Οι αποτυχίες έχουν σκοπό!
Νὰ τὰ βάζουμε μὲ τὸν ἑαυτό μας, μὲ τοὺς ἄλλους, μὲ τὸ ὅποιο «σύστημα», ὡς καὶ μὲ τὸν Θεὸ ἀκόμη! Ἕνα σωρὸ ἀρνητικὲς σκέψεις μᾶς διακατέχουν. Στʼ ἀλήθεια πόσο λάθος εἶναι αὐτό! Καὶ τοῦτο γιατί θέλουμε νὰ ἀγνοοῦμε πὼς σαφῶς δὲν ὑπάρχει δοκιμασία, θλίψη καὶ ἀποτυχία στὴ ζωή μας δίχως σκοπό! Ἀλλʼ ἂς πάρουμε τὰ πράγματα μὲ τὴ σειρά τους…
* * *
Ὁ Θεὸς ὅπως μᾶς δίνει τὰ εὐχάριστα, ἔτσι δίνει καὶ τὰ δυσάρεστα. Ὅπως μᾶς δίνει τὶς ἐπιτυχίες, ἔτσι μᾶς δίνει καὶ τὶς ἀποτυχίες. Ὅλα ἀγαθὰ Του εἶναι, ποὺ ἀποβλέπουν στὸ καλό μας καὶ μόνο. Ναί! Ὡς ἄπειρη Ἀγάπη ποὺ εἶναι, καὶ ὅλους μας ἀπεριόριστα μᾶς ἀγαπᾶ, γνωρίζει πολὺ καλὰ τί μᾶς δίνει.
Μόνο ποὺ ἐμεῖς ἄλλοτε τὸ βλέπουμε αὐτὸ ἀμέσως, ἄλλοτε μετὰ ἀπὸ καιρὸ καὶ κάποτε καθόλου! Πόσες φορὲς δὲν εἴπαμε, εὐτυχῶς ποὺ μὲ βρῆκε αὐτὴ ἡ δοκιμασία κάποτε, εὐτυχῶς ποὺ συνάντησα ἐκεῖνο τὸ ἐμπόδιο τότε ἢ εἶχα τὴν τάδε ἀποτυχία!
Μόνο ποὺ αὐτὰ τὰ εἴπαμε μετά. Τὴν στιγμὴ ὅμως ποὺ συνέβαιναν, εἴχαμε βέβαια ἄλλη ἄποψη! Γιʼ αὐτὸ καὶ πρέπει πάντοτε νὰ Τὸν εὐχαριστοῦμε ὄχι μόνο γιὰ ὅσα ἀπέτρεψε, ἀλλὰ καὶ γιὰ ὅσα ἐπέτρεψε νὰ μᾶς συμβοῦν!
* * *
Μὲ τὴν ἀποτυχία μαθαίνει νὰ μάχεται ὁ ἄνθρωπος, νὰ μοχθεῖ καὶ νὰ κοπιάζει συνέχεια, νʼ ἀγωνίζεται ἀκατάπαυστα. Ἔτσι ἀπὸ περιπατητὴς, ποὺ ρεμβάζει, γίνεται ἀγωνιστὴς, ποὺ παλεύει, ἀθλητὴς ποὺ ἔχει συγκεντρώσει ὅλες τὶς δυνάμεις καὶ τὴν προσοχή του σὲ μία κατεύθυνση κι ὕστερα γίνεται νικητής!
Μὲ τὴν ἀποτυχία καταλαβαίνει πὼς πρέπει νὰ ἔχει πρόγραμμα στὴ ζωή του, ὀργάνωση, μέθοδο, σύστημα, στρατηγική.
Μὲ τὴν ἀποτυχία δοκιμάζεται, σκληραγωγεῖται, ἀντέχει ὅλο καὶ πιὸ πολὺ στὶς κακουχίες. Μὲ τὴν ἀποτυχία ἀντιλαμβάνεται ὅτι ὅλα δὲν εἶναι εὔκολα, ἡ ζωὴ δὲν εἶναι κάποιο «βόλεμα» καὶ πὼς γιὰ νὰ ἔρθουν ὅλα βολικὰ θὰ πρέπει νὰ παλέψει!
Μὲ τὴν ἀποτυχία χαλιναγωγεῖ τὰ πάθη του, διορθώνει τὰ ἐλαττώματά του, ἀνασύρει ἀπʼ τὰ βάθη τοῦ εἶναι του ἀκόμη καὶ ἄγνωστες δυνάμεις ποὺ ἔχει, ἀνακαλύπτει καὶ ἐπιστρατεύει ὅποια χαρίσματα καὶ ταλέντα διαθέτει, ξεπερνᾶ τὸν ἑαυτό του! Μὲ τὴν ἀποτυχία ὡριμάζει καλύτερα, προσγειώνεται, ταπεινώνεται, ἀποκτᾶ στὸν μεγαλύτερο δυνατὸ βαθμὸ τὸ «γνῶθι σ᾽ αὐτόν».
Μὲ τὴν ἀποτυχία βλέπει, ἐπιτέλους ἕνα STOP σὲ μία λανθασμένη πορεία, σὲ μία κακὴ ἐκτίμηση καὶ ἀντιμετώπιση τῶν πραγμάτων. Μὲ τὴν ἀποτυχία χαίρεται πιὸ πολὺ τὴν ἐπιτυχία. Ἀπολαμβάνει καλύτερα αὐτὸ ποὺ εἶναι καὶ ποὺ ἔχει!
Μὲ τὴν ἀποτυχία, τέλος, μαθαίνει νὰ ὑπολογίζει τοὺς ἄλλους καὶ νά τοὺς καταλαβαίνει, μαθαίνει νὰ ταπεινώνεται, μαθαίνει νὰ ἐλπίζει καὶ νὰ καταφεύγει στὸν Θεό!
Γράφει ἐπʼ αὐτοῦ ὁ τόσο δοκιμασμένος στὴ ζωὴ καὶ τὸ ἔργο του Ἀπ. Παῦλος: «Δὲν καυχόμαστε μόνο γιὰ τὴ δόξα ποὺ ἐλπίζουμε, ἀλλὰ καυχόμαστε καὶ γιὰ τὶς θλίψεις. Γιατί γνωρίζουμε ὅτι ἡ θλίψη παράγει σιγὰ – σιγὰ ὡς μόνιμο καὶ τέλειο ἔργο τὴν ὑπομονή, ἡ δὲ ὑπομονὴ παράγει ἀρετὴ δοκιμασμένη καὶ τέλεια, ἡ δὲ δοκιμασμένη ἀρετὴ παράγει τὴν ἐλπίδα στὸν Θεό…» (Ρωμ. ε΄, 3-5).
Πόσο σημαντικὸ εἶναι αὐτό! Σκεφτήκαμε ἆραγε ποτέ, τί ἀπο- τελέσματα θὰ εἴχαμε στὴ ζωή μας, μὲ μόνες τὶς ἐπιτυχίες κι ἂν θὰ ἄξιζαν τότε; Θὰ εἴμασταν μαλθακοί, ἐγωιστές, ἀλαζόνες, ὑπερήφανοι, ὑπερφίαλοι, ποὺ θὰ τὰ ἀποδίδαμε ὅλα… σέ μᾶς καὶ στὶς τόσο μεγάλες καὶ ἄφθαστες ἱκανότητές μας! Θὰ περιφρονούσαμε τοὺς πάντες καὶ τὰ πάντα. Μέχρι καὶ εἴδωλο τοῦ ἑαυτοῦ μας θὰ εἴχαμε στήσει, γιὰ νὰ τὸ λατρεύουμε ἐμεῖς καὶ θὰ ἀξιώναμε τὸ ἴδιο νὰ κάνουν καὶ οἱ ἄλλοι!
Ἡ ἐπιτυχία δὲν θὰ ἦταν τότε τὸ φθάσιμο τῆς ἀρετῆς μας, ἡ καταξίωση τῶν ἀγώνων μας, ἡ πραγματικὴ πρόοδός μας, ἡ κατάληξη τῶν προσπαθειῶν μας, τὸ ξεπέρασμα τῶν ἀντιξοοτήτων τῆς ζωῆς, ἀκόμη δὲ καὶ τοῦ ἑαυτοῦ μας. Ὁπότε τότε, θὰ ἦταν ἡ καταστροφή μας! Ἢ δὲν εἶναι ἔτσι;
Εἶναι πολὺ σοφὸ αὐτὸ ποὺ εἶπαν: «Μία ἀποτυχία μπορεῖ νὰ εἶναι ἡ παραμονὴ ἑνὸς θριάμβου». Γιʼ αὐτὸ τὴν ἐπιτρέπει ὁ Θεός. Κι ἐξαρτᾶται ἀπʼ τὸ μάθημα ποὺ πήραμε… Ὁ γνωστὸς μεγάλος φυσικὸς Βέρνερ φὸν Μπράουν, ἐφευρέτης τῶν πυραύλων, ἔλεγε: «Ἡ ἀποτυχία, συχνὰ εἶναι εὐλογία»! Ἀλλὰ καὶ ὁ Χένρυ Φὸρντ τόνιζε τοῦτο: «Ἀποτυχία εἶναι ἡ εὐκαιρία νὰ ξαναρχίζεις πιὸ ἔξυπνα αὐτὴ τὴ φορά».
Καὶ κάποιοι ἄλλοι εἶπαν: «Ἀπὸ τὴν κάθε ἀποτυχία ποὺ σὲ βρῆκε στὴ ζωή σου ἔμεινε ἕνα μεγάλο κέρδος. Τὸ μάθημα ποὺ πῆρες!». Καὶ πὼς «Ἡ ἀποτυχία χαλυβδώνει τοὺς ἐκλεκτούς».
Νὰ γιατί εἶναι εὐλογία!… Μὴ ξεχνοῦμε τούτη τὴν ἀλήθεια. Πώς ἡ ἐπιτυχία ἐξαπατᾶ περισσότερους ἀνθρώπους ἀπ' ὅτι ἡ ἀποτυχία. Σίγουρα! Μονάχα μία ἀποτυχία ὑπάρχει, μεγάλη καὶ ἀνυπόφορη: Τὸ νὰ μὴ μπορεῖ κανεὶς νὰ ὑποφέρει τὴν ἀποτυχία!
* * *
Ἀξίζει νὰ προσέξουμε πολὺ καὶ τοῦτες τὶς πολὺ ὡραῖες ἐπισημάνσεις τοῦ ἱ. Χρυσοστόμου. Ἀναφέρει: «Καὶ ἡ ἀποτυχία, ὅταν θέλει ὁ Θεός, δὲν εἶναι χειρότερη ἀπʼ τὴν ἐπιτυχία. Καθʼ ὅσον ἐμεῖς δὲν γνωρίζουμε τόσο τὰ συμφέροντά μας, ὅσο τὰ γνωρίζει Ἐκεῖνος. Γιʼ αὐτὸ λοιπὸν πρέπει νὰ Τὸν εὐχαριστοῦμε κι ὅταν ἐπιτυγχάνουμε αὐτὸ ποὺ ζητᾶμε κι ὅταν ἀποτυγχάνουμε».
«Πρέπει νὰ ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στὸ Δημιουργό μας καὶ νὰ δεχόμαστε μὲ χαρὰ κι εὐχαρίστηση πολλὴ αὐτά, μὲ τὰ ὁποῖα μᾶς δοκιμάζει, καὶ νὰ μὴ βλέπουμε πρὸς αὐτὰ ποὺ φαίνονται, ὅταν γίνονται, ἀλλὰ πρὸς αὐτὰ ποὺ ὁ Κύριος σχεδιάζει. Γιατί Αὐτὸς γνωρίζει καλύτερα τὸ συμφέρον μας, Αὐτὸς γνωρίζει, πῶς πρέπει νὰ κανονίσει τὴ σωτηρία μας».
«Εἶναι θέμα πίστεως νὰ μὴ χάνουμε τὸ θάρρος μας καὶ νὰ μὴ ἀνησυχοῦμε κι ὅταν ἀκόμα ὅλα ἔρχονται ἀντίθετα πρὸς τὶς ὑποσχέσεις».
Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φύλ. 1969, 27 Μαρτίου 2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου