Κυριακή Β' Λουκά. Για την αγάπη
Μητροπολίτου Αντινόης Παντελεήμονος
 |
| Μητρ. Αντινόης Παντελεήμων διδάσκων Ελληνικά σε αραβόφωνους |
Μ’ άλλα λόγια, ο ίδιος ο Θεός δημιούργησε και στη συνέχεια ευλόγησε την κοινωνικότητα του ανθρώπου. Οι αρχαίοι πρόγονοί μας έλεγαν, ότι ο άνθρωπος, που δεν ζει μ’ άλλους συνανθρώπους, ή θεός πρέπει να είναι, ή εκτός του εαυτού του.
Ο ίδιος ο Τριαδικός Θεός είναι κοινωνικός, διότι είναι Τριαδικός: Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα. Ο Θεός είναι Ένας ως προς την Ουσία Του, αλλά τριαδικός κατά τις Υποστάσεις Του. Μεταξύ των τριών Προσώπων υπάρχει απόλυτη αρμονία στις σχέσεις τους. Κανένα από τα δημιουργήματα δεν γνωρίζει εκείνα που είναι του Πατέρα παρά μόνον ο Υιός, και κανένας δεν γνωρίζει εκείνα που είναι του Υιού παρά ο Πατέρας.
Το Άγιο Πνεύμα ερευνά τα βάθη της Υπόστασης του Πατέρα. Υπάρχει μία απόλυτη αρμονική κοινωνία μεταξύ των τριών Προσώπων της Μιάς Θεότητας.
Η αγάπη των τριών Προσώπων είναι αμοιβαία και εξωτερικεύεται προς όλο τον κόσμο, πολύ περισσότερο προς τον άνθρωπο. Η αγάπη είναι από τον Θεό, και καθένας που αγαπά τον συνάνθρωπό του είναι εκ του Θεού και γνωρίζει τον Θεό.
Εκείνος που δεν έχει αγάπη, δεν γνωρίζει τον Θεό, διότι ο Θεός είναι αγάπη (1 Ιωάν. 4:7-8). Εκείνος που αγωνίζεται να μένει μέσα στην αγάπη προς τον συνάνθρωπό του, μετέχει της αγάπης του Θεού και ο Θεός μένει και κατασκηνώνει μέσα στη ψυχή του ανθρώπου που έχει αγάπη. Γι’ αυτό, εάν ο Θεός μας αγάπησε τόσο πολύ και εμείς οφείλομε να αγαπάμε ο ένας τον άλλον (1 Ιωάν. 4:11).
Η αγάπη είναι ο συνδετικός κρίκος στις σχέσεις μας προς τους συνανθρώπους μας. Το πρόβλημα που μας προβάλλει το σημερινό Ευαγγέλιο είναι, κατά πόσον είναι η αγάπη μας σωστή, όχι από ανθρώπινης πλευράς όχι, όπως ο περισσότερος κόσμος απαιτεί την αγάπη να είναι, αλλά, κατά το πόσο διαφέρει η αγάπη που έχομε μέσα στην καρδιά μας απ’ εκείνη την κοσμική και συνηθισμένη.
Εάν, μ’ άλλα λόγια, δεν ξεπεράσουμε τα όρια της καθημερινότητας, εάν δεν υπερβούμε τα όρια της ανθρώπινης αδυναμίας, τότε πού διαφέρει η χριστιανική μας αγάπη;
Εάν αγαπάμε εκείνους, που μας αγαπούν, ποία είναι η Χάρη που λάβαμε; Πώς διακρίνεται η ενεργοποιός δύναμη του Παναγίου Πνεύματος στην εσωτερική αλλαγή του χαρακτήρα σου; Ο άνθρωπος που βαπτίζεται λαμβάνει την Χάρη του Θεού.
Γίνεται νέος άνθρωπος, αναγεννάται. Εάν, όμως δεν ενεργοποιήσει την Χάρη του Θεού, να την εφαρμόσει στην καθημερινή του ζωή, τότε, μένει αδρανής. Ο άνθρωπος που δεν αγαπά όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους, χωρίς όρους, χωρίς προϋποθέσεις, χωρίς συμφέροντα, αποδεικνύει ότι δεν γνώρισε ακόμα τον Θεό. Οι αμαρτωλοί άνθρωποι αγαπούν αυτούς που είναι όμοιοι μ’ αυτούς. Και αυτό, τις περισσότερες φορές συμβαίνει από κάποιο συμφέρον.
Με παρόμοιο τρόπο, όταν κάμνουμε καλές πράξεις προς τους συνανθρώπους μας, δεν πρέπει να αποβλέπουμε να βοηθάμε εκείνους που πρόκειται να μας προσφέρουν κάποια υπηρεσία.
Δεν πρέπει να δίνουμε δώρα, γιατί αργότερα έχομε σκοπό να ζητήσουμε κάποια εξυπηρέτηση. Δεν πρέπει να δωροδοκούμε κάποιον ανώτερό μας, γιατί αποβλέπομε να καταλάβουμε μία δημόσια θέση. Αυτά τα πράγματα δεν είναι αρεστά στο Θεό. Ο Ορθόδοξος Χριστιανός δεν κάμνει το καλό για να ικανοποιήσει κοσμικά συμφέροντα, αλλά, κάμνει το καλό για την αγάπη προς τον συνάνθρωπό του και προς τον Θεό.
Βοηθά εκείνους που αδυνατούν να ανταποδώσουν το καλό, την ευεργεσία, που τους έγινε. Έχετε πλεόνασμα φαγητού, καλέσατε τους φτωχούς και χορτάσετε τους πεινασμένους. Έχετε παραπανίσια ρούχα, δώστε ντύστε τις οικογένειες που αδυνατούν να αγοράσουν.
Τι γεμίζομε τις ντουλάπες μας με τόσα πολλά ρούχα, που, στο τέλος τα κατατρώγει το σαράκι; Γιατί γεμίζομε τα τραπεζικά μας βιβλιάρια και δυσκολευόμαστε να δώσουμε μία βοήθεια σε οικογένειες που έχουν μεγάλες ανάγκες; Πολλοί σπαταλούν εκατομμύρια στο τζόγο, στα χαρτιά, στα ζάρια, στους κουλοχέρηδες και στα τόσα τυχερά παιχνίδια με την ελπίδα του γρήγορου πλούτου, και, όταν τους ζητήσεις να συμπαρασταθούν σ’ ένα καλό έργο, τότε, δεν έχουν, δυσκολεύονται, μουτρώνουν και βρίσκουν χίλιες δύο δικαιολογίες για να μη βοηθήσουν.
Εκείνος που βοηθά τον φτωχό είναι σαν να δανείζει τον Θεό. Οι πράξεις του ελεούντος στην Τελική Κρίση θα συνηγορούν γι’ αυτόν στον Δίκαιο Κριτή.
Η αγάπη μας πρέπει να είναι σαν τον ήλιο και τη βροχή. Ο Θεός ανατέλλει τον ήλιο και στέλνει τη βροχή, όχι μόνον για τους δικαίους, αλλά και για κάθε αμαρτωλό, ακόμη για εκείνους που αντιστρατεύονται στο θέλημά Του. Με παρόμοιο τρόπο ο πιστός Ορθόδοξος Χριστιανός αγαπάει όχι μονάχα εκείνους που τον αγαπούν, αλλά εκείνους που είναι εχθρικοί απέναντι του. Αγαπά εκείνους που τον έβλαψαν, εκείνους που θέλουν το κακό του, εκείνους που τον κατατρέχουν και καθημερινά τον ζημιώνουν. Ο Χριστός συγχώρησε τους σταυρωτές Του, όταν βρισκόταν πάνω στον Σταυρό, την στιγμή που πόνεσε περισσότερο. Εμείς τι κάμνομε;
Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός με τα σημερινά ευαγγελικά λόγια μας δίδει τον χρυσό κανόνα της ζωής. Όπως θέλομε να μας συμπεριφέρονται οι άνθρωποι, και εμείς πρέπει να συμπεριφερόμαστε σ’ αυτούς. Πρέπει, σαν μαθητές του Χριστού, να γίνουμε μιμητές Θεού στην αγάπη. Μόνον, όταν υπερβούμε τα όρια της ανθρώπινης φυσικής αγάπης, θα μπορέσουμε να συμμετάσχουμε στη θεία αγάπη, που δεν γνωρίζει όρια, προϋποθέσεις και συμφέροντα. Τότε και μόνον τότε, θα είμαστε παιδιά του Θεού, του Οποίου την Χάρη εύχομαι να σκεπάζει και να φωτίζει όλους μας. Αμήν.
