ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΤΟΙΜΟΙ;

Παπαδημητρίου Απόστολος

            Πόσο γρήγορα κυλούν οι αιώνες! Η νεωτερικότητα, δηλαδή η αμφισβήτηση αρχικά και απόρριψη της θείας αυθεντίας στον χριστιανικό λεγόμενο κόσμο δεν διήρκεσε ούτε δύο αιώνες. Ήδη έχουμε εισέλθει, κατά τους φιλοσόφους και φιλοσοφούντες, στην εποχή της μετανεωτερικότητας. Μακρύς ο όρος και αναρωτούμαι ποιόν θα χρησιμοποιήσουν προς υποκατάστασή του, καθώς δεν θεωρώ πως θα διαρκέσει πολύ αυτή η εποχή.

            Η νεωτερικότητα εξήλθε νικήτρια σε πόλεμο, τον οποίο έδωσε κατά σκιώδους αντιπάλου! Θριαμβολόγησε για τη νίκη εκείνη, η οποία έληξε με την απόρριψη του Μεσσία, ο οποίος με τη διδασκαλία του έφερε, κατά τους οπαδούς της, τον σκοταδισμό στον ελληνορωμαϊκό κόσμο! Αυτά λίγο πολύ λέγονται και διδάσκονται στα σχολεία του δυτικού κόσμου. Ποιος όμως ήταν ο σκιώδης αντίπαλος και γιατί η καύχηση είναι κενή; Σκιώδης αντίπαλος ήσαν οι «χριστιανοί» οι πορευόμενοι με ολοένα αποκλίνουσα πορεία από τον δρόμο που χάραξε ο Μεσσίας-Χριστός, οι έχοντες απορρίψει τον ευαγγελικό λόγο πολύ πριν από τους έκδηλους εχθρούς του Χριστού. Πρέπει να επισημάνουμε ότι οι οπαδοί του αθέου «διαφωτισμού» δεν ασχολήθηκαν με τον Χριστό, τον οποίο αγνόησαν ή περιφρόνησαν. Ασχολήθηκαν με τις αστοχίες των «χριστιανών», που υπήρξαν πάμπολλες και βαρύτατες. Και ήταν άκρως ευνοϊκό να δώσουν την μάχη κατά των «προλήψεων» και «δεισιδαιμονιών», όπως αποκαλούσαν την πίστη, στο πεδίο των ανθρωπίνων αδυναμιών. Το άκρως σημαντικό είναι ότι ως κριτήριο για την καταδίκη του ξεπεσμένου «χριστιανικού» κόσμου χρησιμοποίησαν το Ευαγγέλιο, το μόνο που μπορεί να κρίνει και ενδοκοσμικά τις πράξεις και τις παραλείψεις όλων των ανθρώπων και όχι μόνο των χριστιανών ή «χριστιανών».

            Η ελευθερία συνιστά το υπέρτατο αγαθό των ανθρώπων χωρίς Θεό. Στο όνομα αυτής απορρίπτεται κάθε αυθεντία επί γης, αρχικά, και ο Θεός, στη συνέχεια, με την ακραία εκτίναξη του φιλοσοφικού στοχασμού! Τι όμως γνώριζαν και γνωρίζουν και σήμερα από ελευθερία οι αρνητές του Θεού; Αναλίσκονται στο να συνθέτουν ωραίους ορισμούς αυτής και να τους προβάλλουν στους θαυμαστές τους, που αρέσκονται ναρκισσευόμενοι να σέρνουν ξοπίσω τους. «Δεν πιστεύω τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι λεύτερος» αποτελεί σκέψη του Καζαντζάκη, την οποία αναμασούν οι, μετά από μισό αιώνα δόξας, μάλλον φθίνοντες θαυμαστές του. Ποιος ασχολήθηκε άραγε με τη ζωή του, για να διαπιστώσει αν ο διαπρεπής συγγραφέας μας υπήρξε πράγματι ελεύθερος; Εμβάθυνση στα του βίου του αποδεικνύει τον ενδόμυχο φόβο του, τον τόσο στερητικό της ελευθερίας, τον φόβο, τον οποίο μόνον η αγάπη μπορεί να εκδιώξει, η αγάπη του Χριστού και όχι του συγχρόνου κόσμου, στον οποίο επιχειρείται άκρως εμπαθής ταύτιση αγάπης και ηδονής! Αν διαβάζαμε τους βίους των αθέων ή αθρήσκων, όπως οι ευσεβείς τα συναξάρια των αγίων, θα καταλαμβανόμασταν από τρομερή και άκρως δυσάρεστη έκπληξη εκ της ανακολουθίας λόγων και έργων. Πόσο ελεύθερος είναι ο άθεος Σάρτρ, όταν διακηρύσσει ότι «ο άλλος είναι η κόλασή του»; Πόσο δεσμευμένος και ανελεύθερος ήταν, στον αντίποδα, ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ, που χαιρετούσε τον κάθε επισκέπτη του με τον παιάνα «Χριστός ανέστη, χαρά μου»;

            Ο κόσμος, την εποχή που ο Θεός αποφάσισε να επισκεφθεί το πλάσμα του, ήταν βυθισμένος σε πάθη ατιμίας, όπως χαρακτηριστικά περιγράφει ο απόστολος Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή του. Ο ευτελισμός του ανθρωπίνου προσώπου, το οποίο οι κρατούντες είχαν υποβιβάσει σε πράγμα (δούλοι, γυναίκες και παιδιά) συνιστά το μέτρο της κατάπτωσης του αρχαίου κόσμου. Ο διαρκής εμπλουτισμός του πανθέου με νέες θεότητες μαρτυρεί το υπαρξιακό κενό των ανθρώπων, που βίωναν έντονη την παρακμή και επιδίωκαν με διασκεδάσεις επί διασκεδάσεων και όργια επί οργίων να απολαύσουν κάποια φευγαλέα ευχαρίστηση! Άραγε ο σύγχρονος κόσμος, ο χωρίς Θεό πλέον, διαφέρει ουσιωδώς από τον κόσμο κατά την εποχή που ο Θεός έγινε άνθρωπος; Πληθώρα συνανθρώπων μας μειδιούν μελαγχολικά, όταν γίνεται λόγος για ανθρώπινα δικαιώματα. Πανίσχυροι άνθρωποι του κεφαλαίου οδηγούν καθημερινά στην απόγνωση και στον θάνατο εκατομμύρια συνανθρώπων μας μέσω των αθλίων «παιχνιδιών» τους, οικονομικών και πολεμικών. Και οι λεγόμενοι πολιτισμένοι, βυθισμένοι στο τρομακτικό υπαρξιακό κενό, αναζητούν τη «λύτρωση» σε πάθη ατιμίας, τα οποία γίνονται κυρίαρχο θέμα στη μετανεωτερική Δύση, την εγγύς του αφανισμού.

            Νίκησαν οι οπαδοί του «διαφωτισμού» τους κήρυκες της ανελευθερίας εκπροσώπους της αιρετικής δυτικής χριστιανοσύνης. Ο Χριστός όμως απευθύνει ακόμη και σήμερα το ερώτημα: «Τις ελέγχει με περί αμαρτίας»; Τι θα μπορούσαν να του προσάψουν όλοι αυτοί, που όρισαν στη ζωή τους να υπηρετούν τη φθορά; Συνήθως αντιπαρέρχονται την πρόκληση. Και αν κάποιοι κοντοστέκονται, για να αναμετρηθούν περιορίζονται να προσάψουν την κατηγορία για διασπορά προσδοκιών (μεσσιανικές τις χαρακτηρίζουν), που απονευρώνουν τον άνθρωπο από κάθε αγωνιστική και διεκδικητική διάθεση (μαρξιστική κριτική). Αλλά ποιοι υπήρξαν οι μεγαλύτεροι πλάνοι στην ιστορία; Πρώτοι εκείνοι, που προέβαλλαν την επιστήμη ως το μέσο για την επίλυση όλων των βιολογικών μας προβλημάτων (άλλου είδους προβλήματα δεν αναγνώριζαν στο όνομα δήθεν της επιστήμης, της νέας θεάς τους!). Έπειτα οι άλλοι που απαίτησαν από τους ανθρώπους να αποθέσουν την ελευθερία στα πόδια τους με αντάλλαγμα ομόλογο κοινωνικής δικαιοσύνης χωρίς χρόνο εξόφλησης!

            Σήμερα η απληστία για πλούτο έχει σαρώσει κάθε ανθρώπινη προσδοκία. Η πολιτική, το «αριστούργημα» της νεωτερικότητας, αποτελεί το κύριο μέσο καταλήστευσης των «ελευθέρων» ατόμων (πρόσωπα δεν υπάρχουν εκτός Εκκλησίας). Η επιστήμη φαντάζει ανήμπορη να αποκριθεί στις εκκλήσεις δισεκατομμυρίων συνανθρώπων μας για ένα εμβόλιο, για ένα ποτήρι γάλα, ακόμη και για ένα ποτήρι καθαρό νερό! Και οι πολλοί ως πρόβατα μη έχοντα ποιμένα πορεύονται πίσω από δημαγωγούς σταυρωτήδες τους ή καταρρέουν χωρίς όραμα χωρίς ελπίδα! Δεν ελπίζουν πλέον, μήπως είναι ελεύθεροι;

            Αν δεν καθίσουμε αυτές τις ημέρες να κατανοήσουμε το μήνυμα της φάτνης, θα μας φανούν δυσνόητα και τα άλλα του σταυρού και της ανάστασης του Χριστού. Ο στάβλος, το αχούρι επί το λαϊκότερο, προβάλλει το μήνυμα της ταπείνωσης, το άκρως αποκρουστικό στους κύκλους της μεταφυσικής εξέγερσης. Η υπερηφάνεια και η αλαζονεία αποτέλεσαν τα κύρια όπλα καταπολέμησης του Χριστού, που κατά το πάθος του δίδαξε ως μάθημα για προχωρημένους την άκρα ταπείνωση. Ζήτησε από μας να άρουμε τον σταυρό μας, πριν ακόμη άρει Αυτός τον δικό του σταυρό. Το πάθος του απέδειξε την πλήρη ταύτιση λόγων και έργων, σε αντίθεση με τους παντοίους δημαγωγούς, που επιλέγουν να θυσιάζουν τους λαούς.

            Αν δεν υπήρχε ο Θεός, ο κόσμος θα ήταν αδικαίωτος. Οι φτωχοί και καταφρονεμένοι που αίρουν τον σταυρό τους, που πεινούν και διψούν, που γυμνητεύουν και σφαδάζουν στο κρεβάτι του πόνου, που διώκονται, συλλαμβάνονται, βιάζονται, εξορίζονται, που γεύονται τη φρίκη του πολέμου και τη στέρηση της ελευθερίας, καθώς και οι άλλοι που πόθησαν στη ζωή τους έναν κόσμο ειρήνης, δικαιοσύνης, ελευθερίας και αγάπης και υπέστησαν γι’ αυτό το μαρτύριο, θα παρέμεναν αδικαίωτοι στο όνομα δήθεν της ελευθερίας από κάθε αυθεντία.

            Συνειδητοποιούμε την τραγωδία του ανθρώπου, που βιώνει το υπαρξιακό κενό; Μήπως είναι καιρός να αναπτερώσουμε τις χαμένες μας ελπίδες; «Χριστός γεννάται την πριν πεσούσαν αναστήσων εικόνα».

http://www.enromiosini.gr/arthrografia/%CE%B5%CE%B9%CE%BC%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B5-%CE%B5%CF%84%CE%BF%CE%B9%CE%BC%CE%BF%CE%B9/