Κυριακή 31 Μαρτίου 2013
Η φιμωμένη είδηση του μήνα, που δεν προβλήθηκε από την ελληνική τηλεόραση!!!
Η δικαστής Γρεβενών κα Μαρία Μαργαρίτη, εκδιώχθηκε κακήν κακώς από το δικαστικό σώμα, όταν έβγαλε στην φόρα παρτίδα κονδυλίων που προορίζονταν ως οικονομική ενίσχυση σε σεισμοπαθείς, τα οποία κατασπαράχθηκαν από κρατικούς και παρακρατικούς φορείς.
Παράλληλα, ξεμπρόστιασε ολόκληρο το δικαστικό σώμα, αποκαλύπτοντας τον ΟΙΚΟ ΑΝΟΧΗΣ ΠΟΥ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΤΟΝ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΩΝ. Εκατοντάδες ανήλικοι έχουν κακοποιηθεί σεξουαλικά (και πολλές φορές έναντι αμοιβής που απολαμβάνουν δικαστικοί και άλλοι μεσάζοντες) σε μυστικό χώρο, ειδικά διαμορφωμένο εντός των δικαστηρίων!
Η κα Μαρία Μαργαρίτη, προέβη σε απεργία πείνας έξω από το Μέγαρο Μαξίμου, ζητώντας την πλήρη αποκατάστασή της και την ανάδειξη των παραπάνω θεμάτων.
Αξίζει να σημειωθεί ότι το συγκεκριμένο θέμα μέχρι αυτή την στιγμή ΔΕΝ ΠΡΟΒΛΗΘΗΚΕ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑ ΣΧΕΔΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΡΑΔΙΟΤΗΛΕΟΠΤΙΚΟ ΜΕΣΟ, παρά μόνο από το BBC, ενώ στο YouTube η μαζική διανομή του βίντεο δεν επιτρέπεται (αναγράφεται η ένδειξη "Embedding disabled by request").
Δυστυχώς η τηλεόραση μόνο ρόλο υπνωτισμού παρέχει στην κοινωνία μας.
Αν μπορούμε να αντιδράσουμε κάπως με τα εφόδια που διαθέτουμε, είναι να ενημερώσουμε όσους περισσότερους μπορούμε μέσω του Internet.
Παρακαλώ στείλτε το σε όσους μπορείτε. Αυτή η είδηση ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΘΑΦΤΕΙ επειδή το θέλουν τα συμφέροντα τους.
Κοσμάς Ν. Ζαχαράτος
δικαστής Γρεβενών
http://cosmogreecenewsplus.blogspot.gr/2013/03/blog-post_5132.html
Θυμάστε τη γιαγιά που η Χρυσή Αυγή "βοηθούσε" στο ΑΤΜ προεκλογικά; Να ο γιος της
Μπορείς να εξαπατάς λίγους για πάντα ή πολλούς για λίγο. Αλλά να εξαπατάς πολλούς και για πάντα είναι αδύνατο.
Αυτή η ρήση ταιριάζει γάντι στην παραδημοσιογραφία του Πρώτου Θέματος
που τον τελευταίο χρόνο αβαντάρει χωρίς προσχήματα το ναζιστικό
μόρφωμα.
Η εν λόγω εφημερίδα είναι υπεύθυνη για τη διάδοση του αστικού μύθου των
"γιαγιάδων που καλούν τη Χρυσή Αυγή για προστασία", καθώς είχε
παρουσιάσει στο εξώφυλλό της, ένα μήνα πριν τις εκλογές του Μαΐου 2012,
την περιβόητη φωτογραφία με δυο ηλικιωμένες να φυλάσσονται από φουσκωτό
της φασιστικής συμμορίας ενώ κάνουν ανάληψη από ΑΤΜ.
Όμως, όπως απέδειξε ο δημοσιογράφος Δημήτρης Ψαρράς, η μία από τις δυο
καλοκάγαθες γριούλες που προσέφυγε στις υπηρεσίες της Χρυσής Αυγής, δεν
είναι άλλη από την Ερωφίλη Πλωμαρίτου, μητέρα του στελέχους του
Μιχαλολιάκου και υποψήφιου βουλευτή Αλέξανδρου Πλωμαρίτη.
Το περιοδικό Hot Doc, στο 16ο τεύχος του αναφέρει ότι είχε
επικοινωνήσει τηλεφωνικά με τον image maker της Χ.Α. Παναγιώτη Σαββίδη
για να εξηγήσει πώς συνέβη να κάνει ένα ρεπορτάζ που μυρίζει στημένο από
χιλιόμετρα. Ο Σαββίδης, που για άλλη μια φορά πιάστηκε "κλέπτων οπώρας"
δήλωσε αφελή άγνοια.
Δείτε περισσότερα εδώ: http://www.aksioprepeiakantoxh.com/mesa-mazikis-eximerosis/arthra/782-st...
Τον Αλέξανδρο Πλωμαρίτη, γιο της "τυχαίας γριούλας" που απολαμβάνει τις
υπηρεσίες της Χ.Α., τον παρακολουθήσαμε σε όλο του το μεγαλείο σε
αγγλικό κανάλι να τραμπουκίζει, να χυδαιολογεί και να παραληρεί
αποκαλώντας τους μετανάστες μιάσματα και υπανθρώπους, να προτείνει να
γίνονται σαπούνια, λαμπατέρ και άλλα τέτοια χρυσαυγίτικα.
Και μάλιστα κατά την προεκλογική περίοδο, όταν δηλαδή ο Σαββίδης του "Θέματος" έστηνε το παραμύθι της γιαγιάς των ΑΤΜ.
Έντονη ήταν η αντίδραση του γκαιμπελίσκου της Χρυσής Αυγής, υπόδικου
Ηλία Κασιδιάρη, που λίγο πολύ μας λέει ότι όσα βλέπουμε και ακούμε στο
βίντεο είναι φαντασιώσεις του μυαλού μας.
Πηγές: Τίτλος από Salata TV - Κείμενο από Jungle-Report (SFY)
Ενοριακή ζωή - Άγιος Δημήτριος Πειραιώς: Είπε ο άγγελος: Μόνο αυτούς που κοπιάζουν, φροντίζ...
Ενοριακή ζωή - Άγιος Δημήτριος Πειραιώς: Είπε ο άγγελος: Μόνο αυτούς που κοπιάζουν, φροντίζ...: Ένας υποτακτικός, νέος στην ηλικία και καταγόμενος από πλούσια οικογένεια, ανέβαζε από την θάλασσα μέχρι την καλύβα τους το φορτί...
Ενοριακή ζωή - Άγιος Δημήτριος Πειραιώς: Σχόλια στον Απόστολο της Κυριακής Β΄ Νηστειών. (Αγ...
Ενοριακή ζωή - Άγιος Δημήτριος Πειραιώς: Σχόλια στον Απόστολο της Κυριακής Β΄ Νηστειών. (Αγ...: ῾ Σύ δέ ὁ αὐτός εἶ καί τά ἔτη σου οὐκ ἐκλείψουσι ᾽ (῾Εβρ. 1, 12) α. ῾Η Κυριακή Β´ Νηστειῶν ἀποτελεῖ συνέχεια τῆς προηγουμ...
Κατάνυξις: Ο Τούρκος υπ. υγείας από την Ξάνθη: «Οι «Τούρκοι» ...
Κατάνυξις: Ο Τούρκος υπ. υγείας από την Ξάνθη: «Οι «Τούρκοι» ...: Ο Τούρκος υπ. υγείας από την Ξάνθη: «Οι «Τούρκοι» να διατηρήσουν την εθνική τους ταυτότητα»! Ακάθεκτος ο Τούρκος υπουργός υγείας ...
Γέρων Ἠσύχιος Γρηγοριάτης. (+ 1896 – 1999). Μέρος ΙΒ'
Γέρων Ἠσύχιος Γρηγοριάτης. (+ 1896 – 1999). Μέρος ΙΒ'
Ναί. Μοῦ εἶχαν διηγηθεῖ οἱ γεροντότεροι Πατέρες, ὅταν ἤμουν νέος Καλόγερος, γιά τόν ῾Ιερομόναχο Γρηγόριο. Αὐτός γεννήθηκε στίς Κολλῖνες Λακωνίας τό 1841, καί ἦλθε στό Μοναστήρι μας τό 1864.
῏Ηταν ἕνας ἀπό τούς ἀσκητικώτερους ἀδελφούς τῆς Μονῆς καί τό ζωντανό παράδειγμα τῆς ἀληθινῆς μοναχικῆς ζωῆς.
Ἀκτήμων Μοναχός, τό στήριγμα τῶν ἀδυνάτων ἀδελφῶν στά πνευματικά τους προβλήματα, ὁ σεβαστότερος ὅλων τῶν ἱερομονάχων, ἀκόμη καί τῶν ῾Ηγουμένων. Παρ᾿ ὅτι εἶχε ὀγκώδη κήλη, ἡ ὁποία τόν ἀνάγκαζε νά μένῃ νηστικός γιά μιά δύο ἡμέρες, οὐδέποτε ἔπαυσε γιά μιά δεκαετία. νά εἶναι ὁ μοναδικός ἐφημέριος τῆς Μονῆς. Σ' αὐτόν ἀνέθεταν καθήκοντα ἀναπληρωτοῦ οἱ ἡγούμενοι π. Συμεών καί π. Ἰάκωβος, ὁσάκις ἀπουσίαζαν ἀπό τήν Μονή. Ἀπεβίωσε στό γηροκομεῖο τῆς Μονῆς τό 1927 μέσα σέ πνευματική γαλήνη.
Μοῦ διηγήθηκαν ἀκόμη οἱ παλαιοί Πατέρες καί γιά τόν μοναχό ῾Ησαῒα. Αὐτός γεννήθηκε στή Πάτρα τό 1850, καί ἦλθε στήν Μονή τό 1880. ῏Ηταν Μοναχός μέ γενναῖο ἀγωνιστικό φρόνημα πού θύμιζε Πατέρες τοῦ Λαυσαϊκοῦ. Τό σπουδαιότερο ἀγώνισμά του, πού εἶχε βάλει στόν ἑαυτόν του μέχρι τά βαθειά του γεράματα, ἦταν ὅτι δέν ἐξάπλωνε ποτέ στό κρεβάτι.
Καθόταν τίς νύκτες σέ ἕνα σκαμνί καί προσευχόταν συνεχῶς. ῎Αν ἤθελε λίγο νά κοιμηθῇ, ἀκουμποῦσε τό κεφάλι του ἐπάνω σ' ἕνα τραπεζάκι πού εἶχε βάλει μπροστά του.
Ἀπέφευγε τελείως τήν κατάκρισι. ῞Οταν ὅλοι οἱ Πατέρες εἰργάζοντο σέ κοινές ἐργασίες τῆς Μονῆς, ὅπως π.χ. στό μάζεμα τῶν ἐλιῶν, ὁ π. ῾Ησαῒας ἐργαζόταν παράμερα γιά νά μήν ἀκούῃ τούς ἄλλους καί νά μή παρεκτρέπεται πρός τήν κατάκρισι.
Προαισθάνθηκε τον θάνατόν του πρίν 24 ὧρες, καί ἐκάλεσε ὅλους τούς Πατέρες γιά νά συγχωρηθοῦν. Ἀπῆλθε πρός τά οὐράνια σκηνώματα μέ χαρά καί ἀγαλλίασι τό 1920, σέ ἡλικία 70 ἐτῶν. Εἴθε μέ τίς προσευχές του καί ἐμεῖς νά μιηθοῦμε κάτι ἀπό τήν ἀσκητική του διαγωγή. Ἀμήν.
Μοῦ διηγήθηκαν ἀκόμη οἱ παλαιοί Πατέρες, καί γιά δύο θαύματα τοῦ Προστάτου μας ῾Αγίου Νικολάου τοῦ θαυματουργοῦ.