2ND SUNDAY OF ST LUKE
CONCERNING LOVE
Man is by nature a social being. He lives, moves, acts and develops within a society of human beings. Right from the beginning of Creation, God Himself noticed, that “is not good for man to be alone upon the earth”, and thus He forms the woman taken out from one of Adam’s ribs, fulfilled the missing flesh and thus presented Eve to Adam, to be a helpmate for him. In other words, God Himself created and then blessed the society of man. Our ancestors, the Greek philosophers, said: “A man, who does not live with other fellow men, either has to be a god or crazy”.
The Triune God is social, because He is Three: Father, Son and Holy Spirit. God is One in His Essence, but Three in His Hypostases or Persons. (Hypostasis means the way of existence). Among the Three Persons an absolute and perfect harmonious relationship exists. None of the created things in the whole Universe, either visible or invisible, knows that which is of the Father, but only the Son; and no one knows that which is of the Son except of the Father. The Holy Spirit searches the depths of the Father’s Essence.
The Love of the Three Persons is mutual and it is expressed towards the world, especially towards man. Love is from God, and anyone who loves his neighbor is from God and knows God. He who does not have love, does not know God, because God is Love (1 John 4:7-8). He, who struggles to remain in the love towards his fellow man, partakes of the love of God and God dwells in the heart of that person who has love. For this reason, if God has loved us so much, we also must love one another in a similar manner (1st John 4:11).
Love is the connection link in our relationships with our fellow man. The question of today’s Gospel reading is: Do we love correctly? Is our love that love which God demands from us, pure and unconditional? Is our love distinguished from the worldly love?
If, e.g., we do not surpass the boundaries of our daily life, if we do not overcome our weaknesses, then in what our Christian love differs from anything else? If we love only those who love us, what Grace have we received from God? How can the Divine Act and Power of the Holy Spirit be distinguished in the inner change of your character? When one is baptized in Christ, he receives the Grace of God. Man becomes a new creation, he is reborn. Although, man receives this Divine Gift from the moment of his baptism, yet, if he does not activate the Grace of God within his life, then, it remains inactive and profits him nothing.
Man who does not love unconditionally all his fellow man proves one thing, that he hasn’t known God. Sinners love sinners, because they look forward to benefit something.
Similarly, when we do good deeds towards our fellow man, we must never think of receiving something in exchange. We must not give presents, knowing that in the near future we will ask for another favor. We must not give gifts to someone, who in a high position, in order to achieve for ourselves a special position in our work. These acts are not in good terms with God.
An Orthodox Christian does not perform good deeds in order to satisfy worldly satisfaction, but, on the contrary, he does good deeds out of love towards his fellow man and towards God. He helps those who are unable to return his good deeds. If you have plenty of food, feed the poor and fill those who hunger. If you have more than enough clothes, vest those who cannot afford to buy new clothing. Open your wardrobes and you will see how many unnecessary clothing you have; and, yet, you can feed and vest Christ Himself through your fellow man.
Why do we fill our wardrobes with so many clothing, which, at the end, will become food for the woodworm? Why do we struggle to have greater bank accounts and we find it difficult to assist those families who truly need our assistance? Some people spend millions at the casino, playing cards, throwing dices, and wasting their precious time in gambling hoping to become more and more rich; and, yet, when you ask them to support those in need, then, they do not have anything to spear, their faces become bitter and they find many excuses in order not to help.
But, my beloved friends, you must know, that he who helps the poor is lending to God. His acts of good deeds will follow him in the afterlife, and on the Day of Judgment, they will stand up for him before the Righteous Judge, Who will judge the living and the dead.
Our Christian love must be as the sun and the rain. For God rises the sun and sends the rain, not only for the just, but for every man on the face of the earth, even to those who oppose His Will. Similarly, the faithful Orthodox Christian loves not only those who love him, but even those who hate him. He loves those who harmed him, those who envy him, those who persecuted him and those who work evil against him in a daily basis. As our Lord and Savior Jesus Christ forgave those who crucified Him, when He was on the Cross, at the moment when He felt the outmost pain; likewise, we must also forgive all those who have done wrong to us.
Our Lord and Savior Jesus Christ through the daily Gospel reading gave us His Teachings and showed us the Way of Life in which we should follow. As we want others to do good to us, we must also do the same to them. As disciples of Christ, we must become imitators of God in His Love. Only, when we surpass the boundaries of natural human love, we will be able to partake in the Divine Love, which does not know boundaries, prerequisites and interests. Then, and only then, we will be children of God, Whose Divine Grace I humbly pray to be bestowed upon all of you. Amen.
http://anavaseis.blogspot.gr/2013/09/blog-post_29.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου