Γερο-Αντώνης Τσούκας

Γερο-Αντώνης Τσούκας

Επίσης ένας άλλος, ο γερο-Αντώνης, που ήταν στις ημέρες μας-Τσούκας λεγόταν το επώνυμό του ζούσε τα τελευταία χρόνια της ζωής του μεταξύ Ξηροποτάμου και Ρωσσικού. Ήταν πολύ απλός. Από τεσσάρων χρονών τον είχε φέρει ο πατέρας του εδώ πέρα και δούλευε μαζί του στα δάση. Κόβανε ξύλα.
Οπότε ερχόταν εδώ σε διάφορα πανηγύρια, τον θαύμαζα. Φορούσε κάτι ρούχα, που δεν γνώριζες από ποιο ύφασμα ήταν το ρούχο από τα μπαλώματα. Μπάλωμα πάνω στο μπάλωμα και δεν τον πείραζε. Ήταν τόσο απλός, απέρριτος. Ζούσε πολύ ασκητικά, απ’ ότι μας λέγαν και οι πατέρες της Ξηροποτάμου.
Μια μέρα ανεβαίνει από το Ξηροποτάμου εδώ στις Καρυές να μάθη πότε είναι η Πασχαλιά, για να κοινωνήση, γιατί νήστευε πολύ καιρό. Βρίσκει τον παπα-Δημήτρη τον Τριγώνά.
Μιλούσε έτσι χοντρά, και τον ρωτά: «Βρέ παπά, δεν μου λές, πότε είναι φέτο η Πασχαλιά;». « Ε!», του λέει, γερο-Αντώνη, τώρα η Πασχαλιά; Η Πασχαλιά πέρασε, έχει τρεις μήνες τώρα. Μεθαύριο έχουμε Δεκαπενταύγουστο».
«Α! καλά, δεν ξέρεις εσύ απ’ αυτά. Θα ρωτήσω καναν’άλλον πάτερ». Βρίσκει παρακάτω έναν άλλον: «Δε μου λες πάτερ, πότε είναι φέτο η Πασχαλιά;», «Ε! γερο-Αντώνη, τώρα η Πασχαλιά; H Πασχαλιά πέρασε. Τώρα κοντεύει Δεκαπενταύγουστος». «Σοβαρά; Αμ! εγώ δεν ξέρ’ απ’αυτά. Βλέπς τα χαρτιά τα ’χουν τα μοναστήρια και αυτοί ξέρουν πότε είναι η Πασχαλιά. Δεν έχω τα χαρτιά. Εγώ ακόμα δεν αρτίθκα. Εγώ νηστεύω. Θέλω να πάρω την μεταλαβιά. Γι’αυτό κατέβκα, να μάθω πότε είναι η Πασχαλιά».
Λοιπόν, νήστευε τόσους μήνες, για να φτάσει το Πάσχα. Δεν είχε πάρει χαμπάρι ότι πέρασε το Πάσχα. Είχε χάσει την αίσθηση του χρόνου.
Όταν κοιμήθηκε –τον βρήκαν κάποιοι προσκυνηταί πεθαμένο μέσα στο κελλί του-, φωνάξαμε τον κυρ Παναγιώτη τον γιατρό απ’ εδώ πέρα. Μας έλεγε ο κυρ –Παναγιώτης, που ήτανε σοβαρός άνθρωπος: «Πήγα. Διεπίστωσα ότι είχε κοιμηθεί πριν 20-30 ημέρες-έναν μήνα περίπου-, και ότι δεν είχε καμμία δυσοσμία, καμμία αλλοίωση το σώμα του. Απεναντίας ευωδίαζε όλος ο χώρος. Αυτό μ’ έκανε φοβερή εντύπωση». Αυτά έλεγε ο κυρ-Παναγιώτης ο Χατζηεμμανουήλ από τη Μυτιλήνη. Πρέπει να ζη ακόμη. Στην Θεσσαλονίκη πρέπει να είναι. Εδώ τον είχαμε δίπλα. Μας το έλεγε και μας συγκλόνισε αυτό το πράγμα.
Αυτοί ήταν άγιοι, παρ’ ότι ήταν λαϊκοί.

Ετήσια έκδοσις της Ιεράς Μονής

Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους

Περίοδος Β' έτος 2007 αριθ. 32

σελ 106-107

Επιμέλεια κειμένου Αναβάσεις

http://anavaseis.blogspot.gr/2013/01/blog-post_151.html