Ὁ ἐρημίτης μοναχός Σάββας Μπάνκο

Ὁ ἐρημίτης μοναχός Σάββας Μπάνκο

Γέροντος ἱερομ. Πετρωνίου Τανάσε

Ὁ π. Σάββας γεννήθηκε στήν πόλι Ἀλεξάνδρεια τῆς Ρουμανίας στίς 29 Αὐγούστου 1837. Στό βάπτισμά του ἐπῆρε τό ὄνομα Στέφανος. Οἱ γονεῖς του Χρῆστος καί Νόννα ἦσαν βούλγαροι καί κατοικοῦσαν στό Τύρνοβο τῆς Βουλγαρίας.
Λόγῳ τοῦ ἐπισυμβάντος πολέμου μεταξύ Τουρκίας καί τοῦ τότε σκλαβωμένου Ἑλληνικοῦ Ἔθνους, αὐτοί γιά περισσότερη ἀσφάλεια ἀνεχώρησαν γιά τήν Ρουμανία.
Στήν Ρουμανική Σκήτη ἦλθε τό 1859 σέ ἡλικία 22 ἐτῶν. Μεγαλόσχημος ἔγινε τό 1863 καί τό 1867 ἐξῆλθε στό ἡσυχαστικό στάδιο ἀγωνιζόμενος μέχρι θανάτου, πού συνέβη στίς 20 Σεπτεμβρίου 1902. Διακρίθηκε γιά τήν φιλοξενία καί τήν ταπείνωσί του.
 Τό κελλί στό ὁποῖον ἀγωνίσθηκε μέ ἄκρα αὐταπάρνησι καί ὑπομονή εἶναι πλησίον τοῦ Ἁγιάσματος τοῦ Ἁγίου Ἀθανάσίου τοῦ Ἀθωνίτου καί ὀνομάζεται «Τουρλωτή». Ὅταν τόν ἐπεσκέπτοντο  Ἀδελφοί στό κελλί του, προσφε-ρόταν ὁλοκληρωτικά σ᾿ αὐτούς ἀφήνοντας ὅλα τά ἰδικά του καθήκοντα. Μετά τήν ἀναχώρησί τους ἐνήστευε ἐπί διήμερον ἐπιτελῶντας ταυτόχρονα καί τά καθήκοντα τῆς προσευχῆς πού παρέλειψε, λόγῳ τῆς φιλοξενίας τῶν προσκυνητῶν.

Κάποτε, θέλοντας νά τόν πειράξω, τόν πλησίασα ἐκεῖ πού καθόταν, κάτω ἀπό τήν κληματαριά καί τοῦ εἶπα:
-Πάτερ Σάββα, στήν ἐκκλησία κἄπου-κἄπου μοῦ ἔρχεται λίγη κατάνυξις, ἀλλά, ὅταν κάνω στό κελλί μου τόν κανόνα τῆς προσευχῆς μου, ὁ νοῦς μου σκορπίζεται ἐδῶ καί ἐκεῖ.
-Πίστεψέ με, πάτερ Εἰρήναρχε, μοῦ εἶπε πολλές φορές καί χωρίς τήν θέλησί μου, μοῦ ἔρχεται πένθος καί δάκρυα. Ἔτσι καθαρίζει ὁ νοῦς μου καί ἡ καρδιά μου ἀπό τά πονηρά νοήματα καί αἰσθήματα καί μπορῶ νά προσεύχωμαι πλέον ἀπερίσπαστα, χωρίς νοερό διασκορπισμό.
Τότε ἐγώ κατάλαβα ὅτι αὐτός ἔχει ὑψηλή πολιτεία καί πολλά χαρίσματα. Γι᾿ αὐτό ἦτο γνωστός καί ξακουστός ὄχι μόνο μέσα στό Ἅγιον Ὄρος καί τήν Ἐλλάδα, ἀλλά καί ἔξω ἀπ᾿ αὐτήν, λόγῳ τῆς ἀγάπης καί φιλοξενίας πού πρόσφερε στούς διαφόρους προσκυνητές.
Ποτέ δέν τόν ἔβλεπες σκυθρωπό, ἀλλά πάντοτε χαρούμενο καί μέ βλέμμα ταπεινό. Ἡ ὁμιλία του ἦτο γλυκειά καί ἑλκυστική σάν τόν μαγνήτη. Φοροῦσε ἁπλᾶ ἐνδύματα καί πάντοτε περπατοῦσε ἔχοντας τό κομποσχοίνι στό χέρι του.
Εὐλαβεῖτο πολύ τήν ὑπεραγία Θεοτόκο καί συχνά ἐδιάβαζε τούς Χαιρετισμούς της, καθώς καί τήν προσευχή τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου: «Κύριε Χριστέ, ὁ Θεός μου, ὁ ἐνδοξαζόμενος Ποιητής πάσης κτίσεως ὁρατῆς τε καί νοερᾶς...»
Αἰωνία του ἡ μνήμη.

Μετάφρασις – Ἐπιμέλεια

Ὑπό Ἀδελφῶν Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου

Ἁγίου Ὅρους Ἄθω

2002

Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.

Ἐπιμέλεια κειμένου και πηγή στο Διαδίκτυο  Ἀναβάσεις

Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας Εἰκόνες πραότητος

http://anavaseis.blogspot.gr/2013/03/blog-post_22.html

Ρουμᾶνοι Ἁγιορεῖτες Μοναχοί. Μοναχός Λεόντιος Προδρομίτης

Ρουμᾶνοι Ἁγιορεῖτες Μοναχοί

Γέροντος ἱερομ. Πετρωνίου Τανάσε

Ἡ Ρουμανική Σκήτη τοῦ Τιμίου Προδρόμου κτίσθηκε τό 1853 στήν περιοχής τῆς Βίγλας, πού ἀπέχει ἀπό τήν κυρίαρχη Μονή τῆς Μεγίστης Λαύρας μία ὥρα. Στίς ἀρχές τοῦ 20ου αἰῶνος ἡ Σκήτη μας παρουσίασε μεγάλη πνευματική ἀνάπτυξι. Ἀνέδειξε σπουδαίους μοναχούς πού διέπρεψαν στήν ἀρετή, στήν ἄσκησι, στήν καλλιγραφία, στήν βιβλιοδεσία, στήν ζωγραφική καί στήν ψαλτική τέχνη. Εἶναι γνωστός σ᾿ ὅλο τό Ἅγιον Ὄρος ὁ ρουμᾶνος  πρωτοψάλτης μοναχός Νεκτάριος Βλάχος.
Στήν βιβλιοθήκη τῆς Σκήτης ὑπάρχει ἕνα εἰκοσάτομο ἔργο τοῦ μοναχοῦ Εἰρηνάρχου. Κάθε τόμος, καλαίσθητος καί χειρόγραφος μέ ἄφθονες μινιατοῦρες, σχέδια καί σκηνές ἀπό τό Ἅγιον ὄρος, περιγράφει ὅλα τά ἱστορικά καί λοιπά στοιχεῖα γιά κάθε ἁγιορείτικη Μονή. Τό ἔργο αὐτό εἶναι πολυτιμώτατο, διότι ἠμποροῦμε νά μάθουμε τήν ἱστορία καί τήν τότε κατάστασι ἑκάστης Μονῆς ἀπό τά τέλη τοῦ 19ου αἰῶνος καί ἑξῆς.
Στόν τόμο γιά τήν Ρουμανική Σκήτη εὑρήκαμε τά ἑξῆς συναξάρια γιά ρουμάνους ἁγιορείτες πατέρες, τά ὁποῖα καταχωροῦμε ἐδῶ:

Μοναχός Λεόντιος Προδρομίτης

Ὁ ὅσιος Γέροντας Λεόντιος Θεοδωρέσκου, ἱερεύς καί μεγαλόσχημος μοναχός, καταγόταν ἀπό τήν κοινότητα Νεγκρέστ τοῦ νομοῦ Νεάμτς. Οἱ γονεῖς του ὠνομάζοντο Θεόδωρος, ἐνῶ ἡ μητέρα του ἔγινε μοναχή μέ τό ὄνομα Γλυκερία. Τό ἔτος 1838 ἐπῆγε νά μονάση στό μοναστήρι Χωραΐτσα τῆς Μολδαβίας.
Τότε ἡγούμενος ἦτο ὁ ὀνομαστός π. Εἰρήναρχος Ροσέτς. Ἐκάρη μοναχός μέ τό ὄνομα Εἰρήναρχος καί χειροτονήθηκε ἱερεύς. Τό 1852 ἀνεχώρησε γιά τό Ἅγιον Ὄρος καί ἐγκαταστάθηκε στήν τότε ἱδρυθεῖσα Σκήτη τοῦ Τ. Προδρόμου. Ἐκεῖ ἐκάρη μεγαλόσχημος μοναχός μέ τό ὄνομα Λεόντιος. Ἡγούμενος τότε ἦτο ὁ κτίτωρ τῆς Σκήτης ἱερομόναχος π. Νήφων. Προεῖδε τόν θάνατό του, ὅτι θά φύγη πρίν ἀπό τό Πάσχα τοῦ 1901 καί ἔλαβε τήν πληροφορία ὅτι θά εἰσέλθη στήν αἰώνια ζωή. Ἐκοιμήθη σέ ἡλικία 85 ἐτῶν ἀπό τά ὁποῖα τά 49 ἔζησε στό Ἅγιον Ὄρος. Ἐπί 9 χρόνια ὑπηρέτησε ὡς ἐφημέριος στόν ναό τῆς Θεοτόκου στήν Γεθσημανῆ τῆς Παλαιστίνης (1882-1891).
Ὡς πρός τόν χαρακτῆρα του ἦτο πολύ πρᾶος, εὐπρόσιτος, εὐλαβής καί ἁπλοῦς. Οὐδέποτε ἐθύμωνε ὅ,τι καί νά τοῦ ἔκανε κάποιος. Δέν σκανδαλιζόταν γιά ὅ,τι ἄσχημο ἔβλεπε ἤ ἄκουε. Ἔκοβε τό θέλημά του πρός ὅλους, βοηθῶντας ὅλους στά διακονήματά τους. Εἶχε βαθειά εἰρήνη καί ἀπέφευγε τούς πειρασμούς. Ἦτο ὁ πιό ἐνάρετος καί ἁγιασμένος μοναχός καί πάντοτε εὔθυμος.
Μία φορά τόν ἐρώτησα: «Τίμιε πάτερ, πῶς συμβαίνει νά μή σκανδαλίζεσαι ποτέ γιά ὅ,τι κακό βλέπεις καί ἀκοῦς; Ἀλλά δυστυχῶς δέν μοῦ ἀπήντησε καί αὐτό πολύ μέ λύπησε.
Ἦτο ἀγαπητός, ὄχι μόνο στούς μοναχούς, ἀλλά καί στούς ἐπισκόπους πρός τούς ὁποίους ἔτρεφε πολύ σεβασμό καί εὐλάβεια.
Ἐνῶ ἦτο 78 ἐτῶν (δηλαδή τό 1894) τό πρόσωπό του ἦτο ροδοκόκκινο σάν τριαντάφυλλο καί λευκό σάν τό λινό ὕφασμα. Εἶχε δυνατή καί μελωδική φωνή καί ἔψαλλε ὡραῖα στήν ἐκκλησία. Τήν νύκτα πρῶτος κατέβαινε στήν Ἀκολουθία τοῦ ὄρθρου καί ἔφευγε τελευταῖος. Ὁ ἴδιος κάθε νύκτα θά περνοῦσε νά κτυπήση τίς πόρτες τῶν κελλιῶν τῶν μοναχῶν γιά νά κατέβουν στήν Ἀκολουθία.
Κάθε βράδυ φορῶντας τό ἐπιτραχήλιό του καί μ᾿ ἕνα ἀναμμένο κερί ἐπήγαινε στό Κοιμητήριο ῆς Σκήτης καί ἐδιάβαζε ἐπιμνημόσυνο δέησι γιά τούς κοιμηθέντας ἀδελφούς. Μοῦ διηγήθηκαν ἄλλοι πατέρες ὅτι ὁ παπᾶ Λεόντιος ἐδιάβασε μεγαλόσχημους πολλούς ἡλικιωμένους πατέρες, οἱ ὁποῖοι μετά τήν κουρά τους, ἀναχωροῦσαν γιά τίς αἰώνιες μονές.
Ἀγάπησε τήν σιωπή, ἀλλά μέ διάκρισι, διότι μία σοφή παροιμία λέγει: «Ἄλλοι ὁμιλοῦν ὅλη τήν ἡμέρα καί δέν σφάλλουν, ἐνῶ ἄλλοι ὁμιλοῦν καί ἁμαρτάνουν». Ἀπ᾿ αὐτά τά λόγια καταλαβαίνουμε ὅτι δέν ἔχουν ἀξία τά λόγια ἤ ἡ σιωπή καθ᾿ ἑαυτά, ἀλλά ἡ καρδία καί ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου κατά πόσον ἐργάζονται τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ ἤ κυριεύονται ἀπό τά πάθη.

Μετάφρασις – Ἐπιμέλεια

Ὑπό Ἀδελφῶν Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου

Ἁγίου Ὅρους Ἄθω

2002

Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.

Ἐπιμέλεια κειμένου και πηγή στο Διαδίκτυο  Ἀναβάσεις

Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας Εἰκόνες πραότητος

http://anavaseis.blogspot.gr/2013/03/blog-post_19.html

Ὁ π. Ἰλαρίων Ἰονίκα Οἰκονόμος τῆς μονῆς Συχαστρία

Ὁ π. Ἰλαρίων Ἰονίκα

Οἰκονόμος τῆς μονῆς Συχαστρία

Γέροντος ἱερομ. Πετρωνίου Τανάσε 

Ἦτο παντρεμμένος, μέ γυναῖκα καί παιδιά, ἀλλά ἀπό κάποιο θαυμαστό γεγονός ἦλθε στό μοναστήρι γιά μοναχός. Κάποια χειμωνιάτικη νύκτα ἐπιστρέφοντας στό σπίτι του, βγῆκαν μπροστά του μία ὁμάδα ἀπό λύκους. Μονομάχησε μ᾿ αὐτούς ἀπελπισμένα, ἀλλά ἦτο ἕτοιμος νά γίνη ἡ τροφή τους. «Κύριε, προσευχήθηκε τότε, ἐάν σωθῶ, θά γίνω ἀμέσως καλόγερος!»
Ἀπο μακριά ἀκούσθηκαν φωνές ἀνθρώπων καί ἕνα ἕλκυθρο μέ καμπανάκια. Οἱ λύκοι ἔφυγαν, ἐνῶ αὐτός λυτρωμένος πιά ἔφθασε στήν οἰκογένειά του. Δέν ἐξέχασε τήν ὑπόσχεσί του.
Στό μοναστήρι διωρίσθηκε οἰκονόμος, διακόνημα τό ὁποῖον ὑπηρέτησε πολλά χρόνια, μέχρι τό τέλος τῆς ζωῆς του. Ἦτο κοντός στό ἀνάστημα, μέ μία πραεῖα μορφή καί καλή συμπεριφορά μπροστά σέ ὅλους. Ἦτο πρῶτος στήν ὑπακοή, σκληρός στήν ἄσκησι, νηστευτής καί φλογερός ζηλωτής στήν τάξι τῆς Μονῆς καί στόν κανόνα τῆς προσευχῆς του, τήν ὁποία δέν ἄφησε ποτέ. Τό βράδυ πού τελείωναν τά διακονήματα, αὐτός ζητοῦσε συγχώρησι ἀπ᾿ ὅλους: «Συγχωρέστε με, πατέρες, ἐάν σᾶς στενοχώρησα ἤ σᾶς λύπησα σέ κάτι».

Στά γεράματά του εἶχε μία δοκιμασία. Ἦτο 86 ἐτῶν καί ἐπήγαινε στό διακόνημά του. Κάποια ἡμέρα, πηγαίνοντας μέ τά βόδια στό δάσος, μία μεγάλη πέτρα ἐκύλισε καί τόν τραυμάτισε στό πόδι. Τόν μετέφεραν στό κελλί του, τόν περιποιήθηκαν, ἀλλά ἡ πληγή δέν θεραπευόταν καί ὅλοι ἐπίστευαν ὅτι ἦλθε τό τέλος του. «Μητέρα τοῦ Κυρίου μου, ἔτσι τήν ἀποκαλοῦσε  πάντοτε, ἐλέησόν με! Θεοτόκε Μαρία, βοήθησέ με».
Μιά νύκτα, ὅταν τήν παρακαλοῦσε στό κελλί του, μπῆκε μέσα μία Κυρία, ἡ ὁποία στάθηκε μπροστά του. Φαινόταν σάν μία γιατρίνα γνωστή του ἀπό τήν κωμόπολι Τίργκου Νεάμτς.
-Γιατί κλαῖς, πάτερ Ἰωάννη; Τόν ἐρώτησε ἐκείνη.
-Κλαίω, κυρία γιατρίνα, διότι τραυματίσθηκα ἄσχημα στό πόδι μου καί δέν ὑπάρχει θεραπεία καί ἰδού πεθαίνω ἀπροετοίμαστος.
-Μή κλαῖς ἄλλο, τοῦ εἶπε ἡ «Γιατρίνα». Ἀπό τώρα θά γίνης καλά. ὅσο γιά τόν θάνατό σου, δέν θά πεθάνης ἀκόμη, ἀλλά θά ζήσης ἀκόμη ἕνα χρόνο...
Ἡ Γιατρίνα ἀνεχώρησε· δέν ἦτο ἄλλη ἀπό τήν Ἰατρό ὅλων τῶν ἀσθενῶν, τήν Κυρία Θεοτόκο, ἐνῶ ὁ π. Ἱλαρίων αἰσθάνθηκε καλλίτερα ἀπό τήν ὥρα ἐκείνη μέχρις ὅτου θεραπεύθηκε τελείως. Μετά ἀπό ἕνα χρόνο ἀκριβῶς, τήν Κυριακή τῆς συγχωρήσεως τῆς Μεγάλης Τεσ-σαρακοστῆς τοῦ 1934 ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ, ἔχοντας ἡλικία 87 ἐτῶν.

Μετάφρασις – Ἐπιμέλεια

Ὑπό Ἀδελφῶν Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου

Ἁγίου Ὅρους Ἄθω

2002

Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.

Ἐπιμέλεια κειμένου και πηγή στο Διαδίκτυο  Ἀναβάσεις

Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας Εἰκόνες πραότητος

 http://anavaseis.blogspot.gr/2013/03/blog-post_9528.html

Περί τοῦ ἐπιτιμίου. Μέρος Γ'. Ἰλαρίωνος Φέλεα Ρουμάνου ἱερομάρτυρος (+1940). Τελευταῖο

Περί τοῦ ἐπιτιμίου
Ἰλαρίωνος Φέλεα Ρουμάνου ἱερομάρτυρος. Μέρος Γ'. Τελευταῖο

8. Ἐμεῖς δέν δίνουμε ἐπιτίμια τυχαία, ὅπως μᾶς ἀρέσει, γιά νά νοιώσουμε ἀνακούφιση ἀπό τό καθῆκον μας σάν Πνευματικοί, ἀλλά τά χρησιμοποιοῦμε γιά νά θεραπεύουν καί ὁδηγοῦν τόν ἄνθρωπο στήν δημόσια καί στήν προσωπική ζωή του. Εἶναι φανερόν ὅτι κατά τρόπο διακριτικό χρησιμοποιοῦμε τό Πηδάλιο τῆς Ἐκκλησίας, ὅπου περιέχονται οἱ θεῖοι Κανόνες Οἰκουμενικῶν καί Τοπικῶν Συνόδων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας.
 Ἡ χρῆσις τῶν Κανόνων τοῦ Πηδαλίου κατ᾿ οἰκονομίαν δέν σημαίνει κατάργηση τῆς ἀξίας τους οὔτε πράξεις πού εἶναι ἁμαρτωλές τίς ἀμνηστεύουμε καί τίς θεωροῦμε ἀθῶες καί μή καταδικάσιμες. Οἱ ἀνθρώπινες ἁμαρτίες καλῶς προσδιορίζονται διά τῶν Κανόνων καί τῆς Ἁγίας Γραφῆς· καί κανένας δέν ἔχει  δικαίωμα ν᾿ ἀλλάξει αὐτούς τούς ὁρισμούς. Σάν Πνευματικοί ἐφαρμόζουμε τό πνεῦμα καί ὄχι τό γράμμα τῶν Κανόνων, διότι πολλοί δέν ἀνταποκρίνονται πιά στίς ἡμέρες μας ὁπότε καί δέν ἀποτελοῦν φάρμακα θεραπείας τῶν νόσων τῶν  μετανοημένων πιστῶν.
Ἐάν ἐφαρμόσουμε τήν ἀκρίβεια τῶν Κανόνων, θά ὁμοιάζουμε μέ τούς γιατρούς πού ἔδιναν φάρμακα πρίν ἀπό ἑκατοντάδες χρόνια.
Ἐπειδή ἀκόμα δέν ὑπάρχει ἕνας κατάλογος Κανόνων, σχετικά μέ τήν ἐπιβολή ἐπιτιμίων στήν σημερινή ἐποχή, θά ἐκθέσω ἐδῶ μερικές κρίσεις μας: Π.χ. ἔχουμε τούς  μέθυσους.
Τί  ἐπιτίμιο ἀξίζει αὐτός πού καταστρέφει τήν περιουσία του καί τήν ὑγεία του ὁδηγεῖ σέ πτώχευση τήν σύζυγο καί τά παιδιά του  καί ὅλους τούς διαδόχους του, μέσα στούς ὁποίους μεταφέρεται τό σαράκι τῆς φθορᾶς; Εἶναι ἀρκετά σάν ἐπιτίμια μερικές εὐχές καί μετάνοιες, οἱ ὁποῖες δέν τόν συγκινοῦν καθόλου τήν στιγμή πού ὁ ἴδιος ἔχει γίνει δήμιος τῆς  οἰκογένειάς του, χωρίς νά τό καταλαβαίνει; Θά  τόν βοηθήσουν νά κάνει μετάνοιες; 
Ἴσως νά τοῦ προκαλέσουν μία λύπη γιά τίς ἁμαρτίες του, ἀλλά ἡ ἐπιρρεπής φύση του θά παραμείνει ἡ ἴδια. Ὅταν τοῦ τύχει κάποια εὐκαιρία, θά τρέξει νά σβήσει τήν φλόγα τοῦ πάθους του, μπαίνοντας ξανά στό ποτοπωλεῖο. Ἡ ἐπανόρθωση μπορεῖ νά ἔλθει, λοιπόν, μόνο μέσω ἑνός ἐπιτιμίου τό ὁποῖο μειώνει ἤ ξεριζὠνει ἐξ ὁλοκλήρου τό πάθος.
Ὁ Πνευματικός, τοῦ ἐξηγεῖ τίς καταστροφικές συνέπειες τοῦ ποτοῦ, τήν διάλυση τῆς οἰκογένειάς του καί τοῦ ἀπαγορεύει γιά ἕνα μικρότερο ἤ μεγαλύτερο διάστημα νά μπαίνει στό ποτοπωλεῖο. Ταυτόχρονα τοῦ συνιστᾶ νά πίνει τά ἀναψυκτικά, τά ὁποῖα περιορίζουν κἄπως τήν φλόγα τοῦ κρασιοῦ καί νά γίνει μέλος ἑνός συλλόγου τῶν ἀντιαλκοολικῶν. Αὐτός ὁ σύλλογος, ἄν δέν ὑπάρχει στό χωριό ἤ στήν πόλη, πρέπει νά ἱδρυθεῖ ἀμέσως, ἔχοντας ἕνα πιό αὐστηρό ἤ πιό χαλαρό πρόγραμμα, ἀνάλογα μέ τίς περιπτώσεις.
Ἡ ἀρχή αὐτῆς τῆς προσπάθειας δέν εἶναι νά ἀποφύγουμε τό ποτό ξαφνικά ἀλλά ν᾿ ἀπομακρυνθοῦμε σταδιακά, μή κυττάζοντας καθόλου πίσω μας. Ὅπως οἱ κακές συνήθειες εἰσάγονται διά τῆς πρακτικῆς, ἔτσι καί μέσω ἐλαφρᾶς καί μακροχρόνιας πρακτικῆς μποροῦν νά ξεκληριστοῦν, ἄν ὑπάρχει θέληση. Καί μέσα στήν ψυχή του πρέπει νά καλλιεργοῦνται ἀκριβῶς αὐτά: τό ἐπιτίμιο, ἡ ἄσκηση θέλησης καί ἡ σταδιακή πρόοδος.
Ἡ κακή συνήθεια τῶν βλασφήμων θά διακοπεῖ μέ τό ἐπιτίμιο ἐκεῖνο πού ἀποβλέπει νά τόν διαφυλάττει ἀπό ψυχικές ἐκρήξεις. Ποιό ὅμως μπορεῖ νά εἶναι αὐτό τό φρένο; Τό φρένο πού ἐμποδίζει τίς βλασφημίες εἶναι τό ξύπνημα τῆς συνείδησης, ὅταν βλασφημεῖ τά Θεῖα Πρόσωπα καί ὅλα τά Ἱερά πράγματα τῆς Ἐκκλησίας μας. Οἱ βλασφημίες εἶναι πολλῶν βαθμῶν, μεγαλύτερες ἤ μικρότερες.
Ἡ βλασφημία κατά τοῦ Θεοῦ, τῆς Παναγίας, τῶν ἱερῶν Μυστηρίων κτλ δέν εἶναι καθόλου μικρότερη ἀπό τήν ἁμαρτία τοῦ φόνου καί τῆς βλασφημίας κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, γιά τήν ὁποία ὁ Χριστός μας εἶπε ὅτι δέν συγχωρεῖται οὔτε στόν οὐρανό, οὔτε στήν γῆ.
Τό ἐπιτίμιο τῶν βλασφήμων, λόγω τῆς μεγάλης του βαρύτητας, πρέπει νά εἶναι μεγάλο καί βαρύ. Οἱ βλασφημίες πρέπει νά ὁδηγήσουν τόν ἁμαρτωλό στό δάκρυ τοῦ Τελώνου, ὁ ὁποῖος δέν τολμοῦσε οὔτε τά μάτια του νά σηκώσει πρός τόν οὐρανό. Στούς βλασφημοῦντες θά τούς ἐπιβάλλουμε νά λένε ἀδιάλειπτα τήν προσευχή: «Κύριε, Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με, τόν ἁμαρτωλό! καί τήν ἀπαγόρευση νά κοιτᾶνε πρός τόν ὄμορφο οὐρανό γιά ἕνα ὡρισμένο διάστημα.
Ἐπίσης τόν συχνό ἐκκλησιασμό μέ τήν κοινωνία τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, τά ὁποῖα εἶναι πῦρ καί πρέπει νά κάψουν ὅλες τίς ἁμαρτίες ἐκείνου πού βλασφημεῖ, ρυπαίνοντας μέ τίς ἀκαθαρσίες του τά ἱερά Πρόσωπα καί πράγματα τά ὁποῖα ἐμεῖς ἀγαπᾶμε μέ ὅλη τήν ψυχή μας.
 
Χωρίς μετάνοια ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά σωθεῖ. Τό μήνυμα αὐτῆς τῆς μελέτης τοῦ Ἁγίου ἱερομάρτυρα Ἱλαρίωνα Φέλεα εἶναι σαφές. Ὁ Χριστός, μέσω τοῦ Πνευματικοῦ πατέρα κάθε χριστιανοῦ, περιμένει τόν μετανοημένο ἄνθρωπο νά γυρίσει στήν ἀγκαλιά τῆς ἀγάπης Του καί νά εἶναι πάντα ζωντανό καί ἀληθινό μέλος τῆς Ἐκκλησίας Του.

Μεταφραστές : ἱερεύς π. Κυπριανός Στάϊκου, ρουμᾶνος καί μοναχός Δαμασκηνός Γρηγοριάτης

Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.

Ἐπιμέλεια κειμένου και πηγή στο Διαδίκτυο  Ἀναβάσεις 

Γιά νά διαβάσετε τα ὑπόλοιπα μέρη πατήστε Ἰλαρίων Φέλεα

 http://anavaseis.blogspot.gr/2013/03/1940_3.html

Ὁ μοναχός π. Ἰωακείμ ἀπό τήν Πέστερα Βορόνα.

Ὁ μοναχός π. Ἰωακείμ ἀπό τήν Πέστερα  Βορόνα

 Γέροντος ἱερομ. Πετρωνίου Τανάσε

Ὄχι πολύ μακριά ἀπό τήν σκήτη Πέστερα (Σπηλιά)  Βορόνα, στά αἰωνόβια δάση ἀπό ὀξυές καί βελανιδιές, εὑρίσκεται ἡ σκήτη Πέστερα. Ἕνα ὀφιοειδές μονοπάτι, μέ εὔκολη ἀνάβασι σέ ὁδηγεῖ πρός τήν Πέστερα, ἡ ὁποία εὑρίσκεται στήν ὑψηλότερη κορυφή (700μέτρα) .
Ἡ σπηλιά αὐτή εἶναι καρπός τῶν κόπων τοῦ π. Ἰωακείμ, διότι παλαιότερα δέν ὑπῆρχε ἐκεῖ τίποτε παρά μόνο ἕνας πελώριος γρανιτένιος  βράχος, ὁ ὁποῖος ἔφθανε μέχρι τήν πλαγιά τοῦ λόφου. Ὁ π. Ἰωακείμ ἀναζητῶντας ἡσυχία μέσα στά δάση, εἶδε τόν βράχο καί ἔβαλε λογισμό νά κάνη ἐκεῖ τό ἡσυχαστήριό του. Ἐπί δύο χρόνια καί πλέον ἐσκάλιζε τόν βράχο, δημιουργώντας ἕνα φαρδύ διάδρομο στό  μέσον τοῦ βράχου καί κατόπιν σκάβοντας μέ τήν σμίλη ἔφτιαξε ἐκκλησάκι καί δωμάτια γιά 5-6 συνασκητές.
Ὅταν ἐμεῖς ἐφθάσαμε στήν σκήτη ἦτο μόνον ὁ μαθητής τοῦ π. Ἰωακείμ, ἕνας κυρτωμένος γέροντας. Ὁ Πατήρ εἶχε ἀναχωρήσει γιά τό δάσος. Ὁ γέροντας αὐτός μᾶς εἶπε ὅτι θά κτυπήση τό τάλαντο γιά νά δώση εἰδοποίησι ὅτι ἦλθαν στήν σκήτη προσκυνητές.
Κατά τήν ἐκεῖ παραμονή μας, ἐπισκεφθήκαμε τό παρεκκλήσιο καί τά κελλιά. Ἐμείναμε ἔκθαμβοι ἀπό τήν καθαριότητα, ἀπό τήν ὡραία τάξι καί ἀπό τόν ἀγῶνα πού κάνουν ἐδῶ στήν πλαγιά τοῦ βουνοῦ, μέσα στά δάση.
Νά, καί ἐμφανίσθηκε καί ὁ π. Ἰωακείμ. Εὐκίνητος καί βιαστικός, ξυπόλυτος, ἀρκετά ἡλιοψημμένος, λίγο ἀσπρομάλλης καί κοντός στό ἀνάστημα, μέ μορφή φωτεινή. Ὅταν μᾶς εἶδε γέμισε ἀπό χαρά καί μᾶς εἶπε μερικά λόγια γιά τούς κόπους του καί τήν ἐκπλήρωσι τοῦ πόθου του νά ἰδῆ νά λειτουργῆται τό ἱερό Βῆμα, πού σκαλίσθηκε μέ τόσους ἀγῶνες! Κατόπιν, μέ πολλή καλωσύνη μᾶς ἔβαλε μέσα γιά νά μᾶς προσφέρη κάτι.
Ἐπειδή ἦτο βράδυ καί ἐμεῖς εἴμασταν βιαστικοί γιά νά ἠμπορέσουμε νά φθάσουμε ἡμέρα στήν Βορόνα, ἑτοιμασθήκαμε ν᾿ ἀναχωρήσουμε, ἀλλά ὁ Πατήρ δέν μᾶς ἄφησε. «Δέν γίνεται, πρέπει νά σᾶς προσφέρω κάτι, νά σᾶς δώσω κάτι...». Καί χωρίς νά σκεφθῆ πολύ, μᾶς προσέφερε μέ πολλή χαρά ἕνα καλάθι μέ μαῦρα μανιτάρια, τά ὁποῖα μόλις εἶχε συλλέξει ἀπό τό δάσος. «Νά τά μαγειρέψετε, ὅταν φθάσετε στήν Βορόνα», προσέθεσε. Δέν μᾶς ἔκανε καρδιά νά ἀναχωρήσουμε καί δεχθήκαμε τό δῶρο τῆς ἀγάπης τῆς ὁσιότητός του.
Ἀναχωρήσαμε συγκινημένοι ἀπό τούς ἀσκητικούς κόπους γιά τό ἔργο τοῦ Κυρίου, ἀπό τήν αὐταπάρνησι καί ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ π. Ἰωακείμ ἀπό τήν Σκήτη Πέστερα. Ἡ φωτεινή του μορφή καί ἡ καλωσύνη του μᾶς ἀκολούθησαν καί μετά τήν ἀναχώρησί μας ἀπό κοντά του. Τόν ἐνοιώθαμε μπροστά μας, γαλήνιο καί φωτεινό, χαρίσματα τά ὁποῖα μόνο ὁ Χριστός ἠμπορεῖ νά δίνη στούς ἀνθρώπους Του.

Μετάφρασις – Ἐπιμέλεια

Ὑπό Ἀδελφῶν Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου

Ἁγίου Ὅρους Ἄθω

2002

Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.

Ἐπιμέλεια κειμένου και πηγή στο Διαδίκτυο  Ἀναβάσεις

Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας Εἰκόνες πραότητος

http://anavaseis.blogspot.gr/2013/03/blog-post_7547.html

Ὁ μοναχός π. Βίκτωρ

Ὁ μοναχός π. Βίκτωρ

Γέροντος ἱερομ. Πετρωνίου Τανάσε

Εἶχε φθάσει τά 90 χρόνια καί ἑτοιμαζόταν γιά τό μεγάλο καί ἀνεπίστροφο ταξίδι του.
-Πιστεύω ὅτι εἶσαι εὐτυχής, πάτερ Βίκτωρ, τοῦ εἶπα κάποτε, διότι ἔζησες τόσα χρόνια καί τώρα εἶσαι χαρούμενος, πού θά λυτρωθῆς ἀπό τό σῶμα σου, τό χωμάτινο τοῦτο φορτίο.
-Ναί, ἔχεις δίκαιο, ἀπήντησε ἐκεῖνος, ἀλλά παρακαλῶ τόν Θεό νά μοῦ χαρίση ἀκόμη ἡμέρες, διότι εἶναι μεγάλο θεϊκό δῶρο ἡ ἐπίγεια αὐτή ζωή μας. Μέ λίγα καί ἀσήμαντα ἔργα πού κάνεις ἐδῶ μπορεῖς νά εὕρης τήν αἰώνια μακαριότητα.
Ὀλίγες ἡμέρες πρίν ἀπό τό μακάριο τέλος του, ἐκάλεσε ἕνα Πνευματικό, ἐξωμολογήθηκε καί κοινώνησε. Πρίν ἀναχωρήση ὁ Πνευματικός τόν παρεκάλεσε νά τοῦ εἰπῆ λόγον ὠφέλιμον, γνωρίζοντας ὅτι στά τελευταῖα τους οἱ λόγοι τους εἶναι πλήρεις πνευματικῆς σοφίας.
 Μετά ἀπό λίγη σιωπή ὁ π. Βίκτωρ τοῦ ἀπήγγειλλε σάν μία διαθήκη τίς ἑξῆς συμβουλές:
-Ἀπό πολλά κακά νά φυλάγεται ὁ μοναχός, ἰδιαίτερα ὅμως νά φυλάγεται μέ ὅλες τίς δυνάμεις του ἀπό τήν δόξα καί τόν πλοῦτο.

Μετά λίγη σιωπή ἐπρόσθεσε:
-Ἐάν θέλης νά γευθῆς τήν γλυκύτητα τῶν ψαλμῶν, διάβασε τήν νύκτα, μέσα στήν ἡσυχία τοῦ κελλιοῦ σου.
Ἐάν σοῦ συμβῆ, Θεός φυλάξοι, νά πέσης κάποτε στήν ζωή σου, φρόντισε μέ ὅλες τίς δυνάμεις σου νά μή πέσης στήν ἀπελπισία.
Φυλάξου ἐπίσης νά μή κατακρίνης κανέναν στήν ζωή σου, ἀκόμη κι ἄν τόν βλέπης ν᾿ ἁμαρτάνη, διότι μεγάλο πρᾶγμα εἶναι νά μή καταδι-κάζης τόν πλησίον σου.

Μετάφρασις – Ἐπιμέλεια

Ὑπό Ἀδελφῶν Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου

Ἁγίου Ὅρους Ἄθω

2002

Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.

Ἐπιμέλεια κειμένου και πηγή στο Διαδίκτυο  Ἀναβάσεις

Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας Εἰκόνες πραότητος

http://anavaseis.blogspot.gr/2013/02/blog-post_5233.html

Περί τοῦ ἐπιτιμίου. Μέρος Α'. Ἰλαρίωνος Φέλεα Ρουμάνου ἱερομάρτυρος (+1940)

Περί τοῦ ἐπιτιμίου

Ἰλαρίωνος Φέλεα Ρουμάνου ἱερομάρτυρος. Μέρος Α'

1. Ἐφ᾿ ὅσον ἐξωμολογήθηκε ἀπό καρδίας, ὁ μετανοημένος πιστός συγχωρήθηκε ἀπό τόν Θεό. Παραμένει ὅμως ἡ ροπή τῆς ἁμαρτίας (δηλαδή ἡ συνήθεια) καί πρέπει νά δεχτεῖ ἕνα ἐπιτίμιο, διά τοῦ ὁποίου ν᾿ ἀπελευθερωθεῖ ἀπό τήν ροπή ἡ ὁποία τόν σπρώχνει ξανά στήν ἁμαρτία.
Ὁ πιστός πρέπει νά ὑποχρεωθεῖ νά κάνει μετάνοιες, νά διαβάσει εὐχές, νά νηστέψει στίς καθωρισμένες ἀπό τήν Ἐκκλησία ἡμέρες, νά κάνει ἐλεημοσύνη, νά ἐκκλησιάζεται συχνά, ν᾿ ἀπαγορευθεῖ νά κοινωνήσει γιά ἕνα διάστημα καί ν᾿ ἀποφύγει, ὅσο μπορεῖ,  τίς παλαιές του ἁμαρτίες.
Τό ἀποτέλεσμα τοῦ ἐπιτιμίου εἶναι νά βγάλει τήν κακή ροπή ἀπό τόν ἄνθρωπο καί νά τόν ὁδηγήσει σέ ὁμόνοια μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.
Ὁ Πνευματικός πού θά ἐπιβάλλει τό ἐπιτίμιο, δέν ἐπιτρέπεται ν᾿ ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τούς καθιερωμένους ἀπό τούς Ἁγίους Πατέρες Κανόνες, ὥστε μή τυχόν βλέποντας ὁ πιστός ὅτι τό τάδε ἐπιτίμιο εἶναι εὔκολο, πιστέψει ὅτι καί ἡ ἁμαρτία δέν ἔχει μεγάλη βαρύτητα καί θά μποροῦσε ἔτσι νά παραμένει στίς ἴδιες κακές του πράξεις.

Ὑπάρχουν καί χριστιανοί πού ἔπεσαν σέ φοβερές ἁμαρτίες καί τούς βασανίζει σκληρά ἡ συνείδησή τους. Ἄν ἐξομολογηθοῦν, δέν αἰσθάνονται ἐσωτερική ἐλάφρωση ἐάν δέν κάνουν κι ἕνα ἐπιτίμιο. Ὅσο πιό μεγάλη εἶναι ἡ γάγγραινα τῆς ἁμαρτίας, τόσο καί ἡ ἐγχείριση εἶναι πιό δύσκολη καί ἡ τομή βαθειά. Ἀλλά γιά ν᾿ ἀποφύγει τόν θάνατο εἶναι ἀναγκαία ἡ ἐγχείριση. Ὁ πιστός πού μετενόησε μέ θερμή καρδιά δέχεται καί ἐλαφρώτερο ἐπιτίμιο.

2. Τό μεγαλύτερο ἐπιτίμιο πού πρέπει νά δεχθεῖ ὁ μετανοημένος πιστός  εἶναι ἡ ἐγκατάλειψη τῆς ἁμαρτίας, ἡ ὁποία τοῦ προκαλεῖ τύψεις ἐπειδή τήν εἶχε κάνει. Πιστεύω ὅτι ἡ πίστη καί ἡ ὑπακοή τῶν πιστῶν εἶναι ἀσθενική μπροστά στόν Πνευματικό, γι᾿ αὐτό δέν μπορῶ νά εἶμαι πολύ αὐστηρός ἀπέναντί τους.
Ἀντίθετα φορτώνω βάρος στήν ψυχή μου κι αὐτό δέν ὠφελεῖ καθόλου τόν χριστιανό. Δίνω ἐλαφρά ἐπιτίμια μέ μεγάλη διάρκεια, γιά νά ὑπάρχει ἡ σχέση μεταξύ Θεοῦ καί  ψυχῆς τοῦ πιστοῦ, ὅπως λίγες μετάνοιες καί σύντομες προσευχές, τά ὁποὶα μοῦ  φάνηκαν ἀποτελεσματικά.
Συμβουλεύω κατάλληλα τόν πιστό, τοῦ παρουσιάζω τήν φρικαλεότητα τῆς ἁμαρτίας καί, ὅταν σιγουρευθῶ ὅτι θέλει εἰλικρινά νά μετανοήσει μέ τήν δική του τήν συγκατάθεση, τοῦ δίνω ἕνα ἐπιτίμιο.

Μεταφραστές : ἱερεύς π. Κυπριανός Στάϊκου, ρουμᾶνος καί μοναχός Δαμασκηνός Γρηγοριάτης

Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.

Ἐπιμέλεια κειμένου και πηγή στο Διαδίκτυο  Ἀναβάσεις 

Γιά νά διαβάσετε τα ὑπόλοιπα μέρη πατήστε Ἰλαρίων Φέλεα

 

 http://anavaseis.blogspot.gr/2013/02/1940_27.html

Ὁ πατήρ Βίκτωρ Ὀζιόγκ.

Ὁ πατήρ Βίκτωρ Ὀζιόγκ

Γέροντος ἱερομ. Πετρωνίου Τανάσε

Εἶχε μόλις ἀπολυθῆ ἀπό τόν στρατό, ὅταν ἐπῆγα κι ἐγώ σάν δόκιμος σστό μοναστήρι Νεάμτς. Ἦτο ἕνας τύπος θεληματάρης, ἀποφαστιστικός, μέ ἐκλεκτές ψυχικές ἰδιότητες. Σέ σύντομο διάστημα ἐκάρη μοναχός καί γρήγορα ἀνέβηκε τίς ἐκκλησιατικές σκάλες: Διάκονος, ἱερεύς, ἀρχιμανδρίτης, μέγας ἐκκλησιαστικός καί σύμβουλος στήν κεντρική διοίκησι τοῦ μοναστηριοῦ.
Καλός ψάλτης, ἀκολούθησε μαθήματα τῆς Ἀκαδημίας τῆς ἐκκλησιαστικῆς μουσικῆς, ἔγραψε βιβλία μουσικά, τά ὁποῖα εἶναι σέ χρῆσι μέχρι σήμερα, καθηγητής τῆς μουσικῆς στήν μοναχική σχολή τῆς μονῆς καί ἄφθαστος διοργανωτής τῶν ὡραίων ἀκολουθιῶν. Παράλληλα ἱκανός νοικοκύρης ὅλων τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἀναγκῶν.
Ἐπειδή ἐπιδιδόταν περισσότερο στά ὑλικά, ὑπέφερε λίγο στά πνευματικά. Ἀλλά ὁ Καλός Θεός, δέν ἄφησε ἀπαρατήρητους τούς κόπους καί τήν φιλοπονία του γιά τήν ἀγάπη Του, τοῦ ἐπέτρεψε μερικές δοκιμασίες γιά νά τοῦ θεραπεύση τίς ἐλλείψεις...Χρειάσθηκε νά ὁδηγηθῆ στίς φυλακές καί νά ἐγκαταλείψη ἀκουσίως τό μοναστήρι...
Συναντηθήκαμε πάλι μετά ἀπό πολλά χρόνια κατά σύμπτωσι καί περπατήσαμε μαζί μέ τά πόδια ἀπό τήν Μονή Ἀγάπια στήν μονή Βαράτεκ, δηλαδή 4-5 χιλιόμετρα. Τώρα ἦτο συνταξιοῦχος καί ψάλτης σέ μιά ἐκκλησία τῆς πόλεως Πιάτρα Νεάμτς, ὅπου εἶχε ὀργανώσει μία ὡραία χορωδία.

Οἱ θλίψεις τόν εἶχαν ἀλλάξει τελείως, τόν εἶχαν πολύ ταπεινώσει, κι αὐτός εὐχαριστοῦσε τόν Θεό γιά ὅλα αὐτά καί εὐγνωμονοῦσε τήν Θεία Πρόνοια. Ἡ διαγραφή του ἀπό τούς καταλόγους τῶν πατέρων τῆς μονῆς τοῦ εἶχε κοστίσει περισσότερο ἀπό ὅ,τιδήποτε ἄλλο. Εἶχε κάνει πολλά διαβήματα γιά νά τόν προσλάβουν πάλι στό μοναστήρι του σάν ἕνα ἁπλό μοναχό, ἀλλά δέν τό κατώρθωσε· καί αὐτό τοῦ εἶχε ἀνοίξη μιά βαθειά πληγή στήν ψυχή του...
Πρίν ἀπό τόν θάνατό του ἐπέρασε ἀπό τήν Συχαστρία, ὅπου ἔκαμε μιά γενική ἐξομολόγησι, ἴσως κάτι νά προαισθανόταν. Ἀρρώστησε βαρειά, μεταφέρθηκε στό νοσοκομεῖο, ὑπέμεινε πολλές ἐγχειρήσεις ἕνεκα τῶν ὁποίων καί ἀπέθανε.
Τόν πόνο τῆς καρδιᾶς του ὅμως δέν τόν ἐπέρασε ἀπαρατήρητον ὁ Θεός. Ἐτάφη στό κοιμητήριο τῆς μονῆς Νεάμτς, τήν ὁποίαν ὑπηρέτησε μέ πολλά χαρίσματα καί ὅπου πάντοτε ἐπιθυμοῦσε νά ἐπιστρέψη. Ἐδιάβασαν τήν κηδεία μία μεγάλη ὁμάδα ἱερέων καί μοναχῶν καί ὅλη ἡ ἀδελφότης τόν ἔκλαψε σάν ἕνα ἀφοσιωμένο τέκνο τῆς μονῆς τους.

Μετάφρασις – Ἐπιμέλεια

Ὑπό Ἀδελφῶν Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου

Ἁγίου Ὅρους Ἄθω

2002

Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.

Ἐπιμέλεια κειμένου και πηγή στο Διαδίκτυο  Ἀναβάσεις

Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας Εἰκόνες πραότητος

http://anavaseis.blogspot.gr/2013/02/blog-post_3800.html

Ἡ γνώμη περί τοῦ Πνευματικοῦ. Μέρος Δ'. Ἰλαρίωνος Φέλεα Ρουμάνου ἱερομάρτυρος (+1940)

  Ἡ γνώμη περί τοῦ Πνευματικοῦ
Μέρος Δ'

12. Ἔχω δεῖ πιστούς, οἱ ὁποῖοι ἐπῆγαν στά μοναστήρια θέλοντας νά ἐξομολογηθοῦν τίς ἁμαρτίες τους, ἀλλά  ἐγύρισαν στό σπίτι τους ἀπαρηγόρητοι, διότι πολλές φορές κι ἐκεῖ  ἡ ἐξομολόγηση γίνεται πρόχειρα καί ἄκριτα.
Πῶς μπορεῖ νά διαμορφωθεῖ ὁ πρωτότυπος Πνευματικός; Διά θεολογικῆς ἐκπαίδευσης ἀπό πολύ καταρτισμένους καθηγητές καί διά πραγματικῆς, ὄχι ψεύτικης πνευματικότητας, πού νά βασίζεται στό Εὐαγγέλιο καί στήν πατερική παράδοσι τῶν Ἁγίων καί ἀσκητῶν μας.
Τό λέω εἰλικρινά ὅτι στήν θεολογική σχολή δέν ἄκουσα κάτι περί τοῦ Πνευματικοῦ καί τοῦ  ἔργου του, οὔτε ἤξερα ὅτι ὑπάρχει καί πῶς πρέπει νά εἶναι αὐτός, ἀλλά ἔμαθα μετά τήν χειροτονία μου, ἀπό ἡλικιωμένους ἱερεῖς, μέ λιγώτερες σπουδές ἀπό τούς σημερινούς, ἀλλά μέ πίστη τουλάχιστον ὡς κόκκον σινάπεως (Ματθ. 17, 20).
Μορφωμένος μ᾿ αὐτό τόν τρόπο, ὁ Πνευματικός θά κατηχήσει καί τούς πιστούς του. Ὁ ρόλος τοῦ Πνευματικοῦ στήν χριστιανική Κοινότητα εἶναι πολύ σπουδαῖος, διότι καταρτίζει τόν χαρακτῆρα τους πού θά εἶναι οἱ αὐριανοί πολίτες καί χριστιανοί τῆς κοινωνίας καί Ἐκκλησίας μας.
13. Ἐγνώρισα μόνο ἕνα πρότυπο Πνευματικοῦ στήν ζωή μου. Καί ἡ ἐξομολόγηση σ᾿ αὐτόν εἶναι ἕνα πραγματικό χριστιανικό πανηγύρι γιά μένα καί γιά τούς συμφοιτητές μου. Ἦταν ὁ Πνευματικός τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ Λυκείου τοῦ Σιμπίου, ὁ πατήρ Δημήτριος Κουντσάνου. Σέ καθήλωνε μέ τήν δύναμη τοῦ λόγου του καί τίς συμβουλές του πῶς νά πράττεις τό καλό. Εἶχε τήν δύναμη νά βοηθήσει τόν μετανοημένο χριστιανό νά διαλέξει τόν δρόμο τῆς ἀρετῆς. Ἀπ᾿ αὐτόν ἔμαθα πολλά γιά τό πῶς νά ἐξομολογῶ τούς πιστούς μου.
14. Ἔχω τήν ἀκράδαντη πεποίθηση ὅτι ἡ ἐπιτέλεση τῆς ἱερατικῆς ἀποστολῆς εἶναι πιό δύσκολη ἀκριβῶς σ᾿ αὐτό τό σημεῖο, δηλαδή νά εἶσαι Πνευματικός. Εἶναι ὁ ἄξονας τοῦ ποιμαντικοῦ ἔργου τοῦ ἱερέως.
Ἔχω καί τήν θλιβερή πεποίθηση ὅτι τό σύγχρονο ἱερατεῖο δέν καταρτίζεται ἱκανοποιητικά σ᾿αὐτό τό σημεῖο τῆς ποιμαντικῆς μας κλίσης, λόγῳ τῆς ἀπειρίας καί τῆς βιασύνης μέ τήν ὁποία ἐξὁμολογοῦμε.
Ὁμολογῶ ὅτι δέν μπορῶ νά ὑποδείξω ἕνα σύγχρονο πρότυπο Πνευματικοῦ. Παρότι κι ἐγώ ἐξομολογοῦμαι μία φορά τόν χρόνο, ποτέ δέν αἰσθάνθηκα ἐκείνη τήν ψυχική ἀγαλλίαση καί εὐχαρίστηση τήν ὁποία φανταζόμουν ὅτι πρέπει νά αἰσθανθεῖ ὁ ἄνθρωπος μετά τήν ἐξομολόγηση, σάν ἕνα ἀποτέλεσμα αὐτοῦ τοῦ μυστηρίου.
Γι᾿ αὐτό σχεδόν πάντα ἔμεινα μέ τό συναίσθημα ὅτι κάτι λείπει, ὅτι δέν εἰσέδυσα στήν οὐσία αὐτοῦ τοῦ μυστηρίου, ὅτι ἡ ἐπιτέλεσή του δέν ἦταν ὁλοκληρωτική. Μήπως ἔφταιγα ἐγώ ἤ ἦταν καί λάθος τῶν Πνευματικῶν μου; Μᾶλλον καί τά δύο. Θυμᾶμαι μέ νοσταλγία τόν Πνευματικό μου ἀπό τήν θεολογική σχολή, τόν π. Δημήτριο Κουντσάνου, καθηγητή μουσικῆς, συγχωρεμένος τώρα, ὁ ὁποῖος μέ μαγνήτισε ἀπό τήν ἀρχή μέ μία καλωσύνη πού δέν συνάντησα ἀλλοῦ πουθενά. Εἶχε πατερική σοβαρότητα, κατανόηση γιά τά λάθη τῆς νεότητας, οἱ νουθεσίες του ἔμπαιναν μέσα στήν καρδιά μας. Ἀπό τότε δέν συνάντησα ἄλλο τέτοιον Πνευματικό.
Ἡ ἔλλειψη ἑνός τέτοιου Πνευματικοῦ ἔχει συντελέσει στό γεγονός ὅτι κι ἐγώ εἶμαι ἀβέβαιος κι ἔχω πολλές ἀμφιβολίες, ὅταν ἐξομολογῶ τούς πιστούς. Ἔχω τό συναίσθημα ὅτι δέν γνωρίζω πῶς νά εἰσδύω, πῶς νά μπαίνω πιό βαθειά στήν ψυχή τοῦ πιστοῦ. Παρατηρῶ μερικές φορές μία ψυχρότητα, μία δυσπιστία ἤ ἀκόμα κι ἕναν φόβο ν᾿ἀνοίγουν διάπλατα μπροστά στήν καρδιά μου! Καί ἀναρωτιέμαι ποιά εἶναι ἡ αἰτία; Εἶναι ὅτι ἐμένα κανένας δέν  μ᾿ἔμαθε νά ἐξομολογῶ! Ἄρα γε κάνω καλό; Κάνω κακό; Προσπαθῶ νά χρησιμοποιῶ αὐτό τό ἱερό Μυστήριο πρός σωτηρίαν τοῦ πιστοῦ, ἀλλά μερικές φορές αἰσθάνομαι ὅτι ἡ ἐξομολόγηση παραμένει στήν ἐπιφάνεια καί ὅτι ἀλλιῶς θά ἔπρεπε νά ἐπιτελεστεῖ γιά νά ἔχει τά ποθούμενα ἀποτελέσματα. Πῶς; Νομίζω ὅτι ἐδῶ ἔχουμε ἕνα πρόβλημα αὐτοεκπαίδευσης.
Ἡ ψυχική προετοιμασία τοῦ Πνευματικοῦ, πρίν ἀρχίσει τήν ἐξομολόγηση τῶν πιστῶν, ἔγκειται: Σέ διαλογισμούς σχετικά μ᾿ αὐτό τό μυστήριο, σέ βαθειές σκέψεις περί τῆς κατάλληλης διαδικασίας, στήν μελέτη τῶν Ἱερῶν Κανόνων, ἀκόμα καί μία κωδικοποίησή τους γιά τήν καλύτερη χρῆση τους, στίς θεῖες ἐντολές καί σέ ἄλλους κανόνες.

Μεταφραστές : ἱερεύς π. Κυπριανός Στάϊκου, ρουμᾶνος καί μοναχός Δαμασκηνός Γρηγοριάτης

Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.

Ἐπιμέλεια κειμένου και πηγή στο Διαδίκτυο  Ἀναβάσεις 

Γιά νά διαβάσετε τα ὑπόλοιπα μέρη πατήστε Ἰλαρίων Φέλεα

http://anavaseis.blogspot.gr/2013/02/1940_22.html

Ὁ ἀρχιμανδρίτης π. Δημοσθένης.

Ὁ ἀρχιμανδρίτης π. Δημοσθένης

Γέροντος ἱερομ. Πετρωνίου Τανάσε

Εἴμασταν δόκιμοι στά πρῶτα χρόνια μας στό μοναστήρι Νεάμτς. Κάποια ἡμέρα μαθαίνουμε ὅτι ἦλθε στήν μοναστηριακή μας σχολή ἕνας καθηγητής τῆς μουσικῆς, ὁ κ. Τεμπεΐκα. Ἕνας νέος ὑψηλός, μέ λεπτή μορφή, πολύ περιποιημένος καί σοβαρά ντυμένος. Ἄρχισε νά μᾶς διδάσκη φωνητική μουσική. Εἶχε μελωδική καί ὑψίτονη φωνή καί σέ λίγο καιρό ἐμάθαμε ὅλους τούς ἤχους. Ἦτο πάντοτε σοβαρός καί σπανίως γελοῦσε.
Στήν συνέχεια ὠργάνωσε μία χορωδία μέ ὅλους τούς πατέρες καί δοκίμους τοῦ μοναστηριοῦ, οἱ ὁποῖοι εἶχαν καλές φωνές καί γιά ἀρκετά χρόνια ὁ χορός τῆς μονῆς ἦτο ὁ πιό φημισμένος. Οἱ ἀκολουθίες τῶν ἑορτῶν, μέ τήν στολισμένη ἐκκλησία ἀπό τόν π. Γεράσιμο Κίρζια, μέ τόν χορό τῶν ἱερέων, διακόνων καί ἐπικεφαλῆς τόν ἡγούμενο-ἐπίσκοπο καί τήν χορωδία τῶν ἱεροψαλτῶν διευθυνομένη ἀπό τόν κ. Τεμπεΐκα παρέμειναν στήν μνήμη μου σάν ἕνα οὐράνιο θέαμα. Δέν εἶδα τόση μεγαλοπρέπεια ἀπό τότε μέχρι τώρα πουθενά ἀλλοῦ...
Ἔφυγα γιά τό ἐκκλησιαστικό σεμινάριο τῆς μονῆς Τσερνίκα. Ὄχι μετά ἀπό πολύ χρόνο ἔμαθα ὅτι ὁ μουσικός καθηγητής ἔγινε δόκιμος μοναχός, ὁ ἀδελφός Δημήτριος, καί κατόπιν ἐμόνασε λαμβάνοντας τό ὄνομα Δημοσθένης.
Στίς καλοκαιριάτικες διακοπές, ὅταν ἐπήγαινα στό χωριό μου, περνοῦσα ἀρκετό καιρό καί στό Νεάμτς καί ἐπισκεπτόμουν καί τόν π. Δημοσθένη. Πάντοτε μέ ὑποδεχόταν μέ πολλή προσοχή. Μέ μία ἁπλῆ συμπεριφορά πού συνοδευόταν ἀπό σοβαρές συζητήσεις. Ἐπερίμενα μέ πολλή χαρά αὐτή τήν συνάντησι μαζί του κάθε χρονιά.
Στήν μονή Νεάμτς κατόπιν ἱδρύθηκε σχολή ἱεροψαλτῶν. Δέν ὑπῆρξε ἄλλος πιό εἰδικευμένος γιά διευθυντής καί καθηγητής σάν ὑποψήφιος ἀπό τόν π. Δημοσθένη. Ἡ σοβαρότητα, ἡ καθαριότητα, ἡ σχολική πειθαρχία, ἡ καλή τάξις, τό νοικοκυριό, τά λουλούδια τῶν κήπων, ἡ ὑποδειγματική καθαριότης τῶν ὑπνοδωματίων ἦσαν πάντοτε παρόντα στήν σχολή μας. Τήρησις τῆς τάξεως καί καθαριότητος, τῆς καλῆς ὀργανώσεως καί τοῦ νοικοκυριοῦ ἦσαν τά φυσικά προσόντα τοῦ π. Δημοσθένους.
Κατόπιν ἔφθασε νά γίνη καί ἡγούμενος στήν σκήτη Βοβιντένια, ἡγούμενος στήν μονή Πούτνα καί Κούρτεα ντέ Ἄρντζες.. Στήν Βοβιντένια ἵδρυσε καί ὠργάνωσε τήν κοινοβιακή ζωή, τήν ὁποία κατόπιν συνέχισαν καί οἱ διάδοχοί του. Ὁ ἴδιος ὁ συγγραφεύς Μιχαήλ Σνατοβεάνου ἐρχόταν μέ τήν οἰκογένειά του καί ἐλάμβανε μέρος στίς ἀγρυπνίες καί στήν Λειτουργία τῆς Σκήτης, ὅπου ἱερουργοῦσε ὁ π. Δημοσθένης, ἐκήρυττε ὁ π. Βενέδικτος Γκίους καί ἔψαλλε ὁ χορός τῆς ἐκκλησιαστικῆς σχολῆς.
Ἥ ἴδια λαμπρή ὀργάνωσις ἐπετελέσθηκε καί στήν Πούτνα καί στήν μονή Κούρτεα ντέ Ἄρντζες. Ψυχική εὐγένεια, εἰλικρίνεια καί λεπτότης στήν συμπεριφορά του μέ τούς ἀνθρώπους, ἐμπνευσμένος διαχειριστής καί τέλειος νοικοκύρης, μέ μιά γεῦσι τῆς τάξεως καί τοῦ ὡραίου, ἄξιος ἄψογης τιμῆς.
 Οὐδέποτε τόν ἄκουσα νά κακολογῆ κάποιον, οὐδέποτε νά κυριαρχῆται ἀπό τό φαγητό ἤ τό ποτό. Περιφρονοῦσε τά ἐπίγεια, κυριαρχοῦσε ἐπάνω στόν ἑαυτό του, ἀκαταπόνητος ἐργάτης, χωρίς νά λυπῆται τόν ἑαυτό του, γιά τό καλό τῆς ἀδελφότητος.
 Στήν ἐκκλησία στεκόταν μέ πολλή εὐλάβεια καί εὐπρέπεια, ἡ λειτουργία του στό Ἱερό Βῆμα ἦτο γι᾿ αὐτόν μοναδική γιορταστική ἡμέρα.
Ὁπουδήπουτε καί νά ἦταν ἐκέρδιζε τήν τιμή καί τήν εὐλάβεια τοῦ καθενός. Ἀπέναντι σ᾿ αὐτούς πού τόν τιμοῦσαν ἦτο προσεκτικός καί ἀξιοσέβαστος. Στό Ἄρντζες καθαριότης καί λουλούδια, τά ὁποῖα δέν ὑπῆρχαν ἐδῶ καί πολλά χρόνια.
Ὁ πατριάρχης Ἰουστινιανός τοῦ ἔδωσε βραβεῖο γιά αὐτές τίς ἀσχολίες του. Προσεκτικός καί ἐξυπηρετικός πρός ὅλους μέ μιά ἁπλῆ καί ταπεινή ζωή. Ἕνας ἀληθινός τύπος μοναχοῦ, ἐπιδέξιος καί χαρισματοῦχος, ἄξιος λειτουργός τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ.
Ἐκοιμήθη στίς 4 Φεβρουαρίου 1960 καί ἐτάφη στό κοιμητήριο τῆς μονῆς Κούρτεα ντέ Ἄρντζες. Σάν μία ἀπόδοσις τιμῆς, ὁ Σύλλογος Συνταξιούχων τῆς  Ἐκκλησίας μας, ἐφρόντισε νά τοποθετηθῆ στόν τάφο ὡραῖος πέτρινος σταυρός καί κάθε χρόνο γίνεται μνημόσυνο καί σχετική ἀναφορά σ᾿ αὐτόν τόν ἄξιο ἡγούμενο δύο μονῶν, τόν ἀρχιμαδρίτη π. Δημοσθένη.

Μετάφρασις – Ἐπιμέλεια

Ὑπό Ἀδελφῶν Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου

Ἁγίου Ὅρους Ἄθω

2002

Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.

Ἐπιμέλεια κειμένου και πηγή στο Διαδίκτυο  Ἀναβάσεις

Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας Εἰκόνες πραότητος

http://anavaseis.blogspot.gr/2013/02/blog-post_2457.html

Ἡ γνώμη περί τοῦ Πνευματικοῦ. Μέρος Γ'. Ἰλαρίωνος Φέλεα Ρουμάνου ἱερομάρτυρος (+1940)

 Ἡ γνώμη περί τοῦ Πνευματικοῦ
Μέρος Γ'

 9. Ὁ Πνευματικός μπορεῖ νά μορφωθεῖ διά τῆς γνώσεως τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τοῦ  συνεχοῦς διαβάσματος τῶν πνευματικῶν καί πατερικῶν κειμένων. Σ᾿ ἐμᾶς οἱ μετανοημένοι χριστιανοί εἶναι κυρίως ταλαίπωροι ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι ἐπιζητοῦν τήν παρηγοριά.
Ἄν εἶναι ἁμαρτωλοί, χρειάζονται ἕνα στήριγμα γιά τήν γρήγορη ἐπανόρθωσή τους. Τά παραδείγματα ἀπό τήν Παλαιά καί τήν Καινή Διαθήκη εἶναι τά πιό κατάλληλα γιά τήν δικαίωση καί τήν παρηγοριά τους. Ὁ Ἰωσήφ, ὁ Ἰώβ, ὁ Δαβίδ, ὁ Ἠλίας καί οἱ υἱοί αὐτοῦ, ὁ Σαούλ κτλ εἶναι παραδείγματα τά ὁποῖα δέν ἔχουν παρομοίωση στήν παγκόσμια λογοτεχνία. Συνιστῶ, μετά ἀπό τήν ἁγία Γραφή, τό Συναξάρι (τουλάχιστον αὐτό πού βρίσκεται στά Μηναῖα).
Ἡ λαϊκή διεθνής λογοτεχνία, τά πασίγνωστα μυθιστορήματα, ἰδιαίτερα τά λεγόμενα ψυχολογικά, μποροῦν νά διαβαστοῦν. Ἡ γνώμη μου εἶναι ὅτι κάθε ἱερέας θά ἔπρεπε πρῶτα νά διαβάσει ἀπό τά συγγράμματα τοῦ Ντοστογιέβσκυ, τουλάχιστον τά ἀδέλφια Καραμαζώβ, Ἔγκλημα καί ποινή, καί ὁ ἠλίθιος.
Προσφέρουν περισσότερα ἀπό ὁποιαδήποτε ἄλλη ψυχολογική μελέτη. Στίς ἱερατικές συνάξεις θά ἤθελα νά βάλλω ὡς θέμα– ὁ χαρακτηρισμός του…(τάδε) ἀπό τό μυθιστόρημα … τοῦ Ντοστογιέβσκυ. Θά συνιστοῦσα ἀκόμα κάτι, ἀλλά φοβᾶμαι νά μή παραξηγηθῶ. Οἱ πτυχιοῦχοι νά χειροτονοῦνται μόνο μετά ἀπό ἕνα χρόνο στό στράτευμα.
Πουθενά ἀλλοῦ δέν γνωρίζονται καλύτερα οἱ ἄνθρωποι ὅσο στόν στρατό, ὅπου δέν θά μποροῦσε νά ὑπάρξει ἀλλοῦ καλύτερη ψυχολογία.
Ὁ ρόλος τοῦ Πνευματικοῦ εἶναι νά φέρει στόν κόσμο, ὅσο γίνεται, περισσότερη εἰρήνη. Τήν εἰρήνη τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν ἑαυτό του, μέ τόν Θεό, μέ τούς οἰκείους του καί μέ τόν κόσμο ὁλόκληρο. Διά τοῦ ἐπιτιμίου, ὁ Πνευματικός μπορεῖ νά εἶναι κι ἕνας καλός σύμβουλος στά οἰκονομικά θέματα τῆς ζωῆς τῶν πιστῶν τῆς ἐνορίας του.
10. Οἱ σύγχρονοι Πνευματικοί δέν εἶναι ἐκπαιδευμένοι, ὅσο θά ἔπρεπε. Ἡ ἀγωγή τους περισσότερο εἶναι μία αὐτοεκπαίδευση, χωρίς καμία θεολογική μεθόδευση. Ἔχω παρατηρήσει πολλές ἀποκλίσεις στό τρόπο τῆς ἐξομολόγησης στόν ἕνα καί  στόν ἄλλο ἱερέα.
11. Ὁ μακαριστός ἐπίσκοπος Ρωμανός Τσιορογκαρίου, ὅταν ἦταν διευθυντής καί καθηγητής στήν Θεολογική Σχολή τοῦ Ἀράντ εἶχε ὡς γνωμικό, τό ὁποῖο ἐπαναλάμβανε συχνά, τήν ἑξῆς ὡραία φράση: ὁ ἀληθινός ἱερεύς φαίνεται τήν ὥρα τῆς ἐξομολόγησης.
Ἔχω υἱοθετήσει κι ἐγώ αὐτήν τήν πεποίθηση, διότι πραγματικά τήν ὥρα τῆς ἐξομολόγησης ὁ ἱερέας πρέπει νά ἐνδιαφερθεῖ μέ ὅλη τήν ψυχή του γιά τήν σωτηρία τῶν πνευματικῶν του τέκνων, περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλη πλευρά τῆς θείας διακονίας του.
Γι᾿ αὐτό νομίζω ὅτι ἕνας  ὄντως καλός Πνευματικός δέν μπορεῖ νά μορφωθεῖ, ἄν δέν εἶναι γεννημένος γι᾿ αὐτό τό πρᾶγμα. Μπορεῖ νά εἰδικευτεῖ σχετικά διά τῆς θεολογικῆς ἐκπαίδευσης σ᾿ αὐτή τήν κατεύθυνση, ἀλλά μόνο ἄν τόν ἔχει πλάσει ὁ Θεός μέ μία κατάλληλη ψυχή γιά τό μυστήριο τῆς ἱερωσύνης. Ὅπως «ἀστὴρ γὰρ ἀστέρος διαφέρει ἐν δόξῃ» (Α΄Κορ.15,41), ἔτσι διαφέρουν μεταξύ τους καί οἱ ἱερεῖς, ἰδιαίτερα οἱ Πνευματικοί. Πρέπει, ὅμως, ὅλοι νά μελετοῦν αὐτή τήν βασική πλευρά τῆς ἱερωσύνης τους, γιά νά ἐξοπλίσουν τό χάρισμα τῆς ἱερωσύνης καί τῆς πνευματικής πατρότητας μέ ψυχολογικές γνώσεις καί μέ διδάγματα χριστιανικῆς ἠθικῆς.
Καί ἀκόμα μία ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιά τόν Πνευματικό. Ὅπως ὁ καλός παιδαγωγός δέν μπαίνει ἀδιάβαστος στό μάθημά του, οὔτε κι ὁ Πνευματικός ἀρχίζει νά ἐξομολογεῖ χωρίς νά συλλογισθεῖ μέσα του, τί πάει  νά κάνει καί πῶς νά ἑτοιμάζεταιγιά τήν ἐξομολόγηση τῶν πιστῶν.

Μεταφραστές : ἱερεύς π. Κυπριανός Στάϊκου, ρουμᾶνος καί μοναχός Δαμασκηνός Γρηγοριάτης

Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.

Ἐπιμέλεια κειμένου και πηγή στο Διαδίκτυο  Ἀναβάσεις 

Γιά νά διαβάσετε τα ὑπόλοιπα μέρη πατήστε Ἰλαρίων Φέλεα

http://anavaseis.blogspot.gr/2013/02/1940_21.html

Ὁ μοναχός Σάββας Πέρζιου.

Ὁ μοναχός Σάββας Πέρζιου

Γέροντος ἱερομ. Πετρωνίου Τανάσε

Προερχόταν μέ μετάνοια ἀπό τό μοναστήρι Νεάμτς, ὅπου τόν ἐγνώρισα συνταξιοῦχο. Περίπου 40 χρόνια εἶχε ὑπηρετήσει σάν ἐκκλησιαστικός στόν μητροπολιτικό ναό τοῦ Ἰασίου. Ἀλλά καί τώρα πού ἐπέστρεψε στήν μονή του, πάλι τό ἴδιο διακόνημα ἐπῆρε, διότι ἀγαποῦσε πολύ τήν καθαριότητα καί τόν στολισμό τοῦ Οἴκου τοῦ Κυρίου.
Κοντός στό ἀνάστημα καί λίγο κουτσός ἀπό τό ἕνα πόδι, εἶχε μία μορφή πολύ φωτεινή καί πραεῖα. Ζοῦσε ἀπομονωμένος στό κελλί του, πού ἦτο δίπλα στήν παλαιά βιβλιοθήκη τῆς μονῆς, στόν ὄροφο, ὅπου ἦτο καί τό παρεκκλήσιο τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου.
Ἐνίοτε τόν ἐπεσκέπτοντο ἱερεῖς, μαθητές, πτωχοί, πού ἦσαν παλαιότερα μαθητές τῆς ἐκκλησ¬ιαστικῆς σχολῆς «Βενιαμίν»τοῦ Ἰασίου, τούς ὁποίους βοηθοῦσε στίς σπουδές τους μέ τά χρήματα πού τοῦ ἔδιναν ἀπό τόν ναό, σάν δικό του οἰκονομικό βοήθημα. Εἶχα ἀκούσει ὅτι ὁ π. Σάββας ἦτο πολύ ἐλεήμων καί εἶχα πεισθῆ γι᾿ αὐτό τό ἔργο του προσωπικά.

Ἤμουν μαθητής στό μοναχικό σεμινάριο τῆς μονῆς Τσερνίκας καί εἶχα πάει γιά διακοπές τό καλοκαίρι στήν μονή Νεάμτς, πού εἶναι στήν βόρειο Ρουμανία. Ἐάν τήν περίοδο τῶν σπουδῶν τους, οἱ μαθητές τῆς σχολῆς τῆς μονῆς Νεάμτς, περίπου 12-13 στόν ἀριθμό, δέν ἦσαν ἐντάξει στήν συμπεριφορά τους, τό μοναστήρι διέκοπτε κάθε βοήθεια πρός αὐτούς γιά τίς σπουδές τους· Οἱ δυσκολίες τους ἦσαν μεγαλύτερες στίς διακοπές τοῦ καλοκαιριοῦ, διότι δέν εἶχαν τόπο νά μένουν, δέν εἶχαν κελλί.
 Ὁ καθένας ἔπρεπε νά παρακαλέση κάποιον συμμαθητή του νά τοῦ ἐπιτρέψη νά μένη στό δικό του κελλί καί συχνά περνοῦσαν ἑβδομάδες μέχρι νά τούς παραλάβη κάποιος.
Σ᾿ αὐτή τήν κατάστασι εὑρέθηκα κι ἐγώ τότε. Γιά τήν ἀναζήτησι κελλίου περνοῦσα δίπλα ἀπό τό κελλί τοῦ π. Σάββα, ὁ ὁποῖος περπατοῦσε συχνά ἐκεῖ ἔξω. Γνωριζόμασταν μόνο ἀπό τήν ὄψι. Ἀφοῦ ἐζήτησα τήν εὐλογία του, τόν ἐρώτησα κἄπως σάν ἀστεῖο:
-Πάτερ Σάββα, δέν ἔχετε ἀνάγκη ἀπο ἐνοικιαστές;
 Ἐκεῖνος κατανοῶντας τήν ὑπόθεσι, μέ κάλεσε μέσα καί χωρίς πολλά λόγια, μοῦ προσέφερε χαρούμενος τό καθαρό κελλί του:
-Ἐγώ ἔχω κι ἄλλο κελλί - ἦτο μία ἀποθηκούλα πίσω ἀπό τό κελλί του - ἐγώ μένω σ᾿ ἄλλο κελλί, ὁπότε αὐτό παραμένει ἀδειανό.
Δέχθηκα μέ ντροπή καί ὀλίγο δισταγμό, διότι ἔβλεπα ὅτι τόν ἐνωχλοῦσα, ἀλλά ὁ π. Σάββας ἐπέμενε. Μάλιστα μοῦ ἔδειξε καί τό μέρος ὅπου ἔβαζε τό κλειδί καί ἔτσι, χωρίς λογισμούς, μ᾿ ἔβαλε στό καθαρό καί ἥσυχο κελλί του, ὅπου δέν ὑπῆρχαν μέσα πολύ σπουδαῖα πράγματα: Μερικές εἰκόνες, μερικά καλά βιβλία καί λίγα πράγματα πού χρησι-μοποιοῦσε σάν ἐργαλεῖα στήν ζωή του. Ἐπέρασα μέ εὐτυχία τίς διακοπές ἐκείνου τοῦ καλοκαιριοῦ...
Πλησιάζοντας τό φθινόπωρο, ἔπρεπε νά πάω στήν σχολή μου. Ὁ π. Σάββας μέ εἶδε πτωχοντυμένον. Κάποια ἡμέρα μ᾿ ἐρώτησε χωρίς περιστροφές, ἐάν ἔχω κι ἄλλα ροῦχα καί ὅτι, ἐάν δέν ἔχω, νά μοῦ δώση ἐκεῖνος μιά στολή πού μόλις τότε τοῦ τήν εἶχαν ράψει οἱ μοναχές.
-Κύτταξε, μοῦ λέγει, ἔχω ἐδῶ μερικά ροῦχα· σοῦ κάνουν αὐτό τό ράσο καί τό ζωστικό πού εἶναι γιά τήν ἐκκλησία; Ἐγώ ἔχω κι ἄλλα ροῦχα ἀπό τό Ἰάσιο, δέν ἔχω καί μεγάλη ἀνάγκη. Γιά δύο ἐπανωφόρια σοῦ χρειάζονται τόσες πῆχες· πήγαινε μέ τήν στόφα αὐτή (ρολό ὑφάσματος), λοιπόν, στόν ράπτη Ἰάνκου ἀπό τήν πόλι Τίργκου, νά σοῦ πάρη τά μέτρα καί πρίν, πᾶς στήν σχολή σου, θά εἶναι τά ροῦχα σου ἕτοιμα.
Χωρίς πολλά λόγια, ἐπῆρε ὁ ράπτης τό ψαλλίδι καί τόν χάρακα, ἐμέτρησε καί ἔκοψε· ἔμεινε λίγο ὕφασμα, γιά τόν τοῖχο τοῦ κρεββατιοῦ. Δέν ἠμποροῦσα νά πιστεύσω στά μάτια μου. Τόν εὐχαρίστησα μέ δάκρυα στά μάτια καί, καθώς μέ εἶδαν μέ τόσο ὡραῖα ροῦχα καί ράσα οἱ ἄλλοι ἱεροσπουδαστές μέ ἐζήλευαν. Τά ροῦχα αὐτά τά εἶχα γιά πολλά χρόνια καί μετά ἀπό τήν ἀποφοίτησί μου ἀπό τήν σχολή τῆς μονῆς Τσερνίκα.
Ἐπέρασαν χρόνια· ἐγκαταστάθηκα στήν μονή τοῦ ἁγίου Ἀνθίμου τοῦ Βουκουρεστίου καί τόν π. Σάββα τόν ἔβλεπα πολύ ἀραιά. Τοῦ ἔγραφα τακτικά καί, ὁσάκις ἔκανα ἕνα ταξίδι μέχρι τό Νεάμτς, περνοῦσα ὁπωσδήποτε καί ἀπ᾿ αὐτόν. Τοῦ ἄρεσε νά μοῦ διηγεῖται κάθε φορά γιά τήν ἀστεῖα φράσι πού τοῦ εἶπα κάποτε: «Ἔχετε ἀνάγκη ἀπό ἐνοι¬κιαστές; Καί κάθε φορά μοῦ ἔδινε καί κάτι. Τά βιβλία: Μοναχικοί Κανόνες καί Λειτουργικός θησαυρός» εἶναι δοσμένα ὡς εὐλογία ἀπό τόν π.Σάββα. Καί ἄλλα ἀντικείμενα πού κάθε φορά μοῦ ἔδινε τά κρατῶ σάν κειμήλια ἀπό τά χέρια τοῦ π. Σάββα.
Στά γεράματά του ὁ π. Σάββας ἐκινεῖτο μέ δυσκολία ἐξ αἰτίας τῶν ρευματισμῶν, πού εἶχαν μπῆ βαθειά μέχρι τά κόκκαλα, διότι ἐπέρασε μιά ὁλόκληρη ζωή μέσα ἤ ἔξω στούς κρύους τοίχους τῶν ἐκκλησιῶν, ὅπου διακονοῦσε μέ αὐτοθυσία.
Τά τελευταῖα του χρόνια  τά ἐπέρασε στήν σκήτη Βοβιντένια, ὅπου τόν εἶδα μερικές φορές καί ἐκεῖ ἐκοιμήθη. Δέν εἶχε σχεδόν τίποτε. Τά εἶχε δώσει στούς πατέρες τῆς μονῆς, καί λίγα πράγματα, τά ὁποῖα τοῦ εἶχαν ἀπομείνει, τά ἔδωσε γιά νά τόν μνημο-νεύουν....
Μοῦ ἔμεινε στόν νοῦ μου ὁ π. Σάββας σάν μία εἰκόνα ὁσιακῆς ζωῆς, κρυφῆς ἐλεημοσύνης, ἐχέμυθος καί ταπεινός καί μέ πολλή ἀγάπη γιά τόν Οἶκο τοῦ Κυρίου. Τόν μνημονεύω καί θά τόν μνημονεύω μέ εὐλάβεια καί μέ πολλή εὐγνωμνοσύνη ὅλες τίς ἡμέρες τῆς ζωῆς μου.

Μετάφρασις – Ἐπιμέλεια

Ὑπό Ἀδελφῶν Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου

Ἁγίου Ὅρους Ἄθω

2002

Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.

Ἐπιμέλεια κειμένου και πηγή στο Διαδίκτυο  Ἀναβάσεις

Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας Εἰκόνες πραότητος

http://anavaseis.blogspot.gr/2013/02/blog-post_1405.html

Ὁ μητροπολίτης Θεόφιλος Ἰονέσκου. Ὁ ἱερομόναχος Βαλέριος

Ὁ μητροπολίτης Θεόφιλος Ἰονέσκου
 

Γέροντος ἱερομ. Πετρωνίου Τανάσε

Ὡς ἀρχιμανδρίτης ἦτο ἱερεύς στόν καθεδρικό ναό Βουκουρεστίου καί διηύθυνε τόν χριστιανικό Σύλλογο: «Ὁ πατριάρχης Μύρων». Ἀνεχώρησε κατόπιν γιά τήν ξενητειά καί στό τέλος χειροτονήθηκε μητροπολίτης Παρισίων, ἐπικεφαλῆς τῆς μεγάλης κοινότητος τῶν ρουμάνων πού κατοικοῦν ἐκεῖ. Λίγο πρίν ἀπό τόν θάνατό του ἐπισκέφθηκε τήν Ρουμανία τό 1975, ὅπου καί μᾶς ἄφησε ἕνα συγκινητικό λόγο, ἕνα εἶδος καθρέπτου τῆς πνευματικῆς του ζωῆς.
«Ἀγάπησα τήν μουσική...Ἡ Ἐκκλησία, ἡ ἀκολουθία τό μοναστήρι, ὁ λαός μας, ἡ ἁγία πατρίδα μας μοῦ ἦσαν ὅλα ἀγαπητά. Γι᾿ αὐτό καί μετά ἀπό 34 χρόνια ἀπομάκρύνσεώς μου ἀπό τήν Χώρα μας, ἦλθα πάλι, ὅπως ψάλλει ὁ ρουμᾶνος ποιητής: «Μακρύς εἶναι ὁ δρόμος  τοῦ δάσους, ἀλλά μακρύτερος ὁ τοῦ πόθου· ὁ δρόμος τοῦ δάσους εὑρίσκεται, τοῦ πόθου ποτέ...»
Αὐτός ὁ πόθος μ᾿ ἔφερε ἐδῶ...καί ἐπῆγα στόν τάφο τῆς μητέρας μου ν᾿ ἀνάψω ἕνα κόκκο θυμιάματος καί μερικά κεράκια. Ἐφίλησα τόν τάφο καί τό χῶμα τῆς μητέρας πού μέ γέννησε καί ἀπό τά μάτια της εἶδα καί διδάχθηκα τήν πίστι, ἡ ὁποία μοῦ ἥνωσε τά τρία δάκτυλα καί μέ δίδαξε: «Παιδί μου, ἔτσι νά προσκυνῆς, στό ὄνομα τοῦ Πατρός, καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μέχρι τό τέλος τῆς ζωῆς...».
Τό χέρι της ἔλυωσε, ἀλλά τό σημεῖο τό ὁποῖον μ᾿ ἐδίδαξε, θά τό κρατήσω, ὅπως αὐτή μοῦ τό ἔδωσε. Διότι μπορεῖς νά ἔχης ὅλο τόν κόσμο, ἀλλά μητέρα δέν μπορεῖς νά ἔχης παρά μόνο μία».

Ὁ ἱερομόναχος Βαλέριος

Ἐδουλεύαμε μαζί στό δέσιμο βιβλίων τοῦ μοναστηριοῦ. Ἦτο ὑψηλός στό ἀνάστημα, λίγο σπανός, συνετός στά λόγια καί ἄξιος στήν δουλειά. Ὅλοι οἱ πατέρες τοῦ ἀπέδιδαν μία ἰδιαίτερη τιμή. Ἕνα γεγονός τυπώθηκε στήν μνήμη μου σέ ὅλη τήν ὑπόλοιπη ζωή μου.
Ἦτο ἡ ἀρχή τοῦ φθινοπώρου καί ἑτοιμαζόμασταν νά φοιτήσουμε στό μοναχικό σεμινάριο, πού ἦτο δίπλα στήν μονή Νεάμτς. Ἡ διεύθυνσις τῆς μονῆς δέν ἦτο σύμφωνη καί μέ ἀπέλυσε, δίνοντάς μου καί μία γραπτή ἀπόδειξι γιά τά χρόνια παραμονῆς μου στό μοναστήρι· οὔτε ἕνας βοηθός γιά ροῦχα τά ὁποῖα εἶχα ἀνάγκη, οὔτε χρήματα γιά τόν δρόμο. Παραμονές τῆς ἀναχωρήσεώς μου, ὁ προεστώς, ὁ ὁποῖος εἶχε ὑποσχεθῆ ὅτι θά μέ βοηθήση, ὅταν μέ εἶδε, μοῦ ἅπλωσε τό χέρι του νά τοῦ τό φιλήσω, μοῦ εὐχήθηκε καλό δρόμο καί τίποτε περισσότερο.
Δέν ἠμποροῦσα πλέον νά φύγω ἀπό τήν σχολή. Ἐπιστρέφοντας στό κελλί μου ἀφάνταστα στενοχωρημένος, συναντήθηκα μέ τόν π. Βαλέριο, στόν ὁποῖον εἶπα μέ δάκρυα τί μοῦ συνέβη.
-Ἔλα μέχρι τό κελλί μου, μοῦ εἶπε. Κύτταξε, ἐπρόσθεσε μπαίνοντας στό κελλί του, ἀκριβῶς τώρα ἐπῆρα ἀπό τόν ράπτη μία στολή ροῦχα μάλλινα. Δοκίμασέ τα, σοῦ ἔρχονται; Μ᾿ ἔντυσε μ᾿ αὐτά καί μοῦ ταίριαζαν ἀκριβῶς. «Κύτταξε τί ὡραῖα πού σοῦ εἶναι», ἔλεγε γελῶντας.
«Νά τά φορῆς μέ ὑγεία, μέ ὑγεία. Νά ἰδοῦμε τώρα νά βρῶ καί κάτι γιά τόν δρόμο. Κύτταξε, πάρε καί 100 λέϊ γιά νά ἔχης στόν δρόμο σου· μήν ἔχης ἀμφιβολία. Πήγαινε στό σεμινάριο καί ὁ Θεός  θά σέ βοηθήση!»
Δέν ἐπίστευα στά μάτια μου. Τοῦ φίλησα τό χέρι καί ἀνεχώρησα κλαίγοντας ἀπό χαρά. Κάποια βραδυά ἀνεχώρησα γιά τήν πόλι Πιάτρα Νεάμτς, μπῆκα στό τραῖνο, γεμᾶτος χαρά καί ἐλπίδες. Εἶχα καινούργια ροῦχα, εἶχα χρήματα γιά τόν δρόμο, ἤμουν μόνος καί θά ἠμποροῦσα   νά γίνω δεκτός καί πάλι σέ κάποια ἐκκλησιαστική σχολή.
Μετά ἀπό μερικά χρόνια, ὁ π. Βαλέριος ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ...Ἀλλά ἡ μορφή του καί ἡ καλή του καρδιά ἐντυπώθηκαν γιά πάντα μέσα μου.

Μετάφρασις – Ἐπιμέλεια

Ὑπό Ἀδελφῶν Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου

Ἁγίου Ὅρους Ἄθω

2002

Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.

Ἐπιμέλεια κειμένου και πηγή στο Διαδίκτυο  Ἀναβάσεις

Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας Εἰκόνες πραότητος

http://anavaseis.blogspot.gr/2013/02/blog-post_3415.html

Ἀπαντήσεις ἀπό μερικούς ἱερεῖς. Μέρος ΙΕ'. Ἰλαρίωνος Φέλεα Ρουμάνου ἱερομάρτυρος (+1940)

Ἰδού παρακάτω ἀπαντήσεις ἀπό μερικούς ἱερεῖς
Μέρος ΙΕ' 16 Ζ

Ἡ εὐκαιρία εἶναι μοναδική καί ἡ στιγμή εἶναι πανηγυρική. Δεύτερη τέτοια εὐκαιρία δεν θά παρουσιαστεῖ. Ὑπάρχουν ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι σέ ὅλη τήν ζωή τους θυμοῦνται μέ χαρά τίς νουθεσίες τοῦ ἱερέως σ᾿ αὐτήν τήν ἱερή καί πανηγυρική στιγμή τῆς ζωῆς τους. Ὁ Πνευματικός ἔχει τήν μεγαλύτερη ἐπίδραση στήν ἀνθρώπινἡ ψυχή.
Γενικά, τά παιδιά ἐξὁμολογοῦνται ὁμαδικά ἤ σέ κατηγορίες ἡλικίας. Καλύτερα εἶναι ὅμως νά ἐξεταστοῦν ἀτομικά καί ὁπωσδήποτε ἐντός τοῦ ναοῦ. Ἄν παρουσιαστεῖ ἐνώπιον τους μ᾿ ἕνα ἤπιο, χαρούμενο καί ἀγαπημένο πρόσωπο, ὁ Πνευματικός, θά μπορέσει νά κάνει μία ἐξαιρετική ἐξομολόγηση, ἡ ὁποία θά καρποφορήσει πολύ.
Ἔχει εἰπωθεῖ δικαίως ὅτι τό παιδί εἶναι ἕνα μεταφυσικό ὄν, ἕνας μικρός φιλόσοφος ὁ ὁποῖος ἀναζητεῖ τό νόημα τῶν πραγμάτων. Ἡ ψυχή του εἶναι φυσικά ἀγνή καί θρησκευτική, διά τοῦ Μυστηρίου τοῦ Βαπτίσματος,. Στήν ἀγνεία βλέπουμε τόν οὐρανό μέ τούς ἀγγέλους τοῦ Θεοῦ. Αὐτή βαστᾶ ἄδολη τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ καί στήν ἀθωότητα ἔχουμε τό μέγεθος τοῦ τέλειου ἀνθρώπου.
Ἀπ᾿αὐτή τήν ἀξιόλογη διαπίστωση περί τῆς θρησκευτικῆς φύσεως τοῦ παιδιοῦ, ἡ ὁποία πολύ εὔκολα μπορεῖ νά ἐλεγχτεῖ, προκύπτουν πολύ σπουδαῖες συνέπειες τόσο σχετικά μέ τήν παιδεία καί τήν ἀγωγή γενικά, ὅσο καί μέ τήν κατήχηση καί τήν ἐξομολόγηση ἰδιαίτερα.
Ἡ ψυχή τοῦ παιδιοῦ, ἐπειδή εἶναι ἐκ φύσεως θρησκευτική, εἶναι πολύ εὐαίσθητη. Διακρίνει ἀπό μικρή ἡλικία πολύ καλά τό καλό ἀπό τό κακό, ὅ,τι εἶναι ἐπιτρεπτό καί ὅ,τι ἀνεπίτρεπτο. Κανένας δέν  φωνάζει τόσο αὐθόρμητα καί ἀποφασιστικά ὅπως τό παιδί: Δέν εἶναι καλό! Ὅταν κάτι εἶναι κακό καί κανένας δέν ἔχει τό θάρρος τῆς προσωπικῆς γνώμης του, τῆς παρατήρησης καί τῆς ἀντιλογίας.
Ὅλες αὐτές οἱ διαπιστώσεις μᾶς ὁδηγοῦν στό συμπέρασμα ὅτι τά παιδιά νοιώθουν ἐνωρίτερα τήν εὐθύνη γιά τίς πράξεις τους καί τίς πράξεις τῶν ἄλλων. Ἔχουν τήν αἴσθηση τῆς ἠθικότητας στό αἷμα τους, ἔτσι ὅπως ἔχουν καί τήν γνώση γιά τήν ψυχή τους. Ἀλλιῶς ἡ εκπαίδευση καί ἡ ἀγωγή θά ἦταν ἀδύνατες.
Ἡ θρησκευτική φύση τῶν παιδιῶν, ἡ αἰσθητικότητα καί ἡ ἠθική τους εὐθύνη φέρνουν μαζί τους τήν ἀναγκαιότητα τῆς κατηχήσεως καί τῆς ἐξομολόγησης τῶν ἁμαρτιῶν τους. Ἡ ἀτομική ἐξομολόγηση ἔχει ὑψηλό ρόλο καί μορφωτικό σκοπό, νά συνηθίζουν μέ τήν ἐξέταση τῆς συνείδησής τους. Καθώς μεγαλώνουν, τά παιδιά ἔχουν τίς ἁμαρτίες, τά λάθη καί τίς ἐνοχές τους, οἱ ὁποῖες αὐξάνουν καί πληθύνονται σταδιακά, σέ σχέση μέ τό περιβάλλον καί τίς οἰκογενειακές καί κοινωνικές συνθῆκες στίς ὁποῖες διαβιώνουν. Ἄν δέν συνηθίζουν ἀπό μικρή ἡλικία νά ἐξερευνοῦν τήν συνείδησή τους καί νά ὁμολογοῦν τήν ἐνοχή τους, ἀργότερα πολύ δύσκολα θά μποροῦν νά κάνουν μία τέτοια ἐξέταση.
Τήν ὥρα τῆς ἐξομολόγησης τά παιδιά βρίσκονται κἄπως στήν ἀγκαλιά τοῦ Πνευματικοῦ. Αὐτή ἡ στιγμή, χρησιμοποιούμενη προσεκτικά, μέ διακριτικότητα καί ὑπομονή, ἔχει μία κρίσιμη σπουδαιότητα στήν ψυχική διαμόρφωση, στήν ἀνατροφή του καί στόν θρησκευτικό προσανατολισμό τῶν παιδιῶν, γιά ὅλη τήν ζωή τους. Κι αὐτό ἀκόμα περισσότερο ἐφ᾿ ὅσον τά παιδιά δίνουν μεγαλύτερη σημασία στήν ἐξομολόγηση ἀπό τούς μεγάλους καί ἐνήλικους. Οἱ ἐντυπώσεις καί τά βιούμενα τώρα συναισθήματά τους δεν θά σβήσουν ποτέ.
Οἱ ἄρρωστοι θά ἐξὁμολογηθοῦν περιληπτικά, μέ προσοχή νά διευκολυνθοῦν ν᾿ ἀνακαλύψουν τίς τυχόν μή ἐξομολογούμενες ἁμαρτίες τους, οἱ ὁποῖες τούς πιέζουν τίς ψυχές. Οἱ κουφοί καί οἱ ἄλαλοι ἐξομολογοῦνται γραπτῶς ἤ διά νοημάτων καί χειρονομιῶν.
Τέλος, νά ποῦμε κάτι καί γιά τίς ἑπτά αἰτίες τῆς ἁμαρτίας: Ποιός τήν ἔκανε; Τί ἔκανε; Γιατί τήν ἔκανε; Μέ ποιό μέσο; Πότε; Ποῦ; Πόσες φορές; Μερικοί Πνευματικοί ἐξασκοῦν καί συνιστοῦν αὐτό τό εἶδος λεπτομερειακῆς ἐξετάσεως τῶν ἁμαρτιῶν. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι, ἐξετάζοντας προσεκτικά τίς συνθῆκες καί τίς αἰτίες τῶν ἁμαρτιῶν, αὐτές θά γίνουν μεγαλύτερες ἤ μικρότερες, ἀνάλογα μέ τήν φύση, τήν θέληση, τό ἐπάγγελμα, τήν ἡλικία ἤ τήν θέση στήν κοινωνία τοῦ χριστιανοῦ. Ἀπ᾿αὐτήν τήν ἄποψη ἡ λεπτομερειακή ἐξέταση συνιστᾶται.
Ἀλλά αὐτό τό πρᾶγμα πρέπει νά γίνει μέ μεγάλη προσοχή καί μόνο σέ ἐξαιρετικές περιπτώσεις, γιά βαρειές ἐνοχές. Μιά πολύ ἐκτενής ἐξέταση μπορεῖ νά εἶναι καί βλαβερή. Διότι περνώντας στό πεδίο διερεύνησης ὁ Πνευματικός εὔκολα μπορεῖ ν᾿ ἀποξενώσει τόν μετανοημένο χριστιανό ἀπό τήν ἐξομολόγηση. Γι᾿ αὐτό καλό εἶναι ὁ ἱερέας ν᾿ ἀποφύγει κάθε περιττή ἐρώτηση καί λόγο.
Ὁ γενικός κανόνας εἶναι ἡ ἐξομολόγηση νά παραμένει μόνο στό τομέα τῶν προβλημάτων τῆς συνείδησης καί σ᾿ αὐτό τό πλαίσιο νά εἰπωθοῦν ὅλες οἱ ἁμαρτίες, μικρές ἤ μεγάλες, ὁρατές ἤ κρυπτές, ὅπως μᾶς διδάσκει καί ὁ ἱερός Χρυσόστομος: Μή μοῦ ἐξομολογηθεῖς μόνο τήν πορνεία, τήν μοιχεία ἤ μόνο τίς ὁρατές καί γνωστές ἀπ᾿ ὅλους ἁμαρτίες, ἀλλά καί οἱ πιό κρυφοί λογισμοί καί οἱ κακολογίες καί οἱ κακογλωσσιές καί οἱ ἀλαζονείες καί οἱ ζήλιες, εἶναι ἁμαρτίες.

Μεταφραστές : ἱερεύς π. Κυπριανός Στάϊκου, ρουμᾶνος καί μοναχός Δαμασκηνός Γρηγοριάτης

Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.

Ἐπιμέλεια κειμένου και πηγή στο Διαδίκτυο  Ἀναβάσεις 

Γιά νά διαβάσετε τα ὑπόλοιπα μέρη πατήστε Ἰλαρίων Φέλεα

http://anavaseis.blogspot.gr/2013/02/1940_13.html

Ὁ ἱερομόναχος μεγαλόσχημος Καλλίστρατος.

Ὁ ἱερομόναχος μεγαλόσχημος Καλλίστρατος

Γέροντος ἱερομ. Πετρωνίου Τανάσε

Ὁ μεγαλόσχημος π. Καλίστρατος γεννήθηκε τό 1910 στό χωριό Ντρασκάνι τοῦ νομοῦ Μποντοσάνι ἀπό ὀρθοδόξους γονεῖς, τόν Ἰωάννη καί τήν Ἰωάννα. Μπῆκε γιά τήν μοναστική ζωή στήν γειτονική σκήτη Κοζάντσεα, ὅπου εὑρισκόταν ἐκεῖ καί ὁ ἱερομόναχος π. Παΐσιος Ὀλάρου.
Τίς στρατιωτικές του ὑποχρεώσεις ἐτελείωσε στήν πόλι Τιμισιοάρα, ἀπό ὅπου κατόπιν ἐπῆγε καί ἔμεινε ἕνα διάστημα στό μοναστήρι Λαϊνίτσι, στήν Ὀλτένια. Ἐπιστρέφοντας στήν Κοζάντσεα, ἐπῆγε μέ τόν π. Παΐσιο στήν μονή Συχαστρία, τοῦ νομοῦ Νεάμτς, ὅπου δέθηκε πνευματικά μέ τήν ζωή ἐκεῖ.
Μέ τήν ἀναδιοργάνωσι τῆς μονῆς Σλάτινα ἦτο καί αὐτός στήν ὁμάδα τῶν 30 μοναχῶν πού μετέβησαν ἐκεῖ. Ἀπό ἐκεῖ ἐστάλη ἕνα καιρό σάν ἡγούμενος στήν σκήτη Ὀράτα, πού εἶχε ἱδρυθῆ τότε στήν Μολδαβία. Ἐπέστρεψε στήν Σλάτινα καί ἐστάλη καί πάλι ἕνα διάστημα σάν Πνευματικός στήν γυναικεία μονή Ρίσκα.

Διωγμένος τό 1959 ἀπό τήν μονή Σλάτινα, μέ τό διάταγμα τοῦ 1959, ἕμεινε ἕνα διάστημα μαζί μέ τόν ἱερομόναχο Πετρώνιο, σέ μερικούς συγγενεῖς του τόν Ἀλέξανδρο καί Ρεβέκα Κοφέρ τῆς κοινότητος Μπροστένι, τοῦ χωριοῦ Χαλεάσα. Ἐπιστρέφοντας στήν Συχαστρία, ἕνα καιρό ἦτο Πνευματικός τῆς γυναικείας μονῆς Ἀγάπια, κατόπιν ἡγούμενος τῆς σκήτης Σύχλα, ἀπ᾿ ὅπου τό 1982, τόν Μάρτιο μῆνα ἔφυγε γιά τόν Ἄθωνα καί ἐκοινοβίασε στήν σκήτη τοῦ Τιμίου Προδρόμου, ὅπου ἔμεινε μέχρι τήν τελευταία ἡμέρα τῆς ζωῆς, δηλαδή τήν 4ην Μαρτίου 1990.
Ὁ π. Κύριλλος (ὡς μεγαλόσχημος ὠνομάσθηκε Καλλίστρατος) προερχόταν ἀπό εὐσεβῆ οἰκογένεια χωρικῶν, γι᾿ αὐτό σ᾿ ὅλη του τήν ζωή ἦτο πολύ φιλόπονος, ἐπιδέξιος καί ἔμπειρος μοναχός σέ κάθε εἴδους ἐργασία. Καλός ράπτης, ἔμπειρος μάγειρος, μάστορας γιά τίς λεγόμενες ρουμάνικες σόμπες καί γιά τίς κτιριακές κατασκευές.
Ἦτο κηπουρός καί οἰκονόμος τῆς μονῆς, Πνευματικός μοναστηριῶν καί ἡγούμενος δύο φορές. Προικισμένος μέ πολύ ὡραία φωνή λειτουργοῦσε κατανυκτικά στό Ἱερό Βῆμα καί ἔψαλλε ἀκατάπαυστα στό ἀναλόγιο. Τήν μοναχική καί πνευματική ζωή τήν ἀγάπησε μέ ὅλη τήν καρδιά του.
Ἐδιάβαζε συνεχῶς τά πατερικά συγράμματα καί εἶχε πνευματικό δεσμό μέ τούς μεγάλους πατέρες τόν π. Κλεόπα καί τόν π. Παΐσιο.
Ἰδιαιτέρως ἐκοπίαζε γιά τόν κανόνα τῆς προσευχῆς του, τήν νηστεία καί τό διακόνημα. Στό βιβλίο του «Παράδοσις καί ἐλευθερία» ὁ μητροπολίτης Σιμπίου Ἀντώνιος ἀφιερώνει καί ἄρθρο μέ τόν τίτλο: «Ὁ νηστευτής Κύριλλος», διότι κρατοῦσε αὐστηρά νηστεία, ἰδιαίτερα τήν περίοδο τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς.
Μέ μιά ἐλεήμονα καί καλωσυνάτη καρδιά, ἐργατικώτατος καί ἀδέσμευτος ἀπό τά ὑλικά πράγματα αὐτοῦ τοῦ κόσμου, ἔζησε σ᾿ ὅλη του τήν ζωή γενόμενος παράδειγμα ἐναρέτου καί ἀγωνιστοῦ μοναχοῦ. Πολλοί μαθητές καί φοιτητές τῆς θεολογίας ἐβοηθήθησαν ἀπό τόν φιλόστοργο καί φίλεργο π. Καλλίστρατο.
Ἐπιθυμοῦσε πολύ νά ἔλθη στόν Ἄθωνα καί ἡ Κυρία Θεοτόκος τόν ἐβοήθησε νά ἐκπληρώση τήν ἐπιθυμία του. Ἦλθε στήν σκήτη τοῦ Τ. Προδρόμου τῆς Μεγίστης Λαύρας. Ἔγινε μεγαλόσχημος μοναχός ἀπό τόν ἴδιο τόν ἡγούμενο τῆς Λαύρας, τόν ἀρχιμανδρίτη π. Φίλιππο.
Συνέχισε καί ἐδῶ τά καθήκοντά του μέ τήν ἴδια φιλοπονία του: στούς κήπους, στό ραφεῖο, στό μαγειρεῖο, ἰδιαίτερα στήν φροντίδα τῶν λουλουδιῶν τῆς αὐλῆς μας, ὡς ψάλτης στό ἀναλόγιο, ὡς λειτουργός στό ἱερό Βῆμα, χωρίς νά ὀλιγοστεύη καθόλου τήν ἄσκησί του.
 Ἦλθε στήν Σκήτη μας τό Σάββατο τῆς πέμπτης ἑβδομάδος τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ὅταν οἱ Λαυριῶτες πατέρες τελοῦσαν ἀγρυπνία στήν Σπηλιά τοῦ ἁγίου Ἀθανασίου, στήν ὁποία ἔλαβε μέρος καί ὁ ἴδιος. Ἀπό τότε διατηροῦσε στήν μνήμη του καί τιμοῦσε μέ εὐλάβεια ἐκείνη τήν ἡμέρα, γι᾿ αὐτό καί ἐπήγαινε τακτικά, τίς κυριακές καί ἑορτές στήν σπηλιά, διαβάζοντας τούς Χαιρετισμούς τῆς Κυρίας Θεοτόκου μπροστά στήν εἰκόνα της.
Κάθε χρόνο κρατοῦσε αὐστηρή νηστεία τήν Μεγάλη Τεσσαρακοστή τίς τρεῖς πρῶτες ἑβδομάδες, δηλαδή, μέχρι τήν Κυριακή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως.
Τό ἐπίγειο τέλος του τόν βρῆκε στεφανωμένο μέ πολλούς κόπους καί ἀσκήσεις. Τό ἔτος 1990, στό τέλος τῶν τριῶν πρώτων ἑβδομάδων τῆς Νηστείας, αἰσθανόταν, συνήθως, ἀδυναμία. Ἐξωμολογήθηκε καί τήν Παρασκευή, στίς  3  Μαρτίου κοινώνησε τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, ἐνῶ τό Σάββατον, τό βράδυ στίς 7 ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ, τήν στιγμή πού ὁ ἱερο-μόναχος Κλήμης, πού εὑρισκόταν ἐκεῖ κοντά του, ἐδιάβαζε ἀπό τό Ψαλτήριο, τόν ἔννατο ψαλμό.
Ἑτοιμάσθηκε κατά τήν μοναχική τάξι. Κατόπιν μεταφέρθηκε στό παρεκκλήσιο τοῦ ἁγίου Ἰωάννου, ὅπου τοῦ διαβάσθηκε ἡ ἀκολουθία τῆς κηδείας, στήν ὁποία συμμετεῖχε καί ὁ ἡγούμενος τῆς Λαύρας ἀρχιμ. π. Φίλιππος, μοναχοί τῆς συνοδείας του καί ἐρημῖτες μοναχοί ἀπό τήν Βίγλα.
Ἡ ἀδελφότης τῆς Σκήτης χάρηκε διότι ὁ ἀδελφός  μας Καλλίστρατος μεγαλόσχημος ἱερομόναχος ἀγκυροβόλησε στό λιμάνι τῆς αἰωνίου ἀναπαύσεως, ὅπου δέν ὑπάρχει ὀδύνη, λύπη καί στεναγμός ἀλλά ζωή ἀτελεύτητος. Ἡ ἀδελφότης ἦτο καί βαθειά λυπημένη διότι στερήθηκε ἕνα πνευματικό πατέρα μέ μιά καρδιά γεμάτη ἀπό ἀγάπη καί θυσίες γιά τόν Θεό καί τόν ἄνθρωπο.

Μετάφρασις – Ἐπιμέλεια

Ὑπό Ἀδελφῶν Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου

Ἁγίου Ὅρους Ἄθω

2002

Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.

Ἐπιμέλεια κειμένου και πηγή στο Διαδίκτυο  Ἀναβάσεις

Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας Εἰκόνες πραότητος

http://anavaseis.blogspot.gr/2013/02/blog-post_6555.html

Ὁ καθηγητής π. Δημήτριος Στανιλοάε.

