Ὁ μεγαλόσχημος Μοναχός Εὐγένιος Δημητρέσκου
Σκήτη Τιφέστι νομοῦ Βράντσεα (1880-1954)
Ἐπειδή ἦσαν πτωχοί, δέν ἠδύναντο νά σπουδάσουν τόν μικρό γυιό τους σέ ἀνώτερα σχολεῖα. Ἐτελείωσε μόνο τό τετρατάξιο τότε δημοτικό σχολεῖο.
Ἐμεγάλωσε μέ τόν φόβο τοῦ Θεοῦ. Μετά τήν στρατιωτική του θητεία, κατά τά ἔτη 1901-1902 πληγώθηκε ἡ καρδιά του ἀπό ἀγάπη καί ἀφιέρωσι γιά τόν Θεό καί τήν μοναχική ζωή. Γι᾿ αὐτό ἔφυγε καί ἦλθε στό Ἅγιον Ὄρος, στήν σκήτη τοῦ Τιμίου Προδρόμου, ἡ ὁποία τότε ἀριθμοῦσε περί τούς 150 μοναχούς. Δέν ὑπῆρχε ἄλλος πιό ἀγωνιστής καί ὑπάκουος ἀπό τόν μοναχό Εὐγένιο.
Μετά διαμονήν ἐννέα ἐτῶν στόν Ἄθωνα, ὁ ἡγούμενος τῆς σκήτης π. Ἀντίπας Ντινέσκου, τοῦ εἶπε κάποια ἡμέρα:
-Πάτερ Εὐγένιε, ἀπεφασίσαμε νά σέ στείλουμε οἰκονόμο στήν σκήτη μας Δαρβάρι τοῦ Βουκουρεστίου, διότι δέν ἔχουμε ἄλλον καλλίτερο ἀδελφό.
-Συγχώρεσέ με Γέροντα καί ἄφησέ με στό Ἅγιον Ὄρος. Εἶμαι νέος καί γεμᾶτος πάθη. Μή μέ στέλλετε στήν Ρουμανία, στόν κόσμο. Οἱ παγίδες τοῦ ἐχθροῦ εἶναι πολλές καί φοβοῦμαι...Ἐπιθυμῶ νά πεθάνω ἐδῶ, ξένος καί λησμονημένος ἀπό ὅλους....
-Πήγαινε, πάτερ Εὐγένιε, ἔστω καί ἕνα χρόνο καί ἡ δύναμις τῆς ὑπακοῆς θά σέ σκεπάσει.
Τήν ἄνοιξι τοῦ 1911 ἔφθασε στήν σκήτη Δαρβάρι, στό Βουκουρέστι. Μετά ἀπό λίγο καιρό, ὁ ἡγούμενος ἐκεῖ τῆς σκήτης, τοῦ ἐπρότεινε νά τόν χειροτονήσουν ἱερέα, διότι εἶχαν μεγάλη ἀνάγκη. Ὅμως ὁ ἀγωνιστής π. Εὐγένιος τοῦ εἶπε, γιά νά ἀποφύγει τίς εὐθῦνες, ὅτι δέν εἶναι ἄξιος καί ἄς εὕρη κάποιον ἄλλον. Δέν ἤθελε νά χάσει τήν ἡσυχία καί τήν μοναξιά γιά τήν ἐπίδοσί του στήν νοερά προσευχή. Δέν ἠμποροῦσε νά ζήσει τήν ζωή τῆς πόλεως μέ τούς τόσους θορύβους.
Μετά ἀπό ἕνα χρόνο ἔλαβε νέα ἐντολή νά πάει γιά ἀμπελουργός σέ μία ἄλλη σκήτη-Μετόχιο τῆς Ρουμανικῆς σκήτης τοῦ Τ. Προδρόμου, πού ἦτο στό Ἰάσιο καί ἐλέγετο Μπουτσίουμ. Ἐκεῖ ὁ τέλειος ὑποτακτικός π. Εὐγένιος μετέβη καί ἐργάσθηκε σκληρά πέντε χρόνια νά σκάπτει τό ἀμπέλι, νά προσθέτει νέες κληματόβεργες, νά ποτίζει καί φυτεύει νέα δένδρα, νά τρυγᾶ τά σταφύλια καί ἄλλες δουλειές. Τίς νύκτες τίς ἐθυσίαζε στήν προσευχή καί στήν ἀνάγνωσι τῆς άκολουθίας του. Ἀνεδείχθηκε λοιπόν ἕνας ἄξιος καί ἅγιος μοναχός καί ἦτο ἀπ᾿ὅλους ἀγαπητός καί ἀναζητούμενος γιά συμβουλές καί πνευματικές ὁδηγίες.
Τήν περίοδο τοῦ Πρώτου παγκοσμίου πολέμου ἐστάλη ἀπό τόν Ἀθωνίτη Γέροντά του σάν οἰκονόμος καί πάλι σέ μιά ἄλλη σκήτη-Μετόχι τους πού ἦτο στήν κοινότητα Τιφέστι τοῦ νομοῦ Παντσίου. Ἐκεῖ ἐχρειάζοντο ἕναν ἄξιο καί ἔμπειρο μοναχό, πού νά ἀντέχει στούς πειρασμούς τοῦ κόσμου καί ν᾿ ἀποτελεῖ ταυτόχρονα ἕνα μικρό φάρο γιά τούς χριστιανούς τῶν περιχώρων. Ὁ π. Εὐγένιος καί πάλι δέν ἀντέδρασε στούς Προϊσταμένους τῆς Σκήτης τοῦ Ἁγίου Ὄρους, δέν βγῆκε ἔξω ἀπό τήν εὐλογημένη ὑπακοή, ἀλλά ἐπῆγε στήν νέα του διακονία καί πάλι μέσα στόν κόσμο.
Λόγῳ τότε τοῦ πολέμου, ὑπῆρχε μεγάλη παντοῦ ταραχή καί πεῖνα. Οἱ κάτοικοι τοῦ γειτονικοῦ χωριοῦ ὑπέφεραν ἀπό τήν πεῖνα. Μερικοί καί ἀπέθνησκον. Ἐπῆγαν στόν π. Εὐγένιο καί τόν παρακαλοῦσαν:
-Πάτερ, πάτερ, δέν ἔχεις ὀλίγο φαγητό γιά ἐμᾶς; Ἀποθνήσκομεν ἀπό τήν πεῖνα. Δεῖξε τήν εὐσπλαγχνία σου. Μή μᾶς ἀφήνεις!
Τϊ νά ἔκανε τότε ὁ καλός καί ἐλεήμων μοναχός; Σκέφθηκε ὀλίγο καί μετά εἶπε: «Ξέρω τί θά κάνω. Δέν χρειάζεται νά πάρω εὐλογία ἀπό πουθενά. Οἱ ἄνθρωποι ἀποθνήσκουν ἀπό τήν πεῖνα. Θά κρατήσω ἕνα βαγόνι τραίνου πού φεύγει αὔριο μέ τρόφιμα γιά τούς Πατέρες τῆς σκήτης τοῦ Προδρόμου στό Ἅγιον Ὄρος. Θά συγκεντρώσω τήν συγκομιδή τοῦ καλαμποκιοῦ καί σιταριοῦ ὅλης τῆς χρονιᾶς καί ὅ,τι ἄλλο εὑρίσκεται στήν ἀποθήκη καί θά τά μοιράσω στούς πτωχούς καί πεινασμένους.
-Ἀδελφοί, ἐλᾶτε ὅλοι στό Τιφέστι. Αὔριο μοιράζω καλαμπόκι σέ ὅλα τά γύρω χωριά μας.
Μετά ἀπό δύο ἑβδομάδες τούς ἔδωσε νέα ἀνακοίνωσι:
-Ἐλᾶτε ὅλοι στό ἀμπέλι.
Καί μετά ἀπό ὀλίγο διάστημα τούς ἐκάλεσε νά τούς δώσει φασόλια, πατάτες καί φροῦτα.
Ἔτσι ὁ ἐλεήμων καί σοφός μοναχός Εὐγένιος ἔσωσε τά γύρω χωριά της σκήτης ἀπό βέβαιο θάνατο. Γι᾿ αὐτό οἱ ἄνθρωποι πολύ τόν ἀγάπησαν, ἤρχοντο κοντά του γιά συμβουλές, γιά παρηγοριά καί γιά κάθε βοήθεια. Κοντά του ἦλθαν καί ἐμόνασαν 12 μοναχοί, οἱ ὁποῖοι ἔμειναν κοντά του μέχρι τέλους τῆς ζωῆς του καί δέν κιαταπατοῦσαν ποτέ τόν λόγο του. Ὅλοι ἔτρωγαν, χωρίς νά πίπτουν στήν λαθροφαγία. Ἀκόμη μαζί ἐτελοῦσαν τίς ἀκολουθίες τους καί εἰργάζοντο. Δέν ἔκλεινε ποτέ τίς ἀποθῆκες, διότι κανείς δέν ἔπαιρνε κάτι χωρίς τήν εὐλογία του. Ἐπειδή δέν εἶχαν ἱερέα, ἐπήγαιναν ὅλοι μαζί πέντε χιλιόμετρα μέ τά πόδια στήν γειτονική ἐνορία γιά τίς Κυριακές καί τίς μεγάλες ἑορτές. Ἐκεῖ ἐπίσης ἐξωμολογοῦντο καί ἐλάμβαναν τήν Θεία Κοινωνία μία φορά τόν μῆνα, κατά τά ἰδικά τους παλαιά τυπικά.
Ἐπιμέλεια κειμένου Αναβάσεις
Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.
http://anavaseis.blogspot.gr/2013/04/blog-post_2860.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου