Ἡ πέραν τοῦ τάφου ζωή. Κυριακή Ε΄Λουκᾶ. (†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Καντιώτης

Ἡ πέραν τοῦ τάφου ζωή

Κυριακή Ε΄Λουκᾶ

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Ν. Καντιώτης

http://anavaseis.blogspot.gr/2013/11/blog-post_7252.html

Κυριακή Ζ' Λουκά. Μητροπολίτου Αντινόης Παντελεήμονος

 Κυριακή Ζ' Λουκά

 Μητροπολίτου Αντινόης Παντελεήμονος

Στη ζωή του ανθρώπου επικρατεί η σχετικότης των πραγµάτων. Όλα όσα του συµβαίνουν είναι σχετικά. Δηλαδή, από τη γέννηση ενός ανθρώπου τίποτε δεν είναι απόλυτο σίγουρο. Τίποτε δεν είναι γραµµένο. Ο ίδιος ο άνθρωπος γράφει την ιστορία του, τα όσα του συµβαίνουν.
Το µέλλον είναι άγραφο και άγνωστο, το παρόν γνωστό που γίνεται παρελθόν. Όµως, όλα όσα συµβαίνουν στο χρόνο υπάγονται στη σχετικότητα. Είναι σχετικό, εάν θα µορφωθείς εάν θα επιτύχεις στην επαγγελµατική σου σταδιοδροµία εάν θα γίνεις καλός οικογενειάρχης εάν θα είσαι ευτυχή ς ή δυστυχής, υγιείς ή ασθενής εάν θα ζήσεις πολλά η λίγα χρόνια, όλα αυτά είναι σχετικά. Ένα γεγονός στη ζωή του ανθρώπου είναι αναπόφευκτο και το µόνο βέβαιο και αυτό είναι το γεγονός του θανάτου.
Ο Αρχισυνάγωγος Ιάειρος είχε µονάκριβη δωδεκαετή κόρη η οποία «απένθησκε». Δώδεκα ετών και από κάποια αιτία βρίσκεται στο τέλος της ζωής της.
Ο θάνατος παραµονεύει άπονος, άστοργος, ανηλεής και µε το σκληρό κεντρί του επιφέρει το µοιραίο στο σπίτι του Ιαείρου. Σαν κεραυνός ακούστηκε η είδησις: «Τέθνηκεν η θυγάτηρ σου».
Ο θάνατος από της πτώσης των πρωτοπλάστων έγινε ο αχώριστος σύντροφος και εχθρός του ανθρώπου. «Γη ει και εις την γην απελεύσεις».
Δια του θανάτου τερµατίζεται η ζωή της αµαρτίας και ανοίγεται η ζωή της αιωνιότητος. Ο άνθρωπος δεν σβύνει, δεν χάνεται, δεν εκµηδενίζεται. Η ύπαρξη του ανθρώπου δεν τερµατίζεται στο τάφο. Δια του θανάτου ο άνθρωπος µεταβαίνει σε άλλες καταστάσεις πραγµατικές, αµετάβλητες και αιώνιες, στη Βασιλεία των Ουρανών ή στη Κόλαση.
Ο θάνατος ενός αγαπηµένου µας προσώπου, συγγενούς ή φίλου, προξενεί σύγχυση συναισθηµάτων. Λύπη, φόβο, αγανάκτηση, αγωνία, θλίψη και απογοήτευση κυριαρχούν τη στιγµή εκείνη. Ο άνθρωπος πελαγώνει µέσα στις σκέψεις του και µε δακρυσµένα µάτια, βυθισµένα σ' ένα κόσµο αβέβαιο, αντικρύζει µε αµηχανία το µέλλον του.
Με την είδηση του θανάτου της µονάκριβης κόρης του ο Ιάειρος βρέθηκε άφωνο ς και σε αµηχανία. Και προτού σκεφθεί το παραµικρό παρεµβαίνει ο Χριστός. «Μη φοβού, αλλά πίστευε». Μη φοβάσαι µε τη θλιβερή αυτή είδηση, αλλά πίστευε σε Μένα και θα σωθεί η κόρη σου.
Μόνον κοντά στο Χριστό ο άνθρωπος δεν φοβείται τον θάνατο. Μόνον µε το Χριστό υπάρχει ελπίδα. Μόνον µε την πίστη στο Χριστό υπερνικάται ο θάνατος. Γι' αυτό και οι άγιοι πάντες δια της πίστεως στο Χριστό νίκησαν τις µεθοδίες του διαβόλου και τέλος αυτόν τον έσχατο εχθρό, τον θάνατον.
Η πίστη στο Χριστό είναι η δύναµη που σώζει και ζωογονεί τον άνθρωπο. «ο πιστεύων εις εµέ καν αποθάνει ζήσεται». Ο Κύριος µας Ιησούς Χριστός είναι η µόνη ασφαλής και βέβαια ελπίδα και σωτηρία. Κανείς δεν υπερνίκησε τον θάνατο παρά µόνον ο Σωτήρ του κόσµου, ο οποίος δια του ιδικού θανάτου επάνω στο Σταυρό νίκησε τον θάνατο και χάρισε ζωή σε εκείνους που θα πιστεύσουν στο όνοµα Του. Ο Ιησούς Χριστός, ο Γιός και Λόγος του Θεού, είναι ο Κύριος της ζωής και του θανάτου.
Η ζωή του ανθρώπου πολλές φορές παροµοιάσθη µε τη θάλασσα. Τα προβλήµατα της ζωής εγείρονται σαν πελώρια κύµατα, που προσπαθούν να µας καταποντίσουν στο βυθό της απελπισίας και του χάους της απόγνωσης. Η άβυσσος ανοίγει το στόµα της για να µας καταπιεί. Στις τρικυµίες της ζωής, οπλισµένος µε την πίστη στο Χριστό, ο άνθρωπος βρίσκει τη δύναµη να αντιµετωπίσει και να αντικρούσει τα πολύµορφα κύµατα, που ξεσπούν επάνω στο πλοίο της ζωής, τις θλίψεις, τις αρρώστειες, τους θανάτους και τους πειρασµούς.
Ο Κύριος κάλεσε τον Αρχισυνάγωγο Ιάειρο να µείνει σταθερός στην πίστη του προς Αυτόν. Πίστευε και µη φοβάσαι. Μη χάνεις τις ελπίδες σου. Ο καρπός της πίστης στο Χριστό είναι η νίκη του πιστού κατά του θανάτου. Γι' αυτό και οι άγιοι Μάρτυρες νίκησαν το θάνατο µε τη πίστη στο Χριστό.
Ο άνθρωπος χωρίς πίστη µοιάζει µε πλοίο χωρίς πυξίδα. Η πίστη είναι η κινητήριος δύναµη, που οδηγεί τον άνθρωπο στην ενάρετη ζωή. Εάν χωρίς πίστη δεν µπορεί κανείς όχι µόνον να ανέβει το όρος των αρετών, αλλά και να υπερνικήσει τα παραµικρά προβλήµατα της ζωής, πόσο µάλλον, εάν δεν έχει πίστη, πως θα µπορέσει να αντιµετωπίσει τη φοβερή ώρα του θανάτου και τα όσα επακολουθούν τον θάνατον;
 Όταν φθάσει η ώρα του θανάτου, κανείς δεν µπορεί να βοηθήσει, ούτε οι γιατροί, ούτε οι φίλοι, ούτε οι ισχυροί και συγγενείς, ούτε επιστήµες ούτε αξιώµατα, ούτε χρήµατα και πλούτη. Μόνον ο Χριστός δύναται να µας παρηγορήσει και να µας σώσει. Και σώζει ο Κύριος όλους όσους καταφεύγουν σ' Αυτόν, όπως έσωσε τη κόρη του Ιαείρου. Και τούτο διότι η πίστη του ανθρώπου έµεινε σταθερή και ακλόνητος.
Η πίστη µας πρέπει να µένει ορθή και σταθερή από κάθε κλονισµό, από κάθε αµφιβολία. Δέν πρέπει να λυγίζουµε µπροστά στους κινδύνους και τα προβλήµατα της ζωής, όσο κι αν αυτά φαίνονται ανυπέρβλητα. Η πίστη στο Χριστό είναι η κραταιά συµµαχία, που δεν ντροπιάζει εκείνον που πιστεύει.
Η ζωή του ανθρώπου εναλλάσσεται µεταξύ της χαράς και της λύπης. Τα ευχάριστα διαδέχονται δυσάρεστα. Γι’ αυτό και ο Απόστολος Παύλος µας διδάσκει λέγοντας, ότι οφείλοµε να χαίρω µε µε εκείνους που χαίρονται και να συµµετέχωµε στις λύπες των άλλων, διότι η ζωή µας είναι σαν το χορτάρι του αγρού. «Άνθρωπος ωσεί χόρτος αι ηµέραι αυτού, ωσεί άνθος του αγρού ούτως εξανθήσει».
Αγαπητοί µου Χριστιανοί! Τα πάντα γύρω µας µαρτυρούν την µαταιότητα και τη παροδικότητα, το άστατο και εφήµερο, το αβέβαιο και ανωφελές των επιγείων. Τα προβλήµατα της ζωής δεν θα παύσουν να υπάρχουν. Ο Χριστός µας παρέχει τη µόνη λύση. Ας στερεώσουµε βαθειά µέσα στη ψυχή µας τη πίστη προς το Χριστό. Μόνον όταν οπλισθούµε µε τα πνευµατικά όπλα, που µας χαρίζει το Άγιο Πνεύµα, δηλαδή την πίστη, την ελπίδα και την αγάπη, θα µπορέσουµε να στα¬θούµε και να αντικρούσωµε τα πυρακτωµένα βέλη του πονηρού και του θανάτου.
7th Sunday of St Luke
Luke 8:41-56

By
His Eminence
Metropolitan Panteleimon of Antinoes
In man’s life all things are relative. Everything which takes place is relative. In other words, from the moment of man’s birth nothing is absolutely certain. In our daily life, we use the expression: “Everything is written”. But, in reality, nothing is written. Man himself writes his own history, according to his own free will, choices and actions. The future is not written and it remains unknown, the present is known but, yet, it becomes past. But, everything which takes place in time belongs to relativity. For example, it is relative if one will study, or if he will be successful in business; or if one becomes a good parent, or someone will be happy or unfortunate, healthy or ill; if one lives for many years or his life time shall be short; all the previous mentioned fall under the law of relativity. But, one thing is very certain in man’s life and this event is unavoidable and the only certain event in his life which is death. Everything which is born in this life will face death.
The ruler of the synagogue Ja’iros had an only begotten daughter who was dying.  She was only twelve years old and she was at the final stage of her life. Death waits without any feelings, without any compassion, without any mercy, and with his painful sting he brings the final strike in Ja’iros’s house. The message: “Your daughter is dead”, was heard as like a lightning.
Death from the time of the Fall of the first created man became an inseparable companion and an enemy of man. The decision of God in the Garden of Delight, “you are earth and to the earth you shall return”, is realized. Through death the life span of sin is terminated and the new way of eternal life is offered. Man is not erased from the face of the earth, he does return to nothingness. Man’s existence is terminated in the grave. But, man through death enters in other conditions, which are real, unchangeable and eternal. He enters either in the Kingdom of Heaven or in the condition of suffering.
The death of one beloved, relative or friend, creates a confusion of feelings. Sadness, fear, anger, anxiousness and many times even disappointment rule those moments. Man is lost in his thoughts and with tears in his eyes, facing the unknown, he stands with helplessness concerning his future.
Ja’iros when he heard about the death of his only beloved daughter, he became speechless and helpless. And before any other thoughts had the chance to enter into his mind, our Lord and Saviour Jesus Christ, the Son of God, interferes and says to Ja’iros: “Do not be afraid, but have faith”! Don’t be afraid because you have heard this sad message, but have faith in Me and your daughter will be saved.
Only when man is closed to Christ he does not fear death. Only with Christ one has hope. Only with the faith to Christ man overcomes death. And for this reason all the Saints through the faith in Christ were victorious against all the methods of Satan and at the end they were victorious over death himself, who is the last enemy.
Faith in Christ is the power which saves and gives life o man. Our Lord and Saviour Jesus Christ, the Son of God, is man’s only certain hope and salvation. No one can overcome death but only the Saviour of the world, Who through His death on the ross overcame the power of death and offered life to all those who will believe in His Name. Jesus Christ, the Son and Word of God, is the Lord of Life and death.
Man’s life many times I described as the sea. The problems of life rise as enormous waves, which struggle to take us down into the ocean’s depths, into despair and hopelessness. The abyss opens its mouth to swallow us. But, when one is armed with the faith in Christ, then in his most difficult moments, man finds the power to face and to confront these difficult moments, which as great waves they break out upon the ship of life in the multiform of tribulations, illnesses, temptations and deaths.  
Our Lord and Saviour Jesus Christ, the Son of God, invited Ja’iros to stand well in his faith to Him. Believe and do not be despaired. Do not lose your hopes. The fruit of the faith to Christ is the victory of the faithful against death himself. For this reason the holy Martyrs of our Holy Orthodox Church were able to gain victory over death, because they were steadfast in their faith into Christ.
Man who does not have faith, can be described as a ship without a compass. Faith is the victorious power, which leads man into the virtuous way of life. If one is without faith, he cannot achieve any virtue. If man is without faith, then he cannot only overcome the smallest problems of life, but, neither can he will be able to face the frightful hour of death and everything which follow death!  
When the hour of death arrives, no one can help us, neither the best and skilled doctors, nor our friends, nor the powerful and rich, nor our relatives, nor scientists, nor those in authorities, nor those who have money and riches. Only Christ can save and comfort us. And the Lord saves all those who turn to Him, as He saved Ja’iros’s daughter. And this was the result of his solid faith in Jesus Christ, the Son of God.
Our faith must be solid and truthful, we must stand in steadfastness avoiding any form of doubt. We must never bend before the problems of life, no mater how great they might be. The faith in Christ is a strong alliance, which will never disappoint anyone who believes. This is the reason why during the Holy Sacrament of Baptism, the Priest asks the God-parents to confess faith in Christ, by asking them: “Do you join Christ”? And they respond saying: “I do join Him”!
Man’s life intermingles between joy and sadness.  The joyful moments are exchanged with sad moments. For this reason St Paul teaches us saying, that one should be joyful with those who are happy, and sad with those who are misfortune, for our life is like the field of lilies, which today they flourish and tomorrow the wither and die.    
Everything around us witnesses the vanity and the mortality of all earthly pleasures. The problems of life will never end. Christ is offering the only solution. Let us strengthen within us the faith in Christ. Only, when we have been armed with the spiritual armor of God, which is offered to us by the Grace of the Holy Spirit, in other words faith, hope and love, and we practice these virtues in our daily life, then we shall be able to overcome all adversity powers and finally death itself.


http://anavaseis.blogspot.gr/2013/10/blog-post_27.html

Κυριακή Ζ΄ Λουκᾶ

Θεραπεία τῆς αἱμορροούσης καί ἀνάσταση τῆς θυγατρός τοῦ ἀρχισυναγώγου (9,18-26). Σύντομο Κύρηγμα Μητροπολίτου Γόρτυνος Ἱερεμίου

Ἡ ἀνάστασις τῆς θυγατρός τοῦ Ἰαείρου καί ἡ θεραπεία τῆς αἱμορροούσης. Κυριακή Ζ΄ Λουκᾶ. Ἀρχιμ. Μάρκου Μανώλη

Ὁμιλίες (3) π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου στήν Κυριακή Ζ΄ Λουκᾶ

Κυριακή Ζ΄ Λουκᾶ. Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου

Στιγμιότυπα ἀπό τό σπίτι τοῦ Ἰαείρου (δ. 26'). Ζ΄ Λουκᾶ (Λουκ. 8, 40-56) Ὁμιλία π. Άθανασίου Μυτιληναίου

Ομιλία Δημητρίου Παναγόπουλου στην Κυριακή Ζ' Λουκά. Ιαείρου και αιμορροούσης

Πότε καί πώς πάσχει η αιμορροούσα ανθρωπότης. Κυρ. Ζ' Λουκά. Ομιλία π.Στεφάνου Αναγνωστόπουλου


Κυριακή Ζ. Λουκά – η Ευαγγελική Περικοπή της Θ. Λ., ομιλία του Αγ. Ι. Χρυσοστόμου, περί της αναστάσεως της θυγατρός του Ιαείρου και της θεραπείας της αιμορροούσης.

Ἡ μυστικὴ ἐπαφὴ μὲ τὸν Χριστὸ. Κυριακὴ Ζ΄ Λουκᾶ (Λουκ. 8,41-56). (†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Καντιώτης

Η διαφορά μεταξύ τών κατά Θεόν καί κατά κόσμον λύπης καί δακρύων. (Ομιλία +κείμενο). Κυριακή Ζ΄ Λουκά. π. Στεφάνου Αναγνωστοπούλου

Η πίστη Νικά. Κυριακή Ζ΄ Λουκά. Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης

http://anavaseis.blogspot.gr/2013/10/blog-post_3968.html

Ο ελεών πτωχόν δανείζει Θεώ. Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

Ο ελεών πτωχόν δανείζει Θεώ

Αποστολικό Ανάγνωσμα Κυριακής

Ζ' Λουκά. (Β' Κορ. Θ' 6 – 11)

Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος, Ιεροκήρυξ Ι. Μ. Δρ. Πωγ. & Κονίτσης

Υπάρχουν άνθρωποι που κλείνουν περισσότερο προς τη θεωρία και άλλοι που αρέσκονται στην πράξη. Οι λεγόμενοι θεωρητικοί και οι πρακτικοί.
Φυσικά και τα δύο χρειάζονται και είναι αδύνατο να υπάρξει το ένα χωρίς το άλλο.
Στη σημερινό όμως Αποστολικό μας Ανάγνωσμα, βλέπουμε πως το Πνεύμα το Άγιον, διά του Αποστόλου Παύλου, μας καθοδηγεί στο πώς, ενώ γνωρίζουμε την «θεωρία» της Πίστεως, ταυτοχρόνως θα συνδυάσουμε και την πράξη της Χριστιανικής μας ζωής.
Και ομολογουμένως, δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος, από το να δείξουμε την έμπρακτη αγάπη, μέσω της ευλογημένης ελεημοσύνης.
Όχι μόνο ο λόγος του Θεού μας καθοδηγεί στην ουράνια αυτή αρετή, αλλά και δεν υπάρχει Πατέρας ή Διδάσκαλος της Εκκλησίας μας, που να μην κήρυξε ή να μην έγραψε γι' αυτή την θυγατέρα της αγάπης.

Να σταθούμε στον άγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο; Τόμοι ολόκληροι απαρτίζουν τις εμπνευσμένες του ομιλίες επάνω στο θέμα αυτό. Υπάρχουν μάλιστα θέματα που αναπτύσσει, τα οποία, ενώ είναι υψηλού θεωρητικού επιπέδου, «η σάλπιγγα της Εκκλησίας», στο τέλος καταλήγει με το αναγκαίο αυτής της αρετής.
Ο δε ουρανοφάντωρ Βασίλειος, έλεγε χαρακτηριστικά ότι η κάθε πράξη αγάπης αποτελεί «σπέρμα της αιωνίου χαράς». Η ελεημοσύνη όμως είναι «επουράνιος σπορά»!
Όταν δηλ. ενεργούμε στο πλαίσιο της ελεημοσύνης, είναι σα να σπείρουμε στον ουρανό για προσωπικό μας λογαριασμό. Και οπωσδήποτε, θα έλθει και ο ευλογημένος καιρός, οπότε θα φανούν οι πλούσιοι καρποί αυτής της πνευματικής σποράς. Θέλοντας και μη θα φτάσει η ώρα της συγκομιδής και των απολαύσεων του «κόπου της αγάπης» μας.
Όπως επίσης θα φανούν και τα αντίθετα. Δηλ. η έλλειψις των αρετών και η αιώνια πτωχεία, όταν αφήνουμε τις πρακτικές ευκαιρίες ανεκμετάλλευτες.
Όσο κι αν ακούγεται παράδοξος ο λόγος, ο καρπός της ελεημοσύνης, στην μορφή που την αποκαλύπτει ο λόγος του Θεού, δηλ. με ρίζα την αγάπη, και κορμό την αφάνεια και το «κρυπτόν» από τους ανθρώπους, αποτελεί δικαιοσύνη. Όταν μάλιστα ο πιστός Χριστιανός συνδυάζει και το «περίσσευμα εις παν έργον αγαθόν», τότε «η δικαιοσύνη αυτού μένει εις τον αιώνα».
Αποτελεί δε κοινή θέση ολόκληρης της Ορθόδοξης Πνευματικότητας ότι η εξάσκηση αυτής της αρετής, φέρει τη συμφιλίωση του ανθρώπου με τον Θεό. Και μόνο αυτό; Η αξία της ελεημοσύνης φαίνεται και στο ότι με αυτή «υποχρεώνεται» απέναντι του πιστού ο ίδιος ο Θεός!
Αποκαλυπτική και πάλι η Γραφή στο σημείο αυτό: «Δανείζει Θεώ ο ελεών πτωχόν» (Παροιμ. ΙΘ' 17). Γινόμαστε δηλ. δανειστές και πιστωτές του Κυρίου, εμείς οι αδύνατοι άνθρωποι διά της ελεημοσύνης; Ναι αδελφοί μου. Συγκλονιστικό. Ενώ ουσιαστικά δεν έχουμε τίποτα το δικό μας, όλα αναμφιβόλως είναι δώρα της αγάπης Του, διά της ελεημοσύνης, κάνουμε δάνειο σ' Αυτόν που προσέφερε τα πάντα και μας διατηρεί στην ύπαρξη. Και η παραμικρή προσφορά στους αδύναμους αδελφούς μας, φαινομενικώς γίνεται στους ανθρώπους. Ουσιαστικώς όμως, αυτός που λαμβάνει τη μικρή και ανθρώπινη αγάπη μας, είναι Αυτός ο Θεάνθρωπος!
Γιατί αυτό; Διότι όλους αυτούς τους πτωχούς και αδύνατους τους θεωρεί «αδελφούς Του» (Ματθ. ΚΕ' 40).
Και πάλι ο ιερός Χρυσόστομος, στην ΙΕ' ομιλία του στην προς Ρωμαίους Επιστολή, αναφέρει πολύ χαρακτηριστικά: «Περιέρχομαι προσαιτών και ταις θύραις σου παριστάμενος προτείνω χείρα». Γυρίζω δηλ. εγώ ο ίδιος ο Ιησούς ως ζητιάνος και στέκομαι στην πόρτα σου και απλώνω το χέρι μου.
Αλλά η ευλογημένη τούτη αρετή, εκτός των άλλων, φανερώνει ότι αυτή θα είναι ο ρυθμιστής της θέσεώς μας στην αιωνιότητα. Οι «ευλογημένοι του Πατρός», οι πιστοί δηλαδή που θα «κληρονομήσουν την ητοιμασμένην βασιλείαν από καταβολής κόσμου» (Ματθ. ΚΕ' 34), θα είναι οι άνθρωποι της ελεημοσύνης. Αυτό δηλ. για το οποίο αγωνιζόμαστε, τούτο που αποτελεί το βαθύτατο και ασίγαστο πόθο μας, εξαρτάται και από τη συγκεκριμένη αρετή.
Αυτός δε είναι και ο λόγος για τον οποίον ο ίδιος ο Κύριος, στην επί του όρους ομιλία, μακαρίζει τους ανθρώπους που καλλιεργούν στην ψυχή τους, αυτή τη διάθεση. «Μακάριοι οι ελεήμονες, ότι αυτοί ελεηθήσονται» (Ματθ. Ε' 7). Θα ελεηθούν εν ημέρα Κρίσεως. Θα δεχθούν το ευμενές βλέμμα του Κριτού και Θεού, αφού βεβαίως ο καρπός της αρετής αυτής θα τους ενισχύει και θα τους προστατεύει και σ' αυτή την πρόσκαιρη ζωή.
Αυτήν ακριβώς την πραγματικότητα ανακάλυψε και ο προφήτης και βασιλέας Δαυίδ, γι' αυτό και μέλπει: «Μακάριος ο συνιών επί πτωχών και πένητα. Εν ημέρα πονηρά, ρύσεται αυτόν ο Κύριος» (Ψαλμ. Μ' 1 – 4). Θα τον γλυτώσει δηλ. ο Θεός τον ελεήμονα από την κάθε δυσκολία και συμφορά.
Όμως, ο λόγος περί ελεημοσύνης δεν έχει τέλος, αδελφοί μου. Όσο μάλιστα εξετάζουμε το θέμα αυτό, τόσο και περισσότερες πτυχές του ανακαλύπτουμε. Γιατί άραγε; Μα, διότι της αγάπης «ουκ έσται τέλος».
Καλόν όμως είναι να περάσουμε στη συνέχεια και να δούμε ορισμένα βασικά που έχουν να κάνουν με τον τρόπο της ελεημοσύνης. Με την πρακτική της «πρακτικής πλευράς» της πίστεως, θα λέγαμε.
Μάλιστα, στη δική μας δύσκολη από κάθε άποψη εποχή, το θέμα αυτό αναδεικνύεται από επίκαιρο έως και τραγικό. Τίθεται λοιπόν το ερώτημα: «Ζητά ο Θεός ελεημοσύνη από έναν άνθρωπο ή μία οικογένεια που διαθέτει ελάχιστα ή δεν έχει τίποτε; Που βιώνει το δράμα της ανασφάλειας και της ανεργίας ή και της ασθένειας;».
Αλλά αυτός ακριβώς είναι και ο «ύφαλος» της «λογικής» που πρέπει να αποφευχθεί. Εάν δηλαδή βλέπουμε τα πράγματα και τοποθετούμε τις κινήσεις μας κάτω από την στενή αυτή και εν πολλοίς ψευδή οπτική γωνία, τότε, όχι μόνο η ελεημοσύνη καταντά παράλογη, αλλά ίσως και πράξεις ανομίας, διαφθοράς ή και ανηθικότητας, λόγω του «αναγκαίου», αποχαρακτηρίζονται και όλα πλέον «δουλεύουν» για την ύλη και για τη σάρκα.
Όμως, ευτυχώς που τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι, και στον τομέα που μελετούμε, στην αρετή δηλαδή της ελεημοσύνης. Αυτή η ίδια η καθημερινότητα και εδώ αποδεικνύει το θρίαμβο της πίστεως. Είναι μάλιστα πολύ χαρακτηριστικό και το γεγονός ότι οι περισσότεροι που προσφέρουν, είναι όχι πλούσιοι και «έχοντες και κατέχοντες» αλλά πτωχοί. Δίνουν όχι από το περίσσευμα, αλλά προσφέρουν από το υστέρημά τους. Και τούτο διότι ο πτωχός πράγματι γνωρίζει την ανάγκη του πτωχού αδελφού, αφού κατά το δη λεγόμενο «ο χορτάτος δεν νιώθει τον πεινασμένο».
Αυτό όμως που κυριαρχεί στις περιπτώσεις της προσφοράς, είναι πολύ παραπάνω από τη στενή λογική και το άδειασμα της τσέπης. Είναι η αγάπη προς τον Θεό και η αγάπη προς τον εν Χριστώ, και όχι μόνον, αδελφό.
Άλλωστε ο Κύριος στο Ευαγγέλιο, δεν προσδιορίζει το ποσόν, αλλά το ποιόν της ελεημοσύνης. (Εννοείται δε ότι για έναν που κατέχει πολλά, το ποιόν είναι ευθέως ανάλογο με το ποσόν).
Το δίλεπτο της χήρας και η εξήγηση που δίνει ο ίδιος ο Ιησούς, καλύπτουν το όλον θέμα και ανοίγουν ορίζοντες αφάνταστης πρακτικής της αγάπης, σε όσους έχουν τη διάθεση του εφαρμοσμένου Χριστιανισμού στον τομέα της ελεημοσύνης και της προσφοράς.
Και επιτέλους, αγάπη άνευ θυσίας, δεν είναι παρά ένας απλός συναισθηματισμός που μαραίνεται ως άνθος και διαλύεται στον παγωμένο άνεμο της «λογικής» και του «πώς θα ζήσω, άμα θα δώσω».
Αλλ' όχι, φίλοι μου. Καρδιά που είναι στενή και άρα εντελώς αδύνατον να προσφέρει ελεημοσύνη, φυσικά είναι και αδύνατον να βιώσει τις ευλογίες του ουρανού. Και άνθρωπος ο οποίος πιστεύει ότι θα συναντήσει τον Θεό, παραβλέποντας όμως τις ανάγκες των αδελφών του, εξυπακούεται ότι βρίσκεται μέσα στην αχλή της πλάνης, έστω κι αν φαίνεται ότι γνωρίζει τα της πίστεως και εφαρμόζει με ακρίβεια τις υπόλοιπες των εντολών.
Επομένως, αδελφοί μου, στο χέρι μας είναι να επιλέξουμε το τι θα προτιμήσουμε, ανεξαρτήτως των οικονομικών μας πόρων ή καταστάσεων.
Στενή καρδιά, «άχρηστη – άχριστη» και με γεμάτο πορτοφόλι, ή τον «σκορπισμό» της ύλης και ξέχειλη την καρδιά από την αγάπη των αδελφών και την χάρη του Θεού;

 Άρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

 

http://anavaseis.blogspot.gr/2013/10/blog-post_5266.html