Τό πρῶτο ταξίδι στήν Πετρούπολη. (Μέρος Ζ')
-Ἐσεῖς εἶστε ὁ ἱερομόναχος Νέστορ τῆς Καμτσάτκας; ρώτησαν.
-Μάλιστα, ἀπάντησα μουδιασμένα.
-Μ’ ἔπιασαν ἀγκαζέ, κι ἀπό τίς δύο πλευρές. Σχεδόν σηκωτό μέ ὁδήγησαν σέ μιάν ἅμαξα, πού περίμενε λίγο πιό πέρα.
Ἐκείνη ἡ ἀκαριαία «σύλληψη» μ’ ἔκανε νά δυσφορήσω. Διαμαρτυρήθηκα:
-Ὄχι, σᾶς εὐχαριστῶ... Μόνος μου.... Μά δέν εἶμαι γέρος.... Μή μέ βαστάζετε στά χέρια!
Χαμογέλασαν κι οἱ δυό χωρίς νά μοῦ ποῦν λέξη. Δέν μ’ ἄφηναν ὡστόσο. Ὁ ἕνας κρατοῦσε καί τό χαρτοφύλακά μου, μέ τό σχέδιο τοῦ κανονισμοῦ τῆς Καμτσατκικῆς Ἀδελφότητος καί τά δείγματα τῶν παρασήμων.
Μέ ἀκούμπησαν προσεκτικά καί ἁπαλά στό κάθισμα τῆς ἅμαξας με τ’ ἀστραφτερά ἐπίχρυσα ἐμβλήματα τῆς αὐτοκρατορικῆς δυναστείας. Τά δυό ὑπέροχα καί καταστόλιστα ἄλογα ἄρχισαν νά προχωροῦν ἀργά στό γραφικό δρόμο, πού ὁδηγοῦσε στά ἀνάκτορα. Ὅταν μετά ἀπό λίγο ἡ ἅμαξα ἔφτασε στά προπύλαια, ἐμφανίστηκε ὁ ἀξιωματικός ὑπηρεσίας καί μέ ὁδήγησε εὐγενικά μέσα, σ’ ἕνα πολυτελή προθάλαμο.
-Θά σᾶς δεχθοῦν ἀμέσως οἱ Αὐτῶν Μεγαλειότητες, εἶπε κι ἐξαφανίστηκε.....
Τόν ἀκολούθησα πειθήνια. Οἱ αὐλικοί προπορεύονταν. Μέ ὁγήγησε στό γραφεῖο τοῦ τσάρου. Ἦταν ἕνα μεγάλο δωμάτιο μέ παχιά χαλιά καί βαρειά ἐπίπλωση. Μπῆκα μέσα ἀθόρυβα. Ὁ ἀξιωματικός ἔκλεισε πίσω μου τήν πόρτα.
Ὁ αὐτοκράτορας Νικόλαος στεκόταν κοντά στό γραφεῖο του μέ ἁπολή στολή συνταγματάρχη, καί δίπλα του ἡ αὐτοκράτειρα Ἀλεξάνδρα Φεοντόροβνα20, κι αὐτή λιτά ντυμένη.
Στήν ἀνατολική γωνιά τοῦ δωματίου δέσποζε ἕνα ξυλόγλυπτο προσκυνητάρι μέ τήν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ. Προσκύνησα μ’ εὐλάβεια τήν εἰκόνα καί στράφηκα στό βασιλικό ζεῦγος. Τούς χαιρέτησα μέ βαθειά ὑπόκλιση. Ὁ τσάρος χαμογέλασε καί εἶπε γλυκά:
-Χαίρετε, πάτερ Νέστορ! Εἶχα πληροφορίες ἀπό τήν Κρατική Δούμα γιά σᾶς καί γιά τόν ἐρχομό σας ἀπό τήν Καμτσάτκα στήν Πετρούπολη. Θά ἤθελα πολύ νά πᾶτε πάλι ἐκεῖ καί νά ἐργαστεῖτε γιά τό καλό τῶν κατοίκων. Σέ τί θά μπορῦσα νά σᾶς βοηθήσω;
Κάνοντας τήν τελευταία ἐρώτηση ὁ τσάρος κινήθηκε πρός τό μέρος μου, καί βάζοντας τή δεξιά του παλάμη πάνω στήν ἀριστερή εἶπε μέ σεβασμό:
-Τήν εὐλογία σας, πάτερ Νέστορ!
Ἔσκυψε κι ἀσπάστηκε τό χέρι μου, καθώς κι ἐγώ τό δικό του. Τόν μιμήθηκε καί ἡ τσαρίνα.
-Μιλῆστε μας, πάτερ, γιά τήν Καμτσάτκα καί τίς ἀνάγκες τῶν κατοίκων της, εἶπε ὁ μονάρχης, ἀφοῦ μ’ ἔβαλε νά καθήσω.
Κάθησαν ἀπέναντί μου. Στά πρόσωπά τους ἦταν ζωγραφισμένο ἔκδηλο τό ἐνδιαφέρον.
-Ὅταν ἤμουν ἀκόμα διάδοχος τοῦ θρόνου, συνέχισε ὁ τσάρος, καί ταξίδεψα στήν Ἄπω Ἀνατολή, ἧρθαν νά μέ δοῦν στό Βλαντιβοστόκ ἀντιπροσωπεῖες ἀπό πολλές ἐθνότητες τῆς περιοχῆς. Ἀνάμεσα σ’ αὐτές ἦταν καί δύο, πού τίς ἀποτελοῦσαν καμτσαντάλοι καί κοριάκοι.
Πῆρα θάρρος ἀπό τά λόγια τοῦ τσάρου, κι ἄρχισα νά διηγοῦμαι τίς ἐμπειρίες μου ἀπό τήν ἱεραποστολή στήν Καμτσάτκα, τήν ἀξιοθρήνητη κατάσταση τῶν ἰθαγενῶν, τούς ἀναξιοποίητους φυσικούς θησαυρούς τῆς περιοχῆς, τούς ξένους πού τή λυμαίνονταν σάν ἁρπακτικά ὄρνια. Μίλησα κατόπιν γιά τήν Καμτσατκική Φιλανθρωπική Ἀδελφότητα τοῦ Σωτῆρος, πού σκόπευα νά δημιουργήσω, γιά τό σχέδιο τοῦ κανονισμοῦ της –τό ἔβγαλα ἀμέσως καί τό ἔδωσα στόν τσάρο- καί τέλος γιά τά παράσημα τῶν εὐεργετῶν της. Ἄνοιξα τή θήκη μέ τά δείγματα καί ξετύλιξα τό χαρτί μέ τά πολύχρωμα σκίτσα τῶν παρασήμων.
______________________________________________________________________________
20.Ἀλεξάνδρα Φεοντόροβνα: Μέ αὐτό τό ὄνομα εἶναι γνωστή σάν τσαρίνα ἡ Ἀλίκη Βικτωρία Ἐλένη Λουίζα Βεατρίκη (1872-1918), κόρη τοῦ μεγάλου δούκα Λουδοβίκου Δ΄ τῆς Ἔσσης καί ἐγγονή τῆς Βικτωρίας τῆς Ἀγγλλίας. Τό 1894, ἀφοῦ ἀσπάστηκε τήν Ὀρθοδοξία, παντρεύτηκε τόν τσάρο Νικόλαο Β΄. Μετά ἀπό τέσσερις θυγατέρες, τοῦ χάρισε τόν πολυπόθητο διάδοχο Ἀλέξιο (1904), πού ἔπασχε ὅμως ἀπό αἱμοφιλία. Ἀπέδωσε στίς «θαυματουριγκές» ἱκανότητες τοῦ διαβόητου Ρασπούτιν μιά φαινομενική βελτίωση τῆς ὑγείας τοῦ γιοῦ της, κι ἔγινε ἔτσι ἀκούσιο ὄργανο τοῦ σκοτεινοῦ καί διεφθαρμένου ἐκείνου ψευτοκαλόγερου, πού μπῆκε στό παλάτι κι ἄρχισε ν’ ἀποφασίζει παρασκηνιακά γιά τίς κρατικές ὑποθέσεις. Γι’ αὐτό τό λόγο, καθώς καί γιά τά φιλικά της αἰσθήματα πρός τή Γερμανία τοῦ Γουλιέλμου Β΄, ἐχθροῦ τῆς Ρωσίας, ἔγινε μισητή σέ μεγάλη μερίδα τῆς ἀριστοκρατίας καί στά πλατιά στρώματα τοῦ λαοῦ. Μετά τήν ἐπανάσταση τοῦ 1917, εἶχε τό ἴδιο τέλος μέ ὁλόκληρη τήν αὐτοκρατορική οἰκογένεια.
http://anavaseis.blogspot.gr/2013/07/blog-post_284.html
-Μάλιστα, ἀπάντησα μουδιασμένα.