Ὁ καθηγητής π. Δημήτριος Στανιλοάε

Γέροντος ἱερομ. Πετρωνίου Τανάσε

Ὁ π. Δημήτριος Στανιλοάε ἐρχόταν κάπου-κάπου καί στό μοναστήρι Συχαστρία.  Μέ μία τέτοια εὐκαιρία, τόν Ἰούλιο τοῦ 1977, ὡμίλησε στήν τράπεζα τῶν μοναχῶν τῆς μονῆς, λέγοντας συνοπτικά τά ἑξῆς:
«Λοιπόν, ὑπάρχουν μερικοί πού λέγουν ὅτι δέν ὑπάρχει πλέον σήμερα μία μοναχική ζωή, ἀλλά ἡ ἁγία Ὀρθοδοξία μας δέν μπορεῖ νά ὑπάρξη χωρίς τήν ἀναγκαιότητα αὐτῆς τῆς ζωῆς. Ἡ Ὀρθοδοξία δέν εἶναι μία ἀντίληψις, μία ἐπιστήμη πού ἀσχολεῖται μέ τά ἐπίγεια, ἀλλά μία ἀποφασιστική προσωπική ἀφιέρωσις στήν ὁδό ὀπίσω τοῦ Ἰησοῦ.
Ἀφοσιωμένοι μέ ὅλη τους τήν ὕπαρξι οἱ μοναχοί σ᾿ αὐτή τήν πορεία εἶναι οἱ πρόδρομοι τῆς ἀνθρωπότητος, διότι γίνονται οἱ ἴδιοι μέ τόν ἀγῶνα τους παράδειγμα ἀρετῶν, χωρίς τό ὁποῖον δέν ἠμπορεῖ νά ζήση ὁ κόσμος.
Διαφορετικά ἔρχεται ἐπάνω μας ὁ κατακλυσμός! Γι᾿ αὐτό, ἡ Ἐκκλησία ἔχει ἀνάγκη, ὅσο γίνεται ἀπό περισσοτέρους μοναχούς, ἀφοσιωμένους ἀποφασιστικά στήν ὁδό τῆς ἀκολουθήσεως ὀπίσω τοῦ Ἰησοῦ μέ πνεῦμα ἡρωϊκό, γιά νά μᾶς ἐμπνέουν μέ τό παράδειγμά τῆς ζωῆς τους, νά μᾶς δείχνουν μέ ἔργα ὅτι εἶναι δυνατόν καί σήμερα νά βαδίσουμε αὐτή τήν ὁδό τῆς ἁγιότητος.
Γιά τήν ἐκπλήρωσι αὐτῆς τῆς κλήσεως, ὁ Χριστός ἐκχέει, ὅπως ἀνατέλλει τό φῶς τοῦ ἡλίου, τήν θεία Του δύναμι, διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος γιά νά μᾶς καθαρίση ἀπό τά πάθη καί νά μᾶς ἀνεβάση σέ ὑψηλότερες βαθμίδες ἁγιότητος, νά ἀναγεννηθῆ μέσα μας ὁ νέος ἄνθρωπος, κατά τό μέτρον τοῦ πληρώματος Αὐτοῦ.
Αὐτήν τήν ὁδό μᾶς ἔδειξε ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός διά τῆς ὑπακοῆς Του μέχρι θανάτου. Ἡ ὁδός τῆς ὑπακοῆς, τήν ὁποία ἐβάδισε ὁ Χριστός, εἶναι ἡ ὁδός τῆς πληρότητος ὅλων τῶν ὑψηλῶν βαθμίδων τῆς ἀρετῆς. Ἡ ταπείνωσις, ἡ ἀγάπη, ἡ πραότης ὅλες οἱ ἀρετές πού γεννῶνται ἀπό τήν ὑπακοή, μᾶς ἀνοίγουν αὐτή τήν ὁδό. Ἡ ὑπακοή εἶναι ἡ μεγάλη δύναμις, εἶναι ἡ πλήρης ἐν Χριστῷ ἐλευθερία.
Ἡ ὑπακοή ὁλοκληρώνει τήν κοινοτική ζωή διά τῆς ἀληθινῆς κοινωνίας, τῆς προσευχῆς, τῆς ἀδελφικῆς σχέσεως καί τῆς ἀγάπης. Ὁ πνευματικός δεσμός γίνεται ἰσχυρότερος ἀπό τόν σωματικό. Μόνον διά τῆς ἐν Χριστῷ κοινωνίας ἠμποροῦμε νά βοηθήσουμε οἱ μέν τούς δέ διά τῆς ἀγάπης μας πρός ὅλους καί πρῶτα πρός τόν Θεό.
Μέσῳ αὐτῆς τῆς κοινωνίας ἡ μοναχική ζωή γίνεται παράδειγμα πλήρους ἀληθινῆς ζωῆς, πρότυπο τό ὁποῖο ἀκολουθεῖ ὅλη ἡ χριστιανική κοινότης τῶν Πιστῶν, ἡρωϊκή ἀφοσίωσις καί παραδειγματική ζωή.
Συναντήθηκα μέ τόν π. Δημήτριο, ὅταν ἐξῆλθε ἀπό τήν φυλακή καί παρακαλῶντας τον νά μᾶς δώση μία πνευματική συμβουλή, μᾶς εἶπε τά ἑπόμενα:
Νά εἶσαι αἰσιόδοξος, νά πιστεύης, χωρίς κρατούμενα, στήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ.
Νά προσεύχεσαι ἀκατάπαυστα, νά ἀφίεσαι στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, νά Τόν εὐχαριστῆς γιά ὅλα.
Νά χαίρεσαι, ἐάν ὁ Κύριος σέ εὑρῆκε ἄξιον δοκιμασιῶν. Ὁ πόνος εἶναι ἀναγκαῖος καί γι᾿ αὐτόν πού ὑποφέρει καί γιά τό καλό ὁλοκλήρου τοῦ κόσμου.
Μή δένεσαι μέ τίποτε ἀπό κάθε τι τό παροδικό.
Νά ὑπηρετῆς τόν πλησίον σου μέ ὅλη τήν ἀγάπη καί τήν ἀφοσίωσί σου· ὄχι μόνον ὅσο ἔχει ἀνάγκη, ἀλλά ἀκόμη ποερισσότερο, σέ κάθε ἀνάγκη του. Νά εἶσαι παράδειγμα χριστιανικοῦ βίου.
Στήν ζωή σου νά εἶσαι ἀποφασιστικός, χωρίς συμβιβασμούς καί συγχύσεις, διαυγής καί συνεπής.
Τό πιστεύω σου νά εἶναι ζωντανό μέσα σου: Ζωή  καί ὄχι θεωρία.
Εἶσαι ἕτοιμος νά πεθάνης γιά τόν Χριστό;
Ἐξέτασε πάντοτε τόν ἑαυτόν σου, γιά ποιό πρᾶγμα τρέχεις στήν ζωή σου; Γιά νά μή πνιγοῦμε στήν θάλασσα τῆς ζωῆς.

Μετάφρασις – Ἐπιμέλεια

Ὑπό Ἀδελφῶν Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου

Ἁγίου Ὅρους Ἄθω

2002

Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.

Ἐπιμέλεια κειμένου και πηγή στο Διαδίκτυο  Ἀναβάσεις

Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας Εἰκόνες πραότητος

http://anavaseis.blogspot.gr/2013/02/blog-post_3670.html

Ἀπαντήσεις ἀπό μερικούς ἱερεῖς. Μέρος ΙΔ' . Ἰλαρίωνος Φέλεα Ρουμάνου ἱερομάρτυρος (+1940)

Ἰδού παρακάτω ἀπαντήσεις ἀπό μερικούς ἱερεῖς

Μέρος ΙΔ' 16 ΣΤ

 Τώρα τίθενται μπροστά μας δύο ἐρωτήσεις: Τί ἀκριβῶς σημαίνει αὐτή ἡ πνευματική ἐξέταση καί τί συμβουλές, τυχόν ἐπιτίμια, εἶναι ἀνάγκη νά δώσει ὁ Πνευματικός στούς μετανοημένους τήν ὥρα τῆς ἱερᾶς ἐξομολόγησης;
Τό περιεχόμενο τῆς πνευματικής ἐξέτασης μπορεῖ νά συνοψιστεῖ σέ μιά λέξη: Ὑγεία. Καί ἐπειδή ἡ ὑγεία εἶναι δύο εἰδῶν, ψυχική καί σωματική, ἡ ἐξέταση ἔχει καί στίς δύο πλευρές. Ἡ μία ἀφορᾶ τήν πνευματική ὑγεία καί ἡ ἄλλη τήν σωματική ὑγεία.
Ἡ ἐξέταση τῆς ψυχικῆς ὑγείας περιέχει μία ἔκθεση περί:
1. Τῶν προσευχῶν τίς ὁποῖες ἀναλαμβάνει νά γνωρίζει ὁ κάθε χριστιανός, ὅπως τό «Βασιλεῦ Οὐράνιε, τό Παναγία Τριάς, τό Πάτερ ἡμῶν, Θεοτόκε Παρθένε κι ἀκόμη τόν 50ον  Ψαλμό, τά τροπάρια τῆς μετανοίας καί τίς εὐχές πρό καί μετά τό φαγητό.
2. Τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, μέ πολύ σύντομες διευκρινήσεις καί ἐπεξηγήσεις.
3. Τῶν θεολογικῶν καί ἠθικῶν ἀρετῶν, μέ πολύ ἁπλές καί πολύ σύντομες ἐξηγήσεις, τῶν θεϊκῶν καί ἐκκλησιαστικῶν ἐντολῶν, τῶν κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος βλασφημιῶν, τῶν θανατηφόρων ἁμαρτιῶν καί ὅλα ὅσα περικλείονται στήν χριστιανική ἠθική.
Ἡ περί σωματικῆς ὑγείας ἐξέταση ἀναφέρεται στίς ἐξομολογούμενες ἀπό τόν ὑποψήφιο γάμου ἀρετές, πράξεις καί ἁμαρτίες, καθώς καί στίς κανονικές καί νομικές δυσχέρειες τοῦ γάμου. Αὐτή ἡ ἐξέταση γίνεται πιό ἁπλᾶ καί φυσικά μέ τήν ἐρώτηση, ἡ ὁποία ἔχει σχέση μέ τήν ἕβδομη ἐντολή τοῦ Δεκαλόγου: Εἶσαι ὑγιής; Ἄν ὁ μετανοημένος ἀπαντᾶ ρητά: Ναί, καί δέν ὑπάρχουν ὑποψίες ἀνειλικρίνειας, τότε ἡ δουλειά τοῦ Πνευματικοῦ εἶναι εὔκολη. Ὅταν ὅμως δέν ἔχουμε σαφές ἀπαντήσεις, ἡ κατάσταση εἶναι πιό δύσκολη.
Σ᾿ αὐτή τήν περίπτωση ὁ ἱερέας ἀναγκάζεται νά μιλήσει στόν πιστό πνευματικά γιά αἰτίες τῶν συγχρόνων νόσων, τῶν ξενόφερτων καί μεταδοτικῶν, πού ἔχουν ὀλέθριες συνέπειες ἐπάνω στόν ἄνθρωπο, στήν οἰκογένεια, στήν κοινωνία, στό κράτος καί στό ἔθνος. Τό ἄρρωστο ἄτομο τό ὁποῖο παντρεύεται, ἐγκληματεῖ, ἐπειδή πηγαίνει τό μικρόβιο τῆς ἀρρώστιας στήν οἰκογένεια κι ἔτσι μολύνει τήν σύζυγο καί καταστρέφει τήν εὐτυχία τῶν μελλόντων παιδιῶν του. Πόσες γενεές παιδιῶν δέν πληρώνουν πικρά τίς ἁμαρτίες καί τίς νόσους τῶν γονέων;
Τό κακό προχωρεῖ. Ἡ κοινωνία καί τό κράτος ὑποφέρουν βαρέως ἀπό ἕνα νοσηρό γάμο, διότι θά πρέπει στό μέλλον νά φροντίσουν καί νά ξοδέψουν πολλά λεφτά γιά νά προστατέψουν καί νά βοηθήσουν τούς ταλαίπωρους ἀπογόνους τῶν ἀσθενῶν γονέων. Πόσα νοσοκομεῖα, ἄσυλα, φυλακές καί τρελλοκομεῖα – ζωντανές εἰκόνες ἐνόχων οἰκογενειῶν–δέν εἶναι γεμάτα μέ ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι πάσχουν ἀπό τίς συνέπειες κάποιων κρυφῶν νόσων...
Μιλώντας ἔτσι στόν μετανοημένο χριστιανό, θά καταλάβει κι αὐτός τήν ἐνοχή ἑνός γάμου μεταξύ δύο νοσηρῶν μελῶν καί θά συγκατανεύσει νά κάνει μία εἰλικρινή καί ὁλική ἐξομολόγηση.
Ἐφ᾿ὅσον τελείωσε ἡ ἐξομολόγηση καί ἡ ἐξέταση, ἀκολουθεῖ ἡ  νουθεσία κι ἄν χρειαστεῖ, ἡ ἐπιβολή ἐπιτιμίου στούς ὑποψηφίους γιά γάμο. Εἶναι δύσκολο καί οὔτε ἀναγκαῖο νά παρουσιάσουμε ἐδῶ ὅλες τίς νουθεσίες καί κανόνες, πού πρέπει ἐμεῖς νά δώσουμε σ᾿ αὐτούς τήν ὥρα τῆς ἱερᾶς ἐξὁμολογήσης. Αὐτοί προκύπτουν φυσικά ἀπό τό περιεχόμενο τῆς ἐξομολόγησής τους κι ἀπό τό ἀποτέλεσμα τῆς πνευματικῆς τους ἐξέτασης.
Γενικά, ὁ Πνευματικός καλεῖται νά μιλήσει πατερικά στούς ὑποψηφίους γάμου:
1. Περί τῆς οὐσίας τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἡ ὁποία εἶναι: ὁ Θεός, ἡ Ἐκκλησία, τά Ἱερά Μυστήρια, οἱ ἐντολές, οἱ ἀρετές καί τά χριστιανικά καί πολιτικά καθήκοντα, τά ὁποῖα ἀφοροῦν τήν ψυχική μας ὑγεία.
2. Περί τῶν παθῶν, τῶν ἁμαρτιῶν καί περί τῶν σοβαρῶν συνεπειῶν πού ἔχει μία νόσος γιά τόν ἴδιο τόν ἄνθρωπο, γιά τόν (τήν) σύζυγο, γιά τά παιδιά, τήν κοινωνία καί τό κράτος, πού ὅλες ἀφοροῦν τήν σωματική μας ὑγεία. Εἶναι κρῖμα νά ντυθεῖ μέ νυμφικό ἔνδυμα ἕνα νοσηρό καί ἁμαρτωλό σῶμα. Καί ὅπως φροντίζουμε νά ἔχουμε ἕνα γάμο καθαρό, πανηγυρικό, ἔντιμο, ἔτσι εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νά κάνουμε γιά τήν ὑγεία μας, ψάχνοντας τόν Πνευματικό ἤ τόν γιατρό τούς συμβουλευόμεθα γιά τήν ψυχική ἤ τήν σωματική μας ὑγεία.
3. Περί τῆς ἀποστολῆς τῶν συζύγων νά γίνουν μεθαύριο γονεῖς. Σ᾿  αὐτή τήν διδασκαλία θά πρέπει νά τονίσουμε, μέ ὅλη τήν προσοχή μας καί τήν πνευματική αὐθεντία πού ἔχουμε, ὅτι ἡ προσπάθεια νά μή κάνουν παιδιά εἶναι θανάσιμη ἁμαρτία, ἕνα κακούργημα ἐναντίον τῆς φύσεως καί τοῦ  σώματος, τῆς συζύγου καί τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ ἔθνους καί τῆς ἀνθρωπότητας, ἐναντίον τῆς ἠθικῆς, τοῦ μυστηρίου καί τῆς ἱερότητας τοῦ γάμου, κατά τῶν νόμων καί τοῦ  θελήματος τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος μᾶς ἔχει εὐλογήσει καί μᾶς ἔχει δώσει μία ἀναπαραγωγική ἀποστολή, ὅταν μᾶς διέταξε: Αὐξάνεσθε καί πληθύνεσθε...(Γεν.1,28)
4. Περί τῆς ὑποχρεώσεως τῶν ὑποψήφιων γάμου νά ἔχουν στό σπίτι τους ἕνα Προσευχητάριο καί νά προσεύχονται ἀπ᾿ αὐτό. Κάθε ἐνορία θά ἔπρεπε νά ἔχει μία ἀποθήκη Προσευχηταρίων, γιά κάθε τέτοια ἀνάγκη.

Μεταφραστές : ἱερεύς π. Κυπριανός Στάϊκου, ρουμᾶνος καί μοναχός Δαμασκηνός Γρηγοριάτης

Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.

Ἐπιμέλεια κειμένου και πηγή στο Διαδίκτυο  Ἀναβάσεις 

Γιά νά διαβάσετε τα ὑπόλοιπα μέρη πατήστε Ἰλαρίων Φέλεα

http://anavaseis.blogspot.gr/2013/02/1940_4064.html