ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΕΛΛΗΝΙΔΑΣ ΜΑΝΑΣ!

ΠΡΟΣ  ΤΟΝ ΣΥΛΛΟΓΟ ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΩΝ

ΤΟΥ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΙΟΥ ΚΥΚΛΑΔΩΝ

ΘΕΜΑ: Δήλωση αντίρρησης που αφορά στη γιορτή της 28^ης Οκτωβρίου

«Μπορεί να πιάνουμε τις μύτες μας, για να μην εισπνέουμε τις αναθυμιάσεις, που αναδίδει -αδιαλείπτως- το πολιτικό μας σύστημα, όμως τα ρυπαρότερα έπονται. Έχω σημειώσει σε πολλά άρθρα μου ένα πράγμα που ίσως παρεξηγείται. Το σχολείο δεν πρέπει επ’ ουδενί να καταντήσει άθυρμα στα χέρια μαθητευόμενων μάγων, το σχολείο δεν είναι πεδίο επιπόλαιων καινοτομιών, το σχολείο οφείλει να είναι συντηρητικό, με την απλή και πρωταρχική σημασία της λέξης, να συντηρεί, δηλαδή, τον πολιτισμό που οι πρεσβύτεροι έχουν παραλάβει και να τον παραδίδει στους νεότερους. Οποιαδήποτε αλλαγή συμβαίνει στο σχολείο, πρέπει να εδράζεται στην πείρα του παρελθόντος, να μην περιφρονεί ό,τι δεν έχει πρόσφατη ημερομηνία.
Ακόμη πιο καταστρεπτικό είναι να «χάσκει» η παιδεία μας, προς τα «εξελιγμένα» και νυν ληγμένα, ευρωπαϊκά τάχα και πρότυπα. Ακόμη χειρότερα, δεν πρέπει να αφήσουμε τα παντοειδή νεοταξικά μαλάκια, να αποφασίζουν, τι θα διδάσκεται στο σχολείο. Τόσα χρόνια βιώνουμε στην παιδεία τη λογική της «ήσσονος προσπάθειας», του παιδοκαλοπιάσματος, της απειθαρχίας, της ατιμωρησίας, της μετριοκρατίας και δρέπουμε τώρα τους καρπούς αυτής της τακτικής. Είναι καιρός για νοικοκύρεμα του σχολείου, για αναδίπλωση, να σταματήσει λίγο το λαχάνιασμα, να ξεκουραστούμε από τον αλλεπάλληλο βομβαρδισμό «καινοτομιών». («Ουδέν καινόν, όλα κενά», όπως έλεγε ο Μ. Χάκκας). Ας μείνουμε και σε κάποια πράγματα πίσω από την Ευρώπη, τίποτε δεν χάνουμε, «δεν θέλω εγώ, καινούρια, ξένα δώρα / παλιά δικά μου πλούτη σου ζητώ», κατά τον ραψωδό.»

Eπιστολή στην Ελληνίδα μάνα  από τον Δημήτρης Νατσιός, Δάσκαλος
(Εφημερίδα “Γνώμη”, Κιλκίς)
Η συνέχεια του άρθρου στην ηλ/νικη δ/νση alopsis
Ο παραπάνω πρόλογος αποτελεί μέρος άρθρου, ενός αγωνιστή δασκάλου, με του οποίου τις ανησυχίες και απόψεις συμφωνώ απολύτως. Προκειμένου λοιπόν να γίνει όσο είναι δυνατό πιο κατανοητό, το πνεύμα της παρακάτω διαμαρτυρίας, το επισυνάπτω.
Αναγνωρίζοντας κατ’ αρχάς  την προσπάθεια των δασκάλων, να  οργανώσουν τη γιορτή, με σκοπό την απόδοση φόρου τιμής σ’ αυτούς που έδωσαν την ζωή τους για να υπάρχει σήμερα αυτή η πολύπαθη πατρίδα, δεν έχω παρά να νιώθω ικανοποίηση, που έκαναν  ως Έλληνες – δάσκαλοι το καθήκον τους.
Το σημείο όμως με το οποίο διαφωνώ και θα τολμήσω να δηλώσω τις ταπεινές μου απόψεις, ήταν το σύνθημα που κοσμούσε τον τοίχο της σκηνής, του  συγγραφέα: «δεν πιστεύω τίποτα δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι ελεύθερος». Η συγκεκριμένη ατυχής επιλογή,  μ’ έκανε να νιώθω αμήχανα και να αμφιβάλω για το αν βρισκόμουν στην σωστή γιορτή. Η άποψη του συγγραφέα αφορά τον ίδιο και όσους την ασπάζονται. Δεν αφορά στην Εθνική γιορτή, ούτε ειπώθηκε, απ’ όσο γνωρίζω από κάποιον ήρωα του ’40.Γιορτάζαμε το ΟΧΙ! Δεν γιορτάζαμε την απελευθέρωση. Η ελευθερία ήρθε μετά από τέσσερα χρόνια. Αν γιορτάζαμε το 1944 και όχι το 1940 ίσως να δεχόμουνα την τελευταία πρόταση, από την αόριστη και για μένα από την άρρωστη γνώμη του συγγραφέα.  Επομένως είναι άκαιρη η επιλογή  και επιπλέον είναι και άστοχη! Αρνούμαι να κάνω εθνικό σύνθημα, μία τέτοια φράση.
Οι χιλιάδες επώνυμες μαρτυρίες ελλήνων στρατιωτών  αλλά και αμάχων, που αναφέρονται σε δεκάδες έντυπα της εποχής, δείχνουν ότι μόνο με την πίστη και με την ελπίδα οι άνθρωποι δεν φοβόντουσαν, γι’ αυτό και δεν παραδόθηκαν μα πολέμησαν με χαρά μεγάλη, έχοντας πενιχρά πολεμικά μέσα, μα έχοντας πλούσια την πίστη και  την ελπίδα στον Θεό, πίστη που μεθοδευμένα τα υπουργεία παιδείας των τελευταίων δεκαετιών προσπαθούν να απαξιώσουν.
Στις παιδικές μου αναμνήσεις υπάρχουν οι αληθινές ιστορίες του παππού μου, (πρόσφυγα από την κατεχόμενη Ανατολική Θράκη, και από οικογένεια της οποίας τα μέλη είχαν ισχυρή οικονομική και κοινωνική θέση και σπάνια μόρφωση για την εποχή) του οποίου το σώμα είχε σημαδευτεί από  σφαίρες. Επειδή πίστευε στον Θεό και στη έννοια της πατρίδας πολέμησε. Επειδή είχε την ελπίδα της νίκης, άντεξε εφτά χρόνια συνεχόμενων μαχών.
 Το να δεχτώ αδιαμαρτύρητα το Νιτσεϊκό σύνθημα του συγγραφέα, να στολίζει την εθνική εορτή στην οποία συμμετέχουν τα παιδιά μου και τα παιδιά, της για ακόμα μια φορά σκλαβωμένης πατρίδας μου, θα ήταν -για μένα που μεγάλωσα μέσα στον άρρωστο υπέρ-καταναλωτισμό- προδοσία και ιεροσυλία στο πρόσωπο του προγόνου μου. Έχω ευθύνη να διαφυλάξω και να μεταδώσω με θάρρος την αλήθεια που μου παραδόθηκε.
Το φιλελεύθερο, αντιρατσιστικό και υπέρ των δικαιωμάτων των διαφόρων μειονοτήτων πνεύμα, που διαπνέει πολλούς από εμάς, κυρίως στις μέρες μας, θα μου αναγνώριζε ίσως το δικαίωμα –ως μειονότητα για τις απόψεις μου- να μεγαλώνω τα παιδιά μου με την ίδια πίστη των ηρώων που πολέμησαν το ’40.
Αναγνωρίζω το δικαίωμα όποιων θέλουν να μην πιστεύουν τίποτα αν αυτό  τους  ελευθερώνει. Κατά την γνώμη μου, (δικαίωμα γνώμης δεν έχει μόνο ο Καζαντζάκης!) αυτή η ψευτοελευθερία  τους νανουρίζει στο λίκνο των διαφόρων φιλοσοφιών και ιδεολογιών. Επειδή όμως είμαι απόγονος ανθρώπων που πολέμησαν για την ελευθερία μου και ανθρώπων που χάσανε τη ζωή τους «συνωστισμένοι »-κατά το ρεπουσιακό μαργαριτάρι- στη Σμύρνη το 1922, δε θέλω να ξεχάσω, και δε θέλω να ξεχάσω γιατί δε θέλω να τα ξαναζήσω! Δε θέλω τα παιδιά μου να μην μάθουν, ούτε θέλω να μάθουν κάτι άλλο από αυτό που έζησαν οι πρόγονοί τους, γι’ αυτό θα λέω όχι στις ατυχείς εορταστικές επιλογές, όχι και στα άθλια σχολικά βιβλία, τα οποία εύστοχα και επιτυχώς προβάλουν νοσηρά  πρότυπα, και τα οποία θάβουν την ιστορία της πατρίδας μου στο όνομα μιας αγαπησιάρικης και χαζοχαρούμενης ειρηνικής συνύπαρξης, με χώρες,  που η καθεμιά τους σήμερα διεκδικεί μέρος από την πατρίδα μου. Την ίδια στιγμή που καμιά άλλη χώρα της «πολιτισμένης» Ευρώπης δεν ελαττώνει τα νοήματα των εθνικών της επετείων, αντιθέτως μάλιστα! ΠΙΣΤΕΥΩ γι’ αυτό και ΕΛΠΙΖΩ , γι’ αυτό και ΔΕ ΦΟΒΑΜΑΙ, γι’ αυτό και νιώθω ελεύθερη μέσα στην σημερινή σκλαβιά. Αντιλαμβάνομαι πως η παιδεία νοσεί όχι γιατί νοσεί η οικονομία, αλλά γιατί νοσούμε όλοι μας λίγο ή πολύ πνευματικά κυρίως, γι’ αυτό και δε διαμαρτυρόμαστε για ό,τι αποκρύπτει και παραποιεί την αλήθεια και προωθεί τους σκοπούς των σημερινών βαρβάρων. Δικαίωμά μου είναι η ανόθευτη συντήρηση όσων μου παραδόθηκαν.  Μ’ αυτή την έννοια είμαι συντηρητική. Δεν μπορώ να δολοφονήσω μνήμες ούτε παιδικές ψυχές, αφαιρώντας τους: γλώσσα, ιστορία, πίστη και ελπίδα!
Δεν αμφιβάλω για τις καλύτερες των προθέσεων, μα αν η πρόθεση δεν συνοδεύεται από την αρετή της διάκρισης, κινδυνεύει ο σκοπός της όποιας προσπάθειας να αποτύχει.
Σας παρακαλώ μην αφαιρείτε από τα παιδιά την πίστη και την ελπίδα, γιατί  θα πάψουν να πιστεύουν και σε εσάς και στο ρόλο σας και θα στραφούν εναντίον σας, αν δεν είναι ήδη αργά κι αν δεν έχουν στραφεί ήδη με τον τρόπο τους εναντίον σας.
Ζητώ ταπεινά να με συγχωρέσετε  αν σας πίκρανα, πρόθεσή μου ήταν μόνο να διαφυλάξω το δικαίωμά μου να δηλώνω την αντίρρησή μου με ό,τι προσβάλει τις αξίες μου και την πίστη μου.

Ευχαριστώ για την κατανόηση
Με ελπίδα και πίστη στο λειτούργημά σας
Όλγα Δράκου
ΙΟΣ  28/10/2013


http://www.enromiosini.gr/arthrografia/%CF%83%CF%85%CE%B3%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B7-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%B7-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%B4%CE%B1%CF%83-%CE%BC%CE%B1/

ΠΑΙΔΙΑ, ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΑΙΔΙΑ

Παπαδημητρίου Απόστολος

            Για μία ακόμη φορά αμαυρώσαμε τη μνήμη εκείνων που έχυσαν το αίμα τους για την πατρίδα! Μικρότητες αηδιαστικές προβλήθηκαν από τα άκρως αηδιαστικά πλέον ΜΜΕ, τα οποία αναζητούσαν θέμα, ώστε να αποφύγουν να εκφέρουν λόγο για τους αδικαίωτους νεκρούς όχι μόνο του προτελευταίου για τον ελληνισμό έπους (τελευταίο εκείνο της ΕΟΚΑ), αλλά και του πλήθους των προηγουμένων διαχρονικά κατά την τρισχιλιετή συνεχή πορεία του Γένους μας, την οποία τεμαχίζουν σε χρονικές περιόδους που αποσυνδέουν τα όργανα της νέας τάξης πραγμάτων!
            Θα ξεκινήσω με στροφή από τον ύμνο προς την ελευθερία του Διονυσίου Σολωμού:
                                    Μην ειπούν στο στοχασμό τους
                                    Τα ξένη έθνη αληθινά
                                    «Εάν μισούνται ανάμεσό τους
                                    Δεν τους πρέπει ελευθεριά»
            Λόγος πολύς για το ποιος θα καθίσει στην εξέδρα των επισήμων και ποιος όχι! Κανένας δεν έθεσε το ερώτημα: Ποιος είναι άξιος να καθίσει; Η απάντηση πονά: Μόνο οι ελάχιστοι επιζώντες ανάπηροι του πολέμου. Οι πλεονάζουσες κενές θέσεις θα έπρεπε να κοσμούνται με φωτογραφίες των ηρώων. Όλοι οι άλλοι θα έπρεπε να κρύβονται, αν ακόμη διέθεταν ίχνος ντροπής για το κατάντημα της χώρας μας!
            Τι τέλος πάντων γιορτάζουμε την 28^η Οκτωβρίου; Δεν γιορτάζουμε το ΟΧΙ; Και όμως όλοι συγχορδισμένοι το παρακάμπτουν δίχως ντροπή, για να προβάλουν την εθνική αντίσταση, αν και ορίστηκε να γιορτάζεται αυτή άλλη ημέρα. Το ΟΧΙ βροντοφώναξε ο λαός μας ενωμένος σε φρενίτιδα ενθουσιασμού δυσερμήνευτη με βάση τον «ορθολογισμό», που διακρίνει εμάς τους ανάξιους απογόνους των ηρώων. Εμείς ακόμη δεν αξιωθήκαμε, όπως όλοι οι άλλοι λαοί έπραξαν, να συγκεντρώσουμε τα οστά τους και να διαμορφώσουμε αξιοπρεπή κοιμητήρια προς ενταφιασμό τους! ΟΙ νεκροί δεν κίνησαν για το μέτωπο ως γαλάζιοι, πράσινοι, ροζ, κόκκινοι. Κίνησαν ως Έλληνες, απόγονοι του Αχιλλέα, του Λεωνίδα, του Μεγάλου Αλεξάνδρου, του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, του Κολοκοτρώνη, του Παύλου Μελά. Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθούμε, γιατί απωθούμε όλους αυτούς από το νεοελληνικό γίγνεσθαι εξανδραποδίζοντας εμείς οι ίδιοι τη νέα γενιά. Μας ενοχλεί αφάνταστα η θυσία τους, μας είναι ανυπόφορη. Εμείς έχουμε συμβιβαστεί άνευ όρων, έχουμε καταστεί ιδιοτελείς στο έπακρο, απεχθανόμαστε τη θυσία, όπως ο διάβολος το λιβάνι. Θέλουμε όμως να γράψει και για μας η ιστορία πως υπήρξαμε ήρωες! Τρομάρα μας! Ας δούμε λοιπόν ξεκάθαρα, γιατί θέλουμε να παραδώσουμε στη λήθη τους προγόνους μας. Το απόσπασμα που ακολουθεί είναι από το χρονικό του Βασίλη Σαββανάκη, ενός απλού στρατιώτη χωρίς λογοτεχνικές ή άλλες δάφνες. Περιγράφει μια νύχτα στο «μνήμα της Γριάς», ύψωμα που άφησαν την τελευταία τους πνοή από το κρύο αρκετοί στρατιώτες μας.
            «Εκεί που καθόμασταν όρθιοι το κρύο ήταν υπερβολικό και αβάστακτο. Άρχισαν πολλές λιποθυμίες και πολλοί ζητούσαν γιατρούς… Δεν υπήρχε όμως ούτε μια σταλιά νερό, για να βρέξει κανένας το στόμα του. Τα παγούρια που είχαμε ήταν όλα παγωμένα. Ακόμη και εκείνα των αξιωματικών με το κονιάκ ήταν κι’ αυτά παγωμένα. Τότε, θυμάμαι, ήρθε κοντά μου ο «γέρος» και μου είπε:
            -Εδώ, Βασίλη, όποιος έχει κανένα ζαράλι θα ξοφλήσει.
Οι γιατροί του τάγματος, μπροστά στην απελπιστική κατάσταση και την απαίτηση πολλών αξιωματικών και αντρών, έκαναν τηλεφωνική αναφορά προς τη Διοίκηση ότι: Εδώ πάνω είναι αδύνατη η παραμονή ανθρώπων και περιμένουν απάντηση-διαταγή για σύμπτυξη και επιστροφή στο χωριό… Κάπως καθυστερημένα ήρθε η απάντηση και, το χειρότερο, ήταν αρνητική. Πάση θυσία, όσοι ζήσουν, να πάνε το γρηγορότερο στον προορισμό, που ήταν η κατάληψη του υψώματος Γκοροτόπι».
            Ο ίδιος κατέγραψε και τη θερμοκρασία: -38 βαθμοί Κελσίου. Μάλιστα τριανταοκτώ βαθμοί υπό το μηδέν!
            Αφιερώνεται σ’ αυτούς που ενημερώνονται από τα άφθονα μετεωρολογικά δελτία πριν εξέλθουν να μουντζουρώσουν τους τοίχους με «ηρωικά συνθήματα» εκ του ασφαλούς λόγω γενικευμένης ατιμωρησίας (όχι του συνθήματος βέβαια, αλλά του μουντζουρώματος!). Και αυτοθαυμάζονται ως πολέμιοι του συστήματος, το οποίο εξυπηρετούν τα μέγιστα.
            Αφιερώνεται σ’ εκείνους, που ελεεινολογούν τον λαό μας για την άκρα συγκαταβατικότητα του έναντι του άλλου, του ξένου, από την εποχή που λάτρευε τον ξένιο Δία ως την άλλη, κατά την οποία γνώρισε τον Χριστό, που δεν είχε που την κεφαλήν κλίνει. Επιχειρούν την εθνική καθαρότητα καταστρέφοντας τους πάγκους μικροπωλητών, τους οποίους αθρόως προωθεί το σύστημα της νέας τάξης πραγμάτων έχοντας ως στόχο να αφανίσει την ιδιοπροσωπεία των λαών. Και όχι μόνο αυτό πράττουν, αλλά και δεν κρύβουν τον θαυμασμό τους για το τέρας που γέννησε η μήτρα του δυτικού ολοκληρωτισμού δικαιώνοντας παράλληλα όλους τους δοσίλογους συνεργάτες των κατακτητών!
            Αφιερώνεται σ’ εκείνους που διαχειρίστηκαν την εξουσία ως δοτοί από τους εξουσιασστές, οι οποίοι συγκρότησαν το ψευτορωμαίηκο, για να το διαφεντεύουν αυτοί στη θέση του Τούρκου. Σ’ αυτούς που καπηλεύτηκαν ασύστολα τα ιερά και όσια του λαού μας πουλώντας εθνικοφροσύνη με το αζημίωτο και στους άλλους που αυτοπροβάλλονται ως υπέρμαχοι της αστικού τύπου δημοκρατίας, η οποία έχει στραγγαλίσει το δικαίωμα επιβίωσης των αποκλήρων του πλανήτη. Σ’ όλους όσοι πουλούν ελευθερία και δικαιοσύνη υποκρινόμενοι, καθώς γνωρίζουν ότι το σύστημα απεχθάνεται αυτά τα υψηλά ιδανικά. Σ’ όλους αυτούς που έχουν ξεπουλήσει «ειρηνικά» τη χώρα μας στους νέους κατακτητές. 
            Αφιερώνεται σ’ εκείνους που έχουν υιοθετήσει την άλλη ολοκληρωτική ιδεολογία, η οποία μάχεται με πάθος το έθνος και προβάλλει στους λαούς τον αγώνα για την διεθνή αταξική κοινωνία. Σ’ αυτούς που σύρθηκαν κατ’ ανάγκη στον πόλεμο γι’ αυτό και πρωταγωνιστούν στον σκιασμό του έπους από την εθνική αντίσταση, στην οποία πρωταγωνίστησαν ετοιμαζόμενοι, όπως οι εθνικόφρονες και οι δοσίλογοι, για τον εμφύλιο πόλεμο που ακολούθησε.
            Αφιερώνεται τέλος στους ποιμένες της Εκκλησίας που πολύ απέχουν από το να διακρίνονται για το φρόνημα των αρχιεπισκόπων Χρυσάνθου και Δαμασκηνού. Ο πρώτος υπήρξε ο πρώτος αντιστασιακός με το τριπλό όχι στο να υποδεχθεί τους κατακτητές στην Αθήνα, στο να παραστεί στη δοξολογία επί τη καταλήψει (άκουσον, άκουσον θράσος δοσιλόγων!) της πρωτεύουσάς μας, στο να ορκίσει την κατοχική κυβέρνηση. Ο δεύτερος αντέδρασε αποφασιστικά στην πρόθεση των Γερμανών για πολιτική επιστράτευση των Ελλήνων.
            Μήπως είμαι υπερβολικός, όταν γράφω κατεβείτε κύριοι ή σύντροφοι από την εξέδρα;
                                                                          


http://www.enromiosini.gr/arthrografia/%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%83-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CE%B4%CE%BF%CF%83-%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%B1/

Οφειλόμενες ταφικές τιμές στους 10.000 νεκρούς του Έπους του 1940, που έπεσαν μαχόμενοι για την ελευθερία της Πατρίδας μας στην Αλβανία. Σωτήριος Γεωργιάδης

Οφειλόμενες ταφικές τιμές στους 10.000 νεκρούς του Έπους του 1940, που έπεσαν μαχόμενοι για την ελευθερία της Πατρίδας μας στην Αλβανία 

Υποναύαρχος Σωτήριος Γεωργιάδης ΠΝ, ε.α.

Σε λίγες ημέρες θα εορταστεί η 73 επέτειος του ΟΧΙ του 1940 και η Ελληνική Πολιτεία, διατηρεί μια οφειλή, για την απόδοση ταφικών τιμών στους νεκρούς του Έπους του 1940, που έπεσαν μαχόμενοι για την ελευθερία της Πατρίδας μας στην Αλβανία.
Κατά τη διάρκεια της νικηφόρου προελάσεως των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων που κατεδίωκαν τους Ιταλούς μέσα στα Ιταλοκρατούμενα Βορειοηπειρωτικά και Αλβανικά εδάφη κατά το Έπος του 1940, έπεσαν ηρωικά περί τους 10.000 Έλληνες μαχητές.
Στο διάστημα εκείνο οι νεκροί ετάφησαν είτε σε παρακείμενα Ελληνικά Νεκροταφεία, είτε σε άλλους χώρους υπό συνθήκες εκστρατείας. Μετά την επικράτηση του κομμουνιστικού καθεστώτος στην Αλβανία και τη νομοθέτηση του αθεϊσμού στη Χώρα αυτή, οι περισσότεροι Ελληνικοί τάφοι καταστράφηκαν.
Έπειτα από την επικράτηση της Δημοκρατίας στην Αλβανία, θα ανεμένετο ότι ένα από τα πρώτα μελήματα των Ελληνικών Κυβερνήσεων θα ήταν και η αποκατάσταση των εκεί Τάφων των ηρωικών νεκρών του Έπους του ’40. Αυτό όμως δεν ολοκληρώθηκε ακόμη, 73 χρόνια αργότερα.

Όταν περί τον Μάιο του 1997 εστάλη στην Αλβανία Ελληνικό Στρατιωτικό Κλιμάκιο γιά να βοηθήσει στην εμπέδωση της τάξεως, ενώ συγχρόνως είχαν αρχίσει οικονομικές σχέσεις με την γείτονα, οι Ενώσεις Αποστράτων Μονίμων και Εφέδρων Αξιωματικών Στρατού-Ναυτικού-Αεροπορίας απηύθυναν έγγραφη έκκληση στον τότε Υπουργό Εθνικής Άμυνας, γιά να επιδείξει προσωπικό ενδιαφέρον, ώστε να διασφαλιστεί ότι χωρίς άλλη καθυστέρηση θα αποδοθούν οι οφειλόμενες ταφικές τιμές σ’ αυτούς στους ηρωικούς νεκρούς.
Παρά τις πολλές εν συνεχεία τηλεφωνικές οχλήσεις των Αποστράτων προς το Γραφείο του, ο κ. Υπουργός δεν έκρινε ότι πρέπει να απαντήσει. Οι Ενώσεις επανήλθαν με δεύτερη επιστολή τους προς τον Υπουργό Εθνικής Άμυνας, γιά να μάθουν τι θα γίνει ως προς το εν λόγω θέμα. Και αυτή τη φορά ο κ. Υπουργός δεν τους απήντησε.
Μετά πολλά νεώτερα τηλεφωνήματα των Ενώσεων, εδέησε τελικώς το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας να μοιράσει ένα συναφές Δελτίο Τύπου, το οποίο δημοσιεύτηκε σε διάφορες Εφημερίδες την παραμονή της 28ης Οκτωβρίου 1997. Σύμφωνα με αυτό, επετεύχθη Ελληνοαλβανική συμφωνία, βάσει της οποίας ανεμένετο να ρυθμιστεί πολύ σύντομα το θέμα αποδόσεως ταφικών τιμών στους Έλληνες νεκρούς του 1940, που έπεσαν στην Αλβανία.
 Γιά το σκοπό αυτό θα συνεκροτούντο Επιτροπές που θα μεριμνούσαν γιά τη συντήρηση και συμπλήρωση της κατασκευής του Στρατιωτικού νεκροταφείου των Βουλιαράτων Αργυροκάστρου, την κατασκευή οδικής προσβάσεως προς αυτό, την κατασκευή Στρατιωτικού νεκροταφείου στη Κορυτσά και την εξέταση της ανεγέρσεως Μνημείου στη Κλεισούρα.
Έχουν περάσει 73 χρόνια, από τότε που οι ηρωικοί αυτοί νεκροί θυσιάστηκαν γιά την Παρτίδα μας και η Πολιτεία οφείλει επί τέλους να τους αποδώσει ταφικές τιμές. Το θέμα δεν είναι μόνο υποχρέωση του εκάστοτε Υπουργού Αμύνης και Εξωτερικών, αλλά πρέπει να απασχολεί προσωπικά τον Πρωθυπουργό, καθ' ένα από τους 300 Βουλευτές και καθ' ένα από εμάς.

Υποναύαρχος Σωτήριος Γεωργιάδης ΠΝ, ε.α.

tideon.org

http://anavaseis.blogspot.gr/2013/10/10000-1940.html