-Μ’ ἔπιασαν ἀγκαζέ, κι ἀπό τίς δύο πλευρές. Σχεδόν σηκωτό μέ ὁδήγησαν σέ μιάν ἅμαξα, πού περίμενε λίγο πιό πέρα.
Ἐκείνη ἡ ἀκαριαία «σύλληψη» μ’ ἔκανε νά δυσφορήσω. Διαμαρτυρήθηκα:
-Ὄχι, σᾶς εὐχαριστῶ... Μόνος μου.... Μά δέν εἶμαι γέρος.... Μή μέ βαστάζετε στά χέρια!
Χαμογέλασαν κι οἱ δυό χωρίς νά μοῦ ποῦν λέξη. Δέν μ’ ἄφηναν ὡστόσο. Ὁ ἕνας κρατοῦσε καί τό χαρτοφύλακά μου, μέ τό σχέδιο τοῦ κανονισμοῦ τῆς Καμτσατκικῆς Ἀδελφότητος καί τά δείγματα τῶν παρασήμων.
Μέ ἀκούμπησαν προσεκτικά καί ἁπαλά στό κάθισμα τῆς ἅμαξας με τ’ ἀστραφτερά ἐπίχρυσα ἐμβλήματα τῆς αὐτοκρατορικῆς δυναστείας. Τά δυό ὑπέροχα καί καταστόλιστα ἄλογα ἄρχισαν νά προχωροῦν ἀργά στό γραφικό δρόμο, πού ὁδηγοῦσε στά ἀνάκτορα. Ὅταν μετά ἀπό λίγο ἡ ἅμαξα ἔφτασε στά προπύλαια, ἐμφανίστηκε ὁ ἀξιωματικός ὑπηρεσίας καί μέ ὁδήγησε εὐγενικά μέσα, σ’ ἕνα πολυτελή προθάλαμο.
-Θά σᾶς δεχθοῦν ἀμέσως οἱ Αὐτῶν Μεγαλειότητες, εἶπε κι ἐξαφανίστηκε.....
Τόν ἀκολούθησα πειθήνια. Οἱ αὐλικοί προπορεύονταν. Μέ ὁγήγησε στό γραφεῖο τοῦ τσάρου. Ἦταν ἕνα μεγάλο δωμάτιο μέ παχιά χαλιά καί βαρειά ἐπίπλωση. Μπῆκα μέσα ἀθόρυβα. Ὁ ἀξιωματικός ἔκλεισε πίσω μου τήν πόρτα.
Ὁ αὐτοκράτορας Νικόλαος στεκόταν κοντά στό γραφεῖο του μέ ἁπολή στολή συνταγματάρχη, καί δίπλα του ἡ αὐτοκράτειρα Ἀλεξάνδρα Φεοντόροβνα20, κι αὐτή λιτά ντυμένη.
Στήν ἀνατολική γωνιά τοῦ δωματίου δέσποζε ἕνα ξυλόγλυπτο προσκυνητάρι μέ τήν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ. Προσκύνησα μ’ εὐλάβεια τήν εἰκόνα καί στράφηκα στό βασιλικό ζεῦγος. Τούς χαιρέτησα μέ βαθειά ὑπόκλιση. Ὁ τσάρος χαμογέλασε καί εἶπε γλυκά:
-Χαίρετε, πάτερ Νέστορ! Εἶχα πληροφορίες ἀπό τήν Κρατική Δούμα γιά σᾶς καί γιά τόν ἐρχομό σας ἀπό τήν Καμτσάτκα στήν Πετρούπολη. Θά ἤθελα πολύ νά πᾶτε πάλι ἐκεῖ καί νά ἐργαστεῖτε γιά τό καλό τῶν κατοίκων. Σέ τί θά μπορῦσα νά σᾶς βοηθήσω;
Κάνοντας τήν τελευταία ἐρώτηση ὁ τσάρος κινήθηκε πρός τό μέρος μου, καί βάζοντας τή δεξιά του παλάμη πάνω στήν ἀριστερή εἶπε μέ σεβασμό:
-Τήν εὐλογία σας, πάτερ Νέστορ!
Ἔσκυψε κι ἀσπάστηκε τό χέρι μου, καθώς κι ἐγώ τό δικό του. Τόν μιμήθηκε καί ἡ τσαρίνα.
-Μιλῆστε μας, πάτερ, γιά τήν Καμτσάτκα καί τίς ἀνάγκες τῶν κατοίκων της, εἶπε ὁ μονάρχης, ἀφοῦ μ’ ἔβαλε νά καθήσω.
Κάθησαν ἀπέναντί μου. Στά πρόσωπά τους ἦταν ζωγραφισμένο ἔκδηλο τό ἐνδιαφέρον.
-Ὅταν ἤμουν ἀκόμα διάδοχος τοῦ θρόνου, συνέχισε ὁ τσάρος, καί ταξίδεψα στήν Ἄπω Ἀνατολή, ἧρθαν νά μέ δοῦν στό Βλαντιβοστόκ ἀντιπροσωπεῖες ἀπό πολλές ἐθνότητες τῆς περιοχῆς. Ἀνάμεσα σ’ αὐτές ἦταν καί δύο, πού τίς ἀποτελοῦσαν καμτσαντάλοι καί κοριάκοι.
Πῆρα θάρρος ἀπό τά λόγια τοῦ τσάρου, κι ἄρχισα νά διηγοῦμαι τίς ἐμπειρίες μου ἀπό τήν ἱεραποστολή στήν Καμτσάτκα, τήν ἀξιοθρήνητη κατάσταση τῶν ἰθαγενῶν, τούς ἀναξιοποίητους φυσικούς θησαυρούς τῆς περιοχῆς, τούς ξένους πού τή λυμαίνονταν σάν ἁρπακτικά ὄρνια. Μίλησα κατόπιν γιά τήν Καμτσατκική Φιλανθρωπική Ἀδελφότητα τοῦ Σωτῆρος, πού σκόπευα νά δημιουργήσω, γιά τό σχέδιο τοῦ κανονισμοῦ της –τό ἔβγαλα ἀμέσως καί τό ἔδωσα στόν τσάρο- καί τέλος γιά τά παράσημα τῶν εὐεργετῶν της. Ἄνοιξα τή θήκη μέ τά δείγματα καί ξετύλιξα τό χαρτί μέ τά πολύχρωμα σκίτσα τῶν παρασήμων.
______________________________________________________________________________
20.Ἀλεξάνδρα Φεοντόροβνα: Μέ αὐτό τό ὄνομα εἶναι γνωστή σάν τσαρίνα ἡ Ἀλίκη Βικτωρία Ἐλένη Λουίζα Βεατρίκη (1872-1918), κόρη τοῦ μεγάλου δούκα Λουδοβίκου Δ΄ τῆς Ἔσσης καί ἐγγονή τῆς Βικτωρίας τῆς Ἀγγλλίας. Τό 1894, ἀφοῦ ἀσπάστηκε τήν Ὀρθοδοξία, παντρεύτηκε τόν τσάρο Νικόλαο Β΄. Μετά ἀπό τέσσερις θυγατέρες, τοῦ χάρισε τόν πολυπόθητο διάδοχο Ἀλέξιο (1904), πού ἔπασχε ὅμως ἀπό αἱμοφιλία. Ἀπέδωσε στίς «θαυματουριγκές» ἱκανότητες τοῦ διαβόητου Ρασπούτιν μιά φαινομενική βελτίωση τῆς ὑγείας τοῦ γιοῦ της, κι ἔγινε ἔτσι ἀκούσιο ὄργανο τοῦ σκοτεινοῦ καί διεφθαρμένου ἐκείνου ψευτοκαλόγερου, πού μπῆκε στό παλάτι κι ἄρχισε ν’ ἀποφασίζει παρασκηνιακά γιά τίς κρατικές ὑποθέσεις. Γι’ αὐτό τό λόγο, καθώς καί γιά τά φιλικά της αἰσθήματα πρός τή Γερμανία τοῦ Γουλιέλμου Β΄, ἐχθροῦ τῆς Ρωσίας, ἔγινε μισητή σέ μεγάλη μερίδα τῆς ἀριστοκρατίας καί στά πλατιά στρώματα τοῦ λαοῦ. Μετά τήν ἐπανάσταση τοῦ 1917, εἶχε τό ἴδιο τέλος μέ ὁλόκληρη τήν αὐτοκρατορική οἰκογένεια.
Μητροπολίτου Κυροβογκράντ καί Νικολάεφ Νέστορος
Ἀναμνήσεις ἀπό τήν Καμτσάτκα
Ἀπόδοση ἀπό τά ρωσικά
Ἔκδοση Τρίτη
Ἱερά Μονή Παρακλήτου Ωρωπός Ἀττικῆς 2001
σελ.195-222
29 Ἰουλίου 2013
Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας Ἀναμνήσεις ἀπό τήν Καμτσάτκα
http://anavaseis.blogspot.gr/2013/07/blog-post_284.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου