Ἡ ἁρμονία τοῦ ὑλικοῦ σύμπαντος. Μέρος Α'. Μητροπολίτου Πειραιῶς Σεραφείμ.

Ι. Ἡ ἁρμονία τοῦ ὑλικοῦ σύμπαντος

 Μητροπολίτου Πειραιῶς Σεραφείμ 

Ἐπιστέγασμα πασῶν τῶν προαναπτυχθεισῶν ἀποδείξεων τῆς δημιουργίας τοῦ Σύμπαντος ὑπό τοῦ Θεοῦ καί τοῦ φαιδροῦ τῶν θεωριῶν τῆς ἐξελίξεως, τῆς  τυχαιότητος καί τῆς  φυσικῆς ἐπιλογῆς, λαμπρότητος δέ καί κάλλους ἀληθῶς ὑπερκοσμίου, καί κρηπίδωμα αὐτῶν ὁμολογουμένως Θεῖον εἶναι ἡ ὑπερκοσμία ἁρμονία τοῦ ὑλικοῦ Σύμπαντος καί ἡ ἀσύλληπτος μαθηματική τάξις ἀλλά καί σκοπιμότης αἱ ἐκδηλούμεναι ἐν αὐτῷ.

 Δι­καίως ὁ Πλάτων διεκήρυξεν ὅτι οἱ σοφοὶ τοῦ Κόσμου (... οἱ ἀληθῶς σο­φοί) «ἐναβρύνονται πιστεῦσαι Θεῷ», ἀρνούμενοι δέξασθαι ὅτι τό περικαλλὲς τοῦτο Σύμπαν εἶναι ἀποτέλεσμα «τοῦ εἰκῆ καί ὡς ἔτυχε». 

Τά ἐξοχώτερα πνεύματα τῆς οἰκουμένης, διά μέσου τῶν αἰώνων, μετ' ἀληθῶς θρησκευτικοῦ δέους- φόβου ἐπίστευσαν καί πολυτρόπως διεκήρυξαν τήν πίστιν των πρός τον Τρισάγιον καί Πανυπερτέλειον Θεόν. 

Ὁ Ἀναξαγόρας, ὁ Σωκράτης, ὁ Πυθαγό­ρας, ὁ Πλάτων, ὁ Ἀριστοτέλης, ὁ Γαλιλαῖος, ὁ Κοπέρνικος, ὁ Νεύτων, ὁ Κέπλερ, ὁ Λαβουαζιέ, ὁ Πικάρ, ὁ Ρισέ, ὁ Οὐώλλας, ὁ Λινναῖος, ὁ Ἀμπέρ, ὁ Παστέρ, ὁ Ντρίς, ὁ Μαρκόνι, ὁ Βόλτα, ὁ Καρέλ, ὁ Φλέμιγκ, ὁ R. Millikan, ἐκ τῶν κορυφαίων συγχρόνων φυσικῶν, ὁ Arthur Compton, ὁ Max Plank, δημιουργός τῆς Φυσικῆς τοῦ 20^ου αἰῶνος, καί πλῆθος ἄλλο διασήμων εἰδικῶν ἐπιστημόνων ὅλων τῶν ἐποχῶν ὑπῆρξαν - ἤ καί εἶναι, οἱ σύγχρονοι - εὐλαβέστατοι προσκυνηταί τῆς θείας δυνάμεως καί σοφίας, αἵτινες ἐκδηλοῦνται εἴς τε τά ἐλάχιστα  (ἄτομα, στοι­χεῖα, κύτταρα...) τῆς παρούσης ὑλικῆς δημιουργίας, ὅπως καί τά μέγιστα, ἤτοι τούς Γαλαξίας, τάς «ὁμάδας» τῶν Γαλαξιῶν ὡς καί τάς συστροφάς αὐτῶν^[1].

Καί ἀποδεικνύεται περιφανῶς ἤδη πόσον δικαίως αἱ ὑπέροχοι αὐταί φιλοσοφικαί ἀλλά καί ἐπιστημονικαί διάνοιαι ὅλων τῶν ἐποχῶν ἐπίστευσαν εἰς πάνσοφον καί παντοδύναμον δημιουργόν Θεόν. 

Διότι, ὅπως εἰς τά ἐλάχιστα συστατικά τῆς συμπαντικῆς ὕλης (ἐν συνεχείᾳ δέ καί εἰς τούς ὀργανισμοὺς πάντων τῶν ἐνοργάνων ὄντων, εἰς τάς ψυχικάς ἐκδηλώσεις τῶν ἐμψύχων τοιούτων, καί, ἰδιαιτέρως, εἰς τάς πνευματικάς τοιαύτας τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς), οὕτω καί εἰς τάς κινήσεις καί ἀλληλεπιδράσεις τῶν ἀφαντάστων, ἐν πολλοῖς, ὑλικῶν ὄγκων τῶν ἀμετρήτων ἔτι οὐρανίων σωμάτων, τά ὁποῖα μετ' ἰλιγγιωδῶν ταχυτήτων διατρέχουν τό χάος τοῦ Ὑλικοῦ Σύμπαντος - ἔχοντος διάμετρον, κατά τίνας ὑπολογισμοὺς εἰδικῶν, 10 δισεκατομμυρίων ἐτῶν φωτός περίπου -ἐκδηλοῦται ἡ ἀσύλληπτος δύναμις, σοφία ἀλλά καί πρόνοια ἑνός ἀναμφισβητήτως ἐξωκοσμίου καί ὑπερυλικοῦ Δημιουργοῦ- Θεοῦ. 

Οἱ ὄγκοι καί τά βάρη τῶν οὐρα­νίων σφαιρῶν, συστημάτων ἤ συγκροτημάτων, αἱ ἀποστάσεις μεταξὺ αὐτῶν, ὡς μονάδων καί ὡς ὁμάδων, αἱ ἕλξεις καί αἱ ἀπώσεις των, αἱ ταχύτητες καί αἱ ἀκτινοβολίαι ἤ ἀλληλεπιδράσεις αὐτῶν εἶναι προδήλως ἀπολύτως ὡρισμένα... καί προϋπολο­γισμένα μεθ' ὑπερμαθηματικῆς ἀκριβείας. 

Ὡς ἐκ τούτου δέ, καίτοι ἀενάως καί ἰλιγγιωδῶς περιφέρον­ται, ὡς μονάδες, ὁμάδες ἤ εὑρύτερα συγκροτήματα, πέριξ ὡρισμέ­νων πάντοτε κέντρων, οὐδεμία παρουσιάζεται διαμέσου τῶν αἰώνων δια­ταραχή.

Τοιαύτη εἶναι ἡ μαθηματική τάξις καί ἀκρίβεια, αἵτινες διέπουν τάς κινήσεις τῶν οὐρανίων σωμάτων, ὥστε δυνάμεθα μέ μαθηματικούς ὑπολογισμοὺς νά προκαθορίσωμεν πρό ἑκατοντάδων ἐτῶν πότε θά γίνη μία ἔκλειψις (ἀπόκρυψις...) ἡλίου ἤ σελήνης, εἰς ποῖον σημεῖον τῆς γῆς θά παρατηρηθῇ καί πόσον θά διαρκέσῃ. 

Ὁμοίως τάς περιοδικάς ἐμφανίσεις κο­μητῶν κ.ο.κ. Ὁ πλανήτης Ποσειδών κατ' αὐτόν τόν τρόπον ἀνεκαλύφθη ὑπό τῶν ἀστρονόμων La Verriez, Γάλλου καί Galle, Γερμανοῦ, ἐπίσης δέ ὁ Οὐρανός, ὁ Πλούτων καί ἡ Δήμητρα. Ὑπό πραγματικοῦ δέους συνέχονται οἱ ἀληθῶς σοφοί, διεισδύοντες εἰς τάς λεπτομερείας τῶν πανσόφων μαθηματικῶν νόμων οἵτινες διέπουν τάς μεγα­λειώδεις καί τόσον ἐναρμονίους κινήσεις τῶν ἀναριθμήτων εἰσέτι κόσμων τοῦ Σύμπαντος^[2].

Καί ὑπεστηρίχθη βεβαίως ὑπό πολλῶν ἐπιστημόνων ἡ ὑλιστική θεω­ρία τοῦ Λαπλάς περί τοῦ τυχαίου καί συμπτωματικοῦ σχηματισμοῦ τοῦ ἡμετέρου πλανητικοῦ συστήματος (ἐν γενικωτέρα δ' ἐπεκτάσει καί τῶν λοιπῶν ἐν τῷ Σύμπαντι ἀστερισμῶν) συνεπεία τυχαίας συμπυκνώσεως τοῦ ἀρχικοῦ νεφελώματος - ἐξ οὗ διεμορφώθη - πέριξ ἑνός τυχαίου καί πάλιν πεπηγμένου κέντρου, προελθόντος ἐξ ἄλλου νεφελώματος ἤ προγενεστέ­ρου ἀστρικοῦ συστήματος· ὅτι δηλαδή ὁ ἐξ ἄλλου νεφελώματος ἤ πλανη­τικοῦ συστήματος πεσὼν εἰς τό κέντρον τοῦ ἡμετέρου τοιούτου ἀερόλιθος ἐχρησιμοποιήθη ὡς πυρήν -κέντρον -διά τήν ἐπ’ αὐτοῦ προσκόλλησιν τῶν ὀγκωδεστέρων, ἀρχικῶς, ἐν συνεχείᾳ δέ τῶν λεπτοτέρων μορίων τοῦ νε­φελώματος, ὁ πυρήν δ' οὗτος κατέστη ἀκολούθως ὀγκώδης μᾶζα, ἥτις, διά τῆς προστριβῆς τῶν διαφόρων μορίων τῆς, ἐγένετο ὀλίγον κατ' ὀλίγον θερμοτέρα καί ἐν τέλει πυρίκαυστος!!! 

Ὅτι ἡ μᾶζα αὐτή, συνεπείᾳ τῶν ἀναπτυχθέντων ρευμάτων ἀέρος εἰς τήν ἐπιφάνειαν αὐτῆς, ἤρξατο κινουμένη, προσλαβοῦσα δέ τελικῶς περιστροφικήν κίνησιν ἰλιγγιώδη (χωρὶς νά ἐξηγῆται βεβαίως ὁ λόγος τῆς προοδευτικῆς ἐπιταχύνσεως τῆς κινή­σεως, οὔτε τῆς μετατροπῆς αὐτῆς εἰς περιστροφικήν) κατέστη ἡ ἀρχική ζύμη τοῦ πλανητικοῦ ἡμῶν συστήματος, ὁ ἀρχικός καί μοναδικός, κατ’ ἀρχήν, ἥλιος, ἐκ τοῦ ἡλίου δέ τούτου, λόγῳ τῆς περί τόν ἄξονα περιστροφῆς του καί τῆς περί τούς πόλους συμπιέσεως, ἀπεκόπησαν διαδοχικῶς διά­φορα τμήματα τοῦ διογκωθέντος Ἰσημερινοῦ, σχηματίσαντα τούς πλανήτας. Καί ὅτι τό αὐτό ἐπανελήφθη κατά τόν σχηματισμόν τῶν δορυφόρων τῶν πλανητῶν, ἀποκοπέντων ἐκ τῆς ἀρχικῆς αὐτῶν μάζης.

Δὲν παρῆλθε βεβαίως πολὺς χρόνος ἀπό τῆς διατυπώσεως τῆς θεω­ρίας ταύτης καί ὑπό τήν ἐπιβολήν νεωτέρων ἀστρονομικῶν παρατηρήσεων καί ἀνακαλύψεων ἤρξατο καί αὐτή πολεμουμένη βασικῶς, ἐπεκράτησε δέ σχεδόν ἡ καί σήμερον ἰσχύουσα γνώμη, καθ' ἥν τό πλανητικόν ἡμῶν σύ­στημα δέν ἐγένετο μέν ἐκ τῆς αὐτομάτου, περιοδικῆς, ἀπο­σπάσεως τῶν πλανητῶν ἐκ τοῦ διογκωθέντος, προοδευ­τικῶς, Ἰσημερινοῦ τοῦ ἡλίου, προῆλθεν ὅμως εἴτε συνεπεία συγκρούσεως τοῦ ἡλίου πρός ἄλλον ἥλιον ἤ καί συνεπείᾳ ἐπιδράσεως ἐπ’ αὐτοῦ μεγαλυτέρου τινός ἡλίου, ὅστις διά τῆς ἑλκτικῆς του δυνάμεως, διελθὼν πολὺ πλησίον του, ἀπέσπασεν ἐκ τῆς μά­ζης του ἕν μέγα τμῆμα ἐπίμηκες. Τό οὕτως ἀποσπασθὲν ἐκ τοῦ ἡλίου τμῆμα, τεμαχισθὲν ἀργότερον εἰς μικρότερα τεμάχια, λόγῳ τῆς συμπυκνώσεως καί πάλιν τῆς ἀρχικῆς μάζης του, ἐσχημάτισε τούς πλανήτας. 

Καί κατά τόν ἴδιον τρόπον ἀπεκόπησαν ἐκ τῶν πλανητῶν καί οἱ δορυφόροι των, ἐνῶ συντελεῖτο ἡ πύκνωσις τῆς ἀρχικῆς μάζης αὐτῶν.

Αἱ δύο αὗται θεωρίαι διετυπώθησαν κατά τήν τελευταῖαν ἐποχήν περί τοῦ τρόπου τῆς «γενέσεως» καί διαμορφώσεως τοῦ πλανητικοῦ ἡμῶν συ­στήματος, ἀσχέτως ὅμως τοῦ ὅτι ἀμφότεραι εἶναι κατά βάθος συγγενεῖς, ὡς καί μέ τήν θεωρίαν  περί δημιουργίας τοῦ Σύμπαντος, τῆς λεγομένης «μεγάλης ἐκρήξεως» ἤ «bing bang», διά τήν ὁποίαν ὁ Φράνσις Κόλλινς εἷς τῶν μεγαλυτέρων ἐρευνητῶν παρετήρησε: «Τό bing bang κραυγάζει δια μίαν θείαν ἐξήγησι. Ἐπιβάλλει τό συμπέρασμα ὅτι ἡ φῦσις εἶχε μία ὁρισμένη ἀρχή.  

 Δέν μπορῶ νά ’δῶ πῶς ἡ φῦσις θά ἠδύναντο νά δημιουργήσῃ τόν  ἑαυτό της. Μόνον μία ὑπερφυσική δύναμις πού εἶναι ἐκτός τοῦ χώρου καί τοῦ χρόνου, ἠμπορεῖ νά τό κάμνῃ αὐτό». Οὐδεμία ἐξ αὐτῶν ἐξηγεῖ, κατ' ἀρχήν, πόθεν ἀρχικῶς προῆλθεν ἡ συμπαν­τική ὕλη- ἐνέργεια, ἐξ ἧς, προϊόντος τοῦ χρόνου, ἐσχηματίσθησαν τά νε­φελώματα... 

Καί ἐφόσον, ἐκτός αὐτῆς, οὐδεμία ἄλλη δύναμις ὑπῆρχε διά νά ἐπιδράσῃ ἐπ’ αὐτῆς, πῶς καί διά τίνα λόγον ἤρξατο πηγνυομένη καί ἀποβάλλουσα οὕτω μέρος τῆς ἀρχικῆς τῆς θερμότητος. Πῶς δηλαδή ἐτράπη ἐκ τῆς ἀρχικῆς καταστάσεως αὐτῆς, διαγγέλλουσα ἀπ' ἀρχῆς τό «τρεπτόν» αὐτῆς, ὅπερ εἶναι ἀπόλυτος ἄρνησις τῆς ἀϊδιότητος. 

Ἡ θεωρία καθ' ἥν ἡ βαθμιαία ἀπόψυξις τῆς συμπαντικῆς ὕλης προῆλθεν ἐκ τῆς διηνεκοῦς ἀκτινοβολίας αὐτῆς εἰς τό «κενόν» οὐδέν ἐπιλύει, δι' ἄλλους τε λόγους, ἀλλά καί διότι προϋποθέτουσα «κενόν» πέραν τῆς ὕλης, δεχόμενον τήν ἀκτινοβολίαν αὐτῆς (χωρὶς νά ἐξηγῇ ἐπί­σης καί κατά τίνα τρόπον ἡ εἰς τό κενόν ἐκπεμπομένη ἀκτινοβολία ἐξαφανίζεται ἤ ἐκμηδενίζεται...), ἀναγκαίως ὁμολογεῖ ταύτην πεπερασμένην καί ἑπομένως τήν ὕπαρξιν, πέραν τῶν ὁρίων αὐτῆς, Οὐσίας ἑτέρας μή ὕλης, ἀπείρου, δέ ταύτης, χωρὶς τῆς ὁποίας τό πεπερασμένον τῆς συμ­παντικῆς ὕλης δέν δύναται νά νοηθῇ. Διότι ὡς «κενόν» πέραν τῆς ὕλης δέν δύναται βεβαίως νά νοηθῇ τό ἀπαισίως χαῖνον μηδέν – 0-.

---

^[1] Πρβλ. μακαριστοῦ καθηγητοῦ Νικ. Νησιώτη «...ὑπὸ πάντων γίνεται παραδεκτὸν ὅτι ὁ δημιουργηθεὶς κόσμος ἀποτελεῖ τὸ πρῶτον αἴτιον ἀναγωγῆς εἰς τὴν ἰδέαν τοῦ δη­μιουργοῦ». Καὶ Μεγ. Βασιλ. «Ὁμιλ. εἰς ἑξαήμερον» 1, 6 Ἑ.Π. Migne τ. 29, 16. «Ἡ δημιουργία εἶναι διδασκαλεῖον καὶ θεογνωσίας παιδευτήριον».

^[2] Εἰς τὴν ἐφημερίδα «Τὰ Νέα», Ἀθηνῶν, τῆς 27^ης-1 -1968, ἐδημοσιεύθη ὅτι, εἰς πρόσφατον τότε διάλεξίν του ἐν τῇ αἰθούσῃ τῶν «φίλων τοῦ Λαοῦ» ὁ διακεκριμένος ἀστρονόμος Χασάπης ἐτόνισε, σὺν ἄλλοις, ὅτι «τὸ Σύμπαν εἶναι μία μονὰς μὲ ἁρμονικὴν διάταξιν ὅλων τῶν ἐπὶ μέρους στοιχείων του... Πρέπει δὲ νά ὑπακούῃ εἰς μίαν μαθηματικὴν ἔκφρασιν, εἰς τὴν μονάδα, ἀπὸ τὴν ὁποίαν ἀπορρέει πᾶς ἀριθμός, ὅπως εἶπεν ὁ Πυθαγόρας. Ἡ νεώτερα ἐπιστήμη, μὲ τὸν νόμον τοῦ Ντίλιους - Ντόττε, διετύπωσε μὲ μαθηματικὰ τὴν καθαρῶς γεωμετρικὴν κλίμακα εἰς τὴν ὁποίαν εἶναι τοποθετημένοι οἱ πλανῆται τοῦ ἡλιακοῦ μας συστήματος εἰς τὴν τροχιὰν των περὶ τὸν ἥλιον. Ὁ νόμος αὐτὸς ἐκφράζεται μὲ ἁπλᾶ μαθηματικὰ 3-6-12-24-48.. Ὁ Γαλαξίας μας ἔχει σχῆμα συμμετρικόν, φακοειδές, ἐνέχει 200 δισεκατομμύρια πε­ρίπου ἡλίους, καὶ περὶ τὸ κέντρον του δύο σπειροειδῆ συγκροτήματα, ἑλισσόμενα συμμετρικώτατα. Ἐπίσης ἄλλα συγκροτήματα 10-20 χιλιάδων ἀστέρων ἀποτελοῦν ἀκριβεῖς σφαιροειδεῖς διατάξεις ἐν τῷ Γαλαξία καὶ κινοῦνται ἐπὶ ἁρμονικῶν τροχιῶν, ὅπως καὶ ἄλλα πολὺ μικρότερα τοιαῦτα ἐκ 2 ἤ 3 ἀστέρων. Οἱ ἀστέρες τῶν συγκροτημάτων τούτων ἔχουν διάφορα χρώματα (λευκόν, κίτρινον, πράσινον, ἐρυθρὸν κ.ο.κ.), διότι ἐκπέμπουν ἀκτινοβολίαν δονήσεων διαφόρου συχνότητος. Καὶ τὰ χρώματα εἶναι ἔκφρασις τῆς συχνότητος τῶν κυμάτων τοῦ φωτός. Ἡ χρωματικὴ αὕτη ποικιλία καὶ ἁρμονία τοῦ Κόσμου τῶν ἀστέρων, ἡ ὁποία προσδίδει εἰς τὸ Σύμπαν καὶ ὑπέροχον ὀπτικήν - θεαματικην φαντασμαγορίαν, ἐκφράζεται ἐπίσης μὲ μαθηματικὰ καὶ ὑπείκει εἰς μαθηματικοὺς νόμους».

  Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας   Κόσμος-Εξέλιξις ή δημιουργία 

 http://anavaseis.blogspot.gr/2012/11/blog-post_477.html