιερά Παράδοση και κινείται με σωφροσύνη και με περίσκεψη, για να διατηρήσει την ενότητα Της και όχι στους ιλιγγιώδεις ρυθμούς των κοσμικών. Έχει ως σύνθημα Της το του Αποστόλου Παύλου προς τον μαθητή Του Τιμόθεο: " Συ δε μένε εν οις έμαθες και επιστώθης". Αλλά και ο Μέγας Φώτιος στην επιστολή του προς τον Βούλγαρο ηγεμόνα του γράφει έτσι, που δείχνει πως μπορεί να προχώρησε σε ορισμένες πρωτοβουλίες, που ήσαν όμως μέσα στο πλαίσιο των όσων είχε παραλάβει.
Αφού του συνιστά να βάλει πάνω στην ορθή του πίστη αγαθές πράξεις και σεμνότητα βίου του σημειώνει: " Έτσι παραγγέλλει ο Χριστός, ο κοινός δεσπότης …έτσι συμβουλεύει ο Παύλος, ο μέγας διδάσκαλος της Εκκλησίας, έτσι ο Πέτρος ο κορυφαίος των Αποστόλων,…έτσι ο θείος χορός των λοιπών Αποστόλων έδωσε μαθήματα στην οικουμένη, έτσι παρέλαβαν οι πατέρες μας, έτσι παρέδωσαν σε εμάς τους διαδόχους τους…".
Η Εκκλησία έχει την Παράδοση της, σ' αυτήν πρέπει να στηρίζεται και με αυτή να προχωρεί  και δεν πρέπει να έχει "προοδευτικούς", συντηρητικούς", "νεωτερικούς", "μετανεωτερικούς", "οικουμενιστές" ή οποιοδήποτε άλλο επιθετικό χαρακτηριστικό. Η Παράδοση είναι βάση και εμπειρία 2000 ετών, που όποιος την αγνοεί προτεσταντίζει.
http://anavaseis.blogspot.gr/2013/02/blog-post_1286.html