Τό πρῶτο ἔχει ὡς ἑξῆς: Κατά τό 1916, λόγῳ τοῦ πολέμου, ἐμαστίζετο ὁ κόσμος ἀπό τήν πεῖνα καί τήν φτώχεια. Τότε στό Μοναστήρι μας, ὑπῆρχε ἄλεσμα μόνο γιά μία παρασκευή ψωμιῶν. Γι᾿ αὐτό καί οἱ μοναχοί π. Χρύσανθος καί π. Μιχαήλ, κατέβηκαν στήν ἀποθήκη νά κοσκινίσουν τό τελευταῖο σιτάρι, νά τό ἀλέσουν καί νά ζυμώσουν τό τελευταῖο ψωμί. Ἐνῶ συζητοῦσαν μεταξύ τους γιά τήν δυστυχία πού γρήγορα θά τούς ταλαιπωροῦσε, παρουσιάσθηκε ξαφνικά μπροστά τους ἕνας ἀσπρογένης παπποῦς. Τούς εἶπε:
-Εὐλογεῖτε Πατέρες, τί κάνετε;
-῾Ο Κύριος, Πάτερ, καλῶς ὡρίσατε. Ἀπό ποῦ μᾶς ἔρχεσθε;
-Ἐγώ προέρχομαι ἀπό τά Μύρα τῆς Λυκίας.
-῎Α, ἀπ᾿ ἐκεῖ κατάγεται καί ὁ Παπποῦς μας, ὁ ῞Αγιος Νικόλαος προστάτης τῆς Μονῆς μας.
-Πῶς τά περνᾶτε ἐδῶ; ῎Εχετε σιτάρι νά ζήσετε καί αὐτή τήν χρονιά;
-Αὐτό πού βλέπεις, Πάτερ, εἶναι τό τελευταῖο. Μετά μόνο ὁ Θεός καί ὁ ῞Αγιος Νικόλαος γνωρίζουν τί θα κάνουμε.
῾Ο ῞Αγιος Νικόλαος ἐπῆρε λίγο σιτάρι στά χέρια του, τό εὐλόγησε καί χωρίς νά τούς εἰπῇ τίποτε, ἐξαφανίσθηκε. ῎Εκτοτε οἱ Πατέρες, παρά τίς δύσκολες συνθῆκες σέ παγκόσμια κλίμακα, δέν ἐπείνασαν, διότι ἐφρόντιζε γι᾿ αὐτούς ὁ ῞Αγιος Νικόλαος.
Τό δεύτερο θαῦμα πού ἔγινε τό 1911, σχετίζεται μέ τήν πανήγυρι τοῦ ῾Αγίου Νικολάου. Ἐκείνη τήν ἡμέρα, λόγῳ φουσκοθαλασσιᾶς, δέν πλησίασε κανένα ψαροκάϊκο γιά νά ἀγοράσουν ψάρια οἱ Πατέρες. Τότε εἴχαμε στήν Μονή ὡς παραμάγειρα τό Δόκιμο Μοναχό Γεώργιο, τόν μετέπειτα ξακουστόν γιά τήν ἀσκητικότητά του Χατζη-Γιώργη.
Αὐτός μέ τήν παρρησία πρός τόν Θεό καί τήν ἁγιότητα πού διέθετε ἀπό τά μικρά του χρόνια, προσευχήθηκε καί ἡ λύπη τῶν πατέρων μεταβλήθηκε σέ χαρά καί ἀγαλλίασι. Τήν νύκτα τῆς ἐν λόγῳ Πανηγύρεως, ἔβαλαν οἱ μάγειροι νά μαγειρεύσουν φασόλια.
Τό πρωῒ ὅμως κάποιος ἀδελφός πού κατέβηκε στήν παραλία, εἶδε παραδόξως πολλά καί μεγάλα ψάρια, βγαλμένα στήν ξηρά. Τί εἶχε συμβεῖ; Μέ τήν προσευχή τοῦ Δοκίμου Γεωργίου, ἡ θάλασσα φουρτούνιασε ἀκόμη περισσότερο καί ἔβγαλε στήν ξηρά τά ψάρια. Ἐπῆγαν οἱ Πατέρες, τά ἐπῆραν καί ἔγινε ἡ πανηγυρική τράπεζα μέ τό συνηθισμένο ἐπίσημο φαγητό.
Ἱερά Μονή Ὁσίου Γρηγορίου
Ἅγιον
Ὅρος Ἄθω
2005
Ἐπιμέλεια κειμένου Αναβάσεις
Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.
2005
Ἐπιμέλεια κειμένου Αναβάσεις
________________________________________________
Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.
Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας π.Δαμασκηνός - Γρηγοριάτικο γεροντικό
Ἱεραποστολή. Μητροπολίτου Κυροβογκράντ καί Νικολάεφ Νέστορος. Μέρος Γ'
Ἱεραποστολή.Μέρος Γ'
Καί ἄλλους μέν τούς ἔστελναν ἐκεῖ χωρίς συγκεκριμένη προοπτική καί τούς ἄφηναν στήν τύχη τους μέσα στήν ἄγνωστη χώρα, ἄλλους ὅμως τούς ἐπιφόρτιζαν μέ καθήκοντα κρατικῶν ἀντιπροσώπων, φοροεισπρακτόρων ἤ ἐξερευνητῶν τῶν νέων περιοχῶν. Ὁ πλοῦτος ἐξάλλου, τῆς Καμτσάτκας σέ πολύτιμα γουναρικά καί δέρματα τράβηξε πολλούς ἁρπακτικούς τυχοδιῶκτες καί κυνηγούς τοῦς εὔκολου πλουτισμοῦ.
Θύματα ὅλων αὐτῶν ἦταν ὄχι μόνο οἱ ντόπιοι κάτοικοι, ἀλλά καί ὁ πρῶτος ἱεραπόστολος τῆς Καμτσάτκας, ὁ ἀρχιμ. Μαρτινιανός, ἀπό τό Καζάν. Εἶχε ἔρθει ἐδῶ τό 1705 καί ἐργάστηκε μέ ζῆλο καί αὐτοθυσία γιά τόν εὐαγγελισμό τῶν εἰδωλολατρῶν. Σάν ἀληθινός πνευματικός πατέρας, συντάχθηκε μέ τό ποίμνιό του, πού δικαιολογημένα ξεσηκώθηκε τό 1718 ἐναντίον τῶν ξένων ἐκμεταλευτῶν. Τελικά βρῆκε μαρτυρικό θάνατο ἀπό τά χέρια τῶν ληστῶν, πού τόν ἔπνιξαν στόν ποταμό Καμτσάτκα, ἀφοῦ πρῶτα τόν βασάνισαν.
Τό ἔργο τοῦ ἀρχιμ. Μαρτινιανοῦ συνέχεισε ὁ Ἰβάν Κοζιρέφσκυ, ὁ ὁποῖος, ἀφοῦ ἐξερεύνησε καί ἐνσωμάτωσε στό ρωσικό κράτος τά νησιά Κουρίλες, Λοπάτκα, Σούμσου καί Παραμουσίρ, ἀποφάσισε ν’ ἀφιερώσει τή ζωή του στή διακονία τοῦ Θεοῦ καί τοῦ πλησίον. Ἔγινε λοιπόν μοναχός τό 1711, μέ τό ὄνομα Ἰγνάτιος, καί ἵδρυσε τό πρῶτο μοναστήρι στήν Καμτσάτκα, στίς ὄχθες τοῦ ποταμίσκου Νικόλσκα, κοντά στό ἡφαίστειο Κλιουτσέφσκυ. Ἀπό τότε ἐπιδόθηκε μέ αὐταπάρνηση στό ἔργο τοῦ εὐαγγελισμοῦ τῆς ἀνακουφίσεως τῶν κατοίκων τῆς χερσονήσου.
Δίπλα στό μοναστήρι ὁ π. Ἰγνάτιος ἔχτισε ἄσυλο γιά τούς ἀνάπηρους καί ὑπέργηρους καμτσαντάλους καί ὀργάνωσε ἐργαστήρια ξυλουργικά, κατασκευῆς πλοιαρίων, κ.ἄ. Ἐπιδόθηκε ἀκόμα καί στήν καλλιέργεια τῆς γῆς, παλεύοντας μέ τίς δύσκολες συνθῆκες τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος. Μέ τή φιλοπονία καί τήν ἀγάπη του τράβηξε κοντά του πολλούς καμτσαντάλους καί τούς δίδαξε πῶς νά καλλιεργοῦν κηπευτικά, δημητριακά καί ἄλλα προϊόντα τῆς γῆς.
Τό μοναστήρι ἐκεῖνο ἔζησε δεκαοχτώ μόνο χρόνια. Τό 1732 ὁ π. Ἰγνάτιος, ἤδη ἱερομόναχος, κλήθηκε στή Μόσχα. Μέ ἀπόφαση τῶν μυστικῶν ὑπηρεσιῶν τοῦ κράτους καί γιά ἄγνωστους μέχρι σήμερα λόγους, τοῦ ἀφαιρέθηκε ἡ ἱερωσύνη. Λέγεται πῶς ὑπῆρξε θύμα τοῦ μίσους κάπου ἀνθρώπου τῆς κυβερνήσεως.
Τόν ἴδιο χρόνο τό μοναστήρι, στερημένο ἀπό τήν παρουσία τοῦ δημιουργοῦ του, λεηλατήθηκε καί κάηκε στή διάρκεια μιᾶς ἐξεγέρσεως τῶν καμτσαντάλων.
Μετά τήν ἀπομάκρυνση τοῦ π. Ἰγναντίου Κοζιρέφσκυ, ὁ καμτσατικός ἀμπελώνας τοῦ Κυρίου, ἔμεινε ἀκαλλιέργητος μέχρι τό 1743. Τή χρονιά ἐκείνη ἄρχισε νά δραστηριοποιεῖται ἡ «Καμτσατκική Πνευματική Ἀποστολή», μέ ἐπικεφαλῆς τόν ἀρχιμ. Ἰωάσαφ Χοτουντσέφσκυ, μετέπειτα ἐπίσκοπο Κεκσγόλμσκ. Οἱ καρποί αὐτῆς τῆς ἱεραποστολῆς ἦταν ἐκπληκτικοί. Μέσα σέ δεκαοχτώ χρόνια τό μεγαλύτερο μέρος τοῦ πληθυσμοῦ τῆς κυρίως χερσονήσου τῆς Καμτσάτκας εἶχαν δεχθεῖ τό ἅγιο βάπτισμα. Μόνο λίγοι νομάδες τουγγοῦσοι δέν βαπτίστηκαν. Χτίστηκαν ἀρκετές ἐκκλησίες καί τέσσερα σχολεῖα, ὅπου φοιτοῦσαν πάνω ἀπό διακόσια παιδιά -ἀριθμός πολύ μεγάλος, ἰδιαίτερα ἐκείνη τήν ἐποχή, πού ὁ συνολικός πληθυσμός ἦταν 6.500 κάτοικοι.
Ἀλλά τό 1761 ἡ ἀποστολή ἐκείνη διέκοψε τό ἔργο της καί ἡ ἱεραποστολική δραστηριότητα στήν Καμτσάτκα μειώθηκε πολύ. Παρέμειναν μόνο μερικοί μεμονωμένοι ἱεραπόστολοι, πού ἐκτελοῦσαν καί χρέη ἐφημερίων στίς ἐνορίες τῆς ἀπέραντης ἔρημης χώρας.
Ἀπό τό 1840 ὥς τό 1850 διακόνησε τό λαό τῆς Καμτσάτκας, ὡς πρῶτος ἐπίσκοπός της, ὁ μεγαλόπνοος ἱεραπόστολος Ἰννοκέντιος Βενιαμίνωφ11. Ὁ Ἰννοκέντιος ἦταν ἕνας ἀνεπανάληπτος ποιμένας τοῦ λογικοῦ ποιμνίου, πού ἡ θεία πρόνοια τοῦ ἀνέθεσε. Ἔδειχνε πολλή ἀγάπη καί στοργή σέ ὅλους. Ἐνδιαφερόταν τόσο γιά τίς πνευματικές ὅσο καί γιά τίς ὑλικές ἀνάγκες τῶν ἀνθρώπων. Ἔκανε ἀλλεπάλληλες περιοδεῖες στήν ἀχανή ἐπαρχία του καί ἐρχόταν σέ προσωπική ἐπαφή καί γνωριμία μέ τούς κατοίκους της. Ἔδωσε μεγάλη ὤθηση στό ἱεραποστολικό ἔργο. Ἄναψε τή λαμπάδα τῆς Ὀρθοδοξίας σέ πολυάριθμες φυλές: ἀλεούτιους, κολουσκανούς, τσούκτσους, κοριάκους, τουγγούσους, γιακούτους, γιλιάκους, λαμούτους, καμτσαντάλους. Θεμελίωσε γερά τήν ὀρθόδοξη πίστη στή βόρεια Ἀμερική καί Ἀλάσκα. Ἐκεῖ ἔδρασε κυρίως, μέ βάση τήν πόλη Σίχτε. Ἄν καί ἡ πληθωρική δραστηριότητά του λίγο μόνο ἄγγιξε τήν Καμτσάτκα, ἔφερε ἀποτελέσματα, πού τά ἴχνη τους διακρίνονται μέχρι σήμερα.
Μετά τόν Ἰννοκέντιο ἡ ἐκκλησιαστική διοίκηση τῆς Καμτσάτκας ἀνατέθηκε διαδοχικά σέ ἱεράρχες διαφόρων ἐπαρχιῶν τῆς Ἄπω Ἀνατολῆς: Τομπόλσκ, Ἰρκούτσκ, Ἀλάσκας, Γιακούτσκ, Μπλαγοβεστσένσκ καί, τέλος, Βλαντιβοστόκ, ὥς τό 1916, ὁπότε ἱδρύθηκε αὐτοτελής ἐπισκοπή καί ἀνατέθηκε στήν ἀναξιότητά μου ἡ διοίκησή της καί ἡ διαποίμανση τοῦ λαοῦ της.
Μητροπολίτου Κυροβογκράντ καί Νικολάεφ Νέστορος
Ἀναμνήσεις ἀπό τήν Καμτσάτκα
Ἀπόδοση ἀπό τά ρωσικά
Ἔκδοση Τρίτη
Ἱερά Μονή Παρακλήτου Ωρωπός Ἀττικῆς 2001
σελ.79-93
Ἐπιμέλεια κειμένου και πηγή στο Διαδίκτυο Ἀναβάσεις
Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας Ἀναμνήσεις ἀπό τήν Καμτσάτκα
http://anavaseis.blogspot.gr/2013/03/blog-post_5097.html
Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ποιμήν εἰρηνοποιός. Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ. Π. Γεώργιος Καψάνης
Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ποιμήν εἰρηνοποιός
«Ἀλλά τῆς στάσεως, ὡς μή ὤφελε, κινηθείσης, τί ποιεῖν ἡμᾶς ἔδει; Συνεξορμᾶν κατ’ ἀλλήλων τούς ὁμοφύλους ἤ παραινεῖν ἐπιγινώσκειν ὡς ἀλλήλων μέλη καί μή χρῆσθαι τοῖς ὁμογενέσιν ὡς ἀλλοφύλοις;»19.
Ὁ Ἅγιος δέν ἐταυτίσθη οὔτε μέ τήν μερίδα τῶν Παλαιολόγων οὔτε μέ τήν τῶν Καντακουζηνῶν. Ἐκτιμοῦσε τόν Καντακουζηνό, ἀλλά δέν ταυτίσθηκε μαζί του. Πονοῦσε βαθύτα γιά τόν ἀδελφικό ἀλληλοσπαραγμό καί κατέβαλε κάθε προσπάθεια γιά τήν εἰρήνευσι τῶν ἀλληλομαχομένων.
Δυστυχῶς ὁ Πατριάρχης Ἰωάννης Καλέκας ταυτισθείς μέ τούς Παλαιολόγους πυροδοτοῦσε τόν ἐμφύλιο20. Ἐπειδή δέν μπόρεσε νά ἔχῃ σύμφωνο στήν τοποθέτησί του αὐτήν τόν εἰρηνοποιό Γρηγόριο ἐστράφη ἐναντίον του. Ἐνῶ προηγουμένως ὑπεστήριζε τήν θεολογία του, συνεμάχησε μέ τούς ἐχθρούς του καί ἤρχισε διωγμό ἐναντίον του, διότι τάχα δέν ἐδίδασκε Ὀρθοδόξως. Τόν ἐνεκλεισε μάλιστα καί ἐπί τετραετίαν σέ αὐστηρά φυλακή.
Ὀρθῶς ὑποστηρίζει ὁ Π. Χρήστους, ὅτι ὁ Ἅγιος ἐδιώχθη διότι «πρῶτον ἐκήρυξε στέργειν τάς συνόδους, δεύτερον συμφωνεῖ μέ τούς Πατέρας, τρίτον συμβουλεύει εἰρήνευσιν τῆς Πολιτείας»21.
Τό 1350 ἐπέστρεψε στήν Θεσσαλονίκη ἀπό τήν Λῆμνο, ὅπου εἶχε καταφύγει, διότι οἱ στασιασταί ἐμπόδιζαν τήν εἴσοδό του στήν Θεσσαλονίκη.
Στήν εἴσοδο τῆς πόλεως ἐξεφώνησε ὡραιοτάτη προσευχή, ἐνῶ μετά τρεῖς ἡμέρας περισπούδαστο ὁμιλια «περί τῆς πρός ἀλλήλους εἰρήνης»22.
Καί σέ ἄλλες ὁμιλίες του συχνά κάνει ἔκκλησι γιά εἰρήνη. Εἰρήνη ὅμως πρός τόν Θεόν, πρός τόν πλησίον καί πρός ἑαυτούς. Τελικῶς ὅμως μία εἶναι ἡ εἰρήνη, ἡ ὁποία ἔχει καί τήν εὐδοκία τοῦ Πατρός, «ἡ διά τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ὡς τελεία καί ἀμετάθετος καί παντί γένει καί πᾶσι διδομένη τοῖς βουλομένοις»23.
Χάριν αὐτῆς τῆς εἰρήνης «καί ἡμεῖς ἐπέστημεν ὑμῖν, τῇ Ἐκκλησίᾳ Χριστοῦ, διάκονοι τῆς αὐτοῦ κληρονομίας καί χάριτος ὑπ’ αὐτοῦ καταστάντες, καί τήν εἰρήνην πρό πάντων εὐαγγελιζόμεθα πρός ὑμᾶς κατά τήν αὐτοῦ τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν διά τῶν Ἀποστόλων πρός ἡμᾶς παραγγελίαν, καί δι’ αὐτῆς τά ἐσκορπισμένα μέλη συνάγοντες συνάγομεν πρός ἑαυτά καί τήν ἀπό τοῦ μίσους νόσον καί καχεξίαν
ἐκβάλλομεν τῶν ἡμετέρων ψυχῶν»24.
Οἱ πολιτικές διαμάχες καί ἀντιθέσεις εἶχαν γεμίσει τίς ψυχές πολλῶν χριστιανῶν μέ μίση καί κακίες. Ὁ Ἅγιος μέ πόνο ἀγωνίζεται νά ἐκριζώσῃ τά δυσίατα αὐτά πάθη ἀπό τίς ψυχές τους καί νά τούς θεραπεύσῃ. Γιά τόν χριστομίμητο καί χριστοφόρο Ποιμένα δέν ἀρκεῖ μία εἰρηνική συνύπαρξις. Ζητεῖ ἑνότητα ψυχῶν, ἑνότητα στό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἑνότητα Χριστοκεντρική.
«....Ἀλλά καταλλαγέντας πάντας καί εἰς ἕν συναχθέντας διά τῆς πρός ἀλλήλους κατά Θεόν εἰρήνης καί ἀγάπης καί ὁμονοίας, ἐν μέσῳ ἔχειν ἡμῶν κατά τήν αὐτοῦ γλυκεῖαν ἐπαγγελίαν τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν»25.
Αὐτοί πού θά ἐπιτύχουν αὐτή τήν εἰρήνη θά ἐπιτύχουν «τῆς τοῦ Κυρίου θέας... (καί) τῆς ἐκεῖθεν ἐκπεμπομένης θείας δόξης...(καί) ἐν καιρῷ εὐθέτῳ (θά λάβουν ὡς χάριν) τήν αἰώνιον ζωήν καί δόξαν καί βασιλείαν»26.
__________________________________________________________________
19.Ἔνθ’ ἀνωτ. τόμ.4, σελ. 472, στίχ.14
20.Βλ. Βίος, σελ. 116,117.
21.Γρηγορίου Παλαμᾶ Ἔργα, Ε.Π.Ε., ἔνθ’ ἀνωτ. τόμ.4, σελ. 38.
22. Ἔνθ’ ἀνωτ. τόμ.9, σελ. 26-42.
23.Ἔνθ’ ἀνωτ. ὁμιλία ΝΗ΄ τόμ. 11, σέλ. 472,§14.
24.Ἔνθ’ ἀνωτ. ὁμιλία ΞΑ΄, σελ. 554,§ 10.
25.Ἔνθ’ ἀνωτ. σελ. 556, §12.
26.Αὐτόθι.
Ἐκδόσεις Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου
Ἅγιον Ὄρος
2000
Ἅγιον Ὄρος
2000
σελ. 75-77
Ἐπιμέλεια κειμένου και πηγή στο Διαδίκτυο Ἀναβάσεις
http://anavaseis.blogspot.gr/2013/03/blog-post_4222.html
Διδαχαί περί τῶν Ἁγίων Πατέρων
Διδαχαί περί τῶν Ἁγίων Πατέρων
Ἐμεῖς ὅμως ἂς ἐρευνήσουμε τὶς Γραφὲς καὶ τὶς παραδόσεις τῶν Πατέρων καὶ νὰ τὶς μιμηθοῦμε.
Καὶ ὅπως βρήκαμε τὴν Ἐκκλησία ἀπὸ τὴν ἔλευση τοῦ Χριστοῦ, ἔτσι νὰ τὴν διαφυλάξουμε καὶ ἔτσι νὰ τὴν παραδώσουμε, καὶ νὰ μὴ χωρίσουμε τοὺς ἑαυτούς μας ἀπὸ τοὺς Πατέρες μας, μὲ τὸ νά διαβάζουμε ἄλλα καὶ ἄλλα νὰ καταλαβαίνουμε, μήπως ἔλθει ἄλλη γενεὰ καὶ μᾶς ἀναθεματίσει καὶ μᾶς γκρεμίσει, ὡς πιστεύοντας διαφορετικὰ ἀπὸ τοὺς τύπους καὶ νόμους τῆς Ἐκκλησίας.
Καὶ πράγματι δὲ θὰ μᾶς ὠφελήσουν καθόλου τὰ πέρατα τῆς γῆς».1
Ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος Μπριαντσανίνωφ μιλώντας γιὰ τὴν μελέτη τῶν ἔργων τῶν ἁγίων Πατέρων σημειώνει: «Οἰκειώσου τὴ σκέψη καὶ τὸ πνεῦμα τῶν ἁγίων Πατέρων, μελετώντας τὰ ἔργα τους. Οἱ ἅγιοι πατέρες ἐκπλήρωσαν τὸν σκοπό τους, τὴ σωτηρία.
Ὅμοια κι ἐσὺ θὰ ἐκπληρώσεις τὸν σκοπό σου, θὰ σωθεῖς, ἂν γίνεις ὁμόγνωμος, ὁμόβουλος καὶ ὁμόψυχος τῶν ἁγίων πατέρων. Ὁ οὐρανὸς δέχτηκε τοὺς ἁγίους πατέρες στὰ μακάρια σκηνώματά του. Ἔτσι ἔδειξε πὼς ἐπιδοκιμάζει τὶς σκέψεις, τὰ αἰσθήματα καὶ τὶς πράξεις τῶν ἁγίων πατέρων, ποὺ κατέθεσαν τὸν νοῦ, τὴν καρδιὰ καὶ τὴν βιοτή τους στὰ συγγράμματά τους.
Αὐτὸ σημαίνει πὼς ἡ πνευματικὴ χει- ραγωγία μας ἀπὸ τὰ ἁγιοπατερικὰ συγγράμματα εἶναι ἀπόλυτα ἀξιόπιστη καί ἐπικυρωμένη ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν οὐρανό».2
Οἱ Κάλλιστος καὶ Ἰγνάτιος Ξανθόπουλοι σὲ ἐρώτηση πῶς πρέπει νὰ ἀκοῦμε καὶ νὰ ἐννοοῦμε τὰ πνευματικὰ λόγια τῶν Πατέρων ἀπαν- τοῦν: «Πρῶτα ἀπὸ ὅλα, νὰ ἀκοῦς καὶ νὰ ἐννοεῖς μὲ πίστη καὶ μὲ τὴν πρέ- πουσα εὐλάβεια τὰ θεῖα καὶ πνευματικὰ θεσπίσματα τῶν Πατέρων.
Γιατί λέει ὁ ἅγιος Μακάριος “Τὰ πνευματικὰ εἶναι ἀπλησίαστα στοὺς ἀπείρους, στὴν ἁγία ὅμως καὶ πιστὴ ψυχὴ ἔρχεται ἡ κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος γιὰ νὰ τὴν κάνει νὰ τὰ ἐννοήσει. Καὶ οἱ ἐπουράνιοι θησαυροὶ τοῦ Πνεύματος γίνονται φανεροὶ μόνο σὲ ἐκεῖνον ποὺ τοὺς ἐδοκίμασε. Ὁ ἀμύητος οὔτε κἄν νὰ τὰ ἐννοήσει μπορεῖ. Ἄκουε λοιπὸν, μὲ εὐλάβεια γι᾽ αὐτά, μέχρις ὅτου φτάσεις κι ἐσὺ μὲ τὴν πίστη σου νὰ ἀξιωθεῖς νὰ τὰ ἐπιτύχεις».3
Ὁ ἅγιος γέροντας π. Παΐσιος μιλώντας γιὰ τὴν παράδοση ἔλεγε: «Πολλοὶ ἅγιοι Μάρτυρες, ὅταν δὲν ἤξεραν τὸ δόγμα, ἔλεγαν “Πιστεύω ὅ,τι θέσπισαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες”. Ἂν κάποιος τὸ ἔλεγε αὐτό, μαρτυροῦσε.
Δὲν ἤξερε δηλαδὴ νὰ φέρη ἀποδείξεις στοὺς διῶκτες γιὰ τὴν πίστη του καὶ νὰ τοὺς πείση, ἀλλὰ εἶχε ἐμπιστοσύνη στοὺς Ἅγιους Πατέρες. Σκεφτόταν “Πῶς νὰ μὴ ἔχω ἐμπιστοσύνη στοὺς Ἅγιους Πατέρες; Αὐτοὶ ἦταν καὶ πιὸ ἔμπειροι καὶ ἐνάρετοι καὶ ἅγιοι. Πῶς ἐγὼ νὰ δεχθῶ μία ἀνοησία; Πῶς νὰ ἀνεχθῶ νὰ βρίζη τοὺς Ἅγιους Πατέρες”; Νὰ ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στὴν παράδοση. Σήμερα, δυστυχῶς, μπῆκε ἡ εὐρωπαϊκὴ εὐγένεια καὶ πᾶνε νὰ δεί- ξουν τὸν καλό. Θέλουν νὰ δείξουν ἀνωτερότητα καὶ τελικὰ πᾶνε νὰ προσκυνήσουν τὸν διάβολο μὲ τὰ δύο κέρατα. “Μία θρησκεία, σοῦ λένε, νὰ ὑπάρχη καὶ τὰ ἰσοπεδώνουν ὅλα”».4
Ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς μιλώντας γιὰ τὴν Ἐκκλησία μᾶς λέει: «Οἱ ἅγιοι Πατέρες ὡς διάδοχοι τῶν Ἀποστόλων εἶναι καὶ αὐτοὶ ζωντανοὶ μάρτυρες καὶ ζωντανὲς εἰκόνες τοῦ Χριστοῦ καὶ εἰς αὐτούς, ὅπως καὶ εἰς τοὺς Ἀποστόλους, ἐξ ἴσου ζῆ καὶ ἐνεργεῖ ὁ πάντοτε ἴδιος Θεάνθρωπος Χριστός.
Ἡ ἁγία Παράδοσις εἶναι ὅλη ἐκ τοῦ Θεανθρώπου, ὅλη διὰ τῶν ἁγίων Ἀποστόλων καὶ τῶν Πατέρων, ὅλη ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ. Οἱ ἅγιοι Πατέρες δὲν εἶναι ἄλλο παρὰ “φύλακες τῶν Ἀποστολικῶν Παραδόσεων”, δηλαδὴ θεηγόροι κήρυκες ἐκείνης τῆς Ἀληθείας, τὴν ὁποίαν οἱ Ἀπόστολοι παρέλαβον ὑπὸ τοῦ Θεοῦ Λόγου».5
Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης γιὰ τὸν τρόπο ποὺ θὰ πρέπει νὰ διαβάζουμε τὶς Γραφὲς λέει: «Ἐὰν ὅμως ἀγαπᾶς νὰ ἀπολαμβάνης ἐκ τῶν Γραφῶν ἀληθινὴν καὶ πλήρη τὴν ἡδονήν, σπούδασον νὰ ἀναγινώσκης αὐτάς, οὐ μόνον διὰ ψιλῶν νοημάτων, ἀλλὰ καὶ δι᾽ ἔργων, καὶ πραγμάτων, καὶ οὐ διὰ χάριν μόνης φιλομαθείας, ἀλλὰ καὶ διὰ χάριν φιλοπονίας, τὶς τῶν Πατέρων φησὶ “Διά τοῦτο ὁ φιλομαθὴς ὀφείλει εἶναι καὶ φιλόπονος, ἡ γὰρ ψιλὴ γνῶσις οὐ φωτιεῖ λύχνον”».6
1. Ἰ. Δαμασκηνοῦ τόμ. 3 σελ. 423
2. Ἁγίου Ἰγνατίου Μπριαντσανίνωφ Ἀσκητικὲς Ἐμπειρίες Α´ σελ. 126
3. Φιλοκαλία τόμ. Ε´ σελ. 119
4. Γέροντος Παϊσίου Λόγοι Α´ σελ.347
5. Ἀρχιμ. Ἰουστίνου Πόποβιτς, Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καὶ Οἰκουμενισμὸς σελ. 88-89
6. Ἁγίου Νικοδήμου Συμβουλευτικὸν Ἐγχειρίδιον σελ. 227
Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φύλ. 1969, 27 Μαρτίου 2013
http://anavaseis.blogspot.gr/2013/03/blog-post_1732.html
Ο αντιπαπικός Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς και το φιλοπαπικό παράληρημα των οικουμενιστών. Πρωτοπρ. Άγγελος Αγγελακόπουλος
Ο αντιπαπικός Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς και το φιλοπαπικό παράληρημα των οικουμενιστών
Πρωτοπρ. π. Άγγελος Αγγελακόπουλος εφημέριος Ι. Ν. Αγίας Παρασκευής Καλλιπόλεως Πειραιώς
Πολύ εύστοχα και θεόπνευστα η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική,
Ορθόδοξος Εκκλησία μας προβάλει την Β΄ Κυριακή των Νηστειών, για δεύτερη φορά
την μορφή του εν αγίοις Πατρός ημών Γρηγορίου του Παλαμά αρχιεπισκόπου
Θεσσαλονίκης, του κήρυκος της Χάριτος και θεατού του ακτίστου Φωτός. Πρώτη φορά
η μνήμη του, η κοίμησή του εορτάζεται στις 14 Νοεμβρίου.
Την τοποθέτησε, μάλιστα, μετά την Κυριακή της Ορθοδοξίας, γιατί, κατά κάποιο τρόπο, αυτή η Κυριακή είναι η δεύτερη Κυριακή της Ορθοδοξίας. Και εάν θέλαμε πολύ περιληπτικά να διευκρινίσουμε για ποιόν λόγο η Εκκλησία μας τοποθέτησε αυτή την δεύτερη Κυριακή της Ορθοδοξίας, μπορούμε να πούμε ότι την προηγουμένη Κυριακή, την Κυριακή της Ορθοδοξίας, η Εκκλησία μας απέφυγε τον κίνδυνο του εξανατολισμού, δηλ. των αιρέσεων από την Ανατολή, από ιουδαϊκές και ισλαμικές επιρροές.
Είναι γνωστό ότι η αίρεση της εικονομαχίας είχε τις ρίζες της στον Ισλαμισμό και τον Ιουδαϊσμό, οι οποίες είναι ανεικονικές θρησκείες, δηλ. δεν έχουν εικόνες. Και αυτή τη μανία τους εναντίον των αγίων εικόνων προσπάθησαν να την περάσουν και μέσα στην πίστη μας, την αγία Ορθοδοξία.
Όμως, οι άγιοι Πατέρες, αγωνιζόμενοι εναντίον των χριστιανοκατηγόρων εικονομάχων, το απέτρεψαν αυτό και έτσι αποφεύχθηκε ο εξανατολισμός της Ορθοδοξίας, δηλ. το να μας παρασύρει η Ανατολή, οι Μουσουλμάνοι και οι Εβραίοι.
Την τοποθέτησε, μάλιστα, μετά την Κυριακή της Ορθοδοξίας, γιατί, κατά κάποιο τρόπο, αυτή η Κυριακή είναι η δεύτερη Κυριακή της Ορθοδοξίας. Και εάν θέλαμε πολύ περιληπτικά να διευκρινίσουμε για ποιόν λόγο η Εκκλησία μας τοποθέτησε αυτή την δεύτερη Κυριακή της Ορθοδοξίας, μπορούμε να πούμε ότι την προηγουμένη Κυριακή, την Κυριακή της Ορθοδοξίας, η Εκκλησία μας απέφυγε τον κίνδυνο του εξανατολισμού, δηλ. των αιρέσεων από την Ανατολή, από ιουδαϊκές και ισλαμικές επιρροές.
Είναι γνωστό ότι η αίρεση της εικονομαχίας είχε τις ρίζες της στον Ισλαμισμό και τον Ιουδαϊσμό, οι οποίες είναι ανεικονικές θρησκείες, δηλ. δεν έχουν εικόνες. Και αυτή τη μανία τους εναντίον των αγίων εικόνων προσπάθησαν να την περάσουν και μέσα στην πίστη μας, την αγία Ορθοδοξία.
Όμως, οι άγιοι Πατέρες, αγωνιζόμενοι εναντίον των χριστιανοκατηγόρων εικονομάχων, το απέτρεψαν αυτό και έτσι αποφεύχθηκε ο εξανατολισμός της Ορθοδοξίας, δηλ. το να μας παρασύρει η Ανατολή, οι Μουσουλμάνοι και οι Εβραίοι.
Με την δεύτερη Κυριακή της Ορθοδοξίας και με τους ησυχαστικές συνόδους
του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά τον 14ο αιώ., οι οποίες αποτελούν την
Θ΄ Οικουμενική Σύνοδο, αποφεύχθηκε τώρα όχι ο εξανατολισμός, αλλά ο εκδυτικισμός, ο εκλατινισμός, η φραγκοποίηση της Ορθοδοξίας, τον οποίο εκπροσωπούσε
ο εκ της Δύσεως ερχόμενος, επηρμένος, υπερήφανος, αιρετικός και αναθεματισμένος
από την Εκκλησία μας, διά του Συνοδικού της Ορθοδοξίας, Βαρλαάμ ο Καλαβρός.
Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο οποίος μαζί με τον Μ. Φώτιο Κων/λεως
και τον άγιο Μάρκο Εφέσου τον Ευγενικό αποτελούν τους νέους τρεις Ιεράρχες,
τους ονομαζομένους αντίπαπες και παπομάστιγες, ήλεγξε σφοδρότατα και
αυστηρότατα στο πρόσωπο του Βαρλαάμ την παναίρεση του Παπισμού και όλες τις
καινοτομίες, τους νεωτερισμούς, τις παραχαράξεις, τις διαστρεβλώσεις και
αιρέσεις της Δύσεως επί της άπαξ παραδοθείσης πίστεως. Γι’αυτό καί μέχρι τις
ημέρες μας οι αιρετικοί Λατίνοι αποστρέφονται και μισούν τον άγιο Γρηγόριο˙ δεν
τον θεωρούν άγιο, αλλά αντιθέτως «αιρετικό»!!! Φρίττουν και τρέμουν μόνο στο
άκουσμα του αγίου ονόματός του!
Στο έργο του «Λόγος αποδεικτικός περί της εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος» λέει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς˙ «Πάλιν ο δεινός και αρχέκακος όφις την εαυτού κεφαλήν καθ’ημών διαίρων, υποψυθιρίζει τα της αληθείας αντίθετα»[1]. «Πάλι ο πρωταίτιος του κακού όφις, ο διάβολος, σηκώνοντας την κεφαλή του εναντίον μας, υποψυθιρίζει τα αντίθετα προς την αλήθεία».
Και παρακάτω, αφού λέει ότι αυτός ο διάβολος είναι, που παρεκίνησε τους Αρείους, τους Απολλιναρίους, τους Ευνομοίους και Μακεδονίους και πολλούς ετέρους αιρετικούς, «ούτος τοίνυν ο νοητός και διά τούτο μάλλον επάρατος όφις, το πρώτον και μέσον και τελευταίον κακόν», «αυτός, λοιπόν, ο νοερός και γι’αυτό περισσότερο καταραμένος διάβολος, που είναι το πρώτο και μεσαίο και το τελευταίο κακό», «μηδαμώς επιλελησμένος της οικείας κακοτεχνίας», «δεν ξέχασε καθόλου την κακοτεχνία του, το κακό έργο του», «διά των αυτώ πειθηνίων Λατίνων, περί Θεου καινάς εισφέρει φωνάς»[2], «με τους λατίνους, που είναι πειθήνια όργανά του, εισαγάγει καινούργιες φωνές σχετικά με τον Θεό».
Ήδη ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς λέει αυτό, που αργότερα θα πει ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ότι ο πάπας είναι αντίχριστος. «Τον πάπα να καταράσθε, γιατί αυτός θα είναι η αιτία όλων των κακών (της Ορθοδόξου πίστεως)».
Στη συνέχεια ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, αναφερόμενος στην βλάσφημη διδασκαλία του Παπισμού περί της και εκ του Υιού εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος, του Filioque, λέει˙ «Ην ουν άρα των διακιοτάτων μηδέ λόγου αξιούν υμάς, ει μη του προστιθέναι τω ιερώ συμβόλω παύσησθε˙ της δε παρ’ημών προσθήκης παρ’ υμών εκβεβλημένης πρότερον, έπειτα ζητείν, ει και εκ του Υιού ή ουχί και εκ του Υιού το Πνεύμα το Άγιον, και το αναφανέν τοις θεοφόροις συνδοκούν κυρούν»[3].
«Δικαιότατο βεβαίως θα ήταν να μην σας αξιώσουμε ούτε συζητήσεως, αν δεν σταματήσετε να προσθέτετε στο ιερό σύμβολο. Όταν η προσθήκη σας αφαιρεθεί πρώτα από’σας, έπειτα να συζητήσουμε, εάν το Άγιον Πνεύμα προέρχεται και εκ του Υιού ή όχι και εκ του Υιού, και να επικυρώσουμε ό,τι φανεί ότι συμφωνεί με την γνώμη των θεοφόρων πατέρων».
Ποτέ, λοιπόν, δεν θα σας δεχθούμε σε κοινωνία τους λατίνους, τούς παπικούς, μέχρις ότου σταματήσετε να λέτε ότι το Άγιον Πνεύμα εκπορεύεται και εκ του Υιού. Μέχρις ότου εξακολουθείτε να έχετε το Filioque, να λέτε δηλ. ότι το Άγιον Πνεύμα εκπορεύεται και εκ του Υιού, και να έχετε αλλοιώσει την διδασκαλία του Χριστού και των αγίων και Οικουμενικών Συνόδων, δεν θα σας δεχθούμε σε εκκλησιαστική κοινωνία.
Κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, λοιπόν, προϋπόθεση του διαλόγου με τους λατίνους είναι η αφαίρεση εκ μέρους τους της παράνομης προσθήκης του Filioque από το Σύμβολο της Πίστεως. Σε άλλο σημείο ξεκαθαρίζει ο άγιος Γρηγόριος ότι πίσω από την προσθήκη Filioque, κρύβεται μια καινή εκκλησιολογική αρχή, δηλ. «η του περιόντος πάπα περιωπή»[4], δηλ. το εωσφορικό πρωτείο και το αλάθητο, το να νομοθετεί αυτός μόνος σαν άλλος θεός επί γης ό,τι αυτός κρίνει σωστό, διαστρεβλώνοντας, διαστρέφοντας, παραμελώντας και περιθωριοποιώντας ακόμη και τα ίδια τα λόγια του Χριστού.
Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς καταδίκασε, με την Θ΄ Οικουμενική Σύνοδο[5], τις παπικές αιρέσεις περί κτιστών ενεργειών του Θεού και περί κτιστού Θαβωρίου Φωτός, διδάσκοντας ότι ο Θεός έχει ουσία και ενέργειες, οι οποίες είναι και οι δύο άκτιστες. Η άκτιστη ουσία του Θεού είναι αμέθεκτη, ενώ οι άκτιστες ενέργειές Του είναι μεθεκτές. Παραλλήλως, το Θαβώριον Φως, το Φως της Μεταμορφώσεως είναι Φως της Θεότητος και συνεπώς άκτιστο.
Πολύ χαρακτηριστικός είναι ο λόγος του αγίου Γρηγορίου, ο οποίος στην «προς τον ευλαβέστατον μοναχόν κυρ
Διονύσιον»[6] επιστολή του
γράφει ότι το τρίτο είδος της αθεΐας είναι η σιωπή περί των δογμάτων,
απορρίπτοντας έτσι κάθε είδος εφησυχασμού και σιωπής εν καιρώ κινδυνευούσης της
πίστεως.
Και ενώ θα περίμενε κανείς οι ταγοί της Ορθοδόξου Εκκλησίας να εκμεταλλευθούν αυτόν τον αντιαιρετικό πατερικό θησαυρό και να αποδοθούν σε ομοίους αγώνες, ακολουθώντας ταπεινά τα βήματα, που χάραξαν οι άγιοι πατέρες, όπως ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, και να οδηγήσουν τους αιρετικούς σε μετάνοια, επιστροφή και εγκεντρισμό στην αγία Ορθοδοξία, δυστυχώς μια αθεολόγητη ομάδα πατριαρχών, αρχιεπισκόπων, αρχιερέων και λαϊκών «θεολόγων» όχι μόνο μεριμνά και τυρβάζει περί πολλά άλλα, αλλά πράττει τα εκ διαμέτρου αντίθετα προς όσα εντέλλεται ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, οι άγιοι Απόστολοι, οι άγιοι Πατέρες, η Αγία Γραφή, οι Ιεροί Κανόνες και γενικά η ιερά παράδοση της Εκκλησίας μας.
Όλοι μας έχουμε καταστεί μάρτυρες αυτής της αποστασίας των τελευταίων ετών, παρακολουθώντας τις συνεχώς πυκνούμενες επισκέψεις μεταξύ αιρετικών και Ορθοδόξων, τους εναγκαλισμούς, τις συμπροσευχές, την αναγνώριση των αιρέσεων ως δήθεν «Εκκλησιών», την υπογραφή κοινών αντορθοδόξων κειμένων και άλλες παρόμοιες αντορθόδοξες ενέργειες, με αποκορύφωση το απαράμιλλο φιλοπαπικό παραλήρημα των οικουμενιστών πατριαρχών, αρχιεπισκόπων και αρχιερέων με αφορμή την εκλογή και «ενθρόνιση» του νέου πάπα Φραγκίσκου στις 19 Μαρτίου του 2013.
Και ενώ θα περίμενε κανείς οι ταγοί της Ορθοδόξου Εκκλησίας να εκμεταλλευθούν αυτόν τον αντιαιρετικό πατερικό θησαυρό και να αποδοθούν σε ομοίους αγώνες, ακολουθώντας ταπεινά τα βήματα, που χάραξαν οι άγιοι πατέρες, όπως ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, και να οδηγήσουν τους αιρετικούς σε μετάνοια, επιστροφή και εγκεντρισμό στην αγία Ορθοδοξία, δυστυχώς μια αθεολόγητη ομάδα πατριαρχών, αρχιεπισκόπων, αρχιερέων και λαϊκών «θεολόγων» όχι μόνο μεριμνά και τυρβάζει περί πολλά άλλα, αλλά πράττει τα εκ διαμέτρου αντίθετα προς όσα εντέλλεται ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, οι άγιοι Απόστολοι, οι άγιοι Πατέρες, η Αγία Γραφή, οι Ιεροί Κανόνες και γενικά η ιερά παράδοση της Εκκλησίας μας.
Όλοι μας έχουμε καταστεί μάρτυρες αυτής της αποστασίας των τελευταίων ετών, παρακολουθώντας τις συνεχώς πυκνούμενες επισκέψεις μεταξύ αιρετικών και Ορθοδόξων, τους εναγκαλισμούς, τις συμπροσευχές, την αναγνώριση των αιρέσεων ως δήθεν «Εκκλησιών», την υπογραφή κοινών αντορθοδόξων κειμένων και άλλες παρόμοιες αντορθόδοξες ενέργειες, με αποκορύφωση το απαράμιλλο φιλοπαπικό παραλήρημα των οικουμενιστών πατριαρχών, αρχιεπισκόπων και αρχιερέων με αφορμή την εκλογή και «ενθρόνιση» του νέου πάπα Φραγκίσκου στις 19 Μαρτίου του 2013.
Καθόλου τυχαίο δεν φαίνεται να είναι το γεγονός ότι ο νυν Πάπας επέλεξε το όνομα του «αγίου», κατά τους παπικούς και όχι κατά τους Ορθοδόξους, Φραγκίσκου της Ασίζης. Για όσους γνωρίζουν, η Ασίζη είναι ο τόπος όπου γίνονται οι πανθρησκειακές συναντήσεις. Ο πάπας Ιωάννης Παύλος Β' τόλμησε να συγκαλέσει την Α' εν Ασίζη πανθρησκειακή σύνοδο (1986), όπου συμπροσευχήθηκαν στον ίδιο ψεύτικο Θεό όλοι οι εκεί συμπαραστάντες ετερόθρησκοι και ετερόδοξοι.
Το Βατικανό και τον πάπα ακολούθησαν στη συνέχεια το λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών» και δικοί μας εκκλησιαστικοί ηγέτες. Η πιο πρόσφατη ήταν η πανθρησκειακή συνάντηση της Ασίζης τον Οκτώβριο του 2010, που συνεκάλεσε ο πρώην πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄, στην οποία συμμετείχε συμπροσευχόμενος και ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος. Επομένως, και ο νυν πάπας Φραγκίσκος τάσσεται υπέρ του διαχριστιανικού και διαθρησκειακού Οικουμενισμού και της Πανθρησκείας.
Ὅπως ἀπεκάλυψε ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ, «ὁ καταληψίας τοῦ πρεσβυγενοῦς Θρόνου τῆς παλαιᾶς Ρώμης κ. Φραγκίσκος εἷναι ἐκλεκτός τοῦ ἀξιοτίμου κ. Ντέϊβιντ Ροκφέλερ, ἱδρυτοῦ τοῦ Μουσείου Ροκφέλερ τοῦ Τέλ-Ἀβίβ, πού κατ’ ἔτος «δωρίζει» εἰς ἡμᾶς τά κατασκευασμένα ντοκυμαντέρς μέ τά χαλκευμένα καί ψευδῆ στοιχεῖα περί τοῦ Θεανθρωπίνου προσώπου τοῦ ἀληθοῦς Μεσσίου Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἱδρυτοῦ τῆς τριμεροῦς ἐπιτροπῆς, εἰς τόν ὁποῖον ἐπεδόθη καί τό «δακτύλιον τοῦ ἁλιέως» ὡς δῆθεν διαδόχου τοῦ δῆθεν «πρίγκηπος» τοῦ κολεγίου τῶν Ἀποστόλων, Ἀποστόλου Πέτρου»[7].
Δηλ. ο «ταπεινός, απλός, υπηρέτης των πτωχῶν και κοινωνικός» κ. Φραγκίσκος δέχεται ότι είναι διάδοχος του Απ. Πέτρου και επιμένει αμετανοήτως στο εωσφορικό πρωτείο του. Επίσης, ο κ. Φραγκίσκος το 2012 στο Μπουένος Άιρες (Αργεντινή) ως ο τότε Παπικός Αρχιεπίσκοπος Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο συμμετείχε στον εορτασμό του Χανουκά (Hanukkah)[8].
Αὐτό, τό ὁποῖο πρέπει νά ἐπισημανθεῖ, εἶναι ὅτι οὐσιαστικῶς ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δέν συνεχάρη τόν νέο πάπα Φραγκίσκο ἐπί τῆ ἐκλογῆ του, οὔτε ἐκπροσωπήθηκε στήν «ἐνθρόνισή» του, ἀπό πλευρᾶς κυρίως τῶν ἐπιλεγέντων ἐκπροσώπων.
Παρ’ όλο που εστάλησαν επιστολές συγχαρητηρίων για την εκλογή του (Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, Πατριάρχης Αλεξανδρείας κ. Θεόδωρος, Πατριάρχης Αντιοχείας κ. Ιωάννης, Πατριάρχης Μόσχας κ. Κύριλλος, Πατριάρχης Σερβίας κ. Ειρηναίος, Πατριάρχης Ρουμανίας κ. Δανιήλ, Μακ. Αρχιεπίσκοπος Κύπρου κ. Χρυσόστομος, Μακ. Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος Β΄)[9], μέσω των οποίων όλως διόλου αθεολογήτως εκλήθη ο αιρεσιάρχης πάπας «αγαπητός αδελφός και αγιώτατος επίσκοπος Ρώμης», στον οποίο εδόθη ο «άγιος ασπασμός εν Χριστώ», η εκπεσούσα Ρώμη εκλήθη «Αποστολική Έδρα και αποστολικός θρόνος», η αίρεση του Παπισμού εκλήθη «Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και αδελφή εκκλησία», με την οποία θα πρέπει να υπάρξει «κοινή χριστιανική μαρτυρία στον κόσμο» και «προαγωγή του διαλόγου υπέρ της ενώσεως των δύο Εκκλησιών».
Παρ’όλο που στην «ενθρόνιση» παρέστη σέ ἐπίπεδο ἐπισκόπων ἡ γνωστή ὁμάδα τῶν σχεδόν αμετανοήτων οικουμενιστῶν ἱεραρχῶν (Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος, ο οποίος παρεκτράπη για μια ακόμη φορά σε θέματα πίστεως, σημειώνοντας μια ακόμη θλιβερότατη πρωτειά, διότι για πρώτη φορά στην ιστορία μετά το σχίσμα του 1054 παραβρέθηκε Οικουμενικός Πατριάρχης σε «ενθρόνιση» πάπα[10], και ο οποίος συμμετείχε συμπροσευχόμενος στην παπική «λειτουργία», έδωσε τον λειτουργικό ασπασμό της αγάπης στον πάπα, ανεχόμενος και σιωπώντας στην απροκάλυπτη παρουσία Ουνίτου διακόνου, ο οποίος διάβασε το Ευαγγέλιο στα ελληνικά, Σεβ. Μητρ. Περγάμου κ. Ἰωάννης Ζηζιούλας, ο οποίος ασπάσθηκε το χέρι του πάπα Φραγκίσκου[11], παίρνοντας την «ευλογία» του ή μάλλον την αλογία του, για να συνεχίσει να επιτελεί το οικουμενιστικό του έργο, Σεβ. Μητρ. Μπουένος Άιρες κ. Ταράσιος, Σεβ. Μητρ. Ιταλίας κ. Γεννάδιος Σεβ. Μητρ. Γαλλίας κ. Εμμανουήλ, Σεβ. Μητρ. Ζιμπάμπουε και Αγκόλας κ. Σεραφείμ (Πατριαρχείο Αλεξανδρείας), Σεβ. Μητρ. Βολοκολάμσκ κ. Ιλαρίων Αλφέγιεφ (Πατριαρχείο Μόσχας), Σεβ. Μητρ. Μαυροβουνίου και Παραθαλασσίας κ. Αμφιλόχιος (Πατριαρχείο Σερβίας), Σεβ. Μητρ. Κόρτσεν Ιωάννης (Εκκλησία της Αλβανίας), Σεβ. Μητρ. Μπορίσπολ κ. Αντώνιος, (Καγκελάριος της Ουκρανικής Ορθοδόξου Εκκλησίας), Σεβ. Μητρ. Θεοδοσίας και Κερτς κ. Πλάτων, Σεβ. Μητρ. Κύκκου κ. Νικηφόρος, Σεβ. Μητρ. Ταμασού κ. Ησαΐας (Εκκλησία Κύπρου), Σεβ. Μητρ. Κορίνθου κ. Διονύσιος (Εκκλησία της Ελλάδος) )[12], οι οποίοι του προσέφεραν δώρα και ασπασμούς και χειροφιλήματα και υποκλίσεις και καλά λόγια, εντούτοις η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Ορθόδοξος Εκκλησία του Χριστού δεν ήταν παρούσα, αλλά απουσίαζε, δεν συνεχάρη, αλλά λυπήθηκε.
Κι αυτό, γιατί τό κοινό γνώρισμα ὅλων των παραπάνω πατριαρχών, αρχιεπισκόπων και αρχιερέων είναι ὅτι είναι ὑποστηρικτές καί στυλοβάτες τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Εἶναι, λοιπόν, δυνατόν νά ἐμφανίζεται αὐτή ἡ ὁμάδα τῶν πατριαρχών, αρχιεπισκόπων και αρχιερέων ὅτι ἐκπροσωπεῖ τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τήν Ἐκκλησία τῶν Ἁγίων Πατέρων, τούς ὁποίους ἀσεβῶς καί γυμνῇ τῇ κεφαλῇ καταργοῦν με τήν μεταπατερική αἵρεση καί μέ τόν διαχριστιανικό καί διαθρησκειακό συγκρητιστικό Οικουμενισμό[13];
Επιπροσθέτως, ποιός ἐξουσιοδότησε τους ανωτέρω πατριάρχες, αρχιεπισκόπους και αρχιερείς να μεταβούν στη Ρώμη και να προβούν στις παραπάνω απαράδεκτες ενέργειες; Ποιά πανορθόδοξη σύνοδος ενέκρινε την προσευχητική συμμετοχή τους στον πανθρησκειακό συρφετό του Βατικανού;
Βεβαίως καμμία. Μήπως είχαν την συγκατάθεση του πληρώματος της Εκκλησίας, του πιστού και δογματικά ευαίσθητου λαού του Θεού; Βεβαίως όχι. Επομένως, όλα τα ανωτέρω έγιναν αντικανονικώς και μονομερώς, διότι δεν ήταν έκφραση βουλήσεως όλων των Πατριαρχείων και των Αυτοκεφάλων Εκκλησιών ούτε του λαού του Θεού.
Πολύ δε περισσότερο δεν ήταν έκφραση βουλήσεως των Ιεραρχιών των κατά τόπους Συνόδων των Πατριαρχείων και Αυτοκεφάλων Εκκλησιών. Αλλά, και αυτή ακόμη η βούληση των Ιεραρχιών των κατά τόπους Συνόδων δεν πρέπει να είναι αυθαίρετη. Θα έπρεπε οι Ιεραρχίες των Εκκλησιών, πριν πάρουν μια τέτοια απόφαση, να εξετάσουν, εάν ήρθησαν τα αίτια, που καθιστούν τον Παπισμό αιρετική παρασυναγωγή και τον Πάπα αιρεσιάρχη.
Εάν δηλαδή οι αιρετικοί παπικοί αποκήρυξαν τις αιρετικές τους διδασκαλίες, ιδίως το Filioque, το πρωτείο εξουσίας, το αλάθητο του Πάπα και την δαιμονική και επάρατη Ουνία, και επανήλθαν στην Ορθόδοξο πίστη, πράγμα που δεν συμβαίνει. Τέλος, μια τέτοια απόφαση θα έπρεπε να είναι κατά πάντα σύμφωνη με την εν γένει Ιεροκανονική και Αγιοπατερική παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Εάν ίσχυαν οι παραπάνω προϋποθέσεις, τότε και μόνον τότε ας είχαν κοινωνία με τον πάπα Ρώμης.
Το ενσυνείδητο ορθόδοξο πλήρωμα της Εκκλησίας μας λυπάται βαθύτατα, αγωνιά και οργίζεται για την καταστρατήγηση της Ορθοδόξου διδασκαλίας και θεολογίας εκ μέρους των οικουμενιστών.
Σε όλους αυτούς τους σχεδόν αμετανοήτους Οικουμενιστές
απευθύνεται ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς,
όπως απευθύνθηκε άλλοτε εν ζωή με γράμμα του προς τον πατριάρχη Αντιοχείας κυρό
Ιγνάτιο, και τους απαντά : «Οι της του
Χριστού Εκκλησίας, της αληθείας εισί˙ και οι μη της αληθείας όντες, ουδέ της
του Χριστού Εκκλησίας εισί»[14], δηλ. «αυτοί που
είναι με την Εκκλησία του Χριστού, αυτοί είναι με την αλήθεια˙ και αυτοί που
δεν είναι με την αλήθεια, δεν είναι ούτε με την Εκκλησία του Χριστού».
Οι Οικουμενιστές δεν είναι με την αλήθεια ούτε με την Εκκλησία του Χριστού. Παραλλήλως, το Συνοδικό της Ορθοδοξίας, μέσω των κατά Βαρλαάμ και Ακινδύνου κεφαλαίων, απευθύνεται σ΄αυτούς με ιδιαίτερη αυστηρή και σκληρή γλώσσα :
Οι Οικουμενιστές δεν είναι με την αλήθεια ούτε με την Εκκλησία του Χριστού. Παραλλήλως, το Συνοδικό της Ορθοδοξίας, μέσω των κατά Βαρλαάμ και Ακινδύνου κεφαλαίων, απευθύνεται σ΄αυτούς με ιδιαίτερη αυστηρή και σκληρή γλώσσα :
-
Βαρλαάμ Καλαβρώ, Γρηγορίω Ακινδύνω, Προχώρω Κυδώνι, Νικηφόρω Γρηγορά, Γεωργίω
Λαπίθη και τοις οπαδοίς και διαδόχοις αυτών, ανάθεμα (γ΄).
- Τω
κανονικώς ανυποστάτω και εκπεσόντι αιρεσιάρχη Πάπα και Πατριάρχη Παλαιάς Ρώμης
Φραγκίσκω τω Α΄ και τοις αυτώ κοινωνούσι, ανάθεμα (γ΄).
Θα μπορούσαμε ποτέ να διανοηθούμε τον αντιπαπικό άγιο
Γρηγόριο Παλαμά, αλλά και τους άλλους αντιπαπικούς αγίους της Ορθοδόξου
Εκκλησίας μας, να συγχαίρουν τον αιρεσιάρχη πάπα επί τη εκλογή του, να
παρίστανται στην «ενθρόνισή» του, να του προσφέρουν δώρα, να συμπροσεύχονται,
να ανταλλάσουν λειτουργικό ασπασμό, να ασπάζονται το χέρι του, να τον
φιλοφρονούν και να του υποκλίνονται; Ας επιλέξουμε με ποιόν θα πάμε και ποιους
θα ακολουθήσουμε. Με το θηρίον ή με το εσφαγμένον Αρνίον; Με τον αντίχριστο αιρεσιάρχη
πάπα και τους σχεδόν αμετανοήτους οικουμενιστές ή με τον Χριστό και τους
Αγίους;
[1] ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ, Λόγος αποδεικτικός περί της εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος Α΄, εκδ.
Γρηγόριος Παλαμάς, Θεσ/κη 1981, ΕΠΕ 1 Πρόλογος 3-4, σ. 68.
[2] Ό. π., Πρόλογος 20-26, σ. 68.
[3] Ό. π., 4, 19-24, σ. 84.
[4] Ό. π., 4, 32, σ. 86.
[5] ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΧΡΣΤΟΦΟΡΙΔΗΣ, Οι ησυχαστικές έριδες κατά τον 14ο αιώ., Β΄ έκδ.
Παρατηρητής, Θες/κη 1993.
[6] ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ, Επιστολή προς τον ευλαβέστατον μοναχόν κυρ Διονύσιον, ΕΠΕ 4, 404.
[7] imp.gr, Ανακοινωθέν περί της Καταλήψεως του
πρεσβυγενούς Θρόνου της Παλαιάς Ρώμης, εν Πειραιεῖ τῇ 19ῃ Μαρτίου 2013 και Ανακοινωθέν Οι σχέσεις του Πάπα με την
Δικτατορία της Αργεντινής εν Πειραιεῖ τῇ 22α Μαρτίου 2013
[8] http://aktines.blogspot.gr/2013/03/hanukkah.html
[9] http://www.romfea.gr/patriarxeia/patriarxeia/patriarxeio-mosxas/16010-2013-03-14-19-49-26
http://www.romfea.gr/patriarxeia/tapatriarxeia/patriarxeio-servias/16016-2013-03-15-01-07-56
http://www.romfea.gr/ekklisies/ekklisia-tis-ellados/16023-2013-03-15-10-21-16
http://www.romfea.gr/patriarxeia/patriarxeia/patriarxeio-antioxeias/16039-2013-03-16-11-32-10
http://www.amen.gr/article12848
http://www.amen.gr/article12861 http://www.amen.gr/article12993
[10] http://www.romfea.gr/epikairotita/16029-oikoumenikos-sxisma
[11]
http://thriskeftika.blogspot.gr/2013/03/blog-post_6926.html
[12] http://www.romfea.gr/patriarxeia/patriarxeia/patriarxeio-mosxas/16077-2013-03-19-09-47-00
http://aktines.blogspot.gr/2013/03/blog-post_538.html
http://www.romfea.gr/oikoumeniko-patriarxeio/oikoumeniko-patriarxeio/16065-2013-03-18-14-53-03
http://www.romfea.gr/ekklisies/ekklisia-tis-kiproy/16107-2013-03-21-07-33-13
[13] http://thriskeftika.blogspot.gr/2013/02/blog-post_7767.html
[14] ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ, Γράμμα προς τον Πατριάρχην Αντιοχείας Ιγνάτιον, ΕΠΕ
http://anavaseis.blogspot.gr/2013/03/blog-post_6604.html
Οι αυθεντικοί ποιμένες και τα άκρα της πλάνης και των αιρέσεων. Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος
Κυριακή Β΄των Νηστειών
Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά (Εβρ. Α΄ 10 – Β΄ 3)
Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος, Ιεροκήρυξ Ι. Μ. Δρ. Πωγ. & Κονίτσης
Αλλά ποιος άλλος θα μπορούσε ασφαλέστερα να μας χειραγωγήσει στο ανηφορικό αυτό μονοπάτι, παρά οι Άγιοι και οι φίλοι του Θεού;
Γι΄αυτό και η Εκκλησία μας, προβάλλει την Β΄Κυριακή των Νηστειών, τη δυναμική μορφή του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης.
Είναι ανάγκη αδελφοί μου να μελετήσουμε τον θαυμάσιο βίο και την παραδειγματική πολιτεία του ανδρός, ο οποίος δικαίως ονομάστηκε από το Ορθόδοξο πλήρωμα «κήρυξ της Χάριτος»!
Άλλωστε, αυτό το Άγιο σκήνωμά του, στη νύμφη του Θερμαϊκού, αποδείνυει του λόγου το αληθές, ότι δηλ. υπήρξε όταν ζούσε στην γη ο ποιμένας που καταυγαζόταν από τις άκτιστες ενέργειες της Αγίας Τριάδος.
Ετόνιζε στο ποίμνιό του, αυτό που ο Απ. Παύλος καταγράφει στην προς Εβραίους επιστολή του, και που θ΄ακούσουμε στο Αποστολικό ανάγνωσμα της Κυριακής. Ότι δηλ. τίποτε επάνω στην γη και στην υλική γενικώς δημιουργία, δεν είναι σταθερό. Το μόνο σταθερό μέσα στην κοινωνία της αγάπης Του είναι ο ίδιος ο Θεός.
Βλέπει λοιπόν κανείς και στο θέμα αυτό τις κοινές εμπειρίες των Αγίων και Δικαίων, τόσο της Παλαιάς, όσο και της Καινής Διαθήκης. Βλέπει κανείς την οδόν της Εκκλησίας μας. Αυτό το οποίο τονίζει ο Ψαλμωδός χίλια έτη προ της ενανθρωπήσεως, ότι μόνο ο Θεός, μόνο ο Κύριος και Δημιουργός της γης και του ουρανού, μόνο Αυτός είναι αιώνιος, αθάνατος και αμετάβλητος. Αυτό δε κυρίως τονίζει και ο Απόστολος των Εθνών και τούτο ερμηνεύει με τον διαπρύσιο λόγο του και την ησυχαστική του ζωή ο καταπέλτης της παπικής αιρέσεως και κακοδοξίας, ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς.
Ναι, ο Κύριος Ιησούς Χριστός είναι πάντοτε ο Ίδιος και θα είναι φυσικά για πάντα.
Ανώτερος απ΄όλα τα όντα και τα κτίσματα, αφού Αυτός είναι ο Δημιουργός πάντων, «ορατών τε και αοράτων»!
Η αποκαλυπτική Θεολογία του Θεόπνευστου συγγραφέα είναι τόσο αδιαμφισβήτητη και στο σημείο αυτό, ώστε απορεί κανείς για το πώς παρασύρονται και κηρύσσουν τις σατανικές και ακόμα χειρότερα, διδασκαλίες τους, τα ταλαίπωρα θύματα της «Σκοπιάς» δηλ. οι αυτοαποκαλούμενοι «μάρτυρες του Ιεχωβά» ή άλλως χιλιαστές. Απορεί κανείς. Μα τόση ασχετοσύνη και αγραμματοσύνη; Και καλά δεν γνωρίζουν Θεολογία, αγνοούν όμως και αυτή την Ελληνική μας Γλώσσα στην οποία γράφτηκε πρωτοτύπως η προς Εβραίους επιστολή; Τόση και τέτοια πλάνη σε ανθρώπους που θα περίμενε κανείς, τουλάχιστον να αντιλαμβάνονται τα θεμελιώδη και βασικά; Τα θέματα που επιτέλους παραδέχεται και η κοινή λογική;
Αλλά και στο δραματικό τουτο ερώτημα που πολλαπλώς εκφράζει με πόνο ψυχής ο κάθε καλοπροαίρετος πιστός χριστιανός, υπάρχει απάντηση. Βρίσκεται στη συνέχεια του Αποστολικού μας αναγνώσματος. Είναι το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει το Πνεύμα το Άγιον διά της Αποστολικής γραφίδος.
Καταλήγει στο ότι, μετά απ΄όλα αυτά, είναι απολύτως αναγκαίο να προσέχουμε πάρα πολύ.
Να προσέχουμε «μη ποτέ παραρρυώμεν», μήπως δηλ. παρεκκλίνουμε από τον δρόμο της σωτηρίας. Να μένουμε πνευματικώς άγρυπνοι, διότι αν οι Εβραίοι τιμωρήθηκαν για τις παραβάσεις του Νόμου της Παλαιάς Διαθήκης, τον οποίον έδωσε ο Θεός στον Μωυσή δια μέσου Αγγέλων, και ο οποίος αποδείχθηκε βέβαιος και αληθινός σε όλα, πώς, ερωτά ο Απόστολος, εμείς τώρα θα ξεφύγουμε την τιμωρία; Πώς είναι δυνατόν εμείς οι Χριστιανοί να αδιαφορούμε για το μέγιστο αυτό δώρο της σωτηρίας; Μια δηλ. σωτηρία η οποία μας δόθηκε όχι από Αγγέλους, αλλά από τον ίδιο τον ενανθρωπήσαντα Θεό! Τον Κύριο Ιησού Χριστό. Πώς λοιπόν δεν θα τιμωρηθούμε όταν περιφρονούμε και αρνούμαστε αυτή τη σωτηρία μας, την οποία μετέδωσαν οι Άγιοι Απόστολοι και ως πολύτιμη παρακαταθήκη από γενεά σε γενεά, βιώνουν και μεταφέρουν οι Άγιοι της Εκκλησίας μας;
Αδελφοί μου, ας προσέξουμε διότι τα πράγματα δεν είναι καθόλου απλά, όσον αφορά τη δική μας διάθεση για το θέμα της σωτηρίας μας. Ας προσέξουμε δε διότι οι τιμωρίες και αυτή η κόλαση, δεν είναι απλές θεωρίες όπως πιστεύουν οι άθεοι και όπως κηρύσσουν οι πλανεμένοι θεολόγοι και ποιμένες.
Ο λόγος του Θεού είναι απολύτως αληθής και οι τιμωρίες που περιμένουν όσους νομίζουν ότι μπορούν να παίζουν με τη σωτηρία τους και να εμπαίζουν τους Αγίους μας, θα είναι φρικτές και αιώνιες.
Ας προσέξουμε διότι πάντοτε μεν, αλλά κυρίως στις ημέρες της αποστασίας που ζούμε, τα αντιαιρετικά κηρύγματα και ο αγωνιστικός βίος του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, αποκτούν εξαιρετική επικαιρότητα.
Η διαβολική νοοτροπία που εξισώνει την αλήθεια με την πλάνη, και που τείνει να κυριαρχήσει, είναι άνευ αντιλογίας ο μεγαλύτερος κίνδυνος της Ορθοδοξίας μας σήμερα. Το νεόκοπο και νεοεποχίτικο δόγμα ότι, παπικοί, προτεστάντες, μονοφυσίτες, ορθόδοξοι, όλοι είμαστε χριστιανοί και όλοι είμαστε ένα, αυτόν ακριβώς τον κίνδυνο που επισημαίνουμε αποκαλύπτει.
Οι κακόδοξοι λόγοι «ορθοδόξων ποιμένων» ότι τί σημασία έχουν οι μικροδιαφορές στις δογματικές διατυπώσεις και ότι ο Χριστός είπε να έχουμε αγάπη μεταξύ μας, αποδεικνύουν ότι το καρκίνωμα έχει προχωρήσει στον οργανισμό, περισσότερο απ΄όσο μπορούμε να φανταστούμε.
Δοθέντος δε ότι ο λαός μας, είναι και παραμένει δυστυχώς ακατήχητος, σιγά-σιγά, εντέχνως και υπούλως τείνει να πιστέψει ότι έτσι έχουν τα πράγματα. Ότι δηλ. επί της ουσίας όλοι είμαστε το ίδιο, αφού πιστεύουμε στον Θεό και πως όλη η υπόθεση των διαφορών δεν είναι παρά θέμα διατυπώσεων και σχολαστικών εκφράσεων.
Εάν τώρα προσθέσουμε και την «τεχνική οικονομική κρίση» που μαστίζει την κοινωνία και που έχει ως αποτέλεσμα οι άνθρωποι να πιστέψουν ότι «μόνον επ΄άρτον ζήσεται άνθρωπος», κατανοεί κανείς πώς γίνονται πιστευτές παρόμοιες θεωρίες περί «κοινού Θεού», κοινής Πίστεως και κοινών αγώνων.
Τελικώς, αυτό τώρα που ενώνει τις κοινωνίες, δεν είναι ο μοναδικός Θεός (ποτέ άλλωστε δεν ήταν). Αυτό, μάλλον αυτά που φέρνουν πιο κοντά και συναδελφώνουν σε παγκόσμιο επίπεδο τις ψυχές είναι η λεγόμενη «οικονομική κρίση», η «μόλυνση του περιβάλλοντος», η «ενεργειακή κρίση», οι «τεχνιτές ασθένειες» και τόσα άλλα που κλείνουν ερμητικώς την θύρα στον αυθεντικό τρόπο ζωής, ενώ ανοίγουν διάπλατα τις πύλες σ΄όσους «αγαπητικώ τω τρόπω» κηρύσσουν παγκόσμια θρησκεία κάτω από έναν «πρωτόθρονο αδελφό». Και φυσικά ο «πρωτόθρονος αδελφός» δεν θα έχει καμμία αντίρρηση και για ένα παγκόσμιο νόμισμα και οπωσδήποτε μια κυρίαρχη παγκόσμια κυβέρνηση.
Καλά, θα ρωτήσει κανείς. Οι ποιμένες μας τώρα τί κάνουν; Ποιο το ενδιαφέρον τους για διαφώτιση και διαφύλαξη του ποιμνίου τους; Πού έστω και οι απλές διαμαρτυρίες;
Φίλοι μου «μη ταρασσέσθω η καρδία ημών». Σε κάθε εποχή τα γεγονότα αποδεικνύουν την ποιότητα των ανθρώπων και οι περιστάσεις αποκαλύπτουν «εκ πολλών καρδιών διαλογισμούς».
Οι αυθεντικοί μας οδηγοί δεν είναι παρά οι Άγιοι. Και οι γνήσιοι ποιμένες μας, όσοι ακολουθούν κατά πόδας τους Αγίους. Τους επισήμους Αγίους και όχι τους κατ΄ευφημισμόν και σύμφωνα με το κοσμικό ή έστω «εκκλησιστικό πρωτόκολλο».
Και μιας και ο λόγος μας επανήλθε στους Αγίους, αφού δεν υφίσταται γλυκύτερο εντρύφημα από τους βίους των τέκνων του Θεού, και τούτο διότι αποτελούν το εικονογραφημένο Ευαγγέλιο, ας στρέψουμε το νου μας στον Άγιο Γρηγόριο που σήμερα έχει την τιμητική του και δαψιλώς μας επευλογεί.
Προσέξτε. Θα μπορούσε κανείς να φανταστεί τον Άγιο Γρηγόριο να συμπροσεύχεται με τους κακοδόξους παπικούς; Θα διενοείτο ποτέ Ορθόδοξος πιστός ότι μέσα στον Ναό του Αγίου Δημητρίου Θεσσαλονίκης, ο κήρυξ της Χάριτος, θα προσκαλούσε τον πάπα ή κάποιον καρδινάλιο για να του «ευλογήσει» το ποίμνιο; Θα μπορούσε να φανταστεί κανείς τον Βυζαντινό χορό να ψάλλει το «Εις πολλά έτη δέσποτα» στον κακόδοξο, πλανεμένο και αιρετικό εκπρόσωπο του κοσμικού κράτους του Βατικανού; Και μόνο να το διανοηθεί κανείς αμαρτάνει και ταράσσεται όταν μάλιστα βλέπουμε στα πράγματα ότι γενικώς οι κακόδοξοι και οι παπικοί ειδικότερα παραμένουν πεισματικώς αμετανόητοι στις πλάνες και στις αιρέσεις τους;
Ας μη ρωτούμε λοιπόν το τί θα κάνουν κάποιοι, αλλά να ρωτούμε τον εαυτό μας το τί πράττουμε εμείς.
Διαμαρτυρόμαστε για το ότι ανατρέπονται οι αποφάσεις των Συνόδων και των Πατέρων; Θλιβόμαστε και αγανακτούμε όταν οι Άγιοι και οι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας μας χαρακτηρίζονται ως φανατικοί; 'Η μάλλον αναπαυόμαστε στην «σύνεση» και ξεγελούμε τον εαυτό μας αλλά και το περιβάλλον μας με την φράση ότι «όλα βαίνουν καλώς»;
'Εχουμε μελετήσει πώς σε άλλες εποχές αντιδρούσε το ποίμνιο ή έχει περάσει και σ' εμάς η ιδέα ότι τα θέματα αυτά δεν πρέπει να μας αγγίζουν και τελικώς ρίχνουμε «τη στάχτη στα μάτια» με την φράση «μη θίγετε τα κακώς κείμενα»;
Φυσικά, και για να μην υπάρχουν υποψίες και λογισμοί, ή και σκανδαλισμοί, είναι ανάγκη στο σημείο αυτό να διευκρινίσουμε το εξής.
Ότι δηλ. με το να κάνουμε λόγο, αλλά και να αγωνιζόμαστε εναντίον του Οικουμενισμού και του θρησκευτικού συγκρητισμού, δεν θα πέσουμε από την άλλη στην ετέρα μεγάλη παγίδα και στον άλλο πειρασμό του πονηρού, που ονομάζεται άκριτος ζηλωτισμός. Ουδείς έχει το δικαίωμα να αποσπασθεί από το Σώμα της Εκκλησίας και να δημιουργήσει παρατάξεις και σχίσματα.
Ουδέποτε αυτό. Άλλωστε, όπως γνωρίζουμε, ο τόπος μας, η Ελλαδική δηλαδή Εκκλησία, και όχι μόνο, έχει δεχθεί κατά καιρούς πολλές τις πληγές στο σώμα της από τους «εκ δεξιών πειρασμούς». Η σύγχρονη μάλιστα κατάσταση στον δραματικό χώρο των σχισμάτων και των ποικίλων «συνόδων», αποδεικνύει άμεσα σε ποιο κατάντημα μπορούν να φθάσουν διάφορες ομάδες, όταν τους λείπει η ακριβής γνώση της εκκλησιαστικής Ιστορίας και όταν υπάρχει ημιμάθεια του Κανονικού Δικαίου.
Ο τρόπος δε που χειρίζονται κάποιοι «ηγέτες» των σχισματικών παρατάξεων τα θέματα γενικώτερα, αποδεικνύει, όχι απλώς ασχετοσύνη περί τα θεολογικά, αλλά στην κυριολεξία, αθεοφοβία.
Και πώς να μη συμβαίνει αυτό αγαπητοί, όταν αρκετοί εξ' αυτών που παρουσιάζονται με βαρύγδουπους τίτλους και με «εκκλησιαστικά» αξιώματα, καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα μπορούσαν «τιμής ένεκεν» να είναι απλώς «κανδηλανάπτες», για να μην ισχυριστούμε ότι θα έπρεπε ν' ανήκουν στους «προσκλαίοντες»; Πώς αλήθεια ηρεμούν με τη συνείδησή τους όταν φτάνουν να προβαίνουν σε ανοικονόμητες οικονομίες, για το καλό δήθεν της παρατάξεως που την έχουν βαπτίσει «εκκλησία»; Και όλα αυτά φίλοι μου, στο όνομα της ταλαίπωρης «ορθοδοξίας» και «ένεκεν αληθείας»...
Όχι λοιπόν! Ξεκάθαρα όχι. Δεν θα φύγουμε από την Κιβωτό της Σωτηρίας. Δεν θα γίνει δηλαδή αυτό που θέλει ο διάβολος, αλλά και που μάλλον θα ήθελαν όσοι συνειδητά παρασπονδούν στα θέματα της πίστεως. Είναι κι αυτό μια τραγικότητα. Όσοι δηλαδή βάλλουν έσωθεν την Εκκλησία μας, θα ήθελαν μετά πολλής της χαράς μάλιστα, να απομακρυνθούν όσοι πονούν για τα ολισθήματα και τα εκκλησιαστικά εγκλήματα, και τούτο για να αποδυναμωθεί η αντίσταση, και έτσι να οδηγήσουν το σκάφος εκτός σωτηρίου πορείας, και στην ρότα που επιθυμούν.
Θα μείνουμε λοιπόν και θα αγωνιστούμε εντός της Εκκλησίας. Και Εκκλησία, δεν είναι τα λάθη και οι ανθρώπινες αδυναμίες, ή έστω και προδοσίες. Εκκλησία είναι το Σώμα του ίδιου του Κυρίου Ιησού Χριστού.
Άλλωστε, και στο θέμα αυτό, το οποίο δεν αντιμετωπίζεται τώρα για πρώτη φορά, έχουν ξεκαθαρίσει δια παντός τα πράγματα, μεγάλες άγιες και σύγχρονες μορφές της Εκκλησίας μας, όπως ο Σέρβος Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, αλλά και ο δικός μας, ο ανεπανάληπτος και όσιος πατήρ Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος. Φυσικά την μέση και βασιλική οδό, μας τη διδάσκει ο λόγος του Θεού και οι άγιοι της Εκκλησίας μας, που ερμηνεύουν τον ζωντανό λόγο του Θεού.
Δευτέρα λοιπόν Κυριακή των Νηστειών.
Ο ουράνιος άνθρωπος και επίγειος Άγγελος, ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο οποίος πραγματοποίησε διάλογο τόσο με παπικούς όσο και με μουσουλμάνους, ουδέποτε όμως δέχτηκε ότι ο παπισμός είναι εκκλησία, και ουδέποτε εκήρυξε ότι το ισλάμ κατέχει αλήθεια (πολύ περισσότερο δεν έκανε δώρα μουσουλμανικά κοράνια), ο «κήρυξ της χάριτος» λοιπόν, μάς προσκαλεί σε μετάνοια αλλά και σε αγωνιστικό φρόνημα. Ο Αποστολικός λόγος «δια τούτο δει περισσοτέρως ημάς προσέχειν τοις ακουσθείσι, μή ποτέ παραρρυώμεν», ας αποτελεί την πυξίδα για την σταθερή και αταλάντευτη πορεία στον όμορφο, ένδοξο, κάποτε ίσως σκληρό, αλλά και ευλογημένο αγώνα της αγίας Τεσσαρακοστής, μα και ολοκλήρου της ζωής μας.
Αμήν.
http://anavaseis.blogspot.gr/2013/03/blog-post_8006.html
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)