Τό πρῶτο ταξίδι στήν Πετρούπολη. (Μέρος ΙΒ')

 Τό πρῶτο ταξίδι στήν Πετρούπολη. (Μέρος ΙΒ')
Μητροπολίτου Κυροβογκράντ καί Νικολάεφ Νέστορος

Μέ μιά γρήγορη κίνηση ἅρπαξα ἀπό τά χέρια τοῦ Λουκιάνωφ τήν κάρτα. Ἐκεῖνος, χωρίς νά προσθέσει ἄλλη λέξη, γύρισε τήν πλάτη του καί ἔφυγε, βέβαιος πώς ὅλες οἱ ἐντολές του θά ἐκτελοῦνταν.
Ὡστόσο, λίγη ὥρα μετά ἀπό τήν ἀναχώρησή του, καί παρ’ ὅλες τίς διαμαρτυρίες τοῦ συνοδικοῦ ὑπαλλήλου, σηκώθηκα καί ἐγκατάλειψα τό κτίριο τῆς Συνόδου. Ἐπέστρεψα στή Λαύρα κι ἔμεινα ἐκεῖ μέχρι τήν ἡμέρα πού θά μέ δεχόταν ἡ μητέρα τοῦ τσάρου.
Τήν Παρασκευή  τῆς ἕκτης ἑβδομάδας τῆς μεγάλης Σαρακοστῆς ξεκίνησα γιά τό ἀνάκτορο Ἀντίσκιν, ἐνῶ δέν εἶχα συνέλθει ἀκόμα ἐντελῶς ἀπό τό χτύπημα στό κεφάλι.
Μέ δέχθηκε φιλόφρονα ἕνας θαλερός γερο-στρατηγός, ὁ κομψευόμενος πρίγκιπας Σερβασίντζε.  Φοροῦσε τήν ἐντυπωσικαή ἐπίσημη στολή τοῦ αὐλικοῦ. Ἀνέβηκα μαζί στό δεύτερο ὄροφο τοῦ μεγάρου, σέ μιά τεράστια πολυτελή αἴθουσα, ὅπου κάθησα καί περίμενα ἀκρόαση.
Πρίν περάσει πολλή ὥρα, ὁ στρατηγός μοῦ ἀνακοίνωσε ὅτι μποροῦσα νά περάσω στό γραφεῖο τῆς αὐτοκράτειρας.  Σηκώθηκα καί τόν ἀκολούθησα. Ὅταν μοῦ ἄνοιξε τήν πόρτα,, ἀντίκρυσα στό κέντρο τοῦ δωματίου μιά ψηλή, ἡλικιωμένη γυναίκα μέ εὐγενικό πρόσωπο, ντυμένη στά μαῦρα.  Στό χαιρετισμό μου ἡ Μαρία Φεοντόροβνα ἀποκρίθηκε μέ τή βαρειά, μπάσα φωνή της.
-Εὐλογεῖτε, π. Νέστορ!  Ὁ γιός μου εἶναι μαγεμένος μαζί σας!  Εἶναι ἐνθουσιασμένος μέ τήν ἱεραποστολική καί ποιμαντική σας δραστηριότητα!
Γιά μιά στιγμή ἔπαθα σύγχυση.  Προσάθησα νά συγκεντρώσω τίς σκέψεις μου γιά νά θυμηθῶ ποιός ἦταν ὁ γιός της, ἀλλά μάταια. Ἐκείνη φαίνεται πώς τό κατάλαβε, καί βιάστηκε νά ἐξηγήσει:
-Ὁ γιός μου εἶναι ὁ αὐτοκράτορας Νικόλαος ὁ Β΄!
Ἀμέσως μετά μοῦ ἔδειξε μιά πολυθρόνα. Ὅταν κάθησα, ἄρχισε νά μέ ρωτάει γιά τή ζωή στήν Καμτσάτκα, τή δραστηριότητά μου καί τά προβλήματα πού ἀντιμετώπιζα ἐκεῖ. Ἔδειξε ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον γιά τίς ἀνάγκες μου καί ἀναγνώρισε πώς ἔπρεπε νά ἱδρυθεῖ ἡ Καμτσατκική Ἀδελφότητα. Τί συγκινοῦσε ἰδιαίτερα τό γεγονός ὅτι προστάτης τῆς ἀδελφότητος θά ἦταν ὁ ἐγγονός της, ὁ διάδοχος Ἀλέξιος.
-Νά γιατί ἤθελα τόσο νά σᾶς γνωρίσω, π. Νέστορ, εἶπε στό τέλος.  Μήπως ὅμως θά μποροῦσα νά σᾶς φανῶ καί σέ κάτι χρήσιμη;
Δέν ἀπάντησα ἀμέσως.  Θυμήθηκα τόν Λουκιάνωφ, καί στό νοῦ μοῦ ἦρθε ἀστραπιαῖα ἡ παροιμία:
Τστό ζάλουγιετ τσάρ, ντά νέ μίλουγιετ πσάρ.
(Ὅ,τι σπλαχνίζεται ὁ βασιλιάς, δέν ἐλεεῖ ὁ σκύλος).
Ἔπνιξα τή σκέψη μου καί ἀποκρίθηκα:
-Εἶμαι πολύ λυπημένος, γιατί ὁ ἐπίτροπος Λουκιάνωφ ἀρνεῖται πεισματικά τόσο νά ἐνημερωθεῖ γιά τό σχέδιο κανονισμοῦ τῆς Καμτσατκικῆς Φιλανθρωπικῆς Ἀδελφότητος, ὅσο καί νά εἰσηγηθεῖ σχετικά στήν Ἱερά Σύνοδο γιά τελική ἔγκριση.
-Ἄχ-ἄχ-ἄχ!, ἀναφώνησε μέ συμπάθεια ἡ Μαρία Φεοντόροβνα καί, παρατηρώντας με προσεκτικά πρόσθεσε:
-Εἶστε ὠχρός, π. Νέστορ. Γιατί;
Πῆρα θάρρος καί τῆς διηγήθηκα ὅλα ὅσα εἶχαν συμβεῖ. Ὅταν ἔφτασα στό σημεῖο τῆς πτώσεως καί τοῦ τραυματισμοῦ μου, ἄνοιξε τρομαγμένη τά μάτια της καί μέ διέκοψε:
-Μά τί φρικτά πράγματα εἶν’ αὐτά πού μοῦ λέτε; Πῶς εἶναι δυνατό νά σᾶς ἀντιμετώπισε ἔτσι ὁ Λουκιάνωφ; Ὁ αὐτοκράτορας μοῦ παρουσίασε σάν τετελεσμένο τό θέμα τῆς ἀδελφότητος, μοῦ εἶπε μάλιστα πώς ἔδωσε τήν ἔγκρισή του καί γιά τά τιμητικά παράσημά της...

 Μητροπολίτου Κυροβογκράντ καί Νικολάεφ Νέστορος

Ἀναμνήσεις ἀπό τήν Καμτσάτκα

Ἀπόδοση ἀπό τά ρωσικά

Ἔκδοση Τρίτη

Ἱερά Μονή Παρακλήτου Ωρωπός Ἀττικῆς 2001

σελ.212-222

Ἀναβάσεις

13 Αὐγούστου  2013

 Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας  Ἀναμνήσεις ἀπό τήν Καμτσάτκα

 

http://anavaseis.blogspot.gr/2013/08/blog-post_1553